عزیزان دلم

شماره حساب و اطلاعاتی که در این پست قرار دادم مربوط به یک موسسه ی محترم است که وظیفه ی نگهداری کودکان بی سرپرست و بد سرپرست را به عهده گرفته که معمولا کودکان بین هفت تا یازده سال را نگهداری و مراقبت میکنند

اول اینکه افراد می توانند با توجه به سیر قانونی سرپرستی این کودکان را در صورت داشتن شرایط شخص قبول کنند

دوم اینکه اگر شرایط و امکان مالی اش دارید (حتی ده هزار تومان) ، خواهش میکنم آن را اختیار این موسسه قرار بدید

سوم اینکه شخصا تحقیق دقیق کردم و تمامی مدارک قانونی را دارند و دغدغه مند و درگیر سرپرستی این کودکان هستند ( کلاهبردار نیستند و شخصا تهشو در آوردم )
آدرس و نشانی دقیق و ثبتی و قانونی در روی صفحات اجتماعی دارند و زیر نظر سازمان بهزیستی هستند

چهارم اینکه کلیه ی هزینه های اساسی توسط کمک ها و حامیان مالی و مردمی تامین میشه و این موسسه هیچ انتفاع دیگری جز افراد نیکوکار نداره
شما حتی می توانید با هماهنگی با این موسسه کمک های غیر نقدی ( مثلا خرید کفش یا لوازم التحریر ) را تهیه و شخصا و با نظارت دقیق در اختیارشان قرار دهید

یک التماس کوچولو و شخصی

خواهش میکنم و التماس میکنم مبالغی را که لطف میکنید و در اختیار موسسه قرار می دهید با نگاه و دیدگاه کمک و حامی مالی پرداخت کنید و نه به عنوان نذر و صدقه و حامی مالی باشید . این کودکان به صدقه سلامتی من ‌و شما نیازمند نیستند و حامی گری بسیار مهم تر و برای هر دو طرف زیبنده تر است ❤️😌

👤سهیل-ملکی

@Malekisoheil

صدای املاکی در خانه ی خالی طنین می اندازد

" این خانه بسیار لوکس با ویوی ابدی است .اتاق خواب مستر و دو پارکینگ و لابی من دارد ..."

باقی حرفهایش را نمی شنوم . راستش حوصله اش را ندارم .بیشتر دارد چرب زبانی میکند . طوری سر و ته قضیه را هم می آورم و خداحافظی میکنم. میگوید عصری زنگ میزند تا تصمیم ام را بداند . اما من تصمیم ام را همین حالا هم می دانم . جنس من مربوط به این زندگی ها نیست . به طبقه ی اول که می آیم لابی من جلوی پایم بلند می شود . من خجالت میکشم.عاقله مردی است. میگویم به آقای فلانی بگوید منصرف شده ام و بعدها شاید با او خودم تماس بگیرم.

از خانه که بیرون میزنم ، بیشتر مصمّم هستم که به آنجا برنگردم . در اتوبان صدر تابلوهای تبلیغاتی لوکس توجهم را جلب میکند .

سالن آرایش خانم فلانی ، جواهر فروشی آقای بیساری و بیلبردهای تبلیغاتی رضا گلزار که یکی در میان تبلیغات ساعت و پوشاک و موبایل لاکچری را میکند در ذهنم نقش می بندد.

از خروجی اول به طرف اتوبان امام علی می پیچم . باید به بهشت زهرا و برای مراسم چهلم دوستی بروم.
رنگ و لعاب بیلبوردها حالا عوض می شوند و حالا به جای محمد رضا گلزار ، پژمان جمشیدی با لبخندی که تا لوزالمعده اش پیداست را می بینم.

می دانی از اینجا که ایستاده ای تا آنجا که ما هستیم فقط دو کلیومتر فاصله است ؟
می دانی ما پارکینگ رایگان داریم؟

و در ادامه بیلبوردهای خرید جنس های بنجل و ارزان ، از فرش تا مبلمان ،آن هم به صورت اقساط بلند مدت و با منّت اینکه ما سود نمیگیرم و اگر فلان چیز را بخری در قرعه کشی پراید ما شرکت میکنی ، در ذهنم نقش می بندد و کمی آن طرف تر زنی تا کمر در سطل زباله است

با خود فکر میکنم فاصله ی فقر در تهران و با ماشین فقط حدود ده دقیقه بیشتر نیست هیچ کدام از بیلبردهایی که دیده ام را نمی توان جا به جا نصب کرد و اگر جای پژمان جمشیدی و گلزار عوض شود به مردم آن منطقه بر میخورد.یکی از اینکه دارد و آن دیگری از نداری !!!😞

با خودم فکر میکنم که مرد بنگاهی حالا عصری برای فروش خانه چه نقشه ی چرب تری برایم ریخته و فکر میکنم دوستم که اکنون در بهشت زهرا خوابیده است آیا به دنیا و من از دور دستها و از ویوی ابدی می نگرد ؟

👤سهیل-ملکی

@Malekisoheil