به اعتمادت شک کن، به شکت اعتماد.

نمی‌دونم دیگه چی به چیه. یه‌جوری تیکه‌پاره و پراکنده‌م که به هر توصیفی از زندگی مشکوکم.

‌‌مرا از دور تماشا کن، من از نزدیک غمگینم

‌‌حیفِ وقتی که برای این زندگی هدر رفت

‏احساس خلا و خالی شدن میکنم، دست و دلم به هیچ کاری نمیره، میگم، میخندم، به نظر خوشحال و راضی ام، ولی نه، اون چیزی که نشون میدم نیستم، اون چیزی که داره بهم میگذره با اون چیزی که نشون میدم کیلومترها بینش فاصله اس.نه انگیزه ای دارم، نه ذوقی، و نه دیگه میتونم بیشتر از این نقش بازی کنم.

تیمارستان پر است از آدم هایی که زیادی می‌فهمیدند.

‏سلام بر تو که قبل از تنم غمم را در آغوش کشیدی.

من تکیه گاه بودم هرکی خراب شد رو منم ریخت

‌هر چند وقت یه بار زندگیم به هم میخوره که مشکلاتم ته نشین نشن

‌همه چیز را به خوبی درک میکنم و این بالاخره مرا خواهد کشت.

‏یه دردایی هستن به اسم نمیدونم، این دکترای احمق فکر می‌کنن مشکلت افسردگیه یا سادیسم شدید و اسکیزوفرنی یا حتی مازوخیسم، ولی تو مشکلت فقط نمیدونمه. نمیدونما عجیب مزه‌ی زهرماری دارن، یه چیزی تو مایه‌های خوردن بستنی وانیلی یخ‌زده با دهن پر خون و سردرد میگرنی، اونم وقتی‌که قشنگ حس می‌کنی یکی با مته‌برقی رو مخت سمفونی خلق می‌کنه دقیقا همین‌قدر زجردهنده، دقیقا همین‌قدر نمی‌دونم!

Pv