محمد جعفر (باقر) گوری املشی نوازنده و مدرس نی یک هفته پس از تزریق واکسن درگذشت.ایشان بعد از دریافت واکسن حالشان رو به وخامت نهاد طوری که کلیه های ایشان ظرف یک هفته از کار افتاد و در نهایت درگذشت.زنده یاد باقر گوری سلفژ و تئوری موسیقی را از نوازنده نام آشنای ویولون و ارکستر #مهیار_فیروزبخت فرا گرفت و پس از آن در اواخر دهه شصت به کلاس های نوازنده و استاد شهیر نی #محمد_موسوی راه پیدا کرد و به صورت سینه به سینه در محضر #استاد_موسوی تلمذ کرد مرحوم گوری املشی سپس در محضر نوازنده توانا استاد #محمد_علی_کیانی_نژاد به ادامه آموزش های نوازندگی پرداخت.او انسانی متواضغ،بی ادعا و اهل هیاهو نبود و گوشه نشینی اختیار می کرد.یاد و نام و خاطرش و سلوک اخلاق مدارانه اش درس آموز است.بهشت برین جایگاه ابدیش باد!
#نی#نی_نوازی#کسایی#حسن_کسایی#محمد_موسوی#جمشید_عندلیبی#بهروز_الوندی_پور#بهزاد_فروهری#کیانی_نژاد#حسن_ناهید#
https://www.instagram.com/p/CTJep88n2o9/?utm_medium=share_sheet
@Azizghasemzade

ضایعه تاسف بار درگذشت دوست عزیز.انسانی وارسته به معنای واقعی و نوازنده و مدرس ساز نی روانشاد{باقر گوری املشی} را به خانواده محترمشان و جامعه موسیقی تسلیت عرض می نمایم https://www.tgoop.com/mashghtonbak

ردیف استاد #سید_حسین_طاهرزاده

به روایت استاد #محمد_رضا_شجریان

#آواز_ابوعطا

#گوشه_سیخی به همراه تحریر #سملی

#عزیز_قاسم_زاده

شعر: #سعدی

زدستم بر نمی خیزد که یکدم بی تو بنشینم

به جز رویت نمی خواهم که روی هیچ کس بینم

من اول روز دانستم که با شیرین در افتادم

که چون فرهاد باید شست دست از جان شیرینم

@Azizghasemzade

Magiran | روزنامه شرق (1395/06/20): سوگواره «فرهنگ» تارنوازی «شریف»
https://www.magiran.com/article/3428219
هفدهم شهریور پنجمین سالروز درگذشت استاد #فرهنگ_شریف است. یاد و نام و کارنامه هنری خاطره ساز استاد #فرهنگ_شریف را در موسیقی ایران زمین گرامی می داریم.به همین مناسبت باز نشر یادداشت«سوگواره فرهنگ تارنوازی شریف» به قلم #عزیز_قاسم_زاده منتشر شده در #روزنامه_شرق در ۲۰ شهریور ۹۵ از پی می آید.
@Azizghasemzade



آرشیو شنبه ۲۰‌شهریور ۱۳۹۵، شماره ۲۶۷۸

هنر

۱۴

سوگواره «فرهنگ» تارنوازی «شریف»

 عزیز قاسم زاده ( خواننده)

آخرین حلقه تارنوازی گل های بوستان موسیقی ایران هم نغمه هایش را به میهمانی افلاکیان برد. با درگذشت «فرهنگ شریف» یکی از غم بارترین تراژدی های گل های موسیقی ایران کلید خورد. رفتن فرهنگ شریف از یک سو غم باره ای دیگر بر نام های بزرگ موسیقی ایران بود که پیش از او جهان خاکی را بدرود گفته بودند و استاد فرهنگ شریف جامانده کاروانی بود که سفرکردگانش جریان سازان تاریخ ساز گل ها بودند و پیش از او گوی رخت از این جهان را در میدان مرگ افکنده بودند. استادان: پرویز یاحقی، حسن کسایی، منصور صارمی، حبیب الله بدیعی، اسدالله ملک، جهانگیر ملک و دیگرانی که سال ها در کنار او آثار ماندگار موسیقی ایران را خلق کرده بودند، جملگی پیش از او چهره در نقاب خاک کشیده بودند و بی گمان شریف از دیدن این صحنه ها مشوش می شد که یاران موافقش یکی یکی از دست می رفتند؛ اما رفتن شریف یک حسرت جاودانه دیگر هم در پی دارد، او آخرین حلقه بزرگ تارنوازی گل های ایران بود. پیش از او استادان لطف الله مجد، جلیل شهناز و فریدون حافظی، طلایه داران برنامه های گل ها «زودترک مست» شده بودند و استاد غلامحسین بیکجه خانی هم گرچه در گل ها نبود؛ اما گلی بود میان این گل های معطر کوچیده و از دیگر سو استاد لطفی آخرین حلقه سلسله برنامه های گل ها هم در میان بهت و ناباوری، اهل نغمه را پیش از شریف تنها گذاشته بود. فرهنگ شریف آخرین حلقه این سلسله جلیله تارنوازی شریف ایران بود که اینک با رفتنش انقطاعی در سلوک نوازندگی این ساز ایجاد شده است. فرهنگ شریف متعلق به نسلی است که برای نوازنده شدن دو اصل را به میزان زیاد در آنها می توان یافت؛ نخست رنج و ممارست و آموزش های بسیار دیدن تا خویش را بر آفتاب عیان اهلش علنی کردن و دوم «بنده طلعت آن نهانی» بودن تا روی تمام به آنها نماید؛ اما آنان صیادان و غواصان ماهر این هدیه نهانی و آنی بودند. ترکیب این دو باعث می شد در میان نسل آن دوره نوازندگان و خوانندگان، چهره های هویت ساز و جریان ساز به تنوع دیده شود؛ هریک از رشته های سازی و آوازی برای خود نمایندگانی داشت که هم به استکمال رسیده بودند و هم به دلیل گستردگی و تنوع هنری خود می توانستند به گسترش مکتب یا شیوه ای در نظام موسیقی ایران منجر شوند؛ استاد فرهنگ شریف یکی از طلایه داران این دوره نوازندگی است، سونوریته ساز او با تمام زیبایی اش منحصر به اوست، به طوری که با تک مضرابی از او مخاطب درمی یابد که قرار است شنونده ساز چه کسی باشد. تونالیته صوتی صدای تار شریف یکی از زیباترین و نادرترین تارنوازی های معاصر است که متاسفانه این صدا در روزگار اکنونی غایب بزرگ است. استاد فرهنگ شریف چه در تک نوازی و چه جواب آواز و نیز چندنوازی هایش میراثی غنی از خود به یادگار گذاشته است که به ناگزیر باید به این میراث غنی توجه عمیق کرد، زیرا اگر به سنت زیبایی نوازی های خلاقانه ای که در سنت نوازندگی اوست، توجه نکنیم، نتیجه اش نوعی هویت های مشوش در نوازندگی امروز ایران است که متاسفانه شیوع بیش از پیش آن بیش از همه به سلیقه شنیداری و نظام زیبایی شناسانه هنری مخاطبان موسیقی ایرانی آسیب جدی وارد کرده است. از بوستان گل های موسیقی ایران جز چند نام باقی نمانده است. برای فرهنگ شریف تارنوازی ایران که او طلایه دارش بود تا می توانیم حرمت قائل شویم و نگذاریم میراث زیبای او خدشه ای جدی ببیند و از دیگر سو باقی ماندگان گل های جاودان موسیقی ایران را قدر بدانیم و بر دیدگان خویش بنشانیم و خاکشان را توتیای چشم کنیم.
@Azizghasemzade