من از قفسِ تنهاییِ خویش
بیرون نیامده بودم
من برای یافتنِ عشق به راه‌هایِ
دور و دراز سفر نکرده بودم
و از عشق هیچ ناخواسته بودم
من دردِ پیله ی خویشتنِ وجودم
را با نوایِ جان شنیدم
که می‌گفت بی‌سفر راه میسر نیست
اما هیچ سفری جز بیراهه‌ها نیست
و در این تنهایی به وضوح دیده شد
آه چه بزرگ است جهانِ کوچکِ من
جهان هر دم همراهِ من است
جهان پیوسته در من است
و من ماورایِ دو بی‌کرانه
ماورایِ جهان گام برمی‌دارم !



#معصومه_عابدینی🦋
@MasomehAbedini

🦋
جهانِ کوچکِ من...


@MasomehAbedini

عاشق شدن یعنی چه؟ این بار از زبان دلوز بشنویم (بخوانیم)

"برای آنکه از زنی رنج بکشیم، باید به او ایمانِ کامل داشته باشیم"

عاشق شدن عبارت است از تکین ساختنِ کسی به واسطه‌ی نشانه‌هایی که دارد؛ عاشق این نشانه‌ها را یاد می‌گیرد.

عاشق شدن حساس شدن به این نشانه‌هاست.

ارتباط‌های عاطفیِ دیگر از گفتگو و تعامل و تاريخ حاصل می‌شود، اما عشق از تاویل و تفسیرِ نشانه‌های خاموشِ معشوق تغذیه می‌کند.

معشوق به صورت یک جان پدیدار می‌شود. به صورت جهانی ممکن که خارج از شناخت ما قرار دارد و باید تأویل و رمزگشایی شود.

👤 #دلوز

@MasomehAbedini🦋

نور، از خود هیچ نمی‌گوید
بل خود نمودِ آن است و پرتوِ روشنابخشِ آن خودبخود ، حقیقتِ خویشتنِ را در هر ذره‌ای و نشانه‌ای متجلی می‌سازد و ماهیتِ وجودش را به صورتِ بازتابش نشان می‌دهد حتی بی‌هیچ نامی و نشانه‌ای...! نور از این رو که از خود هیچ نمی‌گوید نور خوانده می‌شود.


#معصومه_عابدینی🦋
@MasomehAbedini

.

یگانگیِ هیچ هماره آن‌جاست؛ بی‌آنکه شخصی در جستجویِ آن باشد و هماره اینجاست در بطنِ لحظه‌های پدیدار و متجلیِ شورِ این زندگی، زندگی به خودی خود رقصِ هیچ است، اجزا و تجلیات و نقوش رقصنده‌های آن، که در اتصالی دائمی با آن قرار دارند، حال چه بدان آگاه باشند چه بدان آگاه نباشند.‌ ما از ابتدا هم هیچ‌گاه جدا نبوده‌ایم که بخواهیم با همدیگر و با پیکره این هستی آن‌چه که هست و نیست متصل و یگانه شویم، اما این خودییتِ ما و خودبرتربینی ما که ماحصلِ نیروی خودییت ماست مبتلایِ فراموشیِ عمیق شده‌است و غافل از این اتصالِ ساکن، بی‌محابا در تقلای رسیدن به آن است، چسبندگی و هویت گیری با چنین تجربه‌های ذهنی نه تنها فرد را از سکونِ آرام و پذیرنده دور می‌سازند، بلکه به فربگی منِ ذهنی یا همان منِ معنوی که چه بسا، گاها بسیار هم مخرب می‌تواند باشد دامن می‌زند. شاهد یا خالیایِ وجود ذهنیت و ایده‌ای ذهنی نیست ، اگرچه آن دربرگیرنده‌ی ذهنیت‌ها و نیروی ذهن، و همه مواهبِ این هستی موهوم است. چراکه هیچ تصویر و تصوری از ساحتِ آن نمی‌توان یافت و شمایلی از آن ساخته نیست. هستی ما ورایِ این زمان، مکان و افکار است. بواقع آن نیستیِ ما است.




#معصومه_عابدینی🦋
@MasomehAbedini

گرچه جهان خالی از رنج نیست
چه حاصل از غمگساری و اندوه
که من این‌جا در کُنجِ دلم
در خلوتِ خاموشِ خویش
با همه‌ی رحمت و اسبابِ زحمت
جهان را در تمامِ ناتمام اَش
دوست می‌دارم...!


#معصومه_عابدینی🦋
@MasomehAbedini

ما خودمان نیاز به کمک داریم و دیگران هم نیاز به کمک دارند. هیچ‌کدام از ما به تنبیه نیاز نداریم و هنگامی که از کسی خشمگین می‌شوید و دچار رنج هستید، نکوشید با انجام کاری و یا گفتن سخنی او را تنبیه کنید؛ چرا که رنج‌های بسیاری نیز درون او وجود دارد و او هم دچار رنج است. پس تنبیه او به هیچ وجه شرایط را بهبود نمی‌بخشد.

#تیچ_نات_هان

متن برگرفته از کتابِ
نیلوفر و مرداب🪷

@MasomehAbedini🦋

سکوتِ مراقبه گون در سکونِ یکپارچه و پذیرشِ صادقانه‌ و گشودگیِ منضبطِ فرد به روی تمامیتِ اجزاء مختلفِ هستی است. در این سطح از آگاهیِ ساکن، هوشیاریِ کاملِ لحظه به لحظه نیز جریان دارد. فرد با حضور در این کیفیتِ عمیق پذیرایِ تمامیّتِ هستی است. سکوتِ یکپارچه نشان از هوش، نبوغِ فردی و هوشیاریِ کاملِ بیدارگونگیِ فرد دارد. آن سرشتِ طبیعی و بوداگونگیِ درونیِ فرد را نمایان می‌سازد. بوداگونگی شخص نیست، بوداگونگی ایده‌ هم نیست. بلکه آن سرشتِ آرام، حالتِ طبیعی و بودشِ راستین فرد و تمامیِ تجلیاتِ هستیِ پدیدارِ کیهانی است؛ نهادِ همه‌ی ذراتِ عالم از جنسِ آن آرامشِ ژرف هستند از این‌رو است که ‌بشر همواره با هر ابزاری، ایده‌ای و تکنیکی می‌خواسته به حالتِ سکون و آرامشِ ژرف به عبارتی به وضعیتِ پذیرایِ آرام وجود که خود منبع خالیاست برسد، اما هرچه تلاش می‌کند میسر نیست، اما آن همه آنچه که در وجودش حمل می‌کند است آن آرامشِ ازلی که هستی پیوسته از بطنِ آن نمایان می‌شود اما با حضور در ساحتِ منِ ذهنی و تصویرهایِ القا شده‌ به آن در جهتِ تکرار و حفظِ آموختنِ الگوهایِ کهنه از اصالتِ خویش دور می‌ماند.

#معصومه_عابدینی🦋
@MasomehAbedini

.

ما میانِ تلاش برای یادگیری و عادت‌های تکراریِ مان، همچنین در تضاد و ستیز با یادگیریِ تازه‌ها و عادت‌هایِ تکراری گیر افتاده‌ایم.

به ناچار گاهی اینگونه به نظر می‌رسد که دنیای بیرون از وجودمان هم کماکان همان اتفاق‌های تکراری، واکنش‌های خام و درس‌هایِ تکراری را برای ما دارد .

برای همین است که ما اغلب در آموختن تازه نیستیم چراکه هرجایی که عادت باشد تازه و بدیع رخت بر می‌بندد آموخته‌ها کهنه می‌ماند.

در نتیجه فضای ذهنِ مان ،
اندوخته‌هامان هم کهنه هستند و جز تکرار بیهوده‌ای آن‌چه به کرّات است و متعلق به ما نیست دایم در حال ریپیت کردن هستیم. هرازچندگاهی نیاز است که رفتارها، اندوخته‌ها، آموخته‌هامان را در تنهایی و خلوت مشاهده کنیم و آگاهانه ناظرِ آن‌ها باشیم .

شاید بتوان از این الگوها و‌ رفتارها و عادت‌هایِ تکراری درس و نکته‌ی لازم را فرابگیریم و درک کنیم که دیگر راه‌های قبلی کارآیی‌ِ زیادی ندارند هرچند که اگرچه قابل درک و احترام هستند. بدین‌سان ممکن است که تغییراتِ جدیدی را هم به راه بیاندازیم.

به عبارتی می‌توان گفت که کتاب‌ها را با چشم باز بخوانیم دنیا را با چشم‌های باز و تماشا کنیم، اما هنگامِ اندیشیدن و به رشته‌ی تحریر درآوردن هم‌زمان یک چشم بر دنیایِ درون و یک بر بُرون داشته باشیم‌ . این مشاهده و درک و دریافت و تحلیلِ درست از جهان درون و بیرون است.


#معصومه_عابدینی🦋
@MasomehAbedini