تمرین، شعر و ادبیات | شمس لنگرودی

منبع: ‌اکنون

دریافت فایل کامل این گفت‌‌‌وگو

| اِتــنـو |

آموزگار واژگان | حسن انوری

منبع: برنامه‌ی سپنج

دریافت فایل کامل این گفت‌و‌گو

| اِتــنـو |

خلاقیت زادۀ سبک‌ زندگی است. | محمدحسن شهسواری

منبع: برنامۀ باضیا

دریافت فایل کامل این گفت‌وگو

| اِتــنـو |

جرم‌شناسی و رد پیش‌فرض‌ها
دربارهٔ لایحهٔ عفاف و حجاب

محسن برهانی

دریافت فایل کامل این گفت‌‌‌وگو

| اِتــنـو |

حالم خوش نیست، این همه چرک و کثافت و غم و غصه راه نفسم را می‌بندد. همه‌چیز دارد از هم می‌پاشد. حقوق بازنشستگان را نمی‌دهند، مردم پول ندارند، شکر و روغن در مغازه‌ها پیدا نمی‌شود. اجنبی‌ها، که نه دلشان برای ما سوخته نه از حال و روز ما خبر دارند، برای سرنوشت ما تصمیم می‌گیرند. فقط خشم و نیرو دارند. می‌گویند صرب‌های وحشی دنیا را به هم ریخته‌اند. بعید نیست تا چند ماه دیگر کارمان به آشپزخانه‌های خیریه و لباس کوپنی بکشد. درست مثل پدر و مادرم بعد از جنگ جهانی دوم. حالا زندگی عادی فقط یک افسانه است.

-خاطرات یک ابله سیاسی؛ زندگی عادی در بلگراد
یاسمینا تشانویچ
-ترجمه‌ی راضیه خشنود
نشر ماهی

| اِتــنـو |

• شاید به نظر سؤالی کلی برسد ولی می‌خواستم بپرسم رهنمودی برای شاعران جوان ندارید که چه کنند تا کارشان شکوفا شود؟

- به نظر من رهنمود کلی کار خطرناکی است. به نظرم بهترین کار این است که کارهای شاعران جوان را به طور مشخص نقد و با آنها گفت‌وگو کرد. اگر ضرورتی پیش آید هنگام بحث می‌شود نظر خود را به آنها گفت: این دیگر به خودشان مربوط است که می‌خواهند از حرفت نتیجه کلی بگیرند یا نه. به تجربه به این نتیجه رسیده‌ام که هر هنرمند روش مخصوص به خود را دارد و مسائل هنری به اشکال گوناگون به ذهنش خطور می‌کند. این است که هرگز نمی‌توانی دستورالعمل کلی صادر کنی. روشی که برای من خوب بوده معلوم نیست به درد دیگران بخورد و برایشان مفید باشد. به نظر من هیچ چیز بدتر از این نیست که انسان بخواهد دیگران را مثل خودش و روش‌هایش را به آنها تحمیل کند.

گفت‌و‌گو با تی.‌اس‌.‌الیوت

-نویسندگان مشغول کارند؛ گزیدهٔ گفت‌و‌گوهای پاریس ریویو
ترجمه‌ی احمد اخوت
نشر جهان کتاب

| اِتــنـو |

پیوندهای استراتژیک ایران با گروه‌های غیردولتی، در کنار تنش با ایالات متحده آمریکا، مهم‌ترین بخش از سیاست خارجی ایران دوران معاصر بوده است. بخشی مهمی از سیاست خارجی امروزین ایران در منطقه خاورمیانه با حمایت این کشور از گروه‌های غیردولتی، مانند حزب‌الله، حماس، گروه‌های شیعی عراقی و حوثی‌های یمنی، درهم تندیده شده است.

چنین درهم‌تندیدگی پیچیده‌ای پویایی و سیر سیاست خارجی و حتی سیاست داخلی ایران را تحت‌الشعاع قرار داده است. ب گرچه دولت انقلابی ایران نقشی بسیار مهم در شکل‌دهی به این پیوندها داشته است، اما تاریخ «واقعی» - آن‌چه که روی داده است - نشان می‌دهد که ایران در میانه سال‌های ۱۳۳۲ و ۱۳۵۷ (۱۹۵۳ و ۱۹۷۹) برای نخستین بار پیوندهایی استراتژیک را با کردهای عراقی و شیعیان لبنانی برقرار کرد. این کتاب روایتی است دست اول از چگونگی پشتیبانی ایران از این دو گروه برای نگاهداشت امنیت ملی، یکپارچگی سرزمین ایران و مهار دشمنان خود.

از کتاب «شاه و شطرنج قدرت در خاورمیانه: ایران، کردهای عراق و شیعیان لبنان»
آرش رئیسی‌نژاد
نشر نی

| اِتــنـو |

کاپوشچینسکی این نوشته‌های خود را «گزارش ادبی» می‌خواند. این آثار، همه درباره‌ی کشورهایی در حال رشد، حاصل تجربه‌های شخصی اوست. می‌گوید برای این‌که چیزی بنویسیم باید آن را تجربه کنیم. کاپوشچینسکی در ضمن شاعر و عکاسی زبردست بود. بی‌سبب نیست که نوشته‌های او گاه اوج می‌گیرد و صورت شاعرانه و تصویرگرانه پیدا می‌کند. در امپراتور، درگیر و دار سرنگونی رژیم، از زبان یکی از درباریان می‌شنویم: «و بی‌گمان، دوست مهربان، این خاطره را من با خود تا لب گور خواهم برد، چون طنین شکستن صدا و هق‌هق اعلیحضرت هنوز در گوشم است و قطره‌های اشک سرازیر از چهره‌ی مبارک را می‌بینم. و آن‌گاه، آری، در آن لحظه، برای نخستین مرتبه پیش خود اندیشیدم که در این روز بارانی، در این سرما و مه آویخته در هوا، و توقف ماه و مشتری در برج هفتم و دوازدهم و تشکیل یک مربع، زندگی سراسر برون می‌تراود و همه‌چیز به راستی در شُرف پایان است.»

-امپراتور
ریشاد کاپوشچینسکی
ترجمه‌ی حسن کامشاد
نشر ماهی

| اِتــنـو |

«در صورت پیروزی فاشیسم، حتی مردگان نیز در امان نخواهند بود.»

•والتر بنیامین

| اِتــنـو |

انسان حیوانی است که حسرت می‌خورد. میان همهٔ آنچه در طول تاریخ دربارهٔ جوهرهٔ انسان بودن گفته شده، اینجا خوب است سراغ تجربهٔ یگانهٔ انسان از زمان و خاطره برویم. سیاههٔ تعاریف درخشان از خصلت‌های ذات انسانی چنان بلندبالاست که حتی مرور مشهورترین نمونه‌هایشان در این جستار ممکن نیست.

ما از روزگار «حیوان سیاسی» ارسطو و «حیوان عقلانی» سنکا مدام در جست‌وجوی تعریفی بوده‌ایم که موجز و واضح بگوید چه هستیم. روشن است تعریفی که انتخاب می‌کنیم از نیات، آرزوها و ترس‌های ما تأثیر می‌پذیرد. هیچ تعریفی از چیستی انسان نیست که بشود گفت خنثی و بی‌قصد‌و‌غرض است. آنچه هستیم و آنچه می‌شود یا می‌شده باشیم، با آنچه می‌خواهیم بشویم پیوندی تنگاتنگ دارد، تنگاتنگ دارد، با درونی‌ترین ترس‌ها و ناگفتنی‌ترین آرزوهایمان.

دست آخر، آنچه هستیم به آنچه با خود می‌کنیم بستگی دارد یا به قول سارتر، مهم نیست با ما چه کرده‌اند، مهم این است که با آنچه با ما کرده‌اند، چه می‌کنیم.

-خلاف زمان
دیه‌گو گاروچو
ترجمهٔ الهام شوشتری‌زاده
نشر اطراف

| اِتــنـو |

«فکر می‌کنم فاکنر بود که گفت وقتی در عمق تاریکی کبریت روشن می‌کنید به خاطر این نیست که بهتر ببینید، می‌خواهید متوجه شوید چقدر دورتان تاریک است. به نظر من ادبیات دقیقاً همین کار را می‌کند. جوابی به سؤال‌ها نمی‌دهد، حتی واضح‌ترشان هم نمی‌کند، بلکه اغلب کورکورانه هجمهٔ تاریکی‌ها را کشف می‌کند، و آن‌ها را بهتر می‌نمایاند.»

-قلبی به این سپیدی
خابیر ماریاس
ترجمه‌ی مهسا ملک‌‌مرزبان
نشر چشمه

| اِتــنـو |

آیین‌ و فرهنگ خوردوخوراک | سید محمد بهشتی

منبع: سپنج

دریافت فایل کامل این گفت‌‌‌وگو

| اِتــنـو |

اکنون بشر با بحران‌های گوناگون زیست‌محیطی، سیاسی، اجتماعی و زبان‌شناختی مواجه است. کلمات بیش از پیش مناقشه‌انگیز شده‌اند. امروز واژه‌ها را مثل سلاح به کار می‌برند، در اینترنت بر سرِ یکدیگر فریاد می‌کشند و ناسزا می‌گویند بی‌آنکه به پیامدهای زیان‌بارِ این کار اهمیت دهند. شبکه‌های اجتماعیِ مجازی چنان در تاروپود زندگیِ ما درهم‌تنیده‌‌اند که به سختی می‌توان باور کرد که پدیده‌ای نوظهورند. احتمالاً دیگر نمی‌توانیم زندگی را بدون تلفن همراه در نظر مجسّم کنیم.

ما باید هرچه سریع‌تر با سه چیز دوباره ارتباط برقرار کنیم: با خودمان (ارتباط ذهنی یا معنوی)، با یکدیگر (ارتباط اجتماعی، فرهنگی و سیاسی) و با طبیعت (ارتباط زیست‌محیطی).

سرزمین ناشناخته؛ الیف ‌شفق

خواندن متن کامل این یادداشت

| اِتــنـو |

ما هیچ‌وقت نمی‌توانیم آن معصومیتی را که قبل از هر نظریه‌ای وجود داشته دوباره به‌دست بیاوریم، وقتی هنر نیازی برای توجیه خودش نمی‌دید، وقتی آدم‌ها نمی‌پرسیدند اثر هنری چه می‌گوید چون خودشان آن را می‌دانستند (یا گمان می‌کردند می‌دانند). از حالا تا پایانِ آگاهیِ بشری دیگر از این وظیفه دفاع از هنر رهایی نداریم. فقط می‌توانیم درباره ابزار دفاعی‌مان مناقشه کنیم، و البته که الزام دیگرمان ساقط‌کردن هر نوع
ابزار در دفاع و توجیه هنر است که برای نیازها و فعالیت‌های امروزی‌مان منفعل یا مشکل‌ساز یا عاری از حساسیت باشد.

ایده محتوا هم خودش امروز دچار چنین وضعیتی شده است. محتوا در گذشته هر چه که بوده، امروز عموماً بازدارنده است، مزاحمت ایجاد می‌کند و مایهٔ هنرستیزی نامشهود یا نه‌چندان نامشهودی است.

گرچه شاید به‌نظر برسد تحولات کنونی در خیلی از حوزه‌های هنر از این باور دوران می‌کند که اثر هنری در درجه اول عبارت است از محتوا، سیطرهٔ این انگاره هنوز به‌شکل خارق‌العاده‌ای ادامه دارد.

علیه تفسیر
سوزان سانتاگ
ترجمهٔ احسان‌ کیانی‌خواه
نشر حرفه‌ نویسنده

| اِتــنـو |