وُهومَن اَمشاسِپَند
#امروز به روز، پیروز و فرخ روز آذر ایزد از مهر ماه به سال ۳۷۶۲ مزدیسنی سه شنبه ۳ مهر ماه به سال ۱۴۰۳ خورشیدی ۲۴ سپتامبر سال ۲۰۲۴ (ترسایی) ✔️ آذر = آتر. آدر ، آگر ، آتش. ✔️ روز دیدار پیر مراد در شهر یزد. @khashatra
#امروز
به روز، پیروز و فرخ روز آبان ایزد از مهر ماه به سال ۳۷۶۲ مزدیسنی
چهار شنبه ۴ مهر ماه به سال ۱۴۰۳ خورشیدی
۲۵ سپتامبر سال ۲۰۲۴ (ترسایی)
✔️ آبان = آب ها ، فرشته ی نگهبان آب.
@khashatra
به روز، پیروز و فرخ روز آبان ایزد از مهر ماه به سال ۳۷۶۲ مزدیسنی
چهار شنبه ۴ مهر ماه به سال ۱۴۰۳ خورشیدی
۲۵ سپتامبر سال ۲۰۲۴ (ترسایی)
✔️ آبان = آب ها ، فرشته ی نگهبان آب.
@khashatra
#آبان_ایزد
دهمین روز ماه در گاهشمار مزدیسنی آبان ایزد نام دارد. نام ماه هشتم از سال خورشیدی و نام روز دهم، از هر ماه زرتشتی را آبان می‌نامند. در اوستا آپ در پارسی باستان آپی و در فارسی آب گفته می‌شود. در اوستا بارها «آپ» به چم فرشته‌ی نگهبان آب، گفته شده و همه جا جمع آمده است.
آبان نام پارسی شده‌ی ایزد آب ها یا آناهیتا است. در اوستا (اردی‌ویسور آناهیتا) به چم رودخانه‌ی نیرومند بی‌آلودگی نامیده شده است. آناهیتا که کوتاه شده این نام اوستایی است، نام الهه‌‌ی نماینده بر این آب‌های روان بوده و یَشتی که در اوستا به مناسبت این الهه سروده شده آبان یشت نام دارد.
آب یكی از آخشیج‌های چهارگانه و بسیار گرامی در نزد ایرانیان بوده و نیاكان ما ستایش ویژه‌ای برای آب داشته‌اند، به گونهای كه آتشكده‌ها را نزدیک چشمه‌سارها یا جویبارها می‌ساختند تا هم ایزد آذر و هم ایزد آب، این دو آفریده‌ی نیک اهورایی را بستایند.
در ایران باستان، آلودن آب از گناهان بزرگ به‌شمار می‌رفته به‌گونه‌ای كه بر روی رود، گذری می‌ساختند، تا هنگام رفت‌و آمد، آب را گل‌آلود نكنند. هم چنین ایرانیان برای شست شوی بدن در محفظه‌ای به نام «آبزن» كه به اندازهی اندام انسان بود، آب ریخته و خود را می‌شستند. آبزن، چیزی هم چون وان حمام است كه این‌روزها از آن، بهره می‌جوییم.
آب مایه‌ی زندگی است، انسان نخستین شهرنشینی بشری را در کنار چشمه‌ها و رودها به وجود آورد، سپس آبادانی آغاز شد و به ستایش خداوند پرداخت. آبان، نام دیگر ارِدْوی سورَ اَنَهیتَه (اَناهیتا)، نماد آب‌های پاک و بالنده روی زمین و نگاهبان پاکی و بی‌آلایشی در جهان هستی است. آناهیتا در استوره‌های ایرانی، از جایگاه ارزشمندی برخوردار بوده است به همین روی نیاکان ما نیایشگاه‌هایی در کنار رودخانه‌ها و آب‌های روان برای بزرگ داشت آب ساخته بودند که نمونه‌ی آن در کنگاور کرمانشاه و بیشاپور هم چنان پابرجا است.
گل نماد این روز #گل_نیلوفر است.
” بخش‌هایى از اردویسور نیایش یا آبزور”
و توانایى و زور و آفرین باد به اهورامزداى فروغمند،
با شکوه و به امشاسپندان، به آب هاى خوب مزدا داده،
به آب اردویسور آناهیتاى پاک، به همه‌ی آب هاى مزدا داده،
به همه‌ی گیاهان مزدا داده، به همه‌ی ستودگان مادى و مینوى،
و به فروهرهاى پاکان و راستان که پیروز و پرتوان هستند.
سروده‌ی مسعود سعد سلمان، بر پایه‌ی کتاب بندهش ؛
آبان‌روز است روز آبان
خرم گردان به آب رز جان
بنشین به نشاط و دوستان را
ای دوست به عز و ناز بنشان
اندرزنامه آذرباد مهراسپندان (موبد موبدان در روزگار شاپور دوم)
از آب پرهیز کن و آب را میازار
اندرزنامه ی آذرباد مهر اسپندان در سروده‌ی استاد ملک‌الشعرای بهار :
به (آبان) بپرهیز از آب و ای جوان/میالای و میازار آب روان
@khashatra
دهمین روز ماه در گاهشمار مزدیسنی آبان ایزد نام دارد. نام ماه هشتم از سال خورشیدی و نام روز دهم، از هر ماه زرتشتی را آبان می‌نامند. در اوستا آپ در پارسی باستان آپی و در فارسی آب گفته می‌شود. در اوستا بارها «آپ» به چم فرشته‌ی نگهبان آب، گفته شده و همه جا جمع آمده است.
آبان نام پارسی شده‌ی ایزد آب ها یا آناهیتا است. در اوستا (اردی‌ویسور آناهیتا) به چم رودخانه‌ی نیرومند بی‌آلودگی نامیده شده است. آناهیتا که کوتاه شده این نام اوستایی است، نام الهه‌‌ی نماینده بر این آب‌های روان بوده و یَشتی که در اوستا به مناسبت این الهه سروده شده آبان یشت نام دارد.
آب یكی از آخشیج‌های چهارگانه و بسیار گرامی در نزد ایرانیان بوده و نیاكان ما ستایش ویژه‌ای برای آب داشته‌اند، به گونهای كه آتشكده‌ها را نزدیک چشمه‌سارها یا جویبارها می‌ساختند تا هم ایزد آذر و هم ایزد آب، این دو آفریده‌ی نیک اهورایی را بستایند.
در ایران باستان، آلودن آب از گناهان بزرگ به‌شمار می‌رفته به‌گونه‌ای كه بر روی رود، گذری می‌ساختند، تا هنگام رفت‌و آمد، آب را گل‌آلود نكنند. هم چنین ایرانیان برای شست شوی بدن در محفظه‌ای به نام «آبزن» كه به اندازهی اندام انسان بود، آب ریخته و خود را می‌شستند. آبزن، چیزی هم چون وان حمام است كه این‌روزها از آن، بهره می‌جوییم.
آب مایه‌ی زندگی است، انسان نخستین شهرنشینی بشری را در کنار چشمه‌ها و رودها به وجود آورد، سپس آبادانی آغاز شد و به ستایش خداوند پرداخت. آبان، نام دیگر ارِدْوی سورَ اَنَهیتَه (اَناهیتا)، نماد آب‌های پاک و بالنده روی زمین و نگاهبان پاکی و بی‌آلایشی در جهان هستی است. آناهیتا در استوره‌های ایرانی، از جایگاه ارزشمندی برخوردار بوده است به همین روی نیاکان ما نیایشگاه‌هایی در کنار رودخانه‌ها و آب‌های روان برای بزرگ داشت آب ساخته بودند که نمونه‌ی آن در کنگاور کرمانشاه و بیشاپور هم چنان پابرجا است.
گل نماد این روز #گل_نیلوفر است.
” بخش‌هایى از اردویسور نیایش یا آبزور”
و توانایى و زور و آفرین باد به اهورامزداى فروغمند،
با شکوه و به امشاسپندان، به آب هاى خوب مزدا داده،
به آب اردویسور آناهیتاى پاک، به همه‌ی آب هاى مزدا داده،
به همه‌ی گیاهان مزدا داده، به همه‌ی ستودگان مادى و مینوى،
و به فروهرهاى پاکان و راستان که پیروز و پرتوان هستند.
سروده‌ی مسعود سعد سلمان، بر پایه‌ی کتاب بندهش ؛
آبان‌روز است روز آبان
خرم گردان به آب رز جان
بنشین به نشاط و دوستان را
ای دوست به عز و ناز بنشان
اندرزنامه آذرباد مهراسپندان (موبد موبدان در روزگار شاپور دوم)
از آب پرهیز کن و آب را میازار
اندرزنامه ی آذرباد مهر اسپندان در سروده‌ی استاد ملک‌الشعرای بهار :
به (آبان) بپرهیز از آب و ای جوان/میالای و میازار آب روان
@khashatra
#آبان_یشت
آبان‌یشت یکی از قسمت‌های یشتها در اوستاست که، به ستایش ناهید یا #آناهیتا ایزد بانوی آبها اختصاص دارد.
آبان‌یشت یکی از یشت ها یا قصاید بسیار بلند اوستا ست، و دارای ۳۰ کرده و ۱۳۳ بند است.
#آبان_یشت از نظر ترتیب یشت پنجم و از لحاظ تفصیل، پس از فروردین یشت و مهریشت قرار دارد. و سومین یشت بزرگ به شمار می‌آید.
- در بند ۱–۱۵ در مدح و ثنای ناهید سخن رفته‌است.
- در بند ۱۶–۸۳ از پادشاهان و نامدارانی که پیش از اشو زرتشت ؛ ناهید را ستودند، یاد می‌کند.
- در بند ۸۴–۹۶ از مینوی نژاد بودن ناهید، و نزول وی از کره ستارگان به طرف زمین سخن می‌گوید. و حاوی دستوری است که خود ناهید به اشو زرتشت می‌دهد. از آن که چگونه مردم او را بستایند.
- در بند ۹۷–۱۱۸ دگرباره از ستایش پادشاهان، و نامدارانی سخن می‌راند که معاصر اشوزرتشت بودند.
- در بند ۱۱۹–۱۳۲ در تعریف و توصیف ناهید است.
در آبان‌یشت نیز همانند یشت های دیگر باورها پیش از، اشو زرتشت با باور زرتشتی درآمیخته‌است.
در بندهای ۳ تا ۵ و ۹۶ و ۱۳۲ مشخصات پیش زرتشتی (Pre-Zoroastrian)،
ایزدبانوی #آناهیتا و نیروی زندگی بخشی او دیده‌می‌شود.
در بندهای دیگر خصوصیت زرتشتی شده او آشکار است. و به گونهای اهورامزدا به او زندگی بخشیده‌است. تا در ستیز آفریدگان نیک با بدی یاور آنان باشد، مانند بندهای ۱، ۶، ۷، ۹۴، ۹۵، ۱۰۴ و ۱۱۸.
این بندها همه قدیمی است و شاید به دوره‌های پیش از هخامنشیان تعلق دارد.
#کریستن_سن ذکر نام بابل را در این یشت (بند ۲۹) قرینه‌ای می‌داند. که این یشت در دروه هخامنشی تدوین نهایی یافته‌است.
#ایرانویج_در_آبان_یشت
در بند ۱۰۴ نام ایرانویج آمده است :
«او را بستود اشوزرتشت پاک در آریاویچ در کنار رود دائیتیا، با هوم آمیخته به شیر با بَرسَم با زبان خرد، با اندیشه و گفتار و کردار نیک با زَور و با کلام بلیغ»
📚بُن مایه
- ابراهیم پورداوود ؛ یشت ها، جلد اول
- تفضلی، احمد.
کهن نگاره‌ی ادبیات ایران پیش از اسلام.
@khashatra
آبان‌یشت یکی از قسمت‌های یشتها در اوستاست که، به ستایش ناهید یا #آناهیتا ایزد بانوی آبها اختصاص دارد.
آبان‌یشت یکی از یشت ها یا قصاید بسیار بلند اوستا ست، و دارای ۳۰ کرده و ۱۳۳ بند است.
#آبان_یشت از نظر ترتیب یشت پنجم و از لحاظ تفصیل، پس از فروردین یشت و مهریشت قرار دارد. و سومین یشت بزرگ به شمار می‌آید.
- در بند ۱–۱۵ در مدح و ثنای ناهید سخن رفته‌است.
- در بند ۱۶–۸۳ از پادشاهان و نامدارانی که پیش از اشو زرتشت ؛ ناهید را ستودند، یاد می‌کند.
- در بند ۸۴–۹۶ از مینوی نژاد بودن ناهید، و نزول وی از کره ستارگان به طرف زمین سخن می‌گوید. و حاوی دستوری است که خود ناهید به اشو زرتشت می‌دهد. از آن که چگونه مردم او را بستایند.
- در بند ۹۷–۱۱۸ دگرباره از ستایش پادشاهان، و نامدارانی سخن می‌راند که معاصر اشوزرتشت بودند.
- در بند ۱۱۹–۱۳۲ در تعریف و توصیف ناهید است.
در آبان‌یشت نیز همانند یشت های دیگر باورها پیش از، اشو زرتشت با باور زرتشتی درآمیخته‌است.
در بندهای ۳ تا ۵ و ۹۶ و ۱۳۲ مشخصات پیش زرتشتی (Pre-Zoroastrian)،
ایزدبانوی #آناهیتا و نیروی زندگی بخشی او دیده‌می‌شود.
در بندهای دیگر خصوصیت زرتشتی شده او آشکار است. و به گونهای اهورامزدا به او زندگی بخشیده‌است. تا در ستیز آفریدگان نیک با بدی یاور آنان باشد، مانند بندهای ۱، ۶، ۷، ۹۴، ۹۵، ۱۰۴ و ۱۱۸.
این بندها همه قدیمی است و شاید به دوره‌های پیش از هخامنشیان تعلق دارد.
#کریستن_سن ذکر نام بابل را در این یشت (بند ۲۹) قرینه‌ای می‌داند. که این یشت در دروه هخامنشی تدوین نهایی یافته‌است.
#ایرانویج_در_آبان_یشت
در بند ۱۰۴ نام ایرانویج آمده است :
«او را بستود اشوزرتشت پاک در آریاویچ در کنار رود دائیتیا، با هوم آمیخته به شیر با بَرسَم با زبان خرد، با اندیشه و گفتار و کردار نیک با زَور و با کلام بلیغ»
📚بُن مایه
- ابراهیم پورداوود ؛ یشت ها، جلد اول
- تفضلی، احمد.
کهن نگاره‌ی ادبیات ایران پیش از اسلام.
@khashatra
✅ داستان پیدایش آتش.
نخستین و قدیمی ترین آتشکده های ایران آتشکده ای ست که هوشنگ شاه نوه ی کیومرث پس از کشف آتش بنا نمود.
داستان پیدایش آتش و ساختمان آتشگاها دلکش و شیرین و شگفت انگیز است.
فردوسی شاعر شیرین زبان توس در این مورد گوید :
یکی روز شاه جهان سوی کوه،
گذر کرد با چند کس هم گروه.
پدید آمد از دور چیزی دراز،
سیه رنگ و تیره تن و تیز تاز.
دو چشم از بر سر چه دو چشمه ی خون،
ز دود دهانش جهان تیره گون.
نگه کرده، شنگ با هوش سنگ،
گرفتش یکی سنگ و شد پیش جنگ.
بزور کیانی بیازید دست،
جهان سوز مار از جهان جو بجست.
برآمد به سنگ گران سنگ خرد،
همان و همین سنگ بشکست خورد.
فروغی پدید آمد از هر دوسنگ،
دل سنگ گشت از فروغ آذرنگ.
نشد مار کشته ولیکن ز راز،
پدید آمد آتش از آن سنگ باز.
هر آن کس که بر سنگ آهن زدی،
از او روشنایی پدید آمدی.
جهان دار پیش جهان آفرین،
نیایش همی کرد و خواند آفرین.
که او را فروغی چنین هدیه داد،
همین آتش آن گاه قبله نهاد.
بگفتا فروغی ست این ایزدی،
پرستید باید اگر بخردی.
۱۵
@khashatra
نخستین و قدیمی ترین آتشکده های ایران آتشکده ای ست که هوشنگ شاه نوه ی کیومرث پس از کشف آتش بنا نمود.
داستان پیدایش آتش و ساختمان آتشگاها دلکش و شیرین و شگفت انگیز است.
فردوسی شاعر شیرین زبان توس در این مورد گوید :
یکی روز شاه جهان سوی کوه،
گذر کرد با چند کس هم گروه.
پدید آمد از دور چیزی دراز،
سیه رنگ و تیره تن و تیز تاز.
دو چشم از بر سر چه دو چشمه ی خون،
ز دود دهانش جهان تیره گون.
نگه کرده، شنگ با هوش سنگ،
گرفتش یکی سنگ و شد پیش جنگ.
بزور کیانی بیازید دست،
جهان سوز مار از جهان جو بجست.
برآمد به سنگ گران سنگ خرد،
همان و همین سنگ بشکست خورد.
فروغی پدید آمد از هر دوسنگ،
دل سنگ گشت از فروغ آذرنگ.
نشد مار کشته ولیکن ز راز،
پدید آمد آتش از آن سنگ باز.
هر آن کس که بر سنگ آهن زدی،
از او روشنایی پدید آمدی.
جهان دار پیش جهان آفرین،
نیایش همی کرد و خواند آفرین.
که او را فروغی چنین هدیه داد،
همین آتش آن گاه قبله نهاد.
بگفتا فروغی ست این ایزدی،
پرستید باید اگر بخردی.
۱۵
@khashatra
✅ در سنت زرتشتیان آمده که چون جرقه ی آتش از سنگ پیدا شد خار و خسک، خشک اطرف روشن گشته زبانه کشید و مار بسوخت.
آن گاه آوازی به گوش رسید که ای شاه جهان این نور مظهر و سمبل ایزدی ست و قبله را سزاوار.
شاهنشاه شادمان گشت و روی به سوی آتش، یزدان را سپاس گفت و همراهان را به گرامی داشتن و پرستش سوی ساختن آن فروغ ایزدی اندرز نمود.
سپس آن آتش را که اهورامزدا به او عنایت فرموده بود با جلال و شکوه تمام به شهر آورده در ساختمانی نوبنیاد جای داد و آن را آدر ورداد یا آذر هیروتات نام نهاد و مردم را به ستایش وا داشت.
هوشنگ شاه در آن شب شادمانی نمود و آتش بزرگی برافروخت و فرمان داد هر ساله آن شب را که دهم روز از بهمن ماه باشد جشن بگیرند و آن را سده نام نهاد و آن پنجاه روز و پنجاه شب از نوروز باشد.
فردوسی سترگ گوید :
شب آمد برافروخت آتش چوکوه،
همان شاه در گرد او با گروه.
یکی جشن کرد آن شب و باده خورد،
سده نام آن جشن فرخنده کرد.
زهوشنگ مانداین سده یادگار،
بسی باد چون او دگر شهریار.
📚 بُن مایه :
برگرفته از نسک ؛ پرستشگاه زرتشتیان.
✍ نوشته و گردآورنده : رشید شهمردان.
✍ رونوشت ؛ بردیا بزرگمهر.
۱۶
@khashatra
ادامه دارد...
آن گاه آوازی به گوش رسید که ای شاه جهان این نور مظهر و سمبل ایزدی ست و قبله را سزاوار.
شاهنشاه شادمان گشت و روی به سوی آتش، یزدان را سپاس گفت و همراهان را به گرامی داشتن و پرستش سوی ساختن آن فروغ ایزدی اندرز نمود.
سپس آن آتش را که اهورامزدا به او عنایت فرموده بود با جلال و شکوه تمام به شهر آورده در ساختمانی نوبنیاد جای داد و آن را آدر ورداد یا آذر هیروتات نام نهاد و مردم را به ستایش وا داشت.
هوشنگ شاه در آن شب شادمانی نمود و آتش بزرگی برافروخت و فرمان داد هر ساله آن شب را که دهم روز از بهمن ماه باشد جشن بگیرند و آن را سده نام نهاد و آن پنجاه روز و پنجاه شب از نوروز باشد.
فردوسی سترگ گوید :
شب آمد برافروخت آتش چوکوه،
همان شاه در گرد او با گروه.
یکی جشن کرد آن شب و باده خورد،
سده نام آن جشن فرخنده کرد.
زهوشنگ مانداین سده یادگار،
بسی باد چون او دگر شهریار.
📚 بُن مایه :
برگرفته از نسک ؛ پرستشگاه زرتشتیان.
✍ نوشته و گردآورنده : رشید شهمردان.
✍ رونوشت ؛ بردیا بزرگمهر.
۱۶
@khashatra
ادامه دارد...
Forwarded from تبادلات فرهیختگان (𝙗𝙖𝙣𝙖𝙛𝙨𝙝𝙚)
تـــــــــــــــوجـــــــــــه 📢📢 تـــــــــــــــوجـــــــــــه
مجموعه‌ایی از کانالهای عاشقانه، آموزشی، سرگرمی انتخابی ادمین برای امروز شما🌺🥰
💠 عضویت در این کانالها ⤵️⤵️⤵️⤵️
https://www.tgoop.com/addlist/cwjReoRKKNs4NmY8
┄┄•●❅✾❅●•┄┄
𖥘شرکت در تبادل 💜
مجموعه‌ایی از کانالهای عاشقانه، آموزشی، سرگرمی انتخابی ادمین برای امروز شما🌺🥰
💠 عضویت در این کانالها ⤵️⤵️⤵️⤵️
https://www.tgoop.com/addlist/cwjReoRKKNs4NmY8
┄┄•●❅✾❅●•┄┄
𖥘شرکت در تبادل 💜
وُهومَن اَمشاسِپَند
#امروز به روز، پیروز و فرخ روز آبان ایزد از مهر ماه به سال ۳۷۶۲ مزدیسنی چهار شنبه ۴ مهر ماه به سال ۱۴۰۳ خورشیدی ۲۵ سپتامبر سال ۲۰۲۴ (ترسایی) ✔️ آبان = آب ها ، فرشته ی نگهبان آب. @khashatra
#امروز
به روز، پیروز و فرخ روز خور ایزد از مهر ماه به سال ۳۷۶۲ مزدیسنی
پنج شنبه ۵ مهر ماه به سال ۱۴۰۳ خورشیدی
۲۶ سپتامبر سال ۲۰۲۴ (ترسایی)
✔️ خور = خیر ، خورشید.
@khashatra
به روز، پیروز و فرخ روز خور ایزد از مهر ماه به سال ۳۷۶۲ مزدیسنی
پنج شنبه ۵ مهر ماه به سال ۱۴۰۳ خورشیدی
۲۶ سپتامبر سال ۲۰۲۴ (ترسایی)
✔️ خور = خیر ، خورشید.
@khashatra
#خور_ایزد
خور یا هْوَر به چم (: معنی) خورشید، نام یازدهمین روز از هر ماه در گاهشمار زرتشتی است. آفتاب‌خوان خور، خوان خور در گاتها به چـم خورشید آمده و اوستا هْوٓر آمده در پارسی خُور و هور یا خورشید مى‌گویند. هَورَخْشَئِتَو در پهلوى خْوَرَشتٓ در گاتها بدون شئت آمده است.
خراسان نیز از واژه‌های كهن و سرزمین های خاوری بوده و به خورآسان مى‌خواندند به چم بر آینده و بالا رونده همان خورشید را گویند.
«ویس و رامین نوشته‌ی فخرالدین گرگانی»
بر آمدن گاه خورشید هركس سر آید،
خراسان آن بود كز وی خور آید.
خراسان پهلوی باشد خور آید،
عراق و پارس را زو خور بر آید.
خراسان هست معنی خور آبان،
كجا زو خور بر آید سوی ایران.
«سروده‌ی مسعود سعد سلمان، بر پایه‌ی کتاب بندهش»
روز خور است ای به دو رخ هم چو خور،
تافت خور از چرخ فلک باده خور.
باده خور و نیز مرا باده ده،
افسوس احوال زمانه مخور.
اندرزنامه ی آذرباد مهراسپندان (موبد موبدان در روزگار شاپور دوم) :
کودک به دبیرستان کن تا دبیر فرزانه بود.
اندرزنامه ی آذرباد مهر اسپندان در سروده‌ی استاد ملک‌الشعرای بهار :
به (خور) روز، کودک به استاد ده،
که گردد دبیری خردمند و به.
گل مرو سپید نماد خور ایزد است.
@khashatra
خور یا هْوَر به چم (: معنی) خورشید، نام یازدهمین روز از هر ماه در گاهشمار زرتشتی است. آفتاب‌خوان خور، خوان خور در گاتها به چـم خورشید آمده و اوستا هْوٓر آمده در پارسی خُور و هور یا خورشید مى‌گویند. هَورَخْشَئِتَو در پهلوى خْوَرَشتٓ در گاتها بدون شئت آمده است.
خراسان نیز از واژه‌های كهن و سرزمین های خاوری بوده و به خورآسان مى‌خواندند به چم بر آینده و بالا رونده همان خورشید را گویند.
«ویس و رامین نوشته‌ی فخرالدین گرگانی»
بر آمدن گاه خورشید هركس سر آید،
خراسان آن بود كز وی خور آید.
خراسان پهلوی باشد خور آید،
عراق و پارس را زو خور بر آید.
خراسان هست معنی خور آبان،
كجا زو خور بر آید سوی ایران.
«سروده‌ی مسعود سعد سلمان، بر پایه‌ی کتاب بندهش»
روز خور است ای به دو رخ هم چو خور،
تافت خور از چرخ فلک باده خور.
باده خور و نیز مرا باده ده،
افسوس احوال زمانه مخور.
اندرزنامه ی آذرباد مهراسپندان (موبد موبدان در روزگار شاپور دوم) :
کودک به دبیرستان کن تا دبیر فرزانه بود.
اندرزنامه ی آذرباد مهر اسپندان در سروده‌ی استاد ملک‌الشعرای بهار :
به (خور) روز، کودک به استاد ده،
که گردد دبیری خردمند و به.
گل مرو سپید نماد خور ایزد است.
@khashatra
وُهومَن اَمشاسِپَند
#امروز به روز، پیروز و فرخ روز خور ایزد از مهر ماه به سال ۳۷۶۲ مزدیسنی پنج شنبه ۵ مهر ماه به سال ۱۴۰۳ خورشیدی ۲۶ سپتامبر سال ۲۰۲۴ (ترسایی) ✔️ خور = خیر ، خورشید. @khashatra
#امروز
نَبُر
به روز، پیروز و فرخ روز ماه ایزد از مهر ماه به سال ۳۷۶۲ مزدیسنی
آدینه ۶ مهر ماه به سال ۱۴۰۳ خورشیدی
۲۷ سپتامبر سال ۲۰۲۴ (ترسایی)
✔️ ماه = ماوَنگهِه ، ماه.
✔️ نبُر : پرهیز از کشتن حیوانات سودرسان.
پرهیز از خوردن خوراک‌های گوشت‌دار.
@khashatra
نَبُر
به روز، پیروز و فرخ روز ماه ایزد از مهر ماه به سال ۳۷۶۲ مزدیسنی
آدینه ۶ مهر ماه به سال ۱۴۰۳ خورشیدی
۲۷ سپتامبر سال ۲۰۲۴ (ترسایی)
✔️ ماه = ماوَنگهِه ، ماه.
✔️ نبُر : پرهیز از کشتن حیوانات سودرسان.
پرهیز از خوردن خوراک‌های گوشت‌دار.
@khashatra
#ماه_ایزد
ماه به اوستایی «ماوَنگَ» مانند خورشید ستودنی است. در اساتیر، ماه سازنده‌ی نژاد ستوران شناخته شده است. در ماه‌یشت این ایزد آموزگار گیاه و رستنی خوانده می‌شود. این روز یکی از چهار روز پرهیز از خوردن گوشت است. زرتشتیان این روز را «نَبُر» می‌نامند و از کشتن حیوانات و خوردن گوشت خوداری می‌کنند. در این روز اوستای «ماه نیایش» از سوی زرتشتیان خوانده می‌شود.
دوازدهمین روز از ماه سیروزهی زرتشتی «ماه» و سی روز از سال ماه نامیده می‌شود. ماه نام سیاره‌ای هست كه در فرهنگستان ادب پارسی به همان ماونگهه نوشته و خوانده مى‌شود. ماونگهه در اوستا آمده یشت هفتم به ماه است. در ماه نیایش از ماه‌یشت گفته شده است.
در اوستا سازنده‌یِ تخمه و نژاد جانوران و آدمی هست و در اوستا پرورش گیاه و رستنی هست. نَبُر به چمار (:معنای) كشتار نكردن جانوران در این روزها و پرهیز از خوردن گوشت است. پرهیز از خوردن گوشت در خوراک خود برای چهار روز در ماه می‌دارند. در درازای روز (روزه) كار ناپسند می‌شمارند، اما در هر ماه و تنها در چهار روز به نام‌های بهمن، دومین روزِ ماه، «ماه»، دوازدهمین روزِ ماه، گوش، چهاردهمین روز به ماه و رام، بیست و یكم به ماه زرتشتی و مزدیسنا هست.
در اوستا نگهداری از چارپایان آمده و سفارش شده است، جانورانی که از كشتار آن‌ها پرهیز شده، سگ و گربه و بره و بز و اسب … و هرگاه پیر شدند، از آن ها به درستی نگهداری كنند.
در مزدیسنا از كشتن جانوران ویرانگر و موذی سفارش شده …
سروده‌ی مسعود سعد سلمان، بر پایه‌ی کتاب بندهش :
ماه روز ای به روی خوب چو ماه،
باده لعل مشک‌بوی بخواه.
گشت روشن چو ماه بزم كه گشت،
نام این روز ماه و روی تو ماه.
اندرزنامه‌ی آذرباد مهراسپندان (موبد موبدان در روزگار شاپور دوم):
می خور و با دوستان گفت و گو کن
اندرزنامه‌ی آذرباد مهر اسپندان در سروده‌ی استاد ملک‌الشعرای بهار :
بخور باده با دوستان، روز (ماه)،
ز ماه خدای، آمد کارخواه.
گل نرگس نماد ماه ایزد است.
@khashatra
ماه به اوستایی «ماوَنگَ» مانند خورشید ستودنی است. در اساتیر، ماه سازنده‌ی نژاد ستوران شناخته شده است. در ماه‌یشت این ایزد آموزگار گیاه و رستنی خوانده می‌شود. این روز یکی از چهار روز پرهیز از خوردن گوشت است. زرتشتیان این روز را «نَبُر» می‌نامند و از کشتن حیوانات و خوردن گوشت خوداری می‌کنند. در این روز اوستای «ماه نیایش» از سوی زرتشتیان خوانده می‌شود.
دوازدهمین روز از ماه سیروزهی زرتشتی «ماه» و سی روز از سال ماه نامیده می‌شود. ماه نام سیاره‌ای هست كه در فرهنگستان ادب پارسی به همان ماونگهه نوشته و خوانده مى‌شود. ماونگهه در اوستا آمده یشت هفتم به ماه است. در ماه نیایش از ماه‌یشت گفته شده است.
در اوستا سازنده‌یِ تخمه و نژاد جانوران و آدمی هست و در اوستا پرورش گیاه و رستنی هست. نَبُر به چمار (:معنای) كشتار نكردن جانوران در این روزها و پرهیز از خوردن گوشت است. پرهیز از خوردن گوشت در خوراک خود برای چهار روز در ماه می‌دارند. در درازای روز (روزه) كار ناپسند می‌شمارند، اما در هر ماه و تنها در چهار روز به نام‌های بهمن، دومین روزِ ماه، «ماه»، دوازدهمین روزِ ماه، گوش، چهاردهمین روز به ماه و رام، بیست و یكم به ماه زرتشتی و مزدیسنا هست.
در اوستا نگهداری از چارپایان آمده و سفارش شده است، جانورانی که از كشتار آن‌ها پرهیز شده، سگ و گربه و بره و بز و اسب … و هرگاه پیر شدند، از آن ها به درستی نگهداری كنند.
در مزدیسنا از كشتن جانوران ویرانگر و موذی سفارش شده …
سروده‌ی مسعود سعد سلمان، بر پایه‌ی کتاب بندهش :
ماه روز ای به روی خوب چو ماه،
باده لعل مشک‌بوی بخواه.
گشت روشن چو ماه بزم كه گشت،
نام این روز ماه و روی تو ماه.
اندرزنامه‌ی آذرباد مهراسپندان (موبد موبدان در روزگار شاپور دوم):
می خور و با دوستان گفت و گو کن
اندرزنامه‌ی آذرباد مهر اسپندان در سروده‌ی استاد ملک‌الشعرای بهار :
بخور باده با دوستان، روز (ماه)،
ز ماه خدای، آمد کارخواه.
گل نرگس نماد ماه ایزد است.
@khashatra
Forwarded from ایران نوین (ᗩᖇƖƳO)
«لیست رسانه های اتحادیه ایران نوین»
Please open Telegram to view this post
VIEW IN TELEGRAM
وُهومَن اَمشاسِپَند
✅ در سنت زرتشتیان آمده که چون جرقه ی آتش از سنگ پیدا شد خار و خسک، خشک اطرف روشن گشته زبانه کشید و مار بسوخت. آن گاه آوازی به گوش رسید که ای شاه جهان این نور مظهر و سمبل ایزدی ست و قبله را سزاوار. شاهنشاه شادمان گشت و روی به سوی آتش، یزدان را سپاس گفت و همراهان…
✅ آتشکدهای تهمورث.
تهمورث پور هوشنگ در دوران پادشاهی خویش به پیروی از پدر بزرگوار آتشکدهای بسیار بنا نمود.
از آن جمله سه آتشکده در خور ذکر است که برکوه پوسته و در خور نوش ایران قرار داشت و آن آتش سپنشت و آتش وزیست و آتش برزه سوانگ می باشد. اما شاه جمشید چون به سلطنت رسید آتش سپنشت را بر فراز کوه خور هورمند (متن گدمن هومند) واقع در خوارزم منتقل ساخت.
آژی دهاک هنگام چیرگی بر شاه جمشید و نشستن بر سریر پادشاهی ایران بکوشید تا دین و آتشکدها را ویران نماید ولی مردم در نگهبانی آن کوشا بودند و نگذاشتند آلوده گردد.
۱۷
@khashatra
تهمورث پور هوشنگ در دوران پادشاهی خویش به پیروی از پدر بزرگوار آتشکدهای بسیار بنا نمود.
از آن جمله سه آتشکده در خور ذکر است که برکوه پوسته و در خور نوش ایران قرار داشت و آن آتش سپنشت و آتش وزیست و آتش برزه سوانگ می باشد. اما شاه جمشید چون به سلطنت رسید آتش سپنشت را بر فراز کوه خور هورمند (متن گدمن هومند) واقع در خوارزم منتقل ساخت.
آژی دهاک هنگام چیرگی بر شاه جمشید و نشستن بر سریر پادشاهی ایران بکوشید تا دین و آتشکدها را ویران نماید ولی مردم در نگهبانی آن کوشا بودند و نگذاشتند آلوده گردد.
۱۷
@khashatra
✅ اتشکده ی فریدون و تور
شاه فریدون پیش از پیکار با ضحاک در همان پرستشگاه به بندگی پروردگار پرداخت و پیروزی بر پادشاه ستم کار را آرمان نمود.
و پرستشگاهی به نام آذر خورداد در زمینی بنا نهاد که بعدها چون نوه ی او توس در آن پرستشگاه به بندگی یزدان مشغول شد آن آبادی بنام أو توس معروف و پس از روزگارانی همان آتشکده به بخارا منتقل گردید.
اینک بر روی خرابه های آن مسجد یا امامزاده ای بنا شده است.
فریدون پس از پیروزق بر آژی دهاک آتشکده ای در کنکدژ در محل سکونت اولیه ی خود بنا نمود و سیاوش هم در زمان خویش آتشکده ی دیگری در کنکدژ بساخت.
تور پور فریدون و برادر ایرج آتشکده ای در شهر بخارا تقدیس نمود.
شاه کیخسرو پس از آن که افراسیاب را در پیکار طولانی در خاک توران منهزم و متواری ساخت و به سوی ایران برگشت در همان آتشکده به پرستش و نیایش اهورا مزدا پرداخت.
۱۸
@khashatra
شاه فریدون پیش از پیکار با ضحاک در همان پرستشگاه به بندگی پروردگار پرداخت و پیروزی بر پادشاه ستم کار را آرمان نمود.
و پرستشگاهی به نام آذر خورداد در زمینی بنا نهاد که بعدها چون نوه ی او توس در آن پرستشگاه به بندگی یزدان مشغول شد آن آبادی بنام أو توس معروف و پس از روزگارانی همان آتشکده به بخارا منتقل گردید.
اینک بر روی خرابه های آن مسجد یا امامزاده ای بنا شده است.
فریدون پس از پیروزق بر آژی دهاک آتشکده ای در کنکدژ در محل سکونت اولیه ی خود بنا نمود و سیاوش هم در زمان خویش آتشکده ی دیگری در کنکدژ بساخت.
تور پور فریدون و برادر ایرج آتشکده ای در شهر بخارا تقدیس نمود.
شاه کیخسرو پس از آن که افراسیاب را در پیکار طولانی در خاک توران منهزم و متواری ساخت و به سوی ایران برگشت در همان آتشکده به پرستش و نیایش اهورا مزدا پرداخت.
۱۸
@khashatra
✅ فردوسی سترگ گوید :
وز آن جا به شهر بخارا کشید،
زلشکر زمین شد همه ناپدید.
بخورد و بیاسود و یک هفته بود،
دویم هفته با جامه ی تا بسود.
غمی شد از آن روزهای شده،
بیامد خروشان به آتشکده.
که تور فریدون بر آورده بود،
بدو اندرون کاخ ها کرده بود.
نیایش کنان پیش یزدان پاک،
بماليد رخ را بر آن تيره خاک.
بگسترد بر موبدان سیم و زر،
به آتش پراکند چندی گهر.
بیرونی می نویسد « زرتشتیان بخارا در روز ۲۸ ماه اول سال جشنی دارند که رامش آغام می نامند و در آن عید در آتشکده ای که نزدیک قریه ی رامش است جمع می شوند و در روز جشن فنکان که روز اول آن نیم سرده نام دارد و به معنای نیمه ی سال است و روز دوم آن را من عید خواره می گویند، در آتشکدها جمع می شوند و چیزی را که از آرد و گاورز و روغن و شکر پخته اند در آن جا می خورند.»
📚 بُن مایه :
برگرفته از نسک ؛ پرستشگاه زرتشتیان.
✍ نوشته و گردآورنده : رشید شهمردان.
✍ رونوشت ؛ بردیا بزرگمهر.
۱۹
@khashatra
ادامه دارد...
وز آن جا به شهر بخارا کشید،
زلشکر زمین شد همه ناپدید.
بخورد و بیاسود و یک هفته بود،
دویم هفته با جامه ی تا بسود.
غمی شد از آن روزهای شده،
بیامد خروشان به آتشکده.
که تور فریدون بر آورده بود،
بدو اندرون کاخ ها کرده بود.
نیایش کنان پیش یزدان پاک،
بماليد رخ را بر آن تيره خاک.
بگسترد بر موبدان سیم و زر،
به آتش پراکند چندی گهر.
بیرونی می نویسد « زرتشتیان بخارا در روز ۲۸ ماه اول سال جشنی دارند که رامش آغام می نامند و در آن عید در آتشکده ای که نزدیک قریه ی رامش است جمع می شوند و در روز جشن فنکان که روز اول آن نیم سرده نام دارد و به معنای نیمه ی سال است و روز دوم آن را من عید خواره می گویند، در آتشکدها جمع می شوند و چیزی را که از آرد و گاورز و روغن و شکر پخته اند در آن جا می خورند.»
📚 بُن مایه :
برگرفته از نسک ؛ پرستشگاه زرتشتیان.
✍ نوشته و گردآورنده : رشید شهمردان.
✍ رونوشت ؛ بردیا بزرگمهر.
۱۹
@khashatra
ادامه دارد...
وُهومَن اَمشاسِپَند
#امروز نَبُر به روز، پیروز و فرخ روز ماه ایزد از مهر ماه به سال ۳۷۶۲ مزدیسنی آدینه ۶ مهر ماه به سال ۱۴۰۳ خورشیدی ۲۷ سپتامبر سال ۲۰۲۴ (ترسایی) ✔️ ماه = ماوَنگهِه ، ماه. ✔️ نبُر : پرهیز از کشتن حیوانات سودرسان. پرهیز از خوردن خوراک‌های گوشت‌دار. @khashatra
#امروز
به روز، پیروز و فرخ روز تیر ایزد از مهر ماه به سال ۳۷۶۲ مزدیسنی
شنبه ۷ مهر ماه به سال ۱۴۰۳ خورشیدی
۲۸ سپتامبر سال ۲۰۲۴ (ترسایی)
✔️ تیر = تیشتر ، نماد و نشانه ی باران.
@khashatra
به روز، پیروز و فرخ روز تیر ایزد از مهر ماه به سال ۳۷۶۲ مزدیسنی
شنبه ۷ مهر ماه به سال ۱۴۰۳ خورشیدی
۲۸ سپتامبر سال ۲۰۲۴ (ترسایی)
✔️ تیر = تیشتر ، نماد و نشانه ی باران.
@khashatra
#تیر_ایزد
روز «تیر ایزد» سیزدهمین روز هرماه و چهارمین ماه هر سال، در گاهشمار زرتشتی و چهارمین ماه از سال «تیر» نام گرفته است. تیر یا تیشتر، ایزد باران بوده و به یاری او کشتزارها سیراب از باران می‌شوند، هم چنین نگهبان ستوران است. در اوستا «تیریشت» در نیایش ایزد باران است. ستاره ی عطارد تیر نامیده می‌شود و نیز تیری که در کمان نهند و بجهانند. ایرانیان باستان هنگام خشک سالی در این روز آیین ویژه‌ای برگزار می‌کردند و برای خواهش باران و پیروزی تیر ایزد بر دیو خشک سالی(اپوش) به در و دشت می‌رفتند و تیریشت می‌خواندند.
بخشی از یشت های اوستا درباره‌ی این ایزد است. تیر نام ستاره‌ای است كه امروزه آن را «شعرای یمانی» یا به لاتین «سیریوس» (Silius) می‌نامیم.
سروده‌ی مسعود سعد سلمان، بر پایه‌ی کتاب بندهش :
ای نگار تیر بالا روز تیر
خیز و جام باده ده بر لحن زیر
عاشقی در پرده‌ی عشاق گوی
راه‌های طبع خواه دل‌پذیر
اندرزنامه آذرباد مهراسپندان (موبد موبدان در روزگار شاپور دوم) :
کودک به تیراندازی و نبرد و سواری آموختن فرست.
اندرزنامه آذرباد مهر اسپندان در سروده‌ی استاد ملک‌الشعرای بهار :
بفرمای بر کودکان روز (تیر) /نبرد و سواری و پرتاب.
گل بنفشه نماد تیر ایزد است.
@khashatra
روز «تیر ایزد» سیزدهمین روز هرماه و چهارمین ماه هر سال، در گاهشمار زرتشتی و چهارمین ماه از سال «تیر» نام گرفته است. تیر یا تیشتر، ایزد باران بوده و به یاری او کشتزارها سیراب از باران می‌شوند، هم چنین نگهبان ستوران است. در اوستا «تیریشت» در نیایش ایزد باران است. ستاره ی عطارد تیر نامیده می‌شود و نیز تیری که در کمان نهند و بجهانند. ایرانیان باستان هنگام خشک سالی در این روز آیین ویژه‌ای برگزار می‌کردند و برای خواهش باران و پیروزی تیر ایزد بر دیو خشک سالی(اپوش) به در و دشت می‌رفتند و تیریشت می‌خواندند.
بخشی از یشت های اوستا درباره‌ی این ایزد است. تیر نام ستاره‌ای است كه امروزه آن را «شعرای یمانی» یا به لاتین «سیریوس» (Silius) می‌نامیم.
سروده‌ی مسعود سعد سلمان، بر پایه‌ی کتاب بندهش :
ای نگار تیر بالا روز تیر
خیز و جام باده ده بر لحن زیر
عاشقی در پرده‌ی عشاق گوی
راه‌های طبع خواه دل‌پذیر
اندرزنامه آذرباد مهراسپندان (موبد موبدان در روزگار شاپور دوم) :
کودک به تیراندازی و نبرد و سواری آموختن فرست.
اندرزنامه آذرباد مهر اسپندان در سروده‌ی استاد ملک‌الشعرای بهار :
بفرمای بر کودکان روز (تیر) /نبرد و سواری و پرتاب.
گل بنفشه نماد تیر ایزد است.
@khashatra
Forwarded from تبادلات فرهیختگان (𝙗𝙖𝙣𝙖𝙛𝙨𝙝𝙚)
بیـا اینجـا رو ببیـن کـه پستـاش خـاصــه😻✌️
هـدیـه مـا به شمـا عزیـزان 🎁🪅
https://www.tgoop.com/addlist/t-tLYnrYyFBkMmRk
برای دیدن لینک بالا کلیک کنید🌻🌻👆👆
✯شرکت‌در‌تبادل💜
هـدیـه مـا به شمـا عزیـزان 🎁🪅
https://www.tgoop.com/addlist/t-tLYnrYyFBkMmRk
برای دیدن لینک بالا کلیک کنید🌻🌻👆👆
✯شرکت‌در‌تبادل💜
وُهومَن اَمشاسِپَند
#امروز به روز، پیروز و فرخ روز تیر ایزد از مهر ماه به سال ۳۷۶۲ مزدیسنی شنبه ۷ مهر ماه به سال ۱۴۰۳ خورشیدی ۲۸ سپتامبر سال ۲۰۲۴ (ترسایی) ✔️ تیر = تیشتر ، نماد و نشانه ی باران. @khashatra
#امروز
نَبُر
به روز، پیروز و فرخ روز گوش ایزد از مهر ماه به سال ۳۷۶۲ مزدیسنی
یک شنبه ۸ مهر ماه به سال ۱۴۰۳ خورشیدی
۲۹ سپتامبر سال ۲۰۲۴ (ترسایی)
✔️ گوش = گئوش ، روان جهان.
✔️ نَبُر : پرهیز از کشتن حیوانات سودرسان.
پرهیز از خوردن خوراک‌های گوشت‌دار.
@khashatra
نَبُر
به روز، پیروز و فرخ روز گوش ایزد از مهر ماه به سال ۳۷۶۲ مزدیسنی
یک شنبه ۸ مهر ماه به سال ۱۴۰۳ خورشیدی
۲۹ سپتامبر سال ۲۰۲۴ (ترسایی)
✔️ گوش = گئوش ، روان جهان.
✔️ نَبُر : پرهیز از کشتن حیوانات سودرسان.
پرهیز از خوردن خوراک‌های گوشت‌دار.
@khashatra
#گوش_ایزد
امروز «گوش ایزد» چهاردهمین روز از گاهشمار زرتشتی است. بنابر گاهشمار زرتشتی، هر ماه، ٣٠ روز دارد و هر کدام از این ٣٠ روز، نامی و امروز، روزی است که نامش «گوش» است. گوش، یک ایزد است و عنوان ایزد برای آن‌چیزهایی کاربری دارد که ستودنی هستند، یعنی داده‌های نیک اهورایی که در خور ستایشند. گوش‌ایزد، ستودنی است آن اندازه که هتا یکی از یشت های اوستا، به این ایزد ویژه شده است. «گوش‌یشت» یا «درواسپ‌یشت»، آن یشتی است که در آن از «گوش‌ایزد» سخن رفته است.
واژه‌ی «گِوش» یا «گئوش» بارها در «گاتها» (سروده‌های اشوزرتشت)، در «اوستا» و در نوشته‌های پهلوی آمده است. واژه‌ی گئوش هم چون واژگان بسیار دیگری که چم های گوناگون دارند، چند چم دارد که بی‌گمان باید در جمله معنایش کرد. این واژه به چمار «گیتی» و «مجموعه‌ی آفرینش» و از سویی دیگر به چم «گاو» است، البته این چم یعنی گاو نیز در استوره‌های ایرانی، همان «آفریده» یا گیتی است. گوش یا گئوش در اوستا هم به چم گاو و هم به چم گیتی آمده است. «اورو» نیز كه به چم روان است همراه با واژه‌ی گئوش، معنی روان جهان یا روان گاو را می‌رساند. «گئوش‌ارورون» نگاهدار گله‌ها و چارپایان سودمند است. گاو در استوره‌ها، نماد گیتی است و از دیدگاه فلسفی نماد زندگی دنیوی و خاكی است.
بنابر باور ایرانیان گوش‌ایزد، پاسدار و نگهبان جانداران سودمند است که این خویش کاری با چم این ایزد، هم‌خوانی دارد. یعنی آزردن جانداران سودمند به نوعی به چم آزار آفرینش، به چم آزار گیتی‌ست.
ایزد گوش برای پاسداری از جانداران سودمند، به همراهیِ «ماه ایزد» و «رام‌ایزد» به یاریِ «وهمن امشاسپند» می‌شتابد. پس ماه ایزد، رام‌ایزد و گوش‌ایزد، یارانِ «وهمن امشاسپند» در این خویش کاری هستند.
زرتشتیان از دیرباز در این ۴ روز از ریختن خون جانوران و از خوردن گوشت آن‌ها پرهیز می‌کنند و این کار برای نگهبانی از شمار جانوری و سلامتی انسان‌ها انجام می‌شود.
پرهیز از کشتن و خوردن جانوران هم چون یک قرارداد کلی است برای آن‌که در این ۴ روز، جانوران در امان باشند.
تصور کنید که این قرارداد از این دایره‌ی کوچک (هازمان زرتشتی) فراتر رود و جهانیان در این ۴ روز بر خود بایسته بدانند که از کشتن جانوران و خوردن خوراک‌های گوشتی بپرهیزند؛ بی‌گمان که آمار کشتار جانوران به اندازهی بسیاری پایین خواهد آمد و از سویی برای انسان‌ها تمرینی خواهد بود برای خوردن خوراک‌های گیاهی.
روز «گوش‌ایزد» هم چون یک تلنگر، هر ماه، به ما «مجموعه‌ی آفرینش» را یاد آوری می‌کند. گوش‌ایزد، هم چون رام‌ایزد و ماه ایزد و وهمن‌امشاسپند، تلنگری است تا «گیتی» را از یاد نبریم و یادمان نرود که بخشی از این مجموعه هستیم، اگر بخشی از هستی را بیازاریم، آزرده خواهیم شد. گویند در این روز باید جشن گرفت.
سروده‌ی مسعود سعد سلمان، بر پایه‌ی کتاب بندهش :
گوش‌روز ای نگار مشكین خال،
گوش بربط بگیر و نیک بمال.
من ز بهر سماع خواهم گوش،
بی‌سماعم مدار در هر حال.
اندرزنامه ی آذرباد مهراسپندان (موبد موبدان در روزگار شاپور دوم) :
پرورش گوش اورون کن، گاو به ورز آموز.
اندرزنامه‌ی آذرباد مهر اسپندان در سروده‌ی استاد ملک‌الشعرای بهار :
به (گوش) اندرون گاو ساله، به مرز،
ببند و بیامرز بر گاو، ورز.
گل میزورس نماد گوش ایزد است.
@khashatra
امروز «گوش ایزد» چهاردهمین روز از گاهشمار زرتشتی است. بنابر گاهشمار زرتشتی، هر ماه، ٣٠ روز دارد و هر کدام از این ٣٠ روز، نامی و امروز، روزی است که نامش «گوش» است. گوش، یک ایزد است و عنوان ایزد برای آن‌چیزهایی کاربری دارد که ستودنی هستند، یعنی داده‌های نیک اهورایی که در خور ستایشند. گوش‌ایزد، ستودنی است آن اندازه که هتا یکی از یشت های اوستا، به این ایزد ویژه شده است. «گوش‌یشت» یا «درواسپ‌یشت»، آن یشتی است که در آن از «گوش‌ایزد» سخن رفته است.
واژه‌ی «گِوش» یا «گئوش» بارها در «گاتها» (سروده‌های اشوزرتشت)، در «اوستا» و در نوشته‌های پهلوی آمده است. واژه‌ی گئوش هم چون واژگان بسیار دیگری که چم های گوناگون دارند، چند چم دارد که بی‌گمان باید در جمله معنایش کرد. این واژه به چمار «گیتی» و «مجموعه‌ی آفرینش» و از سویی دیگر به چم «گاو» است، البته این چم یعنی گاو نیز در استوره‌های ایرانی، همان «آفریده» یا گیتی است. گوش یا گئوش در اوستا هم به چم گاو و هم به چم گیتی آمده است. «اورو» نیز كه به چم روان است همراه با واژه‌ی گئوش، معنی روان جهان یا روان گاو را می‌رساند. «گئوش‌ارورون» نگاهدار گله‌ها و چارپایان سودمند است. گاو در استوره‌ها، نماد گیتی است و از دیدگاه فلسفی نماد زندگی دنیوی و خاكی است.
بنابر باور ایرانیان گوش‌ایزد، پاسدار و نگهبان جانداران سودمند است که این خویش کاری با چم این ایزد، هم‌خوانی دارد. یعنی آزردن جانداران سودمند به نوعی به چم آزار آفرینش، به چم آزار گیتی‌ست.
ایزد گوش برای پاسداری از جانداران سودمند، به همراهیِ «ماه ایزد» و «رام‌ایزد» به یاریِ «وهمن امشاسپند» می‌شتابد. پس ماه ایزد، رام‌ایزد و گوش‌ایزد، یارانِ «وهمن امشاسپند» در این خویش کاری هستند.
زرتشتیان از دیرباز در این ۴ روز از ریختن خون جانوران و از خوردن گوشت آن‌ها پرهیز می‌کنند و این کار برای نگهبانی از شمار جانوری و سلامتی انسان‌ها انجام می‌شود.
پرهیز از کشتن و خوردن جانوران هم چون یک قرارداد کلی است برای آن‌که در این ۴ روز، جانوران در امان باشند.
تصور کنید که این قرارداد از این دایره‌ی کوچک (هازمان زرتشتی) فراتر رود و جهانیان در این ۴ روز بر خود بایسته بدانند که از کشتن جانوران و خوردن خوراک‌های گوشتی بپرهیزند؛ بی‌گمان که آمار کشتار جانوران به اندازهی بسیاری پایین خواهد آمد و از سویی برای انسان‌ها تمرینی خواهد بود برای خوردن خوراک‌های گیاهی.
روز «گوش‌ایزد» هم چون یک تلنگر، هر ماه، به ما «مجموعه‌ی آفرینش» را یاد آوری می‌کند. گوش‌ایزد، هم چون رام‌ایزد و ماه ایزد و وهمن‌امشاسپند، تلنگری است تا «گیتی» را از یاد نبریم و یادمان نرود که بخشی از این مجموعه هستیم، اگر بخشی از هستی را بیازاریم، آزرده خواهیم شد. گویند در این روز باید جشن گرفت.
سروده‌ی مسعود سعد سلمان، بر پایه‌ی کتاب بندهش :
گوش‌روز ای نگار مشكین خال،
گوش بربط بگیر و نیک بمال.
من ز بهر سماع خواهم گوش،
بی‌سماعم مدار در هر حال.
اندرزنامه ی آذرباد مهراسپندان (موبد موبدان در روزگار شاپور دوم) :
پرورش گوش اورون کن، گاو به ورز آموز.
اندرزنامه‌ی آذرباد مهر اسپندان در سروده‌ی استاد ملک‌الشعرای بهار :
به (گوش) اندرون گاو ساله، به مرز،
ببند و بیامرز بر گاو، ورز.
گل میزورس نماد گوش ایزد است.
@khashatra