دلبستگی‌ام به او هرگز، حتی در خیال، لحظه‌ای سست نشد.

«واقعیت این است که طعم با تو بودن طعمی‌ست بین اضطراب و خوشبختی.»

چگونه می‌توانم تو را از این فاصله لمس کنم؟ تنها با کلمات، اما کلمات ناتوان‌اند.

باران که آمد، من را خبر کن
تا اوج رویا، با من سفر کن.
مثل همیشه، عاشق شو و باز،
مثل همیشه، از من گذر کن.
01:40

هم‌نفس.

انگار تمام جهان تنها برای حضور او معنا داشت و بدون او، همه چیز تهی و بی‌روح بود.

چه فایده‌ای داره از دوست داشتن حرف بزنی ولی کارایی کنی که دلمو بشکنه؟

چطور قلبم رو قانع کنم که تو دیگه جزئی از گذشته‌ای؟

پناه‌گاه.

رفتی و من با یه دل شکسته موندم که حتی نمی‌دونم چجوری باهاش زندگی کنم.

جدی جدی انگار هیچ‌کس قرار نیست نجاتم بده. خودم موندم و یه مسیر مه‌آلود با تصمیمات کورکورانه‌ای که باید بگیرم.

با صدای بی‌صدا
مثه یک کوه بلند
مثه یک خواب کوتاه
یه مرد بود، یه مرد…

آغوش.

دلم قبرستون پروانه‌هاست.

می‌گذره و می‌فهمی که چقدر نمی‌ارزید.

اما به او نگفتم که رفتن، شکلی دیگر از دوست داشتن است.

آرامش.

فرصتِ دوباره گاهی وقتا بی‌حرمتی به تموم رنج‌هاییه که کشیدی.

می‌بینی عزیزم؟ این غم، میراث عشقِ ماست.

ببخشید که نتونستم ببخشمت.