शब्दांकन- वर्षा बनकर. पुणे.
पेन नेम-शब्दांचा प्रवास✍

पहाटे पाच-सहा वाजता वगैरे उठायचा मला जाम कंटाळा. इतक्या सकाळी उठून फ्रेश होऊन धावणाऱ्यांबद्दल मला जाम आदर आणि कौतुक वाटे. मऊ उबदार पांघरुणात लोळत झोपण्यात जे सुख आहे. ते यांना काय कळणार. पण त्या दिवशी मात्र माझं मलाच समजलं. प्रसन्ऩं, सुखद थंड हवेच्या झुळका. वा! नवीन झालेल्या रोप-वे तून पाय उतार होऊन समोर पाहाते तर काश्मीर पुढे मांडून ठेवले आहे. असेच काहीसे. किती मस्त! आजपर्यंत मी असं सुख अनुभवलं नव्हतं कधी. आणखी हुरुप येऊन मी लांबवर दिसणाऱ्या हिरवळीला डोळे भरुन पाहून घेतले. या बाजूला मी कधीच आले नव्हते. इतकी मोहक एकांतिक शांत पायवाट. तो हिरवट अन् रंगीबेरंगी निवांत एकांत. त्याच्याच शेजारी कृत्रीम तळे तयार केलेले असावे बहुतेक. पाण्यात पडणारे या फुलांचे प्रतिबिंब या परिसराची शोभा द्विगुणीत करत होते. मोक्ष, मुक्ती म्हणतात ती हीच असावी कदाचित. मी ठरवूनच टाकलं. रोज यायचं इथे. एकापुढे एक अशी फुलांची उतरंड रचावी तशी त्यांची रचना. अगदी चित्रपटातील सेट असावा असेच दृश्य होते ते. आपण कुठल्या तरी अद्भूतत स्वप्ऩंनगरीमध्ये आहोत असे वाटत होते अगदी. सारे कसे शांत शांत तेथील मंद वाहणाऱ्या शीतल वाऱ्याने माझे स्वागत केले. पुढे असणारी बाग पाहाण्याची मला तीव्र इच्छा झाली. मी आणखी पुढे निघाले जणू ती मला खुणावून बोलावत होते की काय या माझ्या कल्पनेनं मलाच हसू आलं. पण रहावेना म्हणून सपासप पावलं टाकत पुढे निघाले रस्त्याच्या दोन्ही बाजूला कोणीही दिसत नव्हते. खरं तर मी घाबरायला हवं होतं परंतु प्रचंड औत्सुक्याने भयावर मात केली असावी. समोर असंख्य छोटी मोठी रंगीबेरंगी फुले फुलंलेली. वेगवेगळ्या फुगवट्या आकारांमध्ये तयार केलेला छोटा महालंच जणू. ते पाहून माझा मोबाईल फक्त क्लिक.. क्लिक.. क्लिक.. करत गेला. मी पुढे जाणार तोच माझ्या मनाच्या कुठल्या तरी सुप्त शक्तीने रोखलं मला. मी तिथेच गोठले. माझी सगळी इंद्रीय सावध झाली. भयंकर लोभस, मोहक, सुंदर आकर्षणामागे नक्कीच काहीतरी लपलं असावं मनाने कौलंच दिला होता की काय ठाऊक नाही. पण अंतरमनाने दिलेला इशारा कधीच फोल ठरत नाही असं म्हणतात. 'ताबडतोब इथून बाहेर पड..' असे माझे मन मला सांगत होते. मी मागे मागे सरकले. पाठमोरी वळताच एक पाटी धाड्कन् समोर येऊन ठेपली. त्यावर ASI (Archaeological servey of India) असे लिहिलेले असून ठळक अक्षरांत अगदी धोक्याची सुचना. मी ताबडतोब सूचना कळताच धावत माघारी फिरले.
माझा श्वासोच्छ्वास जोरजोरातच काय जणू हृदय फोडून बाहेर येतंय की काय असा वाजू लागला. स्वरंक्षण! एवढाच तातडीचा संदेश माझ्या मेंदूने मला देऊन टाकला असेल. भौतिक जगात रमण्याचं स्वातंत्र्य मला फार महागात पडलं असतं कदाचित. माझे स्वातंत्र्य मला अतिप्रिय होतं. मी जवळ जवळ पळंतच बाहेर आले. आजूबाजूला लक्ष न देता
धापा टाकत कशीबशी घरी पोहोचले. मी आता कधीच सकाळी लवकर उठत नाही. मॉर्निंग वॉकची तर गोष्टच सोडा.

_शब्दांचा प्रवास.✍️

शब्दांकन-वर्षा बनकर. पुणे.
पेन नेम- शब्दांचा प्रवास✍

वयाच्या लहानपणापासूनच आई-वडिल आज काल आपल्या मुलींना सेल्फ-डिफेन्स, कराटेचे क्लास लावतात. पण तरिही भीती कुठेतरी जाणवतंच असते. हल्ली मुली शिक्षणानिमित्त, तसेच वेगवेगळ्या क्षेत्रांमध्ये म्हणजेच व्यवसायासाठी काहींना पर्यायी बाहेरचं रहावे लागते. याशिवाय त्या घर, नोकरी दोन्ही सांभाळण्याची क्षमताही ठेवतात. मग हा कलुषित नजरेने पाहाण्याचा दृष्टीकोन कधी बदलेल लोकांचा.. जसा जसा काळ बदलोय तश्या तिच्या गरजा,भावना बदलत चालल्या आहेत. तिला तिच्या मर्जीने हवं ते करायचं आहे. तो तिचा चॉइस असणार आहे.आणि तिला यासाठी पूर्ण स्वातंत्र्य आहे. इतकंच नव्हे तर तिने ते ठामपणे मांडावं सुद्धा. सुंदर दिसणं, तिच्या आवडीचे कपडे घालणं, तिला आवडेल तसा श्रुंगार करणं हा तिचा हक्कचं आहे. आणि तिने तो करावाही. ती स्वतःसाठी आपलं सौंदर्य जपते पण पुरुषांसाठी आकर्षणाचं कारण बनते आहे का?? याचाही काही विकृत माणसांनी विचार करायला हवाय ना. अजुनही अनेक ठिकाणी महिला असुरक्षित आहेत. लैंगिक अत्याचार, मानसिक वा शारिरिकदृष्ट्या छळ हा तर गुन्हाच मानला जातो. पण तिच्या कोमल मनावर होणारा आघात तितकाच महत्वाचा नाही का..! मागील काही वर्षात *"मीटू"* चं वादळ वेगात वाढलं होतं त्यातूनंच अनेक महिलांनी याला वाचा फोडली. आणि बोलण्याचं धाडस केलं. आपल्या संस्कृतीप्रमाणे तिलाही मानाचं स्थान मिळावे हीच अपेक्षा ठेवणं चूक आहे का? *'ती*' फक्त ती नसून ती आई, बहिण, मुलगी, ताई म्हणून का बघितलं जात नाही तिच्याकडे. अर्थात तिचा छळ करणे हा गुन्हाच आहे. पण सांगायला वाईटही वाटते याचाही काही ठिकाणी गैरवापर होत आहे हेही तितकंच सत्य. आजही समाज तिला चूल आणि मुल हेच शिकवण्याचा का प्रयत्न करतो. समाजाकडे पाहून तिने तिच्या मर्यादा कायम चार भिंतीतंच ठेवाव्या का? नेहमीच सगळ्यांचा विचार करुन आज ती तिच्या भविष्याकडे सकारात्मकरीत्या पाहाण्याचे धाडस करते. तरीही तिच्यावर असा अन्याय का? आपली भारतीय संस्कृती शिकवते त्याप्रमाणे परस्त्रीस मान द्यावा. पण तरिही तिच्यावर बोट उचलले जाते. किती लाजिरवाणी गोष्ट आहे.
कधी जगू शकेल ती तिला हवं तसं. तिच्या मनातील हे भय कधी संपेल..!

शब्दांचा प्रवास✍

शब्दांकन-वर्षा बनकर. पुणे.
पेन नेम- शब्दांचा प्रवास✍

चंद्र चांदण्यांच्या उत्कट प्रकाशात तू सुरुवात केलीस अगदी पाहिजे त्या शब्दावर पाहीजे तितका जोर देत उलगडत गेलास आणि तितक्याच वेगाने मीही तुझ्यात गुंतत गेले. हळदी-कुंकूवाने भरलेल्या माझ्या पावलांचे ठसे फक्त तुझ्याच घराचा उंबरठा ओलांडावेत असा तुझा हट्ट. त्याला मी मोडता कशी घालणार होते. तुझा आभास निर्माण करणारे ते पाणीदार बोलके डोळे. त्यांच्यावर माझं किती किती प्रेम आहे हे फक्त तुलाच माहिती असलेलं गुपित. परसातला पारिजातक दाखवण्यासाठी तु मला मागच्या अंगणात घेऊन गेलास आणि त्याच्याच कट्टयावर आपण कितीतरी वेळ बोलत बसलो. स्वतःचं वेगळं अस्तित्व, आत्मसन्मान, डोळसपणे जगण्याचं भान अशा गोष्टी शिवल्याही नव्हत्या रे कधी तुझ्या मनाला. एक छोटासा वळसा घालून आपण त्या खोलीपाशी आलो. जी खास माझ्यासाठीच तु राखुन ठेवलेली. त्या हवेशीर खोलीत चांदण्यांनीही आपला मंद प्रकाश पसरवला होता. त्याच्या दुधट प्रकाशात मी मांडी घालून बसले. माझ्या हातांच्या विळख्यात असणाऱ्या तुझ्या चेहऱ्यावर एका बाजूने चांदणं डोकावत होतं. मधून-मधून सावल्याही डोलत होत्या च. खास तुझ्या आवाजात माझ्या आवडीच्या गाण्याच्या अगदी घरभर महिरपी सजायला लागल्या होत्या. गप्पांच्या ओघात पहाट होत आली होती. मी हट्टाने तुला हाताला धरुन उठवलं. लटक्या रागात अन् किंचित ओल्या डोळ्यांनी हसून निरोप देत तू म्हणालास, "थोड्याच वेळात पहाट होईल बघ. कदाचित प्राजक्त डोकावेल तुझ्या या खोलीत. त्याला सांभाळून घे हो..!" पारिजातकाचं असं समरस होणं याची आजपर्यंत फक्त कल्पना केली होती. आज ते प्रत्यक्षात उतरत होतं. "तुला रात्रच जागवायची होती ना, जागून घे! पुढच्या साऱ्या आयुष्याला या एका रात्रीचं ठिगळ जरी लावलंस ना.. तरिही एखाद्या शोभिवंत झालरीप्रमाणे नेहमीच शोभून दिसेल ते.."
तुझ्या सोबत अनुभवलेल्या या सुंदर क्षणांच्या आठवणी आता कायम साथ करणार आहेत मला. आणि या जगता जगता नकळंत मी जूने गाणे गुणगुणू लागले.. 'स्वप्ऩी आले काही एक मी गाव पाहीला बाई..'

_शब्दांचा प्रवास✍

माणूस देवा कडून लाखो-करोडो रूपये मिळावे अशी अपेक्षा करत असतो
परंतु...
जेव्हा मंदिरात जातो तेव्हा सुट्टे पैसे शोधत बसतो.