📚कोणीतरी म्हटलंय... 📚 मराठी सुविचार, कथा, कविता...

शब्दांकन- वर्षा बनकर. पुणे.
पेन नेम-शब्दांचा प्रवास✍

पहाटे पाच-सहा वाजता वगैरे उठायचा मला जाम कंटाळा. इतक्या सकाळी उठून फ्रेश होऊन धावणाऱ्यांबद्दल मला जाम आदर आणि कौतुक वाटे. मऊ उबदार पांघरुणात लोळत झोपण्यात जे सुख आहे. ते यांना काय कळणार. पण त्या दिवशी मात्र माझं मलाच समजलं. प्रसन्ऩं, सुखद थंड हवेच्या झुळका. वा! नवीन झालेल्या रोप-वे तून पाय उतार होऊन समोर पाहाते तर काश्मीर पुढे मांडून ठेवले आहे. असेच काहीसे. किती मस्त! आजपर्यंत मी असं सुख अनुभवलं नव्हतं कधी. आणखी हुरुप येऊन मी लांबवर दिसणाऱ्या हिरवळीला डोळे भरुन पाहून घेतले. या बाजूला मी कधीच आले नव्हते. इतकी मोहक एकांतिक शांत पायवाट. तो हिरवट अन् रंगीबेरंगी निवांत एकांत. त्याच्याच शेजारी कृत्रीम तळे तयार केलेले असावे बहुतेक. पाण्यात पडणारे या फुलांचे प्रतिबिंब या परिसराची शोभा द्विगुणीत करत होते. मोक्ष, मुक्ती म्हणतात ती हीच असावी कदाचित. मी ठरवूनच टाकलं. रोज यायचं इथे. एकापुढे एक अशी फुलांची उतरंड रचावी तशी त्यांची रचना. अगदी चित्रपटातील सेट असावा असेच दृश्य होते ते. आपण कुठल्या तरी अद्भूतत स्वप्ऩंनगरीमध्ये आहोत असे वाटत होते अगदी. सारे कसे शांत शांत तेथील मंद वाहणाऱ्या शीतल वाऱ्याने माझे स्वागत केले. पुढे असणारी बाग पाहाण्याची मला तीव्र इच्छा झाली. मी आणखी पुढे निघाले जणू ती मला खुणावून बोलावत होते की काय या माझ्या कल्पनेनं मलाच हसू आलं. पण रहावेना म्हणून सपासप पावलं टाकत पुढे निघाले रस्त्याच्या दोन्ही बाजूला कोणीही दिसत नव्हते. खरं तर मी घाबरायला हवं होतं परंतु प्रचंड औत्सुक्याने भयावर मात केली असावी. समोर असंख्य छोटी मोठी रंगीबेरंगी फुले फुलंलेली. वेगवेगळ्या फुगवट्या आकारांमध्ये तयार केलेला छोटा महालंच जणू. ते पाहून माझा मोबाईल फक्त क्लिक.. क्लिक.. क्लिक.. करत गेला. मी पुढे जाणार तोच माझ्या मनाच्या कुठल्या तरी सुप्त शक्तीने रोखलं मला. मी तिथेच गोठले. माझी सगळी इंद्रीय सावध झाली. भयंकर लोभस, मोहक, सुंदर आकर्षणामागे नक्कीच काहीतरी लपलं असावं मनाने कौलंच दिला होता की काय ठाऊक नाही. पण अंतरमनाने दिलेला इशारा कधीच फोल ठरत नाही असं म्हणतात. 'ताबडतोब इथून बाहेर पड..' असे माझे मन मला सांगत होते. मी मागे मागे सरकले. पाठमोरी वळताच एक पाटी धाड्कन् समोर येऊन ठेपली. त्यावर ASI (Archaeological servey of India) असे लिहिलेले असून ठळक अक्षरांत अगदी धोक्याची सुचना. मी ताबडतोब सूचना कळताच धावत माघारी फिरले.
माझा श्वासोच्छ्वास जोरजोरातच काय जणू हृदय फोडून बाहेर येतंय की काय असा वाजू लागला. स्वरंक्षण! एवढाच तातडीचा संदेश माझ्या मेंदूने मला देऊन टाकला असेल. भौतिक जगात रमण्याचं स्वातंत्र्य मला फार महागात पडलं असतं कदाचित. माझे स्वातंत्र्य मला अतिप्रिय होतं. मी जवळ जवळ पळंतच बाहेर आले. आजूबाजूला लक्ष न देता
धापा टाकत कशीबशी घरी पोहोचले. मी आता कधीच सकाळी लवकर उठत नाही. मॉर्निंग वॉकची तर गोष्टच सोडा.

_शब्दांचा प्रवास.✍️

www.tgoop.com/KonitariMhatalay/1666

3.0K viewsOct 14, 2020 at 07:06

शब्दांकन- वर्षा बनकर. पुणे.
पेन नेम-शब्दांचा प्रवास✍

पहाटे पाच-सहा वाजता वगैरे उठायचा मला जाम कंटाळा. इतक्या सकाळी उठून फ्रेश होऊन धावणाऱ्यांबद्दल मला जाम आदर आणि कौतुक वाटे. मऊ उबदार पांघरुणात लोळत झोपण्यात जे सुख आहे. ते यांना काय कळणार. पण त्या दिवशी मात्र माझं मलाच समजलं. प्रसन्ऩं, सुखद थंड हवेच्या झुळका. वा! नवीन झालेल्या रोप-वे तून पाय उतार होऊन समोर पाहाते तर काश्मीर पुढे मांडून ठेवले आहे. असेच काहीसे. किती मस्त! आजपर्यंत मी असं सुख अनुभवलं नव्हतं कधी. आणखी हुरुप येऊन मी लांबवर दिसणाऱ्या हिरवळीला डोळे भरुन पाहून घेतले. या बाजूला मी कधीच आले नव्हते. इतकी मोहक एकांतिक शांत पायवाट. तो हिरवट अन् रंगीबेरंगी निवांत एकांत. त्याच्याच शेजारी कृत्रीम तळे तयार केलेले असावे बहुतेक. पाण्यात पडणारे या फुलांचे प्रतिबिंब या परिसराची शोभा द्विगुणीत करत होते. मोक्ष, मुक्ती म्हणतात ती हीच असावी कदाचित. मी ठरवूनच टाकलं. रोज यायचं इथे. एकापुढे एक अशी फुलांची उतरंड रचावी तशी त्यांची रचना. अगदी चित्रपटातील सेट असावा असेच दृश्य होते ते. आपण कुठल्या तरी अद्भूतत स्वप्ऩंनगरीमध्ये आहोत असे वाटत होते अगदी. सारे कसे शांत शांत तेथील मंद वाहणाऱ्या शीतल वाऱ्याने माझे स्वागत केले. पुढे असणारी बाग पाहाण्याची मला तीव्र इच्छा झाली. मी आणखी पुढे निघाले जणू ती मला खुणावून बोलावत होते की काय या माझ्या कल्पनेनं मलाच हसू आलं. पण रहावेना म्हणून सपासप पावलं टाकत पुढे निघाले रस्त्याच्या दोन्ही बाजूला कोणीही दिसत नव्हते. खरं तर मी घाबरायला हवं होतं परंतु प्रचंड औत्सुक्याने भयावर मात केली असावी. समोर असंख्य छोटी मोठी रंगीबेरंगी फुले फुलंलेली. वेगवेगळ्या फुगवट्या आकारांमध्ये तयार केलेला छोटा महालंच जणू. ते पाहून माझा मोबाईल फक्त क्लिक.. क्लिक.. क्लिक.. करत गेला. मी पुढे जाणार तोच माझ्या मनाच्या कुठल्या तरी सुप्त शक्तीने रोखलं मला. मी तिथेच गोठले. माझी सगळी इंद्रीय सावध झाली. भयंकर लोभस, मोहक, सुंदर आकर्षणामागे नक्कीच काहीतरी लपलं असावं मनाने कौलंच दिला होता की काय ठाऊक नाही. पण अंतरमनाने दिलेला इशारा कधीच फोल ठरत नाही असं म्हणतात. 'ताबडतोब इथून बाहेर पड..' असे माझे मन मला सांगत होते. मी मागे मागे सरकले. पाठमोरी वळताच एक पाटी धाड्कन् समोर येऊन ठेपली. त्यावर ASI (Archaeological servey of India) असे लिहिलेले असून ठळक अक्षरांत अगदी धोक्याची सुचना. मी ताबडतोब सूचना कळताच धावत माघारी फिरले.
माझा श्वासोच्छ्वास जोरजोरातच काय जणू हृदय फोडून बाहेर येतंय की काय असा वाजू लागला. स्वरंक्षण! एवढाच तातडीचा संदेश माझ्या मेंदूने मला देऊन टाकला असेल. भौतिक जगात रमण्याचं स्वातंत्र्य मला फार महागात पडलं असतं कदाचित. माझे स्वातंत्र्य मला अतिप्रिय होतं. मी जवळ जवळ पळंतच बाहेर आले. आजूबाजूला लक्ष न देता
धापा टाकत कशीबशी घरी पोहोचले. मी आता कधीच सकाळी लवकर उठत नाही. मॉर्निंग वॉकची तर गोष्टच सोडा.

_शब्दांचा प्रवास.✍️

BY 📚कोणीतरी म्हटलंय... 📚 मराठी सुविचार, कथा, कविता...