دلم برای موگه تنگ شده.
دوست دارم برگردم به روزی که برای اولین بار با ایده «عدد بالای سر آدم‌ها که نشون عمرشون بود» مواجه شدم و دوباره همه داستان رو بخونم تا برسم به وقتی که بکهیون قاطعانه تصمیم گرفت دوباره سئول رو ترک کنه و همون موقع بود که اون عدد ناامید کننده بالای سر چانیول پیدا شد. همون موقعی که متفاوت‌ترین آدمِ زندگی‌اش -اونی که عددی نداشت- و بهش احساس عادی بودن می‌داد، شبیه دیگران شد.

موگه تنها چیزی بود که به دردناک‌ترین شکل ممکن بهم نشون داد تصمیماتون چطور می‌تونه روی هم دیگه تاثیر بذاره.

Keep in mind, if somebody is kind to you, even when you’re a jerk, it's their decision. However, if they gave you a taste of your own medicine, oh darling, that’s what you deserved.

چندتا if it all goes wrong, darling just hold on دیگه کافیه، تا باور کنیم یه روز روی خوب زندگی رو می‌بینیم؟

یه جوری رندوم توی گروهمون با بچهای سپ‌نیشن اسم لویی و هری رو آوردم -اونم بدون هیچ توضیحی- که قشنگ مشخصه انتظار دارم کل دنیا بدونن واندی کیه 😭

یک بار دیگه لازمه بگم به آدم‌هایی که جوری می‌نویسن انگار نوشتن براشون آب خوردنه، به شدت حسودیم می‌شه.

منظورم اینکه، نوشتن یه پروسه طاقت‌فرسا از فشار ذهنی، نوشتن، پاک کردن، پشیمون شدن و بقیه چیزهاست، ولی چطوره که وقتی نوشته بعضی‌ها رو می‌خونی اصلا چنین حسی نمی‌ده؟ اون نوشته اینقدر روون و سبکه که انگار نه فقط به خواننده، بلکه به نویسنده هم حس سبکی داده.

شاید چنین حسی دارم چون می‌دونم موقع نوشتن کارهای خودم چقدر بهم سخت گذشته، ولی سختی اون آدم‌‌هارو ندیدم و همین آسون جلوه‌اش میده برام؟ نمی‌دونم چقدر حرف‌هام با عقل جور در میاد، ولی کاش یه روزی چنین نویسنده‌ای شم.

Lying to yourself doesn't work anymore because deep down you know who it is you want but you fucked up with them, you know they exist. You know they exist without you, Living a good life while you pretend you're fine.

I can't call it love if I show it ~

وایی قربون هالزی برم من :>

زیباترین-

The most dangerous type of anger is built inside someone with a good heart.