تو مثل سرزمین مادری‌ام بودی؛ دوستت داشتم اما بر من ظلم کردی.

شمارو نمیدونم اما این زندگی مال من نبود.

اولش بهت پروانه میده بعدش معده درد.

خدایا مارو از شر ادمای کصخل دور بفرما.

اینکه مثل قبلنا یه چیزای خط قرمزم نیست و برام ارزشی نداره خوشحالم میکنه.

‏تو اولین و آخرین کسی بودی که حاضر بودم بخاطرش انقدر کر و کور و احمق باشم.

غم میونِ پایین ستون فقرات و دیسک کمرم لونه کرده‌.

ئەوین و ئازادی، هەردووکیان تاوانن.

ولی هر وقت چیزی توو زندگیم اشتباه پیش میره، من درباره تو گریه میکنم.

من؟

کسی‏ كه همواره شکسته به آغوش خود بازگشته است.

حتی خانه‌های فرو ریخته را هم این گونه رها نمی‌کنند که تو مرا رها کردی.

حالم مثل خونه‌ایه که دزد زده!
بهم‌ریخته، بی‌دفاع و ساکت.

تکرار نخواهی شد عزیزِ من، و این تلخ‌ترین جمله‌ی تاریخ است.

‏زندگی همینه؟ خب این که خیلی غمگین و ناراحت کننده‌س.

شما منو انگشت کوچیکه پا در نظر بگیر؛
صاف خوردم به لبه میز.

با رفتارمون زخم می‌زنیم، و امیدواریم با کلماتمون ترمیم کنیم. چه هیولای پاره‌ وقتی هستی انسان.