"अरे व्वा! मघाशी मी जात होतो तर बळेच हाताला धरुन घरात आणले, आणी आता तुझे काम झाले तर लगेच जा..काय शेठ, एवढ्या मोठ्या बंगल्याचा मालक तु आणी थोड्या पैशाचा विचार करतोस.. काही नाही, आता मी सगळे चॅनेल सेट करून मगच येथून जाणार..आणी माझे बाकीचे पैसे पण घेवून जाणार." मी पण हट्ट धरला.

मी माझे सिग्नल स्कॅनिंगचे काम पुढे सुरूच ठेवले.. त्याच्या वाढलेल्या चुळबुळीकडे मी दुर्लक्ष करत होतो.. लवकरच एक चॅनेल स्कॅन होणार होते..पण अचानक पुढे होवून त्याने माझा हात पकडला.

"तुला एकदा सांगितलेलं समजत नाही का? संध्याकाळचा टाईम संपलाय.. सात वाजून गेलेत..घरामध्ये पण कोणी नाही आणी तु येथे चॅनेल स्कॅन करत बसला आहेस..चुकून नको असणारा सिग्नल पकडला तर.."
बोलता बोलता तो थांबला, टिव्हीकडे बोट दाखवून मागे मागे सरकू लागला, त्याचा भयभीत चेहरा घामाने भरुन गेला होता..मी आश्चर्याने त्याच्याकडे पाहू लागलो..त्याचे बोट पाहुन मी चमकून टिव्हीकडे पाहिले..👈
स्क्रीनवरील मुंग्या कमी कमी होवून कुठलेतरी चॅनेल स्कॅन झाले होते..बहुतेक कुठल्यातरी हॉरर हॉलीवूड मुव्हीचा सीन असावा तो..स्क्रीनवर हळुवारपणे एकामागोमाग एक धुरकट, प्रकाशमान, पांढ-या मानवआकृती उभारून येत होत्या..एक, दोन...सात, आठ..अजून..
हे हॉलीवूड वाले पण ना..काय बनवतील याचा नेम नाही..

"तुला केव्हापासून सांगत होतो मी..पण तु ऐकत नव्हतास, आता बघ तो चॅनेल लागला टिव्हीवर.."
तो घाबरत म्हणाला.

"हा..! हा..हा.!"
पण त्याची अवस्था पाहून मला मात्र हसायला आवरत नव्हते.. स्वताच्याच हातावर टाळी देत मी त्याच्याकडे पाहुन पोट धरून हसू लागलो.
"काय शेठ, तु पण ना..आधी तर म्हणालास तुला भुताची अजिबात भिती वाटत नाही म्हणून..आणी टिव्हीवरचा साधा हॉरर सिनेमा पाहूनच तुझी एवढी फाटते."

"हा सिनेमा नही भया, तु खरा बोलला होतास, रात्र पडल्यावर घरामधे एकटा असताना कधी सिग्नल स्कॅन करायचे नसतात.. चॅनेल सेट नसलेले सिग्नल कॅच करून त्या माध्यमातून बाहेरील वातावरणातील भुते घरामधे येवू शकतात.." 😧
तो आता गंभीरपणे बोलत होता, त्याच्या चेहर्यावरील भय आता हळूहळू कमी होत चालले होते आणी त्यासोबत माझ्या चेहर्यावरील हास्य सुद्धा..

"एकटा? पण..पण आपण तर दोघे आहोत ना?" मी आश्चर्याने विचारले.

"मी जिवंत माणशाची बात करतोय रे, सध्यातरी ह्या घरात जिवंत तर तु एकटाच आहेस ना भया.."
त्याचा बदललेला आवाज आणी चेहर्यावरील बदलत चाललेले हावभाव पाहून आता माझी छाती धडधडायला लागली होती..हे सगळे प्रकरण मी जितक्या हलक्यात घेत होतो ते तितके किरकोळ नव्हते हे मला आता समजले होते.😨

"मी..मी घरी जातो शेठ, मला उशीर होतोय"
मी उठून घाईघाईने तेथून निघून चाललो होतो, पण त्याने माझा हात पकडून मला थांबवले.

"आता तुला ज्याता येणार नाही, आता उशीर झालाय"
त्याने टिव्हीच्या दिशेने इशारा केला..,स्क्रीनवरील पांढर्या धुरकट आकृत्या आता हळुहळु टिव्हीच्या बाहेर पडताना दिसत होत्या..👥
आता मात्र भितीची कळ माझ्या डोक्यापासून पायापर्यंत गेली..मी त्याचा हात झिडकारला आणी तेथून धुम ठोकत वरच्या मजल्यावरील जिन्याने वेगात तळमजल्यावर आलो..हॉलच्या बाहेर जाण्यासाठी बंद असणारा दरवाजा खोलण्याचा अटोकाट प्रयत्न करू लागलो. पण दरवाजा उघडतच नव्हता..
माझ्या मागुन पावलांचा टपटप आवाज हळूहळू जवळ जवळ येत होता..मी मागे पाहिले, मागे तोच उभा होता..पण आता त्याचा चेहरा आधीसारखा चिकणाचोपडा नाही तर अत्यंत भेसूर दिसायला लागला होता..चष्याच्या आतून त्याचे लालभडक डोळे मला निरखत होते..

"दोन बरसपुर्वी माझी ह्या घरात डेथ झाली होती, तेव्हापासुन मी वाट पाहत होतो..त्यानंतर आता कुठं महिन्याभरासाठी माझी फॅमीलीवाले लोक बाहेरगावला गेलेत म्हणून मला असा आधीसारखा, जिवंत माणसासारखा राहायचा चान्स मिळाला.. पण असा एकटा एकटा राहुन बोरं व्हायला लागला म्हणुन टिव्हीचे सिग्नल वापरून बाहेरची भुत घरात बोलावून मला त्यांच्यासोबत खेळायचे होते..पण ते करण्याच्या प्रयत्नात काल सिग्नलची सेटींग बिघडून टिव्ही खराब झाला.. बिघडलेला टिव्ही रिपेअर करण्यासाठी तुला आणला, तु तुला सांगितला तेवढा काम करून चूपचाप इथून निघून जायला पायजे होतास भया, पण तु तुझा आगावपणा दाखवून खरोखरच बाहेरच्या भुतांना घरामंदे आमंत्रित केलास..मला पण माज्या खर्या रुपात येण्यास भाग पाडलंस..पण बरं झालं एकमेकांच्या सोबत खेळून आम्ही बोर झालो असतो..पण आता आमी सगळे मृतात्मे मिळून तुझ्यासोबत खेळणार.."

विक्षीप्तपणे हसत हसत, रोखलेल्या नजरेसोबत तो हळुहळु माझ्याकडे येत होता..दरवाजा खोलण्याचे सर्व प्रयत्न निष्फळ झाल्यानंतर घामाने डबडबलेल्या मी इकडेतिकडे पाहिले.. त्या हॉलमध्ये सर्वबाजूंनी एकामागोमाग एक बिनचेहर्याच्या पांढर्या, धुरकट मानवआकृत्या हळुहळु प्रकट होत होत्या..👥
एक, दोन....सात, आठ..अजूनही..

आजवर भुताखेतांना काल्पनिक मानणारा मी, आज माझ्या हेकेखोर स्वभावामुळे भलत्याच संकटात सापडलो होतो,
अशा भयानक प्रसंगातून बाहेर पडण्यासाठी मी आता काय करावे हे मला काहीच सुचत नव्हते, दरवाजा जवळ उभा राहून मोठमोठ्याने आरोळ्या मारण्यापलीकडे मी काहीही करू शकत नव्हतो..अशा भीषण संकटातून वाचण्यासाठी तुम्हाला एखादा मार्ग सुचत असेल तर तुम्ही तरी सांगा..!

#समाप्त.

©लेखक - Dnyanesh Vitthal Waghunde.

#अनुत्तरित

"अरे आज ही लिफ्ट उघडी कशी? कोणीतरी नवीन रहायला आलं असणार. पण एवढ्या रात्री शिफ्टिंग कारतायत?" साहिल सामानासाठी राखीव असलेली बिल्डिंगची लिफ्ट उघडी पाहून विचार करू लागला. त्याने पण साधारण दीड महिन्यांपूर्वी आईबाबांसाहित या बिल्डिंगमध्ये १५व्या माजल्यावरील एका फ्लॅट मध्ये शिफ्टिंग केलं होतं.
आज ऑफिस मधून यायला त्याला थोडासा उशिरच झालेला. ऑफिसच्या कॅबने त्याला ड्रॉप होता म्हणून बरं नाहीतर एवढ्या रात्री जवळपास OLA, UBER मिळणे पण कठीणच. खूप ताटकळत राहावे लागते. विचार करत करत त्याने पॅसेंजर लिफ्टचं बटण दाबलं. इंडिकेटर १३वा मजला दाखवत होतं. "अरे कितीवेळ यार, कोणीतरी दरवाजा उघडाच टाकलाय वाटते" तो स्वतःशीच वैतागत पुटपुटला.
'आता १५ व्या मजल्यापर्यन्त काय पायी जायचं? छे! ही लिफ्ट युज करूया काय?' विचार येताच त्याचे डोळे चमकले. त्याने आजूबाजूला पाहिलं वाँचमन गेटकडेच बसून होता. 'तसपण दुसरी लिफ्ट बंद आहे आपली काय चुक. बघितलं तर बघूदेत निस्तरेन उद्या काय ते.' असा विचार करत तो सामानाच्या लिफ्टमध्ये शिरला.
त्याने १५व्या माजल्याचं बटण दाबलं आणि उभा राहिला. लिफ्टचं दार बंद झालं तसं त्याला आत गारवा जाणवू लागला. अजून मे संपला नव्हता पण तरीही पाऊस येण्याची चाहूल देणारा तो गारवा त्याच्या मरगळ आलेल्या मनाला खूपच आल्हाददायक वाटला. अचानक लिफ्टच्या स्टीलच्या भिंती त्याला हिरव्यागार भासू लागल्या. एका बाजूला उंचावरून कोसळणाऱ्या धबधब्याचे वाऱ्यामुळे उडणारे तुषार त्याचं मन मोहून टाकत होते तर एकीकडे उंच कड्याच्या आड दाटलेले ढग त्याच्या डोळ्यांचं पारणं फेडत होते. लिफ्ट १५ व्या मजल्यावर येऊन थांबली, दरवाजा उघडला तसा तो भानावर आला. स्वतःशीच हसला आणि बाहेर पडला.

घरी आई वाट पहातच होती. लिफ्टचा आवाज ऐकून तिने दरवाजा उघडला. "अग तू कशाला जागी? सांगितलेलं ना मी उशीर होणार. आहे माझ्याकडे चावी. मी घेतो जेवण तू झोप जा. आता सध्या नेहमीच उशीर होणार आहे मला हे प्रोजेक्ट सुरू आहे तोपर्यंत तू नेहमीच राहणार का जागी?"
"बरं, उद्यापासून नाही रहात. आता जागी आहेच तर जेवण गरम करून वाढते आणि मग जाते झोपायला तू फ्रेश होऊन घे", म्हणत आई किचन कडे वळली.
तो फ्रेश होऊन डायनिंग टेबलवर बसला, मगासच्या अनुभवामुळे चेहऱ्यावर हलकीशी स्माईल होती. विचार करत करतच तो जेवला, 'सकाळीच तर आपल्याला आपला भीमाशंकरचा ट्रेक आलेला स्वप्नात. किती धमाल केलेली आम्ही. आणि आज लिफ्ट मध्ये जणू परत तिथे गेल्याचा तो भास...भास? की स्वप्न? छे छे! स्वप्न कसं असेल एखाद मिनीट होतो तिथे तेवढ्यात स्वप्न कसं पडेल? भासच असावा तो. दिवसभराच्या थकाव्यामुळे झालं असेल ते. जे काही होतं ते किती छान होतं😇.' तशीच शांत झोप लागली त्याला अंथरुणात पडल्या पडल्या.

पहाटे आई रूम मध्ये आली उठवायला तेव्हा झोपेतच साहिल खुदकन हसतात तसं लहान मुलांसारखा हसत होता. आईला खूप गम्मत वाटली, झोपूदेत अजून थोडावेळ असा वाटून गेलं. पण हल्ली नवीन प्रोजेक्ट सुरू झाल्यापासून त्याने सांगून ठेवलेलं काहीही झालं तरी लवकर उठव. खूप कमी वेळेत पूर्ण करायचा होतं त्याला ते. त्याचं प्रोमोशनही त्यावर अवलंबून होतं. आईने त्याला खांद्याला हाथ लावून हलवतच म्हटलं, "अरे साहिल, उठ लवकर. तुझी पिकअप कॅब गेली तर गर्दीतून लटकत जावं लागेल तुला."
शब्द कानावर पडताच साहिल पटकन उठून बसला. त्याला स्वप्नातून बाहेर यायला थोडा वेळ लागला.
"काय रे कसलं एवढं स्वप्न होतं? नुसता खुदु खुदु हसत होतास". साहिलने पण हसतच उत्तर दिलं, "काहि नाही गं आपले चंगु मंगू आलेले स्वप्नात. छान मस्ती करत होतो आम्ही. तितक्यात तू उठवलंस. आई, हे प्रोजेक्ट संपेल १०-१२ दिवसात मग पुण्याला जाऊन ताईला आणि त्या दोघांना घेऊनच येतो. सध्या काय मला वेळ मिळणार नाही त्यांच्याबरोबर खेळायला." साहिलला त्याच्या 3 वर्षांच्या जुळ्या भाच्यांची आठवण येत होती. तेच दोघे आले होते आज त्याच्या स्वप्नात.

साहिलने तयारी केली आणि कॅब यायच्या वेळेला तो आईचा निरोप घेऊन निघाला. लिफ्टचं बटण दाबतानाच त्याचं लक्ष बाजूच्या सामानाच्या लिफ्टवर होतं. त्याला काल झालेला भास आठवला आणि हसू आलं. लिफ्ट आज बंद होती. तशी ती नेहमीच बंद असते, फक्त जड सामानाच्या नेआणीच्या वेळी उघडतात. लहान मुलं २ बोटांनी बंदुकीची गोळी झाडतात तशी स्वतःवरच आपल्या २ बोटांनी गोळी झाडत "ढिशुम..!!" त्याने त्या लिफ्टच्या विचारातून हसतच स्वतःला बाहेर काढलं. आणि तो समोरच्या लिफ्टमध्ये शिरला.

आज ऑफिसमध्ये खूप काम होतं. ते तसं असणारच होतं. आणि साहिल अगदी मनापासून करतही होता. त्याला बॉसकडूनच नाही पण क्लायंटकडूनही प्रोजेक्टच्या प्रोग्रेसबद्दल अँप्रीसिएशन मिळत होतं. तरीही बॉस बरोबर काही कारणांमुळे आज त्याचा वाद झालाच. तो खूप वैतागला होता. "साला याच्यापेक्षा माझं कौतुक होतेय म्हणून जळतोय हा." साहिलला राहून राहून वाटत होतं.

तसच खराब मूड मध्ये आज त्याने दिवसभराचं काम संपवलं आणि तो रात्री उशिरा घरी निघाला.
'काहीतरी करून या बॉसची जिरवायची असच त्याच्या डोक्यात विचारचक्र सुरू होतं. त्यालाही माहीत होतं हे काही शक्य नाही. त्याची ऑफिसमधली लॉबी खूप मोठी आहे आणि वरिष्टही त्याला सामील आहेत. तरीही काहीतरी केलंच पाहिजे... ' त्याची नुसती चिडचिड सुरू होती. त्या तिरमिरीतच तो कॅबमधून उतरला आणि सरळ लिफ्टपाशी चालत आला.
'अरे, आजपण ही लिफ्ट उघडी? बहुतेक रात्री सर्विसिंगला वैगरे चालू करत असतील' तो मनातल्या मनातच म्हणाला. पॅसेंजर लिफ्ट आज सुरू होती आणि तळ मजल्यावरच होती तरीही त्याने आजूबाजूला पाहिलं कोणी पहात नाही याचा अंदाज घेतला आणि हळूच सामानाच्या लिफ्टमध्ये शिरला. त्याला त्याच्याच कृतीची खूप गंमत वाटत होती. १५ नंबरचं बटण दाबलं नि लिफ्ट सुरू झाली. मागे भिंतीला टेकून डोळे बंद करून तो उभा होता इतक्यात... 'हे काय एवढा किलबिलाट कसला?' त्याने डोळे उघडले. तो एका बागेत होता. लहान मुले आजूबाजूला घसरगुंडीवर आणि झोपाळ्यावर खेळत होती. त्याचे लाडके चंगु मंगु हातात बॉल घेऊन त्याला बोलवत होते. "ए मामा आता बॉल माझ्याकडे फेक, आता मी कॅच करणार". तो ही हसत हसत त्यांच्यामध्ये खेळात सामील झाला. लिफ्ट १५व्या मजल्यावर पोहोचली तसे सर्व पूर्ववत झाले. मुले गायब, बाग गायब; तो आता लिफ्टमध्ये होता. दरवाजे उघडले आणि तो विचारचक्रात गुंततच बाहेर आला.

आज घरी आल्यावर त्याचं काहीतरी बिनसलेलंच आईला दिसत होतं. "अगं, तू आजपण जागी?"
"असुदे रे, तू एवढा थकून येतोस. आणि मला दुपारी मिळते की थोडं पडायला" असं म्हणून आईने त्याची समजूत घातली.
त्याचं त्यालाच कळत नव्हतं नेमकं काय सुरू आहे? ऑफिसमधला वाद त्याच्या डोक्यात होताच पण आता हे लिफ्टचं काय नवीन? कालचा आणि आजचा तो अनुभव नेमक काय म्हणायचं त्याला कळत नव्हतं. 'माझं चित्त बहुतेक थाऱ्यावर नाहीय. आणि काय गरज होती मला आज त्या लिफ्टने यायची? नाही नाही आता परत त्या लिफ्टमध्ये उगाच नाही शिरणार. जादूची लिफ्ट आहे का ती? अरे... लहान आहेस का अजूनही जादू आणि पऱ्यांच्या गोष्टींमध्ये रमायला...' विचार करत करतच तो बिछान्यावर पडला. त्याला प्रोजेक्ट आणि प्रोमोशनचा ध्यासच लागला होता. काहीही करून हे प्रोजेक्ट त्याला क्लिक करायचंच होतं. विचारांच्या तंद्रीतच त्याचा डोळा लागला.

नेहमीप्रमाणे सकाळी आईने त्याला उठवलं. "आज नेमका बॉस आलेला स्वप्नात, हा माणूस तर स्वप्नात सुद्धा भांडतो माझ्याबरोबर" साहिल उठत उठत आईला सांगत होता.
त्याला अस्वस्थ वाटत होतं पण ऑफिसला तर जावंच लागणार. तो निघाला, अगदी सकाळपासून त्याने सर्व विचार बाजूला सारून स्वतःला कामामध्ये झोकून दिलं. संध्याकाळी ७ वाजता त्याचा फोन खणखणला. फोनवर आई होती, "हॅलो! काय गं?"
"अरे ऑफिसमध्येच आहेस ना? की बाहेर गेलायस?"
साहिलला आश्चर्य वाटले आईचा प्रश्न ऐकून. सध्या त्याला साधं लंच नंतर पाय मोकळे करायलाही वेळ मिळत नव्हता. "अगं ऑफिस मध्येच आहे आई. कुठे जाणार सध्या तुला तर माहीतच आहे ना."
त्यावर आई सांगू लागली, "तसं नाही रे आताच ताईचा फोन आलेला. दोघांना खाली खेळायला घेऊन गेली होती. मध्येच येऊन दोघंही मुलं तिला सांगू लागली की मामा आला आहे आमच्याबरोबर खेळायला. तिने पाहिलं तर कोणीच नव्हतं. म्हणून विचारलं रे तुला. जाऊदेत, तुझ्या सारखं दिसणारा दुसरा कोणीतरी पहिला असेल त्यांनी. बरं, ये लवकर घरी ठेवते फोन". असं म्हणून आईने फोन खाली ठेवला.
'आई पण ना...' असा विचार करत साहिल परत स्वतःच्या कामात डोकं खुपसून बसला.

रात्री १२च्या सुमारास साहिल नेहमीप्रमाणे कॅबमध्ये बसला. डोक्यात सतत डेडलाईन चे विचार घोळत होते. ठरलेल्या वेळेपेक्षा थोडा उशीर होत होता त्यामुळे तो थोडा अस्वस्थ जाणवत होता.
बिल्डिंग जवळ कॅब थांबताच लगेच तो खाली उतरला. आज त्याला प्रोजेक्ट आणि इम्प्लिमेंटशन शिवाय दुसरा विचार करायचा नव्हता. तो लिफ्टपर्यंत आला आणि सहजच त्याची नजर बाजूच्या सामानाच्या लिफ्ट कडे गेली. 'नाही नाही आज तिकडे पहायचंही नाहीय मला', तो स्वतःलाच समजावत होता. त्याने त्याच्या नेहमीच्या लिफ्टचं बटण दाबलं, पण त्याला खूप अस्वस्थ वाटू लागलं. सामानाची लिफ्ट त्याला जणू खुणावत होती....'अजिबात नाही... अशी बघू नकोस माझ्याकडे....ए नाही येणार मी तिथे आज. अरे काय करतोय मी? त्या निर्जीव लिफ्टशी बोलतोय? काय होतंय मला हे' त्याने गच्च डोळे मिटून घेतले. त्याची लिफ्ट आली होती, दरवाजे उघडण्याचा आवाज झाला आणि तो तसाच आत शिरला.
त्याने सुटकेचा निश्वास सोडला आणि डोळे उघडले तसा तो किंचाळलाच.... 'आ....ई.... ए तू घेतलसच मला आत ओढून. का का...?' तो त्या सामानाच्या लिफ्टमध्येच होता. आतमधले वातावरण थंड होऊ लागले अगदी ऑफिसमधल्या AC टेम्परेचर एवढं गार झाले. आणि त्याच्या तोंडावर कसलेतरी पेपर येऊन पडले. त्याने डोळे विस्फारले.

समोर बॉस उभा होता आणि क्लायंट कडून आलेल्या मेल चं प्रिंटआऊट त्याने साहिलच्या तोंडावर फेकलं होतं. साहिलचंही डोकं फिरलं आणि क्लायंट रिक्वायरमेन्ट प्रमाणे त्याचं काम कसं योग्य आहे आणि त्यांच्या डिमांड कश्या वाढत आहेत हे तो बॉसला पटवून द्यायचा प्रयत्न करू लागला. "हे सर्व पण ऍड करायचं तर मला अजून वेळ पाहिजे नाहीतर मी हे प्रोजेक्ट सोडतो" साहिलने सरळ सरळ बॉसला इशारा दिला. इतक्यात...

लिफ्टचा दरवाजा उघडला, १५ व मजला आला होता. साहिल भानावर येत बाहेर पडला. नेहमीप्रमाणे आईने लिफ्टचा आवाज ऐकून दरवाजा उघडला. पॅसेज मध्ये साहिल निश्चल शून्यात बघत उभा होता. त्याच्या जाणिवा बधिर झाल्या होत्या. हजारो मुंग्यांनी पोखरावं तश्या त्याच्या मेंदूला झिणझिण्या आल्या होत्या.
भीमाशंकरचं स्वप्न आणि त्याचा लिफ्टमध्ये झालेला भास, भाच्यांचं स्वप्न आणि लिफ्टमध्ये त्यांच्याबरोबर खेळल्याचा तो प्रसंग, आज आलेला आईचा फोन, सकाळी बॉस बरोबर स्वप्नात झालेलं भांडण आणि लिफ्ट मधला आताचा अनुभव सर्व शृंखला एका क्षणात त्याच्या डोळ्यासमोरून गेली. दरदरून घाम फुटला होता त्याला.

"अरे साहिल, काय झालं तुला?" त्याची अवस्था पाहून घाबरलेली आई त्याला हलवत होती. तो काहीच न बोलता घरात शिरला आणि तसाच खुर्चीवर बसून राहिला. आई प्रेमाने त्याच्या केसांत हाथ फिरवत म्हणाली, "खूप दमलायस का रे आज? जा लवकर फ्रेश हो आणि गरम गरम जेऊन घे".
त्याचं आईच्या बोलण्याकडे लक्षच नव्हतं. तो नुसता स्तब्ध बसून होता. त्याचं हृदय धडधडत होतं. "आई ...आई गं... आज झोपायचं नाहीये मला. झोपायचं नाहीये. हो, झोपणार नाही मी आज. हा हा हा हा, येस नाहीच झोपणार. मग कसं दिसेल मला काही? हा हा हा हा"

त्याच्या या अवतारकडे पाहून आई घाबरली. तिने आतल्या रूम मध्ये झोपलेल्या साहिलच्या वडिलांना हाक मारली. दोघांनी मिळून त्याला कसेतरी समजावले. आईने स्वतःच्या हाताने त्याला 2 घास भरवले आणि त्याच्या रूम मध्ये नेले तशी त्याची बडबड परत सुरू झाली. "आई आई तू थांब ना माझ्याबरोबर. आपण गप्पा मारू, मला झोपायचं नाहीय आज. आज झोपणार नाहीय मी. आई तू थांबशील ना गं इथे? मला झोपू देऊ नको हा नाहीतर परत मला स्वप्न पडेल". साहिल ने स्वप्नांचा पुरता धसका घेतला होता.

आई त्या रात्री त्याच्याबरोबरच थांबली. रात्रभर साहिल तिच्याशी या ना त्या विषयावर गप्पा मारत होता. तरीही त्याचा पहाटे ३ च्या सुमारास डोळा लागलाच. आईलाही वाटले आराम मिळेल त्याला. ऑफिसच्या कामाचं एवढं टेन्शन त्याने घेतलेला पहिल्यांदाच आईवडिलांनी पाहिलं होतं. वर्क लोड आणि प्रेशरमुळे, तसेच कामाच्या ठिकाणी असणाऱ्या पॉलिटिक्समुळे हल्ली तरुणांमध्ये मानसिक आजाराचं प्रमाण वाढलं आहे असं त्यांनी बऱ्याच ठिकाणी वाचलं होतं. त्यांना काहीही करुन आपल्या मुलाला मानसिक रुग्ण होण्यापासून रोखायचं होतं.
सकाळी उठताच ते आपल्या मित्राच्या मुलाला सागरला फोन करणार होते जो एक मानसोपचार तज्ञ होता.

"नाही नाही मी काही नाही केलं, मी काही नाही केलं. मी निर्दोष आहे." पहाटे नेहमीच्या वेळी आईने न उठवताच सागर ओरडत उठला होता.
आईबाबा दोघेही धावतच त्याच्या रूममध्ये गेले. तो आईच्या कुशीत शिरून अगदी लहान बाळासारखा रडू लागला. आता तो पुरता भानावर आला होता की आपण स्वप्नात होतो. "आई का झोपू दिलंस मला? आई मी पुरता अडकलोय यात आता. माझी सुटका नाही गं इथून". आईला काहीच कळत नव्हते.

बाबा त्याला म्हणाले , "चल तयारी कर, आपल्याला बाहेर जायचं आहे. आज एक दिवस ऑफिस मध्ये जाऊ नकोस." खरं तर साहिललाही तेच हवं होतं. कालचा लिफ्टमधला प्रसंग आणि आज सकाळी त्याच्या हृदयाचा थरकाप उडवणारं ते स्वप्न त्याला आठवत होतं. येणारा काळ काय घेऊन येणार आहे याची त्याला कल्पना आधीच आली होती. 'पण छे हे असंच होणार आहे का? की निव्वळ भ्रम आहे हा माझा? थकल्यामुळे भास होत असतील मला. एवढ्या रात्रीपर्यंत काम करायची सवय कुठेय मला? पण मग ताईचा फोन आलेला त्याचं काय? आई म्हणते तसं दुसरं कोणी असेल. नाही आता मी विचार पण नाही करणार. वेड लागेल मला... नाही आता मी कसलाच विचार नाही करणार.' तो बाबांबरोबर बाहेर जायला तयार झाला. त्याने कुठे कशाला कसलीच चौकशी नाही केली. यावेळी फक्त त्याला ऑफिसला न जाण्याचं निमित्त हवं होतं.

साहिल आणि आईबाबा घरातून बाहेर पडणार एवढ्यात साहिलचा मोबाईल खणखणला. बॉसचा नंबर बघून साहिलच्या अंगावर सरसरून काटा आला. त्याला फोन घ्यायचा नव्हता तो मोबाईलकडे बघत तसाच उभा आहे हे पाहून बाबांनीच फोन कट केला आणि म्हणाले "साहिल ऑफिसला कळवलं नाहीस अजून आज येणार नाहीस ते?"
साहिल: अहो बाबा खूप महत्त्वाचं प्रोजेक्ट आहे. आज नाही गेलो तर उद्या मला खूप प्रॉब्लेम होणार आहे. म्हणून नाही कळवत आहे. डायरेक्ट उद्याच जाऊन बॉसच्या शिव्या खातो.

असं म्हणून साहिल त्याच्या आई वडिलांबरोबर निघाला. सागर त्यांना घरीच भेटणार होता. म्हणूनच बाबा त्याला घेऊन लवकर निघाले होते. घरी सागर आणि त्याचे आईवडिल यांच्याबरोबर औपचारिक गप्पा झाल्यावर सागर त्याला त्याच्या रूममध्ये घेऊन गेला.

सागर: काय मग कसं सुरू आहे ऑफिस आणि नवीन फ्लॅट काय म्हणतोय?
साहिल: आहे सुरू नॉर्मल, विशेष असं काहीच नाही. आणि नवीन फ्लॅटचं म्हणशील तर.... (साहिल स्वतःच्याच विचारात गेल्याचं सागरने पहिलं)
सागर: साहिल, कुठे हरवलास?
साहिल: सागर मला बोलायचंय काहीतरी तुझ्याशी, कदाचित तू समजू शकशील किंवा नाही पण...
सागर: तू बोल तरी मग बघू मला कळतेय का नाही ते.

साहिलने त्याला गेल्या 2-3 दिवसात आलेल्या अनुभवाची सर्व शृंखला कथन केली. सागरला आता खात्री पटली की या प्रोजेक्टचा खूपच ताण साहिलने घेतला आहे. त्याने साहिलला आजचा दिवस ब्रेक घ्यायला सांगीतला तसा त्याने तो घेतलाच होता. काही स्ट्रेस रिलीव्हर मेडिसीन्स प्रिसक्राईब केल्या. आणि दुसऱ्या दिवशी त्याच्या क्लिनिक मध्ये बोलावले.
सागर कडून आल्यावर साहिलला थोडं बरं वाटत होतं. तो गोळ्या घेऊन दुपारी शांत झोपला.

संध्याकाळी ऑफिस मधून आलेल्या एका कॉलमुळे त्याला जाग आली. ऑफिसमधून प्रसादचा कॉल होता. "साहिल अरे काय यार हे असले राडे घालून तू गायब? निदान आमचा तरी विचार कारायचास ना. आम्ही पण आहोत तुझ्या टीममध्ये. बॉसबरोबर वाद घालून गेलास तो परत आलासच नाहीस ऑफिसमध्ये. इथे सर्व काम खोळंबल आहे. तू टीम लीडर आहेस, आम्ही काय करायचं तुझ्याशिवाय? लटकलोय मधल्यामध्ये आम्ही. तू धमकी दिलीस बॉसला प्रोजेक्ट सोडणार म्हणून? आधी ये आणि मॅटर साँल्व करूनच जा परत."

साहिलच्या हातातून फोन खाली पडला. तो तसाच बेडवर स्तब्ध बसून राहिला. 'मी तर आज गेलोच नाही ऑफिसला? मग बॉसशी भांडण कोणी केलं? याचीच भीती होती, मला हे सर्व टाळायचं होतं म्हणून आज मी गेलो नाही. म्हणजे मला हे टाळता नाही येणार?' साहिलचं हृदय जोरजोरात धडधडू लागलं. त्याला आता सकाळी पडलेलं स्वप्न आठवलं. त्याच्या कपाळावरच्या शिरा ताठरल्या. 'म्हणजे उद्या माझ्या हातून बॉसचा खून.....' "आई बाबा लवकर या. मला वाचवा. हे हे मी नाही करत आहे सगळं". त्याचा आवाज ऐकून आईबाबा धावतच त्याच्या रुम मध्ये आले. तो चक्कर येऊन जमिनीवर पडणार एवढ्यात आईबाबांनी धावत येऊन त्याला सावरलं. त्याला बेडवर झोपवलं आणि तातडीने सागरला फोन लावला. सागर परिस्थितीच गांभीर्य लक्षात येताच लगेच साहिलच्या घरी आला.
"उद्याच आपण त्याला माझ्या ऑबसर्वेशनखाली हॉस्पिटलमध्ये ऍडमिट करू. आजसाठी त्याला हे झोपेचं इंजेक्शन दिलं आहे. काळजी करू नका होईल सर्व ठीक." सागर साहिलच्या आईबाबांना समजावत होता.

काळजीपोटी साहिलच्या आईला अन्न जात नव्हते, शेवटी तशीच येऊन ती साहिलच्या उशाशी बसली. रात्री साधारण १ वाजता साहिलला जाग आली. त्याला काहीही करून हे सर्व थांबवायचं होतं. पण त्याच्या हातात होतं का ते? थांबवू शकेल का साहिल पुढे होऊ घातलेलं अघटित?
एक अनामिक शक्ती साहिलला बाहेर ओढत होती. तो स्वतःला रोखु शकत नव्हता. आई गाढ झोपलेली, बाबाही त्यांच्या रूममध्ये झोपले असावेत. हॉलमध्ये कोणीच नव्हतं. साहिल संमोहित झाल्यासारखा दरवाजाकडे खेचला जात होता, तरीही त्याचं जागृत अंतर्मन त्याला थांबवायचा प्रयत्न करत होतं. 'का मला बोलावतेयस? कोण आहेस तू? काय हवंय तूला? मीच का... मीच का पण?' त्याचं मन आक्रोश करत होतं. त्याने फ्लॅटचं दार उघडलं आणि त्या लिफ्टकडे निघाला. ती ही जणू आ वासून त्याला गिळण्यासाठी तयारच होती. साहिलला कल्पना होती आज त्याला आत काय दिसणार आहे. त्याच्या हातून आज त्या लिफ्टमध्ये काय घडणार आहे. पण त्याच्या हातातून सर्व निसटत जाताना त्याला उघड्या डोळ्यांनी पाहावे लागणार होते. साहिल अगदी सगळं माहीत असल्याप्रमाणे आत गेला आणि आता त्याचं हृदय, डोळे, एकूणएक जाणिवा त्या अनामिक शक्तीच्या आधीन व्हायला तयार झाल्या.

लिफ्टचं दार जसं बंद झालं सकाळी स्वप्नात पाहिल्याप्रमाणे तो बॉसच्या समोर ऑफिस केबिनमध्ये होता. दोघांमध्ये प्रचंड मोठं भांडण झालं आणि रागाच्या भरात साहिलने टेबलवरचा पितळी फ्लॉवरपॉट उचलून त्याच्या डोक्यात घातला. रक्ताच्या थारोळ्यात पडलेल्या बॉसकडे बघत असतानाच लिफ्टचं दार उघडलं आणि तो बाहेर आला. त्याचं शरीर थंड पडलं होतं, मेंदू जणू काळाच्या पुढे जाऊन होणारं अघटित कसं टाळता येईल याच्या विचाराने सुन्न झाला होता. 'काहीही झालं तरी मी हे होऊ देणार नाही. आज तुझा आणि माझा सामनाच होऊन जाऊ देत पाहू तू जिंकतेस की मी.' साहिल लिफ्टकडे बघून हसला. त्याने मनोमन त्या शक्तीला हरवण्याचा मार्ग शोधला होता. लढाई जिंकल्याच्याच अविर्भावात तो घरी आला. आज आई थकून शांत झोपलेली. तो हॉलच्या बाल्कनीमध्ये गेला आणि कठड्यावर उभा राहिला.

'स्वतःशीच हसत म्हणाला जर मीच नाही राहिलो तर? तर कोणाच्या हातून घडवणार हे सगळं? कशी नेणार ही शृंखला पुढे?' आणि स्वतःला त्याने खाली झोकून दिलं.

दुसऱ्या दिवशी सकाळी सोसायटीमध्ये साहिलच्या आत्महत्येमुळे खळबळ माजली. पोलीस येऊन मृतदेह ताब्यात घेऊन गेले. कुटुंबाकडे आणि शेजारीपाजारी चौकशी सुरू झाली आणि दुपारपर्यंत ऑफिसमधून बॉसच्या खुनाची वार्ताही झपाट्याने सगळीकडे पसरली.

साहिलने त्या अदृश्यं शक्तीविरुद्ध पुकारलेला लढा संपला होता. कोण होती ती शक्ती जी स्थळ, काळ, वेळ, एखाद्या माणसाचं अस्तित्व या पलीकडे साहिलला नेत होती? दुसरा कोणता मार्ग होता का तिला रोखण्याचा साहिलकडे? बॉसला मारणारा तो साहिल तर नव्हता, मग कोण होता तो? पोलिसांना आणि ऑफिसमधील इतर कर्मचाऱ्यांना कळले असेल का? सर्व प्रश्नांना अनुत्तरित ठेऊनच साहिल गेला.

आज साधारण १ महिना झाला होता साहिलला जाऊन, रात्रीचा १ वाजला होता. १६व्या मजल्यावरील प्रणयला आज उशीर झाला होता यायला. त्याने बाईक पार्क केली आणि सोसायटीच्या गेटमध्ये शिरला. आज पण पॅसेंजर लिफ्ट बंद होती आणि सामानाची लिफ्ट प्रणयच्या स्वागताला दरवाजे उघडून उभी होती......

✍️ दर्शना तावडे

मृत्युचा जबडा (माझ्या गावी घडलेली पिशाच्चा ची सत्यकथा)

#by_sanjay_kamble

आजोबांच वय साधारणता 30 ते 32 वर्षे असेल. त्यावेळीची गावे खुप मागासलेली होती, वाहतुकीच कोणतेही साधन नसल्याने प्रवास पायीच व्हायचा मग तो प्रवास कितीही लांबचा असला तरीही.

आजोबांच्या बहिणीला मुलगा झाल्याची आनंदाची बातमी आली आणि बाळाला पाळण्यात घालण्याच्या कार्यक्रमच सर्वाना निमंत्रण आल.. सांगितलेल्या दिवशी माझे आजोबा, चौघे भाऊ, सर्वाच्या बायका मुले असे सर्वजण निघाले. वाट किर्र आणि दाट जंगलातुन होती. जंगली श्वापदांची भिती असल्याने पुरूष आणि स्त्रीया असे सर्वाकडे धारधार लांबलचक कोयते ठरलेलेच. उन्हळ्याचे दिवस असल्याने फणस, आंबे, करवंदे, जांभळे असा रानमेवा खात प्रवास सुरू होता, गावापासुन काही अंतर पुढे गेले तोवर समोरच्या पाय वाटेने गावचे गुरव येताना दिसले . आजोबा काही बोलायच्या आत गुरव म्हणाले
" काय गा लक्ष्या (आजोबांचे नाव लक्ष्मण) भणीला पॉर ( बहिणीला पोरग) झाल व्हय...? म्या बी इचारलय म्हणून सांग तीला, आण शिस्तीन जावा. दोन दिसा पासन वाटतया कायतरी इप्रीत ( विपरीत, वाईट) हूनर. बायका पोरास्नी संबाळुन न्हे. चलतो म्या."

'व्हय गा' म्हणून आजोबा पुन्हा वाटेला लागले. कार्यक्रम संध्याकाळी होता त्यामुळे सर्वजन निवांत एकमेकांशी बोलत तर मुले दंगामस्ती करत चालले होते. पण माझी आत्या 'विमल' जी त्यावेळी अवघी सहा ते सात वर्षाची होती. एरवी दंगामस्ती करणारी पण त्या दिवशी एकदम शांत होती.

सर्व गावामधे पोहोचले तेव्हा संध्याकाळ झाली होती. सगळेच कार्यक्रमात गुंग झाले होते तर लहान मुले आपापल्या खेळात दंग झाली होती. पुर्ण अंधार पडला होता, दिवे लावनीची वेळ झाली. कार्यक्रम संपला. पुरूष माणस जेवण करून बाहेर सोप्या मधे गप्पा मारत बसले होते. सुपारीची खांड आडकीत्यात फोडुन त्याच्ये तुकडे चघळताना इकडच्या तिकडच्या गप्पा रंगु लागल्या.. मधे ठेवलेल्या दिव्याची वात कोणीतरी मोठी केली तशा पांढ-या मातीच्या भिंतींवर त्यांच्या सावल्या आणखी गडद्द झाल्या. त्या भिंतीवर चुन्याच्या बोटांना ओढलेल्या रेघांच ते सुरेख नक्षीकाम आणखीनच उठावदार वाटत होत..
अचानक मजघरात बायकांचा गोंधळ सुरू झाला, आजोबानी काय झाल विचरल तशी माझी आजी म्हणाली... 'इमल कुट दिसना'.
'इमल' म्हणजे 'विमल ' माझी आत्या.

आजोबा म्हणाले
"बगा, इकडच कुटतरी कुनाच्या तरी घरात आसल ती पोर".

" समदीकड बगीतल, कुटबी न्हाय." बोलता बोलता आजीच्या डोळ्यात पाणी आल.

आजोबा एकदम चिडले,
"रडाया काय झाल. कोन मेल व्हय. म्या बघुन यतो."
एवढ बोलून ताडकन उठले आणि हातात काठी घेऊन बाहेर पडले, पाठोपठ त्यांचे भाऊ आणि दाजी ही निघाले. पुर्ण गावात शोधल, आजुबाजूचा परीसर पिंजुन काढला, घराघरात विचारल पण काहीच पत्ता लागत नव्हता... सगळे रिकाम्या हाती परतले तसे आजीला आणखीनच रडू कोसळले. रात्र पुढ सरकत होती तशी आता आजोबांना देखील काळजी वाटू लागली. बायकांच मुसमूसन सुरु झाल, लहान मुल आपापल्या आईच्या पदराखाली शिरली, कळती मुल भिंतीकडेला उभी थोरामोठ्यांच्या तोंडाकड आशेने पहात होती.
एका हाताने पदर सावरत आजी बाहेरच्या सोप्यात आली आणि भरलेल्या डोळ्यांनी म्हणाली.
"कायतरी इपरीत झाल नसल नव्ह...देवळात जाऊन देवी म्होर कौल लाऊन तरी इचारा."

एवढ बोलुन पुन्हा आजी धाय मोकलुन रडू लागली ... आजीच बोलण संपत न संपत तशी सर्व पुरूषमंडळी गावच्या गुरवाकडे निघाली. तरातरा चालताना आजोबांच्या मनात नको नको ते विचार येऊ लागले.
'एखाद्या जंगली जनावरान तर ओढत नेल नसल माज्या पोरीला, न्हाय न्हाय, आसल ती यवस्तीत.'

सर्वजण गुरवांच्या घरी पोहचले... हाक दिल्यानंतर गुरवांचा मुलगा बाहेर आला... मळका पांढरा शर्ट, आणी ठिगळ लावलेली खाकी चड्डी वर खेचतच विचारू लागला..

" काय ओ..?"

" तुजा बा कुठ हाय र..?" सोबत आलेल्यांपैकी एकान विचारल

'आबा पारावर आसल.' एवढ बोलून त्या पोरान जोरात हाक दीली,
"ये आबा.... कोनतर आलय बग..".

एवढ बोलून पुन्हा आत पळाला. पार घरापासुन काही पावलांवरच होता . 'पार' म्हणजे आंब्याच्या झाडा भोवती बांधलेला कट्टा. सर्वानी मोर्चा पाराकडे वळवला... समोरच्या एका वयस्कर व्यक्तिने हातात चूना तंबाखू आंगठ्यान मळत विचारले.
"कोन गा.?".

त्यावर आजोबांचे दाजी बोलू लागले.
"आगा मी शिरपा"..

"शिरप्या तू..? यवड्या रातचा..?"

"म्हेवण्याची पोर कुट गावना. लय हुडकली. पन काय बी सुगावा लागना तीचा. घरात बायका हनून, बडवून घ्याल्याता. तवा कौल बगून काय झालय ते तुमीच सांगा.."

सगळेच गंभीर झाले. दिर्घ श्वास घेत गुरव खाली उतरले , मळलेली तंबाखु जमिनीवर टाकुन बटवा पुन्हा बंडीच्या खिशात सारला

आणि देवळाच्या दिशेने चालु लागले . तसे सगळे लोक त्यांच्या पाठोपाठ निघाले. त्याकाळी गाव अविकसित . घड्याळं गोरगरीबांच्या आवाक्या बाहेर , वेळ अंदाजेच मोजली जायची. नऊ ते दहा वाजले असावेत...सर्वजण देवळात पोहोचले, देवीला नमस्कार करून सर्व देवळाच्या पाय-यावर, गाभा-यात जिथ जागा दिसेल तीथ बसले. गुरवांना कौल लावण्यास सुरवात केली.... सर्वांच्या नजरा गुरवांवर स्थिरावलेल्या.. गुरव काहीतरी मंत्र पुटपूटत होते. काही वेळानंतर गुरवांचा चेहरा गंभीर झाला, ते अजोबांकडे पाहून म्हणाले,

" पाव्हण, काळजावर दगड ठेऊन ऐका आणि धीर सोडू नगा".

आजोबांच्या डोळ्यात पाणी तराळले,
"काय झाल माझ्या पोरीला....?"

त्यावर गुरव म्हणाले,
" धीर धर. पोर जीत्ती हाय. पण...?"

"पन काय....?"

"पन... कोंबड आरवायच्या आत ती सपल."

आजोबानी जड अंत:करणाने प्रश्न विचारला, "म्हजे . काय झालय ? जनावरान काय केलय काय....?"

गुरव म्हणाले " न्हाय. जनावरान न्हाय, एका पिशाच्चान न्हेलय तिला. ती आजुन जीत्ती हाय पण रात भरात आल्यावर ते तुझ्या पोरीला सपीवनार."

"कुट हाय ती आता..?" पुन्हा आजोबांनी प्रश्न केला.

त्यावर गुरव म्हणाले, " हीतन पाच कोस लांब . 'भुताच्या जाळीत.' तुझ धाडस तुला तारल, तुझ भ्या तुला मारल."

एवढ बोलून गुरव शांत झाले. (भुताची जाळी हे इथल्या जंगलातील पिशाच्च्याचा ताबा असलेले ठिकान, जिथ इतकी गर्द झाडी आहे की दिवसा देखील सुर्य दिसत नाही)
'भुताची जाळी' नाव ऐकल्यावर सर्वच भयभीत नजरेन एकमेकाकडे पाहू लागले. काय कराव कोणालाच समजत नव्हत. तीथ जाणं म्हणजे मरणाच्या दाढेत स्वता:हून जाण... रात्र पुढे सरकत होती. सगळे आपसात कुजबूजत होते, तेवढ्यात आजोबा ताडकन उठून उभे राहीले
" कोन यणार माज्या संग...?"
थोरला भाऊ बोलतोय म्हणजे चौघे भाऊ पण उठले तसे आजोबांचे दाजी व गावची दहा ते बारा गावकरी पण जाण्यासाठी तयार झाले.

" समद्यानी देवी म्होर साकड घाला. आण निघा. रात मध्यान व्हायला आलीया. तुमी परत इयीस्तवर म्या देवीला गा-हान घालीन."

देवीसमोर नतमस्तक होऊन आणि गुरवांच्या पायाला हात लाऊन देवळातुन बाहेर पडले. आजोबा सर्वाना उद्देशून म्हणाले ,
" तयारी करुन लगेच निगूया".

सगळे आपापल्या घरी परतले आणि निघण्याची तयारी करू लागले. आजोबा पुन्हा बहीणीच्या घरी परतले. स्त्रीयांना काहीच न बोलता हातातली काठी दारा मागे ठेवली. आजोबांनी डोक्यावरचा फेटा काढला आणी डोके आणि चेह-या भोवती असा बांधला जेणेकरून फक्त डोळे उघडे राहतील, डाव्या हातात मशाल पेटवून घेतली आणि उजव्या हातात तीन फूट लांबीचा धारधार कोयता.
त्यांच्या दाजीनी कु-हाड कमरेला लावली आणि कंदिल पेटवून घेतला. रात्र मध्यावर आली होती. ठरल्याप्रमाण पारा जवळ सर्वजन एकत्र आले,पंधरा ते सोळा जण आसतील, झाकलेले चेहरे, हातात पेटत्या मशली, कंदिल, कु-हाडी, धारधार कोयते आशा तयारीने गावाबाहेर पडले. सर्वजण एकमेकाशी काही न बोलता चालत होते. वातावरण कमालीच गंभिर बनलेल, गाव थोड मागे पडल तशी जंगलातून जाणारी एक चिंचोळी पायवाट लागली... आजुबाजूला दाट, गर्द झाडी, मध्यरात्रीची निरव शांतता, प्रत्येकाच्या पायातील चामड्याच्या कोल्हापुरी चपलाचा कर्र कर्र असा येणारा आवाज, रात किड्यांच्या किर्र आवाजाने भेदत चाललेली शांतता, आणी रात्रीच्या त्या भयान काळोखाला मागे सरकायला भाग पाडणा-या पेटत्या मशाली घेऊन त्या घनदाट जंगलात शिरणारे ते लोक.
सर्व काही एखाद्या military rescue operation सारखे सुरू होत.

*

सर्व डोंगराच्या माथ्यावर पोहोचले , मध्यरात्री निरभ्र आकाशातल ते टपोर चांदण आणी नदीकाठचा काजव्यांनी एकदम उजळुन निघणारा परिसर . रात्रीच्या भिषणतेती तीच सौंदर्य खुलुन दिसत होत.. गांव आता खुप मागे राहील.. डोंगराचा चढ उतार सुरू झाला. काही अंतर पुढ येताच यांच्यातला एक जन एकदम थांबला...
" थांबा... कसलासा आवाज यतोय.."
सर्व जागेवर थांबले...

" व्हय... कोणतरी हाक देतय..."

"शिरपा, कोणतरी मदत मागतय..."

सर्व जागेवरच थांबले आणि आवाजाची चाहूल घेऊ लागले. खरोखरच आवाज येत होता. कोणीतरी कन्हत असाव असा आवाज होता. सर्वजण शांतपने कान लाऊन ऐकू लागले, पण आवाजाची दिशा समजत नव्हती..
हळुहळू ते शब्द स्पष्ट होऊ लागले..

" आगा ये, मला वाचीव की गा... म्या हीत , हीत हाय." कन्हत कन्हत तो आवाज पुन्हा घुमला तसे सर्वच चक्रावले. तेवढ्यात आजोबांचे दाजी म्हणाले.
" कुनीबी जागच हालू नगा, ह्यो चकवा हाय. आपली वाट धरा, न्हायतर ह्यो आपल्याला रातबर हीतच फिरवील."
सर्व पून्हा चालु लागले पण तो आवाज त्यांच्या पाठोपाठ येतच होता...
" ये.. आर मला वाचवा की र..."
आवाज मागुन येतच होता पन त्या कडे लक्ष न देता सगळे चालत होते. चालण्याचा वेग वाढला तसा तो आवाज मागे पडू लागला. आता समोर काही अंतरावरच भुताच्या जाळीची हद्द सुरू होत होती.. तेच एका आवाजान प्रत्येकाच्या अंगावर काटा उभा राहीला...

"ए.....हीत वाचलासा रे पण तिथ न्हाय वाचनारा."
मागुन आलेल्या या जोराच्या किंकाळीने सर्वच हादरून गेले. एकमेकाकड भयभीत नजरेन पहात एक एक पाऊल पुढ सरकु लागले.. पिशाच्चा ची हद्द सुरू झाली. गर्द झाडी, काटेरी झुडपे अशा या भुताच्या जाळीत सर्वजण पोहोचले. गुरवांनी सांगितलेली जागा आली होती, मशालीच्या प्रकाशात आता मुलीचा शोध सुरू झाला. काटेरी झुडपात कधी एखाद्या घुबडाच घरट दिसायच,तर कधी झुडपातून एखादा विषारी साप सळ सळ करीत वाटेतून बाजूच्या झुडपात शिरायचा... कोल्ह्या लांडग्यांचे चकाकणारे डोळे काळजाच पाणी करायचे... वाट काढत ते आता बरेच आत आले होते. तेवढ्यात त्यांना कसला तरी आवाज येऊ लागला. एखाद्या हिंस्र श्वापदाच आपल्या शिकारीवर झडप घालण्या आधीच गुरगूरण्या आवाज. सर्वच थरारले. हातातील हत्यारे आणि मशाली पूढे करून करवंदाची काटेरी झुडपे कापत वाट करत सर्व त्या आवाजाच्या दिशेने जाऊ लागले. घरघरणारा तो आवाज आता वाढू लागला. आणि एकदम सगळ वातावरण शांत झाल. घरघरणारा तो आवाज अचानक बंद झाला तसे सगळेच आपापल्या जागेवर तसेच थांबले. तोवर एका मुलीच्या रडण्याचा आवाज येऊ लागला. ती विव्हळतच बोलू लागली,

" बाबा, कूट हायीस गा. म्या हीत हाय. मला हीतन न्हे की गा..... बाबा. "
ती रडत होती
आजोबांनी आपल्या मुलीचा आवाज ओळखला, त्यांच्या डोळ्यात पाणिच आले. पण काही न बोलता ते आवाजाच्या दिशेने पुढे निघाले. आता आवाज खुप जवळून येत होता. " ए बाबा, आलास व्हय गा."
एवढ बोलून ती गप्प झाली. पुन्हा वातावरण शांत झाल. ती त्यांच्या जवळच कुठतरी होती. सगळे मशालीच्या पिवळ्या तांबुस प्रकाशात ती कुठे दिसते का ते पाहू लागले... इतक्यात आजोबांची नजर समोर ऊभ्या असलेल्या जांभळीच्या झाडावर गेली आणी त्यांच्या सर्वांगावर काटा आला. आजोबांना दरदरून घाम फुटलेला, त्यांची नजर एका ठिकानी स्थिरावलेली.. सर्वाची नजर त्या झाडाकडे गेली. गर्द काटेरी झुडपात ते जांभळीचे झाड. झाडाच्या एका फांदीवर बसली होती.. एकसारख पायांना झोके देत ती एका हाताने झाडाच्या फांदीला नख्यांनी हळुवारपने ओरबडत होती... विस्कटलेल्या केसांनी चेहरा पुर्ण झाकला होता. ती आपल्याच तंद्रीत खाली मान घालून एकसारखी डुलत होती. तीच्या आवाजातील घर घर अगदी स्पष्ट ऐकु येत होती..
धडधडत्या काळजान आजोबा तीच्याकड पहात म्हणाले...
"पोरी खाली उतर आमी तुला न्ह्याला आलोय." आजोबांच शब्द ऐकताच ती एकदम शांत झाली. पाय हालवणे बंद करून काही क्षण तशीच बसली. फक्त झाडावर नखांच ओरखडे सुरु होते. संथपने... सगळे तीच्या दिशेने चालू लागले तशी ती जोराने किंचाळली.
"ए थांो तीतच."
अचानक तीचा आवाज घोगरा झाला. सगळे थबकले. तीने झाडावरून उडी मारली आणि झुडपात तशीच उभी राहीली. पुन्हा तीच्या आवाजातील घरघर्र वाढू लागली,
"आल्या मार्गी परत जा न्हायतर यकाला बी जीत्ता न्हाय सोडणार."

एक सहा , सात वर्षाची मुलगी हिंस्त्र घोग-या आवाजात बोलत होती. सगळे थक्क झाले. थोड धाडस करून आजोबा पुढ गेले, मशालीचा प्रकाश पाडून पाहील आणि काळीजात चर्रर्रर कण झाल , आपली मुलगी समोरच्या झुडपात अवघ्या पंधरा , वीस फुट अंतरावर उभी होती. काटेरी झुडपामुळे अंगावर काही जखमा झालेल्या, अंगातला फ्रॉक थोडा फाटला होता, लाल रक्ताळलेल्या डोळ्यांनी ती पहात होती. काय कराव कोणालाच सुचत नव्हत. आजोबा पुढ जाणार इतक्यात ती दात ओठ खात रागात बोलु लागली..

" ए..... तु हीला न्ह्यायला आलास, माझ्या तोंडातला घास काढून न्हेनार व्हय र.. इsssह इsssह इssssह"

एवढ बोलुन तीन बोंब ठोकली.. जांभळीच झाड दोन्ही हातानी गदा गदा हालवू लागली.. सर्वाची भितीन गाळण उडाली, पाय जमिनीत रुतल्यासारखा जो तो समोरच ते भिषण दृष्य पहात होता ... जोरात ओरडत एक हात तोंडावर बडवत होती तर दुस-या हाताने गदागदा झाड हालवत होती... सहा सात वर्षाची मुलगी एक दोन फुटांचा घेर असलेल झाड एका हातान हावलत होती आणी हेलकाव घेणार ते ते झाड पाहुन सगळ्यांची बोबडीच वळली. समोरच भीषण दृष्य पाहून सगळेच थरारले... गर्भगळीत होऊन फक्त एकमेकाकडे पहात होते... आजोबांनी आपल्या हातातला कोयता कंबरेला आडकवला आणी सगळ्यांना आपल्या मागे येण्यास खुणावल, आजोबा तीच्या जवळ पोहोचले झाडाला गच्च पकडलेला तीचा दंड पकडला तशी ती थांबली. ओरडण किंचाळण साार काही शांत झाल... तीचा दंड पकडुन तीला त्या झुडपातुन बाहेर ओढण्याचा प्रयत्न करू लागले, तस तीन झटकन आपली मान वळवली आणी रक्ताळलेल्या डोळ्यांनी त्यांच्याकडे पाहील...
केसांनी झाकलेल्या जखमी चेह-यावरून रक्त येत होत... स्वता:च मरण स्वता: पहाव तसे सर्व थरारले. तीने जोराचा हिसडा मारून हात झटकला आणि जमीनीवर बसुन झाडाखालच्या एका दगडावर आपल डोक आपटू लागली. सर्वच घाबरले, आजोबा सगळ्यांकडे पाहून म्हणाले

" समद्यांनी हत्यार कंबरला लावा, यका हातात पलीता (मशाल) धरा. समद्यांनी जोर लावून हीला ह्यातन भाइर वडायची आण झटक्यात माग परतायच."
सगळे तयार झाले. ती अजुनही त्या दगडावर डोक तसच आपटत होती. जखमी होऊन डोक्यातून रक्त वाहत होत. आजोबांनी मन घट्ट केल. हळुच तीच्या मागे आले, तीचा हात पकडला तशी तीन आपली मान गर्रकन वळवली आणि हसु लागली, पेटत्या मशालीच्या लाल तांबड्या प्रकाशात तीचा चेहरा अधिकच भिषण वाटत होता. कपाळावरील जखमेतून येणार रक्त तीच्या पुर्ण चेह-यावर पसरलेल. तीच भयान हास्य काळजाचा थरकाप उडवत होत. आजोबांनी जोरात तीला बाहेर ओढायला सुरवात केली तसे सोबतच्या लोकांनीही तीला खेचायला ताकत लावली... तशी ती जोराने किंचाळली,
" तुमच मराण तुमास्नी हीथ घीऊन आलय..." डोळे विस्फारून सर्वांकडे पाहु लागली जशी ती एका एकाला कच्चा खाऊन टाकेल... झटकन तीन मागे एका हातान ते झाड पकडल आणि या सर्वाना आत खेचू लागली तसे ते सर्वजन तीच्याकडे ओढले जाऊ लागले, एक लहान मुलगी पंधरा ते सोळा पुरूषांना भारी पडत होती. पण हे सर्व पिशाच्य करत होत. आजोबांनी अंगातली सारी शक्ती एकवटली. तीच्या रक्ताळलेल्या डोळ्यात डोळे घातले
आणी ओरडले..

" ए सैताना, काय वाटल तुला. तु माज्या पोरीच लचक तोडून खायाला म्या पैदा केलय व्हय तीला, हे चामुन्डा देवी धाव ग....धाव."

आजोबांच्या आवाजान सार गगन भेदल, तोंडावर बांधलेला फेटा काढुन तीच्या चेह-यावर टाकला आणी झटकन तीचा दंड पकडला.. एखादी शक्ति अंगात संचारावी तसा सगळ्यांनी जोर लावला आणि एका झटक्यात तीला बाहेर खेचल.ती किंचाळू लागली, हात झटकून पळायचा प्रयत्न करत होती. पण आता ते शक्य नव्हत.. सर्व गावच्या दिशेने धावत सुटले आणी मागे पडत चाललेल्या ' भुताच्या जाळीतुन ' गगनभेदी किंकाळ्यांनी सार जंगल हादरून जाऊ लागल... सर्वांचच काळीज भितीन धडधडत होत... पन आता गावचा रस्ता दिसु लागलेला... आजोबा सर्वांना म्हणाले..
" कुणीबी माग बगु नका...कोंबड आरवायला थोडाच यळ -हायलाय, हीतन भाइर पडा लवकर"
हातातील मशाली धरून गावाच्या दिशेन निघाले. त्या रात्रि पहाटे सर्व परतले ते गावच्या हद्दीत आले आणि कोंबडे आरवले....

सगळे जन तसेच धावत देवळात पोहोचले, गुरव अजुन देवी समोर बसुन मंत्र पुटपुटत होते... आजोबानी आपल्या मुलीला देवी समोर ठेवली तसे सर्वानीच देवीपुढ लोटांगन घातल... तीच ओरडण, किंचाळण सार काही थांबलेल..
गुरव शांत पने म्हणाले...
" तुझी मुलगी गावात आलीच नव्हती.. तीला त्या पिशाच्च्याने जंगलातूनच आपल्या सोबत नेल होत..."

आजोबांनी आपल्या मुलीच्या तोंडाभोवती गुंडाळलेला तो फेटा काढला.. ती डोळे बंद करून पडली होती, शांत. स्थीर... सकाळी तीला जाग आली... पन जे घडल त्यापैकी तीला काहाच आठवत नव्हत... सर्वांनी सुटकेचा निश्वास सोडला...

... अशा त-हेने एका भीषण युद्धाचा अंत झाला....

मित्र मैत्रिणींनो , आजच्या काळात मुलगी नको म्हणुन गर्भपात करणा-या उच्चशिक्षीत लोकांपेक्षा स्वता:च्या मुलीला पिशाच्च्या च्या दाढेतुन परत घेऊन येणा-या माझ्या आडाणी अजोबांचा मला अभिमान वाटतो...
समाप्त..

लेखक:- संजय कांबळे

कन्फेशन....

आश्लेषा केव्हाची तळमळत होती. तहानेने तीचा जीव कासावीस झाला होता. बाजूच्या टेबलवरील बॉटल कधीच खाली झाली होती. पण एकटीने उठून किचनमध्ये जायचा तीला धीर होत नव्हता.

मम्मा ए मम्मा... तीने दोन वेळा हाक मारून पाहिलं पण सुजाता गाढ झोपेत होती.

घशाची कोरड अगदीच साहवेना झाली तेव्हा नाईलाजाने आश्लेषाला उठावं लागलं. तीने साईड लॅम्प लावून एकवार आजूबाजूचा अंदाज घेतला. सगळं अलबेल आहे असं जाणवलं. दबक्या पावलांनी ती बेडरूम मधून बाहेर आली.

स्ट्रीट लाईट मुळे हॉलमध्ये बऱ्यापैकी उजेड होता. किचनमध्ये येताना पुढच्या बेडरूमकडे साहजिकच नजर गेली. तिथे भयाण शांतता होती. किचन मधला लाईट लावून तीने फ्रिज उघडला. थंड पाणी घटाघटा पिऊन घेतलं भरपूर, तेव्हा कुठे जरा बरं वाटलं. पुढच्या सीटिंग वेळी डॉक्टर अंकलना सांगायला हवं औषधं चेंज करा असं. खूप तहान तहान होते एवढी थंडी असूनही, परत एकदा हा विचार आश्लेषाच्या मनात आल्यावाचून राहिला नाही.

बेडरूममध्ये नेण्यासाठी आश्लेषाने एक भरलेली बॉटल घेतली. वॉशरूमला जाऊन येऊ म्हणून बॉटल बेसिनवर ठेवली. टॉयलेटमध्ये असताना तीला बाहेर काही हालचाल जाणवली. मम्मा उठली असेल असं स्वतःला समजावत ती टॉयलेट मधून बाहेर आली... समोर तीला ते दृष्य दिसलं... एक पांढरी आकृती बेडरूममध्ये होती... चेहरा दिसत नव्हता पण लाल निखाऱ्या सारखे डोळे तीलाच रोखून पाहत होते... तीने जोरात किंचाळी मारली आणि तिथेच बेशुद्ध झाली.

मध्ये किती वेळ गेला कुणास ठाऊक... आश्लेषाला काहीच शुद्ध नव्हती. जाग आली तेव्हा ती बेडवर होती. बाजूला मम्मा मुसमुसत होती. आणि डॉक्टर सत्यजीत देखील चिंताग्रस्त वाटत होते.

आश्लेषा बेटा बरं वाटतं आहे का आता? डॉक्टर अंकल आपुलकीने विचारत होते. आश्लेषाने पाहिलं आपण अजूनही त्याच बेडरूम मध्ये आहोत... ती पटकन घाबरून उठली... मम्मा चल आपल्या रूम मध्ये जाऊ.

तिघेजण त्यांच्या बेडरूम मध्ये आले...

आशु काय झालं? परत कसला भास झाला का तुला? सुजाताला काळजी वाटत होती लेकीची.

मम्मा तो भास नव्हता. त्या बेडरूम मध्ये खरंच कुणी तरी होतं. कुणाचं तरी भूत.. अजून देखील बोलताना आशु घाबरली होती.

बेटा हे सगळे मनाचे खेळ आहेत.. आपण शहराच्या मध्यभागी राहतो.. कुठल्या आडगावात नाही भूतांखेताच्या गोष्टी करायला. तुला कसला तरी स्ट्रेस आहे त्यामुळे तुझं बी पी डाऊन असतं. आणि एकसारखे असे भास होतात... डॉक्टर समजूत काढत होते. तू तुझ्या मम्मासोबत दोन चार दिवस बाहेर फिरून ये. तुला बरं वाटेल हवापालट झाली की.

चालेल..मी उद्याच आशुला घेऊन बंगलोरला जाते. ट्रॅव्हल एजंटला फ्लाईट बुकिंग, हॉटेल वगैरे व्यवस्था करून ठेवायला सांगते. सुजाता झटपट निर्णय घेऊन मोकळी झाली. बाय द वे सॉरी डॉक्टर अशा अपरात्री तुम्हाला यावं लागलं.

अहो मॅडम सॉरी काय? हे तर माझं कर्तव्यच आहे. आश्लेषा औषधं वेळेवर घेतेय ना लक्ष ठेवा. आणि फिरून आल्यावर एकदा घेऊन या तीला क्लिनिकवर चेकअप साठी. येतो मी. डॉक्टरनी निरोप घेतला.

सुजाताने दार लावून घेतलं. साडेपाच वाजायला आलेत. आता कुठे झोप लागणार? डायरी लिहून काढू. आजकाल रेग्युलर लिहिणं होतंच नाही. असं म्हणून सुजाता टेबललॅम्प लावून बसली.

मनातले तरंग पानावर उतरत होते एकेक.....कसं व्हायचं आपल्या एकुलत्या एका लेकीचं? आशुच्या शिक्षणासाठी गावचं मोठं घर बंद ठेऊन शहरात आलो आणि इथे आल्यावर लगेचच आशुला त्रास होऊ लागला. हे घर घेण्यात आपण घाई तर नाही ना केली? आशु म्हणते तसं असेलही काही ह्या जागेत, जे फक्त तीलाच त्रास देतं आहे. आशु हॉस्टेलवर राहते म्हणाली होती. बरं झालं असतं तीथे राहिली असती तर. बरोबरच्या मैत्रिणींसोबत आनंदात राहिली असती. पण तीच्या खाण्यापिण्याची आबाळ नको म्हणून हट्टाने आपण हे घर घेतलं. तसं देखील अरुण गेल्यावर आता आशुशिवाय आपल्याला दुसरं कोण आहे? लिहिता लिहिता मन हलकं हलकं होत गेलं सुजाताचं.

आशु मात्र डोळे टक्क उघडे ठेऊन जागी होती. डॅड गेला आणि काहीच दिवसात आपल्याला असले भास होऊ लागले. रात्री आपल्या आसपास मम्मा व्यतिरिक्त अजूनही कोणी असल्याचं जाणवत राहतं. लाल लाल डोळ्यातून आपल्याला बघत असतं. डॉक्टर म्हणतात हे भास आहेत. खरंच हे भास आहेत की आपल्यालाच एखादी आत्मा वगैरे दिसते आजूबाजूला? सायकोलॉजिस्टची ट्रीटमेंट देखील आपण घेतोय. जेणेकरून हे जर खरंच मनाचे खेळ असतील तर आपण बाहेर पडू यातून.. पण इतक्या महिन्यात काहीच फरक पडलेला नाही. आठवड्यात किमान एकदा तरी आपल्याला असलं काही सामोरं येतंच. आशु डोळे मिटून पडून राहिली...

ठरल्यासारखं आश्लेषा आणि सुजाता बंगलोरला आले. दोन तीन दिवसात तीला फ्रेश वाटायला लागलं. चल आशु थोडं शॉपिंग करून येऊ. सुजाता लेकीला आग्रह करत होती. नको मम्मा तूच जाऊन ये. मी थोडं वाचन करत बसते म्हणत आश्लेषा हॉटेल वर थांबली.

साधारण दीड एक तास गेला मध्ये. रूमच्या दरवाजावर कुणीतरी नॉक केलं. मम्मा एवढी लवकर कशी आली म्हणून आश्लेषा दार उघडायला गेली. समोर पुन्हा तीच पांढरी आकृती लाल डोळ्यातून अंगार फेकत तीच्याकडे बघत होती. एवढ्या लांब असं अनपेक्षितपणे ते दिसेल असं अजिबात वाटलं नव्हतं. एक मोठी किंकाळी हॉटेलमध्ये घुमली आणि आश्लेषा जागेवर कोसळली.

बंगलोरला आशुसोबत हवा पालट करायला म्हणून गेलेली सुजाता येताना मात्र एकटीच परतली. आधी नवरा गेला. आणि पाठोपाठ आशु गेली. वारंवार होणाऱ्या भासामुळे अगोदरच आश्लेषाचं मन कमजोर झालं होतं. इतके दिवस घरात होणारे भास, अशा थंड हवेच्या ठिकाणी दचकवतील ह्याची आश्लेषाला अजिबात अपेक्षा नव्हती. त्यामुळे ती जागच्या जागी हृदयक्रिया बंद पडून मरण पावली.

तीचे दिवसवार रीतसर पार पडले. सांत्वनासाठी येणारी गर्दी हळूहळू कमी होत गेली... आता घरात केवळ सुजाता आणि भयाण एकांत.

मध्ये काही काळ गेला....

एका रात्री.....

ती ह्या कुशीवरून त्या कुशीवर तळमळत होती...काल पार्टी मध्ये जरा जास्तच खाणं पिणं झालं बहुतेक. छातीत जळजळ होतेय. थोडं थंड दुध पिऊ म्हणून उठून बसली. मोबाईल मध्ये बघितलं दोन वाजले होते.

ती किचनमध्ये आली.. एक थंड झुळूक आपल्याला स्पर्श करून गेल्याचं तीला जाणवलं. तीचं अंग शहारलं.. थंडीमुळे की कसल्याशा भीतीमुळे...तीलाच ठाऊक. फ्रिजमधलं थंड दूध प्यायल्यावर तीला बरं वाटलं. ती बेडरूमकडे वळली आणि अचानक आशु तीच्या समोर आली. तीचे भेदक डोळे सुजाताचा वेध घेत होते. सुजाता गर्भगळीत झाली. घाबरून तीच्या हृदयात एक कळ उठली. आणि ती जागीच कोसळली.

चार दिवस झाले सुजाताच्या घराबाहेर पेपर, दुधाच्या पिशव्या तशाच होत्या. एवढ्या दिवसात सुजाता दिसली सुद्धा नाही. घरकाम करायला येणारी बाई बेल वाजवून परत जात होती रोज. कसलीशी दुर्गंधी देखील भरून राहिली होती मजल्यावर. शेजारच्या लोकांना संशय येऊ लागला. म्हणून पोलिसांना बोलावलं गेलं..

दार फोडून आत आल्यावर दिसलं, सुजाता हॉलमध्ये पडली होती. डोळे सताड उघडे होते भीतीमुळे.. बाकी संशयास्पद असं काही नव्हतं...

मात्र... त्या रात्री झोपताना सुजाताने लिहून ठेवलेली डायरीची पानं बेडरूममध्ये फडफडत होती..

फायनली आज सगळी इस्टेट आपल्या नावावर झाली. ह्याच इस्टेटीसाठी त्या आजारी बीजवर अरुण सोबत आपण लग्न केलं. त्याच्या मुलीला, आशुला स्वीकारलं. पण मरण्याआधी अरुणने सगळी संपत्ती मुलीच्या नावाने करून ठेवली आणि आपल्या वाट्याला काय आलं? आशुची केअर टेकर म्हणून महिन्याला ठराविक रक्कम. शेवटी नाईलाजाने आशुला संपवावं लागलं. काही पैशाच्या मोबदल्यात आपला कॉलेज मित्र डॉक्टर सत्यजीत मदतीला तयार झाला. रात्री अपरात्री तोच भूत बनून आशुला घाबरवत होता आणि प्लॅन प्रमाणे खरंच एक दिवस आशु भूताच्या भीतीला बळी पडली. आज आपलं स्वप्न पूर्ण झालं..

सुजाताने नकळत आपल्या गुन्ह्याची कबुली लिहून ठेवली होती.

मात्र आश्लेषासाठी सुजाताने जो खड्डा खोदून ठेवलेला त्यात शेवटी ती देखील गाडली गेली.

समाप्त

राजेंद्र भट

३ नोव्हेंबर २०२२

बाधा

सुरज आणि संगीताचा प्रेमविवाह होता.दोघे ऊच्चशिक्षित आणि कॉलेज जीवनापासून एकमेकांना ओळखत होते.संगीता दिसायला सुंदर होती,कॉलेजमध्ये तिच्या चाहत्यांची संख्या भरपूर होती.एकतर्फी प्रेम करणारे अनेक जण तिच्या भोवती घिरट्या घालत असायचे.काहींनी तिला लग्नाची मागणी घातली होती.या व्यतिरीक्त अनेक चांगली स्थळ स्वत:हून तिच्या घरापर्यंत येत होती.या सगळ्यांना ती कंटाळली होती.शिक्षण संपेपर्यंत लग्न न करण्याचा तिने निर्णय घेतला होता.

अशातच एका घरगुती कार्यक्रमात तिची सुरजशी ओळख झाली.घराच्या पुजेचे आमंत्रण तिने विनायक नावाच्या एका जवळच्या मित्राला दिले होते.तो सुरजला आपल्यासोबत घेऊन आला होता.विनायक आणि सुरज रुम पार्टनर होते.त्याने दोघांची ओळख करुन दिली,सुरज अतिशय लाजरा होता.एखाद्या मुलीशी बोलायची त्याची ही पहिलीच वेळ होती.संगीताला तो चांगला मुलगा वाटला.कॉलेजला जाता येता नेहमी दोघांचे बोलने होऊ लागले.तिच्याशी बोलताना सुरजची तारांबळ ऊडायची.तो ईतर मुलांपेक्षा वेगळा होता.दोघे एकमेकात गुंतत गेले,कॉलेजमध्ये संगीताची नजर सुरजलाच शोधत असायची.एक दिवस जरी भेट झाली नाही तरी ती बैचेन व्हायची.सुरजची अवस्था तिच्यापेक्षा वेगळी नव्हती.सुरजने तिला लग्नाची मागणी घातली तेव्हा संगीताने कोणतेही आढेवेढे न घेता होकार दिला.

कॉलेजचे दिवस संपत चालले होते.तिने सुरजबद्दल आपल्या घरी सांगितले.तिच्या घरातून नकार येण्याचा प्रश्नच नव्हता.संगीताला योग्य जोडीदार मिळाला याचे सर्वांना समाधान वाटले.फायनल ईयरचे पेपर झाले कि दोन्ही घरची मंडळी बैठक घेणार होती.कॉलेजमध्ये ही बातमी पसरली सगळे सुरजचे अभिनंदन करु लागले.पण बर्याच मुलांच्या नजरेत तिरस्कार होता.एकजण तर त्याला खाऊ का गिळू अशा नजरेने बघत होता.त्या नजरेने सुरज विलक्षण घाबरला होता.संगीतावर एकतर्फी प्रेम करणार्या त्या मुलाच नाव अजय होत.संगीताच्या चाहत्यांच्या यादीत त्याचे नाव सर्वांत वर होते.

फायनल ईयर संपले महिणाभराने दोघांचे थाटात लग्न झाले.कॉलेजमधील सर्व मित्र मैत्रीणी लग्नाला ऊपस्थित होते.विनायकच्या खांद्यावर विशेष जवाबदारी होती.संगीतावर एकतर्फी प्रेम करणारा अजय अचानक मंडपात आला.त्याचे तांबरलेले डोळे पाहूण सुरजच्या काळजात धस्स झाले.अभिनंदना साठी त्याने सुरजचा हात हातात घेतला.त्याने तो एवढा जोरात दाबला कि त्याची नख सुरजच्या तळव्यात रुतली.तळहाताची चामडी आणि मांस ओरबाडून अजयने त्याचा हात सोडला.वेदनेने सुरजच्या डोळ्यात पाणी आले.सर्वांदेखत हा प्रकार घडला होता.विनायकने अजयला मागे ओढले त्याला ढकलून तो मंडपातून बाहेर पडला.या घटनेची चर्चा लग्न संपेपर्यंत चालू होती.लग्न पार पाडले पण सुरजची ती जखम लवकर भरुन आली नाही.जखम चिघळली त्यात रक्त पू जमा झाले.

लग्न होऊन दोन आठवडे ऊलटले.आतापर्यंत सर्व व्यवस्थित चालले होते.संगीता नवीन घरात चांगली रुळली होती.सुरजचे नोकरीसाठी प्रयत्न चालू होते.एका कंपनीत त्याने मुलाखत दिली होती.कामावर रुजू राहण्याबाबत कधीही कॉल येणार होता.सुरजचे कुटूंब मोठे होते,आईवडील,आजी आजोबा,भाऊ असे सगळे एकत्र राहायचे.त्या रात्री सर्वजण जेवायला बसले.संगीता आणि सुरज शेजारी बसले होते.अचानक सुरजला गरगरल्या सारखे झाले.क्षणभर त्याची दृष्टी गेली डोळ्यासमोर अंधारात पसरला.त्याने पहिला घास खाल्ला तसा त्याला जोरात ठसका लागला.संगीताने दिलेल्या ग्लासातील पाण्याचा ऊग्र वास आला.त्याला ऊलटीच व्हायची बाकि होती,एखाद्या नाल्यातून यावी अशी दुर्गंधी त्या पाण्याला येत होती.ताटातील अन्नाची चव कडवट आणि शिसारी आणणारी होती.बाकिचे गप्पा मारत जेवत होते.सुरजला मात्र एक घास सुध्दा गिळवत नव्हता.ताटात भाताच्या जागी वळवळ करणार्या अळ्या दिसू लागल्या.लहान लहान घास तो बळेच पोटात ढकलत होता.अगदीच कमी जेवण करुन त्याने हात धुतला.छातीत जळजळ चालू झाली,रात्री त्याला क्षणभर सुध्दा झोप लागली नाही.सकाळी त्याचे डोके विलक्षण ठणकू लागले.अंगावर जागोजागी लहान फोड ऊठले.भर ऊन्हाळ्यातही थंडी वाजू लागली.दुपारी तो भावासोबत दवाखान्यात गेला,बाहेरील प्रकाशाचा त्याच्या डोळ्यांना त्रास होऊ लागला.तपासणीत डॉक्टरांना विशेष काही जाणवले नाही.दोन दिवसाची औषध त्यांनी लिहून दिली.बरे वाटेपर्यंत आराम करायला सांगितला.घरी येईपर्यंत त्याचे डोळे एकदम लालभडक झाले.ही एका भयानक प्रकाराची सुरुवात होती.

त्या रात्री तो जेवायला आलाच नाही,आपल्या रुममध्ये अंगाभोवती चादर लपेटून बसला.डोळ्यांना त्रास होतो म्हणून त्याने लाईट लावली नव्हती.त्याचे शरीर थंडीने कापत होते,दातावर दात वाजत होते.त्याचा "कट..कट.."आवाज घुमत होता.मधेच त्याची दातखिळ बसायची.एक प्रकारच्या अनामिक भितीने त्याच्या मनाचा ताबा घेतला.आपल्या आसपास कोणीतरी आहे असे त्याला वाटू लागले.संगीता त्याचे जेवण घेऊन आली.पण त्याने जेवण करण्यास साफ नकार दिला.कारण जेवण तर त्याला जाणारच नव्हते.काही खाल्ल तरी लगेच ऊलटून पडत होत.तिने आग्रह केला तेव्हा

त्याने भात खायला घेतला.एक घास ऊचलताच तो जोरात किंचाळला.समोरच ताट त्याने पायान लाथाडल.वरुन पांढरा असलेला भात त्याला आतून लाल दिसत होता.त्या भातातून रक्तासारखा लाल द्रव निघत होता.घरातील सगळे धावत आले,सुरज आपले डोके भिंतीवर दणादण आपटत होता.एक मोठ टेंगूळ त्याच्या कपाळावर आल होत.संगीता त्याच्या या अवताराने घाबरली.भावाने त्याला पकडल तोपर्यंत तो बेशुध्द पडला होता.

ती रात्र सर्वांनी जागूण काढली,अर्धवट झोपेत सुरज काहीबाही बडबडत होता.नजरेसमोर त्याचे लग्न...लग्नात अचानक आलेला अजय... त्याचे तांबरलेले डोळे येत होते.वडीलांनी ओळखीचे डॉक्टर बोलवले,त्यांनी दिलेल्या इंजेक्शनने तो झोपी गेला.बाकी सगळ्यांची झोप ऊडाली होती.त्याच्या आजाराचे निदान होत नव्हते,ऊजेड सहण होत नसल्यामुळे तो अंधारातच बसायचा.मधेच रुममधील हालचालींचा कानोसा घ्यायचा,आपल्या आसपास कोणीतरी आहे असे नेहमी त्याला वाटायचे.चार दिवसात त्याने अन्नाचा एकही घास खाल्ला नव्हता.त्याला ताटात अन्नाऐवजी लहान किडे,वळवळणार्या अळ्याच दिसायच्या.जेवण सोडल्यामुळे त्याची तब्येत खालावली.छातीचा पिंजरा दिसू लागला,गालाची हाड वर आली,डोळे खोल जाऊन चेहरा निस्तेज बनला.तो संपल्यात जमा होता,जेवण न केल्यामुळे डॉक्टरांनी दिलेल्या औषधांचा परिणाम होत नव्हता.जरा डोळा लागला कि त्याला भयानक स्वप्न पडायची आणि तो दचकून जागा व्हायचा.त्याच्या हाताला लावलेली सलाईन डॉक्टरांनी काढली तेव्हा सगळ्यांनी हंबरडा फोडला.सर्वांत वाईट अवस्था संगीताची होती.तिचे लग्न होऊन एक महिनाही झाला नव्हता.

त्याला पाहण्यासाठी नातेवाईकांची रिघ लागली होती.मृत्यूपंथाला लागलेला तरुण मुलगा पाहूण सगळेच हळहळत होते.सुरजचा जवळचा मित्र विनायक त्याला भेटून गेला.त्याने संगीताचे सांत्वन करुन तिला धीर दिला.संगीताच्या माहेरची माणस सुरजला भेटायला आली.तिच्या आईवडीलांसह एक जवळचा नातेवाईक आला होता.वडीलांनी त्याला मुद्दाम आपल्यासोबत आणले होते.सत्तरीकडे झुकलेला तो वयस्कर माणूस अंगाने अजून मजबूत होता.अनेक ऊन्हाळे पावसाळे त्याने बघितले होते.या घरात पाऊल टाकताच त्याला वेगळे काहीतरी जाणवले.तो या घरात पाणी सुध्दा पिला नाही.एखाद्या डॉक्टराप्रमाणे तो सुरजंच्या डोळ्यातील बाहुली पाहत होता.त्याच्या हद्याचे वाढलेले ठोके,नाडीची अनियमित गती पाहूण त्याचा चेहरा चिंताग्रस्त झाला.खिशातून काढलेला लिंबू त्याने सुरजवरुन तीन वेळा ऊतरवून काढला.घराच्या बाहेर आल्यावर तो दगडाने ठेचला.तो लिंबू आतून लाल पडला होता.
"बाहेरची बाधा आहे..."त्यांच्या मागे आलेल्या संगीताच्या वडीलांकडे पाहत तो म्हणाला.

"वाटलच मला सुरजसारखा धडधाकट मुलगा असा सहजासहजी आजारी पडणार नाही... आता काय कराव लागेल आप्पा... "

"सगळ्यांना घेऊन निर्मनुष्य ठिकाणी जाव लागेल... "

"शहराबाहेर अशी जागा आहे... "

"मग आज रात्रीच या...मी तयारी करुन तिकडेच येतो..."अस म्हणत आप्पा निघून जातात.

संगीताचे वडील सुरजला झालेल्या बाधेची सर्वांना कल्पना देतात.त्या शिकलेल्या लोकांना यावर विश्वास बसत नव्हता.पण त्यांनी रात्री शहराबाहेर येण्याच मान्य केल.

रात्री त्या निर्मनुष्य जागी सुरजला घेऊन सगळे जमा झाले.आप्पा काळी वस्त्र घालून अगोदरच तिथे पोहोचलेले असतात.त्यांच्या हातात एक मोरपिसांचा झाडू असतो.सर्वांच्या हातात ते एक काळा धागा बांधतात.सर्वांना खाली बसवून ते एक मंत्र म्हणू लागतात.एक हजार वेळा तो मंत्र म्हणून झाल्यावर सुरजच्या हातात एक काळा धागा बांधतात.हातात असलेला मोरपिसांचा झाडू त्याच्या शरीरावर फिरवतात.लिंबू,मिरची अडकवलेली एक काळी बाहूली त्याच्या वडीलांकडे देऊन घराच्या दर्शनी भागात ती अडकवायला सांगतात.त्यांना वाटेत कुठेही न थांबता सरळ घरी जायला सांगतात...

दुसर्या दिवशी सुरजला वाजणारी थंडी गायब होते.लाल झालेले डोले पहिल्यासारखे होऊ लागतात.जेवणाची चव व्यवस्थित समजू लागते.कोणत्याही औषधाशिवाय तो बरा होऊ लागतो.सर्वांना हा एक प्रकारचा चमत्कार वाटत होता.संगीता फोन करुन आप्पांचे आभार मानते.दोन दिवसातच सुरज बरा होऊन घरातल्या घरात फिरु लागतो.आप्पांनी त्याला काही दिवस घरातच थांबायला सांगितले होते.बाहेरचे जेवण पूर्णपणे बंद करायला सांगितले होते.वडीलांकडून संगीताला असे समजते कि सुरजवर कोणीतरी करणी केली होती.यात त्याचा जीव जाणार होता.विशेष म्हणजे संगीताला मिळवण्यासाठी कोणीतरी हे कृत्य केले होते.म्हणून सुरजची अशी अवस्था झाली होती.आप्पांनी ती करणी आपल्या विद्येच्या जोरावर त्याच्यावरच ऊलटवली.सुरजवर करणी करणारा आता त्याचे परिणाम भोगत असेल.त्याची अवस्था सुरजपेक्षा भयानक होणार होती.रक्ताची ऊलटी करुन तो मरणार होता.सुरजला हे समजले तेव्हा तो सुन्न झाला,संगीतावर एकतर्फी प्रेम करणार्यांची संख्या जास्त होती.हे काम कोणी केले ते समजायला मार्ग नव्हता.सुरजच्या नजरेसमोर अजयचे नाव येत होते.हे काम अजयने केले असल्याची शक्यता नाकारता येत नव्हती.त्याचे लग्न ठरले तेव्हा अजय

जास्त रागवला होता.लग्नात त्याचे तांबरलेले डोळे अजून सुरजच्या नजरेसमोरुन जात नव्हते.असा प्रेमभंग झालेला माणूस कोणत्याही थराला जाऊ शकत होता...

whatsapp वर त्याला एक पेंडींग मॅसेज दिसला.तो अजयचा होता,लग्नात केलेल्या गैरवर्तनुकीचा त्याला पश्चाताप झाला होता.मॅसेजमध्ये त्याने सुरजची माफी मागितली होती.दोघांना लग्नाच्या शुभेच्छा दिल्या होत्या.सुरज त्याला रिप्लाय देऊन धन्यवाद म्हणाला..जे घडले त्यात अजयचा हात नव्हता... तरीही सुरजवर करणी कोणी केली हा प्रश्न होताच.

त्या सकाळी त्याला अजयचा फोन आला...तो प्रचंड घाबरलेला होता...
"अरे सुरज तुला कळल का..!आपला विनायक गेला.रक्ताची ऊलटी होऊन त्याचा मृत्यू झाला... "

#समाप्त
(काल्पनिक..)
अमित राऊत

ऑटोवाल्याची "दंतकथा (?)"

सन 2000 ते 2005 या काळातली ही घटना असावी. आम्ही कॉलेजला असतांना बऱ्याच लोकांकडून ऐकली होती.

कुणी म्हणायचं ही घटना अकोल्याची आहे. काहींनी हा किस्सा नागपूरचा असल्याचं म्हंटल होतं. तर काही आजही ही घटना अमरावतीला घडली होती असं सांगतात. पण ही नेमकी कुठे घडली यापेक्षा कशी घडली यातच आम्हाला जास्त रस होता.

तसेच ही एक सत्य घटना होती की दंतकथा याबद्दल सुद्धा पक्की अशी माहिती नाही.
परंतू प्रत्येकाच्या तोंडून ऐकलेल्या या घटनाक्रमात बऱ्याच अंशी साम्य होते हे मात्र नक्की.

त्यामुळेच एका सामान्य ऑटोवाल्यासोबत घडलेला हा प्रकार आजही मला असामान्य वाटतो.

.....,.........>>>>>>>>>>

ती डिसेंबर महिन्यातली बोचरी थंडीची रात्र होती. त्यात अमावस्याही होती. पण सागर ना भित्रा होता ना आळशी. रात्री 2 वाजताही आपल्याला सवारी मिळू शकते या आशेने तो सामान्य गतीने रिकामी ऑटो चालवत घरी परतत होता.

रेल्वे स्टेशन गेल्यावर पुढे काही अंतरावर सागरला एका चौकाच्या कडेला अंधारात दोन स्त्रिया उभ्या दिसल्या. त्यांना पाहून सागर ऑटो थांबवणारच होता. पण त्याआधीच त्या स्त्रियांनी अंधारतून बाहेर येत सागरला हात दाखवला. सागरनेही हळूच अगदी अदबीने ब्रेक लावत त्यांच्याजवळ ऑटो थांबवला.

सागर :- "हा बोला....ताई...!"

स्त्रिया :- "दादा! आम्हाला कौलखेडला जायचं होतं".

त्या दोन बायांचा पेहराव आणि त्यांची शुद्ध भाषा यावरनं त्या चांगल्या घरच्या असतील असं सागरला वाटलं.

सागर :- "बरं बसा..की मग"

स्त्रिया "पण सवारी काय घ्याल भाऊ ?.. आम्ही दहा दहा रुपये देऊ. सांगा? चालेल ना?"

सागर :-"हाव बसा ना. कायले काळजी करता. देतो ना सोडून तुमाले. काय तुमी बी दहा - वीस ले पायताय एवड्या रात्री. तसा बी मी रिकामाच जात होतो घरला. आपलं बी घर तिकडेच हाय. या बसा".

सागरचं बोलणं ऐकून त्या दोघी झटकन सागरच्या ऑटोत बसल्या. सागरनेही ताकद लावून दांडा ओढला आणि ऑटो स्टार्ट केली. पुढे काही आपल्याला सवारी मिळणार नाही या विचाराने सागर आता ऑटो सुसाट पळवत होता.

धावत्या ऑटोत थंड हवा घुसताच सागरला जास्तच थंडी वाजायला लागली. मागे बसलेल्या स्त्रियांना सुद्धा थंडी वाजत असेल या विचाराने सागरने ऑटोला खालच्या गियरवर आणत ऑटोचा वेग आवरता घेतला.

स्त्रिया (ऑटोचा वेग कमी होताच):- "भाऊ ऑटो चालू द्या तुमच्या स्पीडणं. आमची काही हरकत नाही. तसंही आपल्या ठिकाणी लवकर पोहोचलेलं बरं"

सागर (पुन्हा वरचा गियर टाकत):- "असं का.. बरं हे घ्या मग..."

असं म्हणत सागरने पुन्हा वेग वाढवला. पुढे काही वेळानंतर मुख्य बस स्थानकाबाहेर पुन्हा दोन स्त्रिया उभ्या असलेल्या सागरने पाहिल्या. यंदा मात्र त्यांना पाहून सागर ऑटो थांबवीण्याच्या मूड मध्ये नव्हता. मात्र त्यांनीही रस्त्यावर समोर येत हात दाखवून सागरला थांबण्यास बाध्य केले.

सागर :- "अर्र.... र......काय करून राहिल्या ताई. हे कोणती पद्दत असते का. ऑटोसमोर भस्कन आल्या ना तुम्ही. तुमाले उडवलं असतं म्हणजे...!"

एवढं बोलून सुद्धा बाया स्तब्ध उभ्या होत्या. यावर त्या काहीही बोलल्या नाही. त्यांचे उतरलेले चेहरे पाहून सागरने विषय बदलत स्वतःच विचारले:

सागर :- "बरं कुठं जायचं तुमाले ?"

स्त्रिया (हळू व मंद आवाजात):- "कुठलोक चाल्ले तुमी"

सागर :- "कौलखेड...कौलखेड लोक."

स्त्रिया :- "बरं आम्हाले बी तिथेच सोडा.."

असं म्हणत त्या दोघी ऑटोमध्ये बसण्यासाठी आता सरसावणारच होत्या इतक्यात सागरने क्षणाचाही विलंब न करता खाडकन इंजिनचा दांडा ओढला व ऑटो सुसाट पळवली.

मागे ऑटोत बसलेल्या स्त्रियांना सागरचं असं वागणं अजिबात आवडलं नाही. त्या लगेच सागरवर खेकसल्या.

स्त्रिया :- "अरे दादा हे काय केलंत तुम्ही. कुणाची अशी चेष्टा करणं बरोबर नाही. तुम्ही ग्राहकांसोबत त्यातल्या त्यात स्त्रियांसोबत असेच वागता का?. त्या दोघींना जर ऑटो मध्ये बसूच द्यायचं नव्हतं तर मग ऑटो का थांबवली."

मागे बसलेल्या संतप्त स्त्रियांचे शब्द सागर च्या कानावर पडत होते खरे पण तो त्यांना उत्तर देण्याच्या मनस्तिथीत नव्हता. कारण भीतीने त्याचा थरकाप उडालेला होता. ऐन थंडीत घामाने त्याचा चेहरा ओलाचिंब झालेला होता.

स्त्रिया :- "काय निगरगट्ट आहात हो तुम्ही. आमच्या समोर त्या दोन स्त्रियांचा एवढा अपमान केला वरून गप्प बसलात खुशाल. आता आम्हालाही कुठे सुनसान ठिकाणी सोडणार आहात की काय? काही बोलणार नसाल तर ऑटो इथेच थांबवा."

सागर :- "अहो ताई. कसं सांगू मी तुम्हाले . कसं समजावू. कौलखेड आलंच हाय की जवळ. आलं की लगेच थांबवतो मी ऑटो."

स्त्रिया (चिडून):- "ते काही नाही. तुम्ही खरं कारण सांगत नसाल तर आधी ऑटो थांबवा. आम्हांला इथेच उतारायचं आहे. तुमच्यावर आम्हाला भरवसा नाही. ऑटो थांबवा लगेच. नाहीतर आम्ही ओरडून ओरडून धिंगाणा घालू."

स्त्रियांचा कल्ला ऐकून सागरने लगेच करकचून ब्रेक लावत ऑटो रस्त्याच्या एका कडेला थांबावला. ऑटो थांबताच त्या दोघी तावातावात ऑटोतून उतरल्या.

स्त्रिया (वीस रुपये समोर करत):- "हे घ्या तुमचं भाडं आणि निघा इथून. लाज कशी नाही वाटत हो तुमच्या सारख्या पुरुषांना. आता आम्ही दोघी वाटल्यास पायी जाऊ कौलखेडला पण तुमच्या सारख्या नालायक माणसाच्या ऑटोत बसणार नाही. त्या दोघींनाही सोबत पायी घेऊन जाऊ कौलखेडला".

सागर :- "काय???????? त्या दोघींना....????? अन सोबत घेऊन जासान.......????? अर्रर्रर्रर्रर्र जीव प्यारा हाय न व तुम्हाले तुमचा ¿? ¿?????

स्त्रिया (अचंभीत होऊन):- "म्हणजे...म्हणायचं काय तुम्हाला?... त्या दोघींच्या हातात पिस्तूल गिस्तूल पाहिलंत की काय तुम्ही?....... की त्या दोघींचे पाय उलटे होते ते ? जे पाहून तुम्ही पळत सुटलात.....!!!!!""

सागर (थरथरत):- "एकदम बरोबर बोलला ताई तुम्ही.... मी इंजिनचा दांडा ओढण्यासाठी जवा खाली वाकलो तवा पायतो तर काय ! त्या दोघींचे बी पाय उलटे होते. म्हणून मी जीव मुठीत धरून ऑटो पळवला."

स्त्रिया (जोरजोरात खळखळून हसत):- "दादा तुम्ही ना आम्हाला आधी शातीर अपराधी असावेत असं वाटलं होतं. पण आता कळलंय की तुम्ही ना पूर्ण मूर्ख आहात ते"

असं म्हणतं त्या दोघी त्या सुनसान रस्त्यावर एकमेकांना टाळी देत जोरजोरात हसत होत्या. त्यांचं ते हसणं पाहून मात्र सागर गोंधळला होता व घाबरलाही.

सागर :- "ताई मी समजलो नाही...मी...अन... मूर्ख? कशापाई?"

स्त्रिया :- "अहो दादा... तुम्ही काय म्हणालात त्या दोन बायांचे पाय उलटे होते ते. ....बरोबर.?

सागर :- "हाव बरोबर...!"

स्त्रिया (आणखी जोरजोरात हसत):- "... मग सागर दादा! अहो आमचेच पाय कुठे सरळ आहेत हो!

आपल्या राक्षसी हास्याने रात्रीची शांतता चिरणाऱ्या त्या दोघींच्या पायाकडे जेव्हा सागर ने पाहिलं तेव्हा त्यांचे पाय खरोखर उलटे होते. याआधी की सागर मान वर करून त्या दोघींच्या चेहऱ्याकडे पाहणार त्या दोघींचे मस्तकं गगनाला भिडलेले होते. उंच धीप्पाड त्या हडळी आता सागरच्या अंगावर पाय घालणार इतक्यात सागरने गळ्यातलं श्री शिर्डीच्या साई बाबांचं लॉकेट शर्टच्या बाहेर काढलं अन एका फुंकर मध्ये मेणबत्ती विझावी अश्या त्या क्षणार्धात अदृश्य झाल्या.

पण त्या स्त्रियांचा धसका घेतल्याने सागर सहा महिने घराबाहेर पडला नाही.

... श्रीकांत अंबेरे

##चिर निद्रा
© अपर्णा देशपांडे
मध्यरात्री अचानक माधवीला दचकून जाग आली . घड्याळात अडीच वाजले होते . तिने डोळ्यावर पाणी मारले , आणि ऍप्रन चढवला . आपल्या रेस्ट रुम मधून बाहेर येऊन सिस्टर च्या टेबल वरील रजिस्टर मध्ये वेळेची नोंद केली , आणि वॉर्ड क्र .3 कडे गेली . डॉ . विश्वास नुकतेच राउंड घेऊन गेले होते . आज हॉस्पिटलमध्ये जरा शांत वाटत होतं .
कुणी इमर्जन्सी पेशंट दाखल झालेला नव्हता . अन्यथा डुलकी घेणे काय , खुर्चीत बसणे पण शक्य नसते . स्टोअर रूम मध्ये स्टॉक बघायला म्हणून ती आत गेली , आणि मागून कुणीतरी येतंय असा भास झाल्याने झट्कन वळून बघितलं . मागे तर कुणीच नव्हतं , पण तिला भास झाला होता नक्की ! स्टोअर मध्ये आत अजून एक छोटी खोली होती , जिथे नामदेव ची ड्युटी असते . आज मात्र स्टोअर रिकामं होतं .तिला आश्चर्य वाटलं . तिने नामदेव , इंगळे , यांना हाका मारल्या . उत्तरादाखल आतून खोल खोल यावा तसा आवाज आला . कुठून आला आवाज म्हणून ती पुढे गेली . इतक्यात लाईट्स ऑफ होऊन अचानक काळोख झाला , आणि धाडकन आवाज होऊन स्टोअर चं दार लागल्या गेलं . आता मात्र माधवी चा थरकाप झाला . आपल्याला झालेला भास खोटा नव्हता ह्याची जाणीव झाली . तिच्या कपाळावर घाम जमा झाला . पटकन एका टेबलाचा आधार घेऊन ती आधी खाली बसली . धडधडत्या हृदयाला शांत होऊ दिलं . तिने कान एकवटून कानोसा घेतला , पण तिथे कुणी असल्याची कोणतीच चाहुल नव्हती . गुढग्यावर सरकत सरकत पुढे गेल्यावर तिथे खाली जाणाऱ्या पायऱ्या दिसल्या .

" मॅडम , तुम्ही स्टॉक चेक करायला येता न , तेव्हढ्या पूरतच ठेवा . इकडच्या दरवाज्यापाशी नका जात जाऊ " तिला आठवलं ..नामदेव म्हणाला होता एकदा . काय आहे तिकडे ? असं का म्हणाला नामदेव ? म्हणत
तिच्याही नकळत तिने ते दार ढकललं . आत खाली जाणाऱ्या पायऱ्या होत्या बहुतेक . तिने आपला मोबाईल चा लाईट ऑन केला , आणि पायऱ्या उतरायला सुरुवात केली . खालून कुठूनसा मंद उजेड येत होता . शेवटच्या पायरीवर ती आली , आणि मोबाईल लाईट आपोआप बंद झाला . वातावरण अतिशय गूढ...कमालिव्हि शांतता ....एक विचित्र दर्प सगळीकडे भरलेला ...अशा अवस्थेतही ती न घाबरता पुढे सरकत होती . ह्या प्रकरणाचा छडा लावायचाच ह्या निर्धाराने .
चाचपडत गेल्यावर तिच्या हाताला काहीतरी ओलसर लागलं . मोबाईल ऑन करावा की नाही हा विचार ती करत असतानाच खुसफुसल्या सारखा आवाज झाला .
तीने पडद्यामागे स्वतःला लपवलं .
कुणीतरी नक्कीच होतं तिथे . तिने कान एकवटले ..

"कुणी बघितलं तर नाही न ?" एक आवाज.
" नाही , हा रस्ता कुणाला माहिती नाहीये ." हा दुसरा आवाज ओळखीचा वाटला .
"किती मुडदे आणलेस ?"
" दोन मुडदे आणि एक जिवंत आहे . लवकर करावं लागेल ." हा आवाज ऐकून
ती अंदाज लावत होती . हा आवाज ...डॉ.विश्वास ?...नो !! डॉ.विश्वास हे असं काम ??? इतक्या थंडीतही तिला घाम फुटला .
आता आपण बाहेर यावे की पोलिसांना फोन करावा ..ह्या विचारात असतांनाच अचानक लाईट लागले . सगळं लख्ख दिसू लागलं ...
मोठं ऑपरेशन थिएटर... तीन टेबलावर तीन देह ..डॉ .विश्वास , आणि सोबत इंगळे , स्टोअर किपर !
ती पुढे सरकली ..आत्ताच काय ते करणं आवश्यक होतं ...मग वेळ निघून जाईल...एक जबरदस्त
झटापट... गळा आवळल्याचा आवाज ..जीव गुदमरला ....
मग सगळं शांत शांत.

आणखी दोन मृतदेह तिथे निपचित पडले होते . चिर निद्रा घेत .
आता पुन्हा कधीच कोणाच्या देहाची चिरफाड तिथे होणार नव्हती !
ती शांत आणि निर्विकार पणे पुन्हा पायऱ्या चढत होती . आपले उलटे झालेले पाय नीट सरळ करून , डॉ. च्या वेशात !
©अपर्णा देशपांडे