Kourosh Raadmanesh
@Paykan_Iranshahr 🏹
♦️اعلیحضرت رضاشاه ll پهلوی به‌مناسبت آغاز رسمی دوره دوم ریاست‌جمهوری دونالد ترامپ نامه‌ای به او نوشت. متن این نامه را در ادامه می‌خوانید:
«تبریکات صمیمانه من را به مناسبت مراسم تحلیف شما پذیرا باشید. در دوره اول ریاست‌جمهوری‌تان، شما شجاعانه و قاطعانه در کنار مردم ایران علیه رژیم نامشروع و جنایتکار حاکم بر ایران ایستادید. امروز، تیمی که گرد هم آورده‌اید به ایرانیان امیدی دوباره داده است که آن اصول و سیاست‌ها ادامه خواهد یافت.
آقای رئیس‌جمهور، در این دوره شما فرصت حتی بزرگ‌تری دارید: فرصتی برای حل یک چالش که دهه‌هاست رهبران از آن اجتناب کرده‌اند، وعده صلح و رفاه در خاورمیانه. کلید این میراث در ایران نهفته است.
تقریبا نیم قرن است که جمهوری اسلامی مانع اصلی صلح در منطقه بوده است. دستورکار ایدئولوژیک و بدخواهانه این رژیم بر هرج‌ومرج، تخریب و جنگ بنا شده است. علی‌رغم تلاش‌های مکرر رهبران خاورمیانه برای دستیابی به ثبات، این رژیم همواره با کمپین‌های بی‌امان ترور، آنها را تضعیف کرده است. هیچ رئیس‌جمهوری در آمریکا تاکنون جرات پایان دادن به این ظلم را نداشته است. اما شما می‌توانید. نه از طریق جنگ، بلکه با حفظ فشار حداکثری بر این رژیم و ارائه حداکثر حمایت به مردم شجاع ایران.
جمهوری اسلامی به دنبال صلح و رفاهی که شما تصور می‌کنید، نیست. اکنون که بیش از هر زمان دیگری ضعیف شده، تلاش خواهد کرد خود را از طریق فریب، وعده‌های توخالی و توسل به نیرنگ در لوای توافقی جدید حفظ کند، همان‌گونه که طی ۴۵ سال گذشته این کار را انجام داده است. اما این رژیم قابل‌اعتماد نیست. این رژیم نیست که شریک واقعی شما برای صلح است، بلکه ما، مردم ایران، هستیم.
آقای رئیس‌جمهور، شما این فرصت را دارید که فراتر از پیمان ابراهیم پیش بروید. با کمک به تسهیل پیمان کوروش، متحد کردن اسرائیل، کشورهای عربی و یک ایران آزاد، شما می‌توانید خاورمیانه و جهان را متحول کنید.
هم‌میهنان من در ایران با شجاعت برای این تغییر می‌جنگند، و من آماده‌ام که با شما و دوستان‌مان در منطقه همکاری کنم تا این امر را به واقعیت تبدیل کنیم. با حمایت و رهبری شما در عرصه جهانی، می‌توان مسیر تاریخ را تغییر داد و میراثی به‌عنوان معمار حقیقی صلح به‌جا گذاشت.»
#جاوید_شاه_زنده
#KingRezaPahlavi
#DonaldTrump ✌️
https://www.tgoop.com/Paykan_Iranshahr/29426
@Paykan_Iranshahr 🏹
«تبریکات صمیمانه من را به مناسبت مراسم تحلیف شما پذیرا باشید. در دوره اول ریاست‌جمهوری‌تان، شما شجاعانه و قاطعانه در کنار مردم ایران علیه رژیم نامشروع و جنایتکار حاکم بر ایران ایستادید. امروز، تیمی که گرد هم آورده‌اید به ایرانیان امیدی دوباره داده است که آن اصول و سیاست‌ها ادامه خواهد یافت.
آقای رئیس‌جمهور، در این دوره شما فرصت حتی بزرگ‌تری دارید: فرصتی برای حل یک چالش که دهه‌هاست رهبران از آن اجتناب کرده‌اند، وعده صلح و رفاه در خاورمیانه. کلید این میراث در ایران نهفته است.
تقریبا نیم قرن است که جمهوری اسلامی مانع اصلی صلح در منطقه بوده است. دستورکار ایدئولوژیک و بدخواهانه این رژیم بر هرج‌ومرج، تخریب و جنگ بنا شده است. علی‌رغم تلاش‌های مکرر رهبران خاورمیانه برای دستیابی به ثبات، این رژیم همواره با کمپین‌های بی‌امان ترور، آنها را تضعیف کرده است. هیچ رئیس‌جمهوری در آمریکا تاکنون جرات پایان دادن به این ظلم را نداشته است. اما شما می‌توانید. نه از طریق جنگ، بلکه با حفظ فشار حداکثری بر این رژیم و ارائه حداکثر حمایت به مردم شجاع ایران.
جمهوری اسلامی به دنبال صلح و رفاهی که شما تصور می‌کنید، نیست. اکنون که بیش از هر زمان دیگری ضعیف شده، تلاش خواهد کرد خود را از طریق فریب، وعده‌های توخالی و توسل به نیرنگ در لوای توافقی جدید حفظ کند، همان‌گونه که طی ۴۵ سال گذشته این کار را انجام داده است. اما این رژیم قابل‌اعتماد نیست. این رژیم نیست که شریک واقعی شما برای صلح است، بلکه ما، مردم ایران، هستیم.
آقای رئیس‌جمهور، شما این فرصت را دارید که فراتر از پیمان ابراهیم پیش بروید. با کمک به تسهیل پیمان کوروش، متحد کردن اسرائیل، کشورهای عربی و یک ایران آزاد، شما می‌توانید خاورمیانه و جهان را متحول کنید.
هم‌میهنان من در ایران با شجاعت برای این تغییر می‌جنگند، و من آماده‌ام که با شما و دوستان‌مان در منطقه همکاری کنم تا این امر را به واقعیت تبدیل کنیم. با حمایت و رهبری شما در عرصه جهانی، می‌توان مسیر تاریخ را تغییر داد و میراثی به‌عنوان معمار حقیقی صلح به‌جا گذاشت.»
#جاوید_شاه_زنده
#KingRezaPahlavi
#DonaldTrump ✌️
https://www.tgoop.com/Paykan_Iranshahr/29426
@Paykan_Iranshahr 🏹
❤72👏4👍2
📷 گالری عکس| جو بایدن، رئیس جمهوری آمریکا و جیل بایدن، بانوی اول به دونالد ترامپ، رئیس جمهوری منتخب و ملانیا ترامپ، بانوی اول آینده خوشامد گفتند. کامالا هریس، معاون رئیس جمهوری و همسرش نیز به استقبال جی دی ونس، معاون رئیس جمهوری آینده و همسرش رفتند.
❤32👍4👏1
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
چرا بیژن کیان ترجیح داد به جای حضور در مراسم تحلیف دونالد ترامپ در استودیوی صدای آمریکا باشد
❤39👍5👏1
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
جمعیت انبوه تماشاچی مراسم تحلیف ترامپ به رغم سرمای شدید؛ گزارش افشار سیگارچی از استادیوم «کپیتال وان آرینا»
👏33
Forwarded from اندیشه
- ابراهیم نبوی؛ از سنگ‌پرانی تا مزه‌پرانی در جهان جعلیِ پنجاه‌وهفتی
حرفِ آخر از همین اول با اصلاح‌طلبان و دلباخته‌های گذشته و هنوزشان: این نسل - این دوستانِ نیکا و سارینا و مهرشاد و داریوش و آیدا - توی صورتِ زنده‌تان حرفش را زده است، بلندبلند پشت سرِ مرده‌تان هم حرف می‌زند، لازم باشد به سر تا پایش می‌خندد و می‌تواند نترس تا سرحد مرگ از او نفرت کند و حساب‌هایش را با او و هرکس دیگری تا پاپاسی آخر تسویه کند. ابراهیم نبوی مثل همپالگی‌هایش از هر فرصتی استفاده می‌کرد تا هیستریک و عصبی درخواست کند که «دههٔ شصت را فراموش کنید». به این هم قانع نبود، مثل آب خوردن دروغ می‌گفت که این نسل آن روزگار را فراموش کرده، شما هم فراموش کنید.
سال ۹۶ فرارسید و او و شرکا احتمالاً حیرت‌زده دیدند که چیزی فراموش نشده و همه‌چیز دارد به یاد آورده می‌شود، ولی نه آن‌طور که آنها دوست داشتند. نه‌فقط دههٔ شصت که دههٔ قبل‌ترش، قبل‌تر و قبل‌تر تا آغازِ قرن تا قحطیِ بزرگ و تا سپیده‌دمانِ مشروطه. چاره چه بود؟ کاریکاتورساختن از ایده‌ها و خواست‌های خردمندانهٔ نسلی که فراموشی نیاموخته و افق دیدش محدود به کیوسک حقیر روزنامه‌های جوراجور اصلاح‌طلبان داخل و خارج نبود.
تعارف بی‌تعارف: کارنامهٔ ابراهیم نبوی کلکسیونی از مشارکت در سرکوبی و سانسور، و البته پررویی و طلبکاری و مزه‌پرانی و مظلوم‌نمایی بود، بی‌اینکه یک‌بار شهامت و شرافت به خرج دهد از نسل‌هایی که سهمی نه‌چندان اندک در تباهی‌شان داشت عذر بخواهد. پررو زیست و قاطعانه گند زد و طلبکار مُرد. ندیدم یک‌بار از صدها هزار تبعیدی یا فراری از این کشور عذر بخواهد که سهمی در جلای وطن ایشان داشته است یا عذر بخواهد که هزاران جوان را در بهمن ۸۸ به درون «اسب تروا» هل داد یا بخششی طلب کند که جوانان آبان ۹۸ را مشتی «بی‌فرهنگ» و «غارتگر» خوانده است. این به‌سادگی یعنی نه پشیمانی و شرمی از آن گذشتهٔ تاریک داشت نه شکی در درستیِ اقدامات ویرانگرش به خود راه می‌داد. در عوض، هرکه بر آن گذشته نور می‌انداخت هدف تندترین و جنسیت‌زده‌ترین فحاشی‌ها و هتاکی‌های طلبکارانه‌اش می‌شد.
در جهان جعلی ایشان در روایت تاریخ - با همهٔ تفاوت‌هایشان - یک سری اصول مقدس وجود داشت؛ در اعطای القاب باهم به توافقی نانوشته رسیده بودند: یکی که پنج خط مطلب نمی‌توانست بنویسد و جز مقالات نیم‌بند چیزی در چنته نداشت «شرف اهل قلم» نام می‌گرفت، یکی که حتا با معیارهای احمقانهٔ چریکی هم ناشی و شُل‌دست به شمار می‌رفت «چریک پیرِ» قصه می‌شد، یکی که کمتر سانسور می‌کرد «وزیر آزادی بیان» می‌شد و ابراهیم نبوی که استندآپ کمدین مزه‌پرانِ مجالس دولتی و ستون‌نویس روزنامه‌های رانتیِ اصلاح‌طلبان بود می‌شد «بزرگ‌ترین طنزنویس دوران». بله، در دورانی که ایرج پزشکزاد آدمی با آن نبوغ جوشان در تبعید زنده‌به‌گور می‌شد و در میهنش ممنوع‌قلم و تحت تعقیب بود باید هم در آن «بهار آزادی مطبوعات» (زکی!) در آن جهان جعلی چنین شوخی‌هایی بسیار جدی گرفته می‌شد. آن «جهان جعلی» حالا با ناخن‌ها و دندان‌ها و فحش‌های این نسل چاک‌چاک شده و جهانی که در پسِ پشتِ خودش پنهان می‌کرد همچون شبحی عظیم به پرواز درآمده است.
ابراهیم نبوی در روزی تمام کرد که سقوط آخرین بقایای آن جهان جعلی را به چشم می‌دید، پایان اقتدارگرایی خیلی دموکراتیکِ خودش و کسانی همچون مسعود بهنود و شمس‌الواعظین و محمدرضا نیکفر را با حسرت نظاره می‌کرد، و تسویه‌حسابِ تاریخی آیندگان را زودتر از آنچه تصور می‌کرد شاهد بود. پایان دوران خودش را دید و شاید تاب آغاز دوران جدید را نداشت.
در دوران جدید صعود و سقوط چهره‌ها در سپهر عمومی ایران شیب و شتاب هولناکی به خود گرفته. حفظ سرعت و تعادل در این وضعیت پاهای درنا می‌خواهد و استقامت عضلات ببر. چهره‌های شاخص یا متوسط سیاسی و فکری و رسانه‌ای در این وضعیت بیش از همیشه زیر ذره‌بین آفتاب‌کُش جامعه‌اند و، احتمالاً نخستین‌بار است که مستقیماً با صدای خودِ شهروندان (و نه تفسیر و بازتاب آن) مواجه‌اند. در این بزنگاه مُردگان هم هرآینه احضار می‌شوند. در میانهٔ یک معادِ مجازی هستیم.
زندگی و مرگ در وطن حقش بود، همان‌طور که حق هزاران نفری بود که با اقدام و مشارکت مستقیم یا غیرمستقیم او و امثالش از آن محروم شده بودند و هیچ‌گاه هیچ‌گاه هیچ‌گاه در آن روزنامه‌ها دفاعی از حقوق ایشان نشد. او را غلتک کژپیچی زیر گرفت که خودش به حرکت یاری‌اش داده بود و طلبکارانه اصرار می‌کرد آغازِ حرکتش را فراموش کنیم. نه، فراموش نمی‌کنیم، و درست به همین دلیل تَکرار می‌کنیم که مرگِ طبیعی یا غیرطبیعی هم نمی‌تواند وادارمان کند که فراموش کنیم به‌پهنای یک قرن گند زدید و سرتان را بالا گرفتید و تا لحظهٔ آخر همش زدید.
آزاد عندلیبی
نویسنده و مترجم
ــــــــــــــــــ
•• اگر دوستانی مشتاق خواندن دارید، شناسهٔ ما را در اختیارشان قرار دهید:
@andiiishe
حرفِ آخر از همین اول با اصلاح‌طلبان و دلباخته‌های گذشته و هنوزشان: این نسل - این دوستانِ نیکا و سارینا و مهرشاد و داریوش و آیدا - توی صورتِ زنده‌تان حرفش را زده است، بلندبلند پشت سرِ مرده‌تان هم حرف می‌زند، لازم باشد به سر تا پایش می‌خندد و می‌تواند نترس تا سرحد مرگ از او نفرت کند و حساب‌هایش را با او و هرکس دیگری تا پاپاسی آخر تسویه کند. ابراهیم نبوی مثل همپالگی‌هایش از هر فرصتی استفاده می‌کرد تا هیستریک و عصبی درخواست کند که «دههٔ شصت را فراموش کنید». به این هم قانع نبود، مثل آب خوردن دروغ می‌گفت که این نسل آن روزگار را فراموش کرده، شما هم فراموش کنید.
سال ۹۶ فرارسید و او و شرکا احتمالاً حیرت‌زده دیدند که چیزی فراموش نشده و همه‌چیز دارد به یاد آورده می‌شود، ولی نه آن‌طور که آنها دوست داشتند. نه‌فقط دههٔ شصت که دههٔ قبل‌ترش، قبل‌تر و قبل‌تر تا آغازِ قرن تا قحطیِ بزرگ و تا سپیده‌دمانِ مشروطه. چاره چه بود؟ کاریکاتورساختن از ایده‌ها و خواست‌های خردمندانهٔ نسلی که فراموشی نیاموخته و افق دیدش محدود به کیوسک حقیر روزنامه‌های جوراجور اصلاح‌طلبان داخل و خارج نبود.
تعارف بی‌تعارف: کارنامهٔ ابراهیم نبوی کلکسیونی از مشارکت در سرکوبی و سانسور، و البته پررویی و طلبکاری و مزه‌پرانی و مظلوم‌نمایی بود، بی‌اینکه یک‌بار شهامت و شرافت به خرج دهد از نسل‌هایی که سهمی نه‌چندان اندک در تباهی‌شان داشت عذر بخواهد. پررو زیست و قاطعانه گند زد و طلبکار مُرد. ندیدم یک‌بار از صدها هزار تبعیدی یا فراری از این کشور عذر بخواهد که سهمی در جلای وطن ایشان داشته است یا عذر بخواهد که هزاران جوان را در بهمن ۸۸ به درون «اسب تروا» هل داد یا بخششی طلب کند که جوانان آبان ۹۸ را مشتی «بی‌فرهنگ» و «غارتگر» خوانده است. این به‌سادگی یعنی نه پشیمانی و شرمی از آن گذشتهٔ تاریک داشت نه شکی در درستیِ اقدامات ویرانگرش به خود راه می‌داد. در عوض، هرکه بر آن گذشته نور می‌انداخت هدف تندترین و جنسیت‌زده‌ترین فحاشی‌ها و هتاکی‌های طلبکارانه‌اش می‌شد.
در جهان جعلی ایشان در روایت تاریخ - با همهٔ تفاوت‌هایشان - یک سری اصول مقدس وجود داشت؛ در اعطای القاب باهم به توافقی نانوشته رسیده بودند: یکی که پنج خط مطلب نمی‌توانست بنویسد و جز مقالات نیم‌بند چیزی در چنته نداشت «شرف اهل قلم» نام می‌گرفت، یکی که حتا با معیارهای احمقانهٔ چریکی هم ناشی و شُل‌دست به شمار می‌رفت «چریک پیرِ» قصه می‌شد، یکی که کمتر سانسور می‌کرد «وزیر آزادی بیان» می‌شد و ابراهیم نبوی که استندآپ کمدین مزه‌پرانِ مجالس دولتی و ستون‌نویس روزنامه‌های رانتیِ اصلاح‌طلبان بود می‌شد «بزرگ‌ترین طنزنویس دوران». بله، در دورانی که ایرج پزشکزاد آدمی با آن نبوغ جوشان در تبعید زنده‌به‌گور می‌شد و در میهنش ممنوع‌قلم و تحت تعقیب بود باید هم در آن «بهار آزادی مطبوعات» (زکی!) در آن جهان جعلی چنین شوخی‌هایی بسیار جدی گرفته می‌شد. آن «جهان جعلی» حالا با ناخن‌ها و دندان‌ها و فحش‌های این نسل چاک‌چاک شده و جهانی که در پسِ پشتِ خودش پنهان می‌کرد همچون شبحی عظیم به پرواز درآمده است.
ابراهیم نبوی در روزی تمام کرد که سقوط آخرین بقایای آن جهان جعلی را به چشم می‌دید، پایان اقتدارگرایی خیلی دموکراتیکِ خودش و کسانی همچون مسعود بهنود و شمس‌الواعظین و محمدرضا نیکفر را با حسرت نظاره می‌کرد، و تسویه‌حسابِ تاریخی آیندگان را زودتر از آنچه تصور می‌کرد شاهد بود. پایان دوران خودش را دید و شاید تاب آغاز دوران جدید را نداشت.
در دوران جدید صعود و سقوط چهره‌ها در سپهر عمومی ایران شیب و شتاب هولناکی به خود گرفته. حفظ سرعت و تعادل در این وضعیت پاهای درنا می‌خواهد و استقامت عضلات ببر. چهره‌های شاخص یا متوسط سیاسی و فکری و رسانه‌ای در این وضعیت بیش از همیشه زیر ذره‌بین آفتاب‌کُش جامعه‌اند و، احتمالاً نخستین‌بار است که مستقیماً با صدای خودِ شهروندان (و نه تفسیر و بازتاب آن) مواجه‌اند. در این بزنگاه مُردگان هم هرآینه احضار می‌شوند. در میانهٔ یک معادِ مجازی هستیم.
زندگی و مرگ در وطن حقش بود، همان‌طور که حق هزاران نفری بود که با اقدام و مشارکت مستقیم یا غیرمستقیم او و امثالش از آن محروم شده بودند و هیچ‌گاه هیچ‌گاه هیچ‌گاه در آن روزنامه‌ها دفاعی از حقوق ایشان نشد. او را غلتک کژپیچی زیر گرفت که خودش به حرکت یاری‌اش داده بود و طلبکارانه اصرار می‌کرد آغازِ حرکتش را فراموش کنیم. نه، فراموش نمی‌کنیم، و درست به همین دلیل تَکرار می‌کنیم که مرگِ طبیعی یا غیرطبیعی هم نمی‌تواند وادارمان کند که فراموش کنیم به‌پهنای یک قرن گند زدید و سرتان را بالا گرفتید و تا لحظهٔ آخر همش زدید.
آزاد عندلیبی
نویسنده و مترجم
ــــــــــــــــــ
•• اگر دوستانی مشتاق خواندن دارید، شناسهٔ ما را در اختیارشان قرار دهید:
@andiiishe
👌25👍5👏1