خلیل الحیا: سنوار پیروز شد، پیشروی کرد، عقب نشینی نکرد، خطوط مقدم را درگیر کرد و بین مواضع جنگی حرکت کرد.

صاحب خونه ای که سنوار در آن شهید شد نوشته پاکترین مبل ،مبل ماست...

چه حس خوبی است سنوار در خانه ی تو پا گذاشته باشد

آی آدم‌هایی که روی مبل‌های خود لم داده‌اید، شما داستان مرا نمی‌دانید. شما، سیاست را مانند بازی فوتبال می‌بینید که روزی در کودکی، بی‌آنکه تصمیمی داشته باشید، چون دایی‌تان طرفدار تیم آبی بود، آبی شدید. یا شاید چون بچهٔ قلدر محله طرفدار تیم آبی بود، طرفدار تیم قرمز شدید.

اما داستان من این نیست. من هم روزی مانند شما قلبی از گوشت و خون داشتم. مرا در کوره انداختند، و قلب من آهن شد، سپس زیر شنی تانک‌ها، قلب من شکست، قلب آهنین من شکست و بُرنده شد.

و من، قلب خود را به سوی دشمنم پرتاب کردم. من تمام نشدم. خشابم - قلب سابقم - تمام شد... سپس من هم مانند شما بر روی مبلی لم دادم تا آن تانک، این بار به سویم شلیک کند.

اکنون تو که برای نفرت از تیم قرمز طرفدار تیم آبی شده‌ای - یا برعکس - من کاری به بازی تو ندارم. من دشمن تو نیستم. تو هم اگر از کوره و له‌شدگی صد ساله بگذری به جای قلب، خشاب در سینه خواهی داشت. من دشمن تو نیستم.

#۳۶۵روز_با_پیامبر

#روز_هفتاد_و_یکم
🔹اشك‌هایِ حضرتِ فاطمه(رضی‌الله‌عنها)

مرواریدِ سیاهِ جهان، کعبه خشنود بود؛ زیرا پس از قرن‌ها بت‌پرستی، اکنون پیامبرمان ﷺ آنجا نماز می‌خواند و خدا را به یگانگی یاد می‌کرد. کعبه با او زیباتر می‌شد.
پیامبر عزیزمان ﷺ نماز را بیش از هر چیزی دوست داشت. در حضورِ الله بـودن به او آرامش می‌داد. هنگام ادایِ نماز همه چیز را از یاد می‌برد و تنها به زیباتر از هر زیبایی، یعنی خداوند می‌اندیشید. هنگام نماز نه چیزی می‌شنید و نه چیزی می‌دید.  شادمانه‌ترین اوقاتِ او هنگام نماز بود.
آن روز، ابوجهل هـم بـا دوستانش در کعبه بودند. با حیرت، او را که غرق شادمانی و آرامش در نماز ایستاده بود، نگاه می‌کردند. ندایی در درون به آنها می‌گفت:
این نماز باید عبادت خیلی زیبایی باشد. محمد هنگامِ نماز چقدر خوشحال به نظر می‌آید!

حسادتی عجیب درونِ ابوجهل را پُر کرده بود. خودش را وسط انداخت و گفت:
چه کسی حاضر است یک شکمبه شتر روی سرِ محمد بیندازد؟
یکی از دوستانِ بد جنسش پاسخ داد:
من این کار را می‌کنم.
سپس، دوید. یک شکمبه و امعاءِ و احشایِ خون آلود و کثیف را آورد. پیامبر عزیزمان ﷺ بی‌خبر از همه چیز نمازش را ادامه می‌داد. وقتی به سجده رفت، آن آدمِ بی‌حیا شکمبه را روی سرش ریخت. دوستانش قاه قاه خندیدند.
کسانی که این کارِ زشت را دیدند رفتند و به حضرت فاطمه خبر دادند:
"فاطمه، عجله کن! باز هم در کعبه پدرت را اذیت می‌کنند."
فاطمه کوچولو با نگرانی به سمتِ کعبه دوید. قلبش مثلِ پرنده بال‌بال می‌زد. وقتی به کعبه رسید، آنچه را که می‌دید باور نمی‌کرد. فوراً شکمبه را از سر و دوش پدر جدا کرد. زارزار گریه می‌کرد. پیامبرمانﷺ نمازش را تمام کرد. سپس، دخترش فاطمه را در آغوش گرفت و او را آرام کرد. پیامبر مهربانﷺ، در حق آن انسان‌های نادان فقط این جمله را گفت:
"خدایا! آنها را به تو حواله می‌کنم."
پیامبر ﷺ همیشه در مقابلِ بدی‌هایی که به او می‌شد، صبر و متانت از خود نشان می‌داد؛ زیرا وجودِ او خالی از هرگونه بدی بود. همیشه بهترین‌ها را برای مردم می‌خواست و به همه نیکی می‌کرد. پیامبر ﷺ اشک‌هایِ دختر کوچولویش را پاک کرد و از آنجا رفتند.


ادامه دارد، إِن‌شَاءَ‌الله

همین که الحمدلله مسلمانیم، خدا را می‌شناسیم و عبادتش می‌کنیم و از خم و راست شدن جلو هر موجود دیگری متنفریم، به رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم و روز قیامت ایمان و باور کامل داریم و محبت آن‌حضرت صلی‌الله‌علیه‌وسلم، خلفای راشدین و اهل‌بیت کرام رضی‌الله‌عنهم را در سینه داریم، والاترین افتخار و سرمایۀ زندگی و بزرگ‌ترین دلیل سکون و آرامش‌مان است.
الحمدلله ❤️

✍ خلیل الرحمن خباب

چرخ گردون چه بخندد چه نخندد،
تو بخند!
مشکلی گر تو را راه ببندد،
تو بخند!
غصه ها فانی و باقی،
همه زنجیر به هم،گر دلت از ستم و غم برنجد،
تو بخند
    

روزی داستان صبرِ تو هم امیدی برای دیگران می‌شود

تلاش چندین‌سالۀ ما مسلمانان در اثبات اینکه عملکرد گروهک‌هایی تندرو مورد تأیید اسلام نیست یا اینکه اسلام دینی مسالمت‌آمیز است، بیهوده بود.
نه برای اینکه در اثبات آن ناتوان بوده‌ایم... بلکه اصلا اسلام‌ستیزان به دنبال نفی خشونت و کشتن و وحشی‌گری نبودند! آن‌ها قاتل ده‌ها هزار کودک مظلوم را مدح و ستایش می‌کنند و آزادگانی که با چنین جنایتکاران رذلی می‌جنگند را تروریست می‌نامند!
اساسا با ذات عمل داعش هم مشکلی نداشتند. جیغ و دادشان برای این بود که لقمۀ چرب و آبداری گیرشان آمده بود تا با خوشحالی و ذوق از خشونت در اسلام و مسلمانان، قصۀ هزار و یک‌شب بسازند! وگرنه چرا هزاران سر سوخته، بریده، متلاشی‌شده و زیرِ آوار ماندۀ مسلمانان نتوانست اشک‌ها و جیغ‌های بنفش این قوم را به حرکت درآورد؟
به خاطر پوششی که خودشان اختیاری می‌دانند، زنان مسلمان را که با اختیار خود حجاب دارند، سرزنش و تحقیر می‌کنند و حجاب را وحشتناک‌ترین ظلمِ به زن می‌دانند، اما کشته‌شدن و بیوه‌شدن و جگرسوخته شدن هزاران زن و دختر غزه را ظلم نمی‌دانند و طرفدار عاملش هم هستند!!

تا کی در چشم‌اندازِ سخیف و معیارهای دروغین‌شان، زانوی دفاع و تنازل به زمین بگذاریم!؟

یا الله💔😢 حتما ببینید
عجیب‌ترین چیزی که در مورد اخلاص شنیده‌ام. . .

#۳۶۵روز_با_پیامبر

#روز_هفتاد_و_سوم
🔹 به خاطرِ او باران می‌بارد

ابو‌طالب دیگر اصلاً پیامبرمان ﷺ را تنها نمی‌گذاشت؛ و در برابر گزند مشرکان از او محافظت می‌کرد. مشرکان برای منصرف کردنِ ابو‌طالب از حمایت محمد ﷺ، مدت‌ها فکر کردند. سرانجام، به نتیجه‌ای رسیدند، و به او گفتند:
ابو‌طالب! در میانِ ما عَمْرو از همه خوش اندام‌تر، تنومندتر و خردمندتر است، ما عَمْرو را به تو می‌دهيم، تو هم محمد را به ما بده، ما محمد را می‌کشیم و تو عَمْرو را جای او می‌گذاری.
ابوطالب در مقابلِ این پیشنهاد بی‌شرمانه، به شدت عصبانی شد. چه کسی می‌توانست جای برادرزاده عزیزش، محمد ﷺ را پر کند؟ تمامِ دنیا یک طرف، او یک طرف. چطور ممکن بود برادرزاده‌ای را که مثلِ چشمش مواظبش بود و همچون جانش دوست می‌داشت به آن‌ها بدهد
که بکشند!
با عصبانیت بر آنها غرّید و گفت:
به خدا سوگند! محمد از فرزندانِ شما بسیار برتر و نیکوتر است. شما پیشنهادِ بسیار زشتی به من دادید. می‌خواهید جگرگوشه من را بکُشید؛ ولی من فرزندِ شما را بزرگ کنم؟!
شما دیوانه شده اید.
پس از این رفتار قاطعانه ابوطالب، دشمنان از نو جمع شدند و شروع به کشیدن نقشه‌هایی برای کُشتنِ محمد ﷺ کردند.
خبرِ این قضیه به گوشِ ابوطالب رسید و بسیار عصبانی شد. جوانانِ فامیل را جمع کرد و به محلِ تجمع مشرکان رفت. در مقابلِ آنها محکم ایستاد و گفت:
سوگند به خدا! اگر برادرزاده‌ام، محمد را بکشید؛ کسی از شما سالم نخواهد ماند. تا نابودیِ کاملِ شما رهایتان نخواهم کرد. مشرکان از این سخنانِ ابوطالب ترسیدند. آرام و بی‌صدا پراکنده شدند. ابوطالب به دنبال آنها فریاد می‌زد:
به خاطرِ اوست که باران می‌بارد. یتیمان، بیوه‌ها و تنگدستان چشم‌شان به دستِ اوست، و به او اعتماد دارند. بستگانش از او انتظارِ یاری دارند. در حقِ چنین انسانِ نیک و وارسته‌ای چه نقشه‌های شومی می‌کشید! با تکذیبِ او خودتان را فریب می‌دهید و گمان‌های بیهوده می‌بَرید. خیال می‌کنید نقشه‌های پلیدتان تا وقتی ما زنده‌ایم محقق خواهد شد! ما اطرافِ او هستیم و در این راه همه چیزمان را فدا خواهیم کرد.
ابوطالب تا زمانی که زنده بود برای محافظت از برادرزاده عزیزش همه کاری می‌کرد. سخنانِ ابو‌طالب در گوشِ همه آنها طنین انداخته بود، و از ترس ابو‌طالب، نقشه‌هایشان را به تعویق انداختند و از آنجا رفتند.

ادامه دارد، إِن‌شَاءَ‌الله

پایان نزدیک است: نتانیاهو خداوند را به مبارزه می‌طلبد!

🔸 همه گناهانی که ما انسان‌ها مرتکب می‌شویم در یک کفه و بی‌ادبی و بی‌احترامی به خداوند در کفه دیگر! خداوند به گناهکاران مهلت می‌دهد، تا جایی که گاهی مردم از صبر و بردباری خداوند نسبت به گناهکاران شگفت‌زده می‌شوند، اما هرگز نشنیده‌ام که کسی با وجود بی‌احترامی به خداوند، نجات یافته باشد! از نمرود تا فرعون، از قارون تا قوم عاد و ثمود، و همچنین قوم لوط، سنت خداوند این است که هرکس به او بی‌احترامی کند، مردم در او شگفتی‌های قدرت خدا را خواهند دید!

🔹 دیروز نتانیاهو حرفی عجیب زد و گفت: «حتی اگر خدا هم با آنها باشد، ما آنها را شکست خواهیم داد!» این همان نقطه‌ای است که در آن صبر خداوند بر مردم به پایان می‌رسد! سپاس خداوندی را که جبّاران را هنگامی که در قلمرو و قدرتش با او به مبارزه برمی‌خیزند، در هم می‌شکند. منتظر باشید، چرا که تاریخ درس‌های بسیاری دارد!

1. کشتی تایتانیک، پس از کشتی نوح علیه‌السلام دومین کشتی معروف تاریخ  است! در زمان ساختش، این کشتی یک شاهکار مهندسی و پیشرفتی بزرگ در صنعت دریانوردی به شمار می‌رفت! طول آن 269 متر، عرضش 200 متر و عمقش 18 متر بود. ظرفیتش 2435 مسافر به‌علاوه 885 نفر خدمه بود. این کشتی معروف، همان‌طور که خداوند در قرآن فرموده است، «در میان امواجی به بزرگی کوه‌ها» حرکت می‌کرد. اما همین دومین کشتی معروف تاریخ در اولین سفرش غرق شد! زمانی که برای اولین بار کشتی تایتانیک به آب انداخته شد، خبرنگاران برای پوشش این رویداد جمع شدند، یکی از خبرنگاران از مالک کشتی «توماس اندروز» درباره ایمنی و قدرت این کشتی پرسید و او پاسخ داد: «این کشتی غیرقابل غرق شدن است، حتی خود خدا هم نمی‌تواند آن را غرق کند!» اما خیلی طول نکشید که توماس اندروز فهمید که خداوند متعال می‌تواند!

2. رئیس‌جمهور برزیل، «تانکریدو نِواس» در جریان مبارزات انتخاباتی خود گفته بود: «اگر پانصد هزار رأی بیاورم، حتی خدا هم نمی‌تواند مرا از رسیدن به ریاست جمهوری بازدارد!» او آرا را به دست آورد، اما یک روز قبل از مراسم تحلیفش به بیماری واگیرداری مبتلا شد و پس از یک ماه بدون اینکه حتی یک روز هم روی صندلی ریاست جمهوری بنشیند، به هلاکت رسید!

✍ ادهم شرقاوی

«نعتقد أنه يرانا من الفوق ، بينما يرانا من الداخل...!»

گمان می‌کنیم
او ما را از بالا می‌نگرد ،
در حالی‌ که او ما را از درون می‌بیند


🌱🌱🌱