📌 مسیر آگاهی برگزار می‌کند

📎 موضوع: شاگرد قدردان اما سرکش ِ فروید

🎙سخنران‌ها:
۱. دکتر اکبر امیری (دکتری فلسفه و کلام اسلامی و مترجم آثار یونگ)
۲. سرکار خانم صبا آهوخوش (روان‌شناس بالینی)

⏰ زمان: شنبه، ۷ مهر ۱۴۰۳، ساعت ۱۶
🏢 مکان: کرمانشاه، چهاراه نوبهار، شهر کتاب


💠 کانال تلگرامی مسیر آگاهی
https://www.tgoop.com/masir_agahee

💠 صفحه‌ی اینستاگرامی مسیر آگاهی
@masir.agahee

💠 کانال تلگرامی انجمن فکر و فلسفه‌ی کرمانشاه (اَفَک)
@PhilosophyforKermanshah

💠 گروه تلگرامی انجمن فکر و فلسفه‌ی کرمانشاه (اَفَک)
https://www.tgoop.com/+sZ6XLdXkqEowZGQ0

💠 صفحه‌ی اینستاگرامی انجمن فکر و فلسفه‌ی کرمانشاه (اَفَک)
@Philosophy_for_Kermanshah

در ستایش رنگی دیدن جهان

محمد فاضلی

می‌خواهم چیزی بنویسم که بسیاری را می‌آزارد و خوشایند بسیاری نیست، و این بسیاری، از همه جناح‌ها و تفکرات سیاسی هستند، در داخل و خارج، از راست و چپ، ارزشی و سکولار؛ اما خب باید نوشت.

سال‌هاست دنبال آدم‌ها و نگاه‌هایی می‌گردم که قادر باشند موضوعات مهم و متفاوتی را تحلیل کنند بدون آن‌که در یکدیگر مخلوط کنند، و گاه بی‌دلیل به هم ربط دهند. بگذارید خیلی ساده و با مثال روشن به‌روز بگویم چنین نگاهی، روی زمین واقعیت به چه معناست.

می‌شود منتقد نظام جمهوری اسلامی (ج.ا) بود، و اقداماتش در نقض حقوق زنان، تخریب محیط‌زیست، توسعه نامتوازن منطقه‌ای، اعمال تبعیض در گزینش نیروی انسانی، نقض استقلال دانشگاه، و داشتن زندانی سیاسی را نقد کرد؛ و هم‌زمان با ایده جمهوری اسلامی درباره «سلطه‌گر بودن و خوی استعماری داشتن نظام بین‌المللی غرب‌محور» موافق بود؛ و در همان حال با برخی شیوه‌های جمهوری اسلامی ایران در مواجهه با این نظام سلطه‌گر استعماری مخالف بود و آن‌ها را نقد کرد.

می‌شود اشغال‌گر بودن اسرائیل در فلسطین، لبنان و سوریه را تأیید کرد، منتقد آن بود، و نقد آن‌را به مواضع ج.ا هم ربط نداد (این اشغال‌گری قبل از پیدایش ج.ا رخ داده است)، حق ملت‌های اشغال‌شده در تلاش برای احقاق حقوق‌شان را به رسمیت شناخت، و هم‌زمان راهبردهای ج.ا در این زمینه را نقد کرد؛ و با بخش‌هایی از راهبردها که تأمین‌کننده منافع ملی ایران است، همراهی کرد.

می‌شود از درک کلیشه‌ای از شخصیتی نظیر سیدحسن نصراله بیرون آمد و او را به‌مثابه یک لبنانی که پس از تهاجم سال ۱۹۸۲ اسرائیل به لبنان و اشغال بخشی از کشورش توسط اسرائیل، به حزب‌الله پیوسته و با مبارزه به ۱۸ سال اشغال جنوب لبنان توسط اسرائیل پایان داده، احترام قائل شد؛ و هم‌زمان منتقد برخی سیاست‌های راهبردی ج.ا یا حزب‌الله لبنان در عرصه خاورمیانه بود.

می‌شود از جنگ متنفر بود، سیاست‌های منجر به توسعه‌نیافتگی و فقر را نقد کرد، خواهان عقلانیت بیشتر بود، تجاوز را به رسمیت نشناخت و حقوق ملت‌ها برای دفاع از خودشان در برابر تجاوز را هم پذیرفت.

می‌شود منتقد برخی یا حتی همه سیاست‌های ج.ا در مواجهه با اسرائیل بود، اما مسأله اسرائیل و خاورمیانه را که حداقل دو برابر کل سال‌های تأسیس ج.ا عمر دارد، صرفاً در رابطه ایران و اسرائیل خلاصه نکرد. مسأله فلسطین و اعراب-اسرائیل، قبل از تأسیس ج.ا هم وجود داشته و انقلاب ایران ابعادی به آن افزوده است. اما مسأله فراتر از نسبت ج.ا با اسرائیل است.

می‌شود منتقد جدی ماجرای ۷ اکتبر و حمله حماس به اسرائیل بود و درباره این‌که دست‌آورد چنین عملی چیست، هزار نقد و چون و چرا داشت. من از روز اول چنین موضعی داشتم و هنوز هم نمی‌فهمم حاصل آن برای فلسطینیان، لبنان و ایران جز خسارت و زیان چه بوده است. اما هم‌زمان می‌شود منتقد شیوه مواجهه اسرائیل و جهان غرب با پاسخ اسرائیل به ۷ اکتبر بود و خشونت و وحشی‌گری را تطهیر نکرد.

می‌شود منتقد سیاست داخلی و سیاست خارجی ج.ا بود، و آن‌را مسبب بسیاری از مسائل و مشکلات کشور دانست که سبب گرفتاری و فقر مردم شده است؛ و می‌شود هم‌زمان تأیید کرد که در دنیایی زندگی می‌کنیم که بدون قدرت نظامی و امنیتی، قدرتمندان کشورهای ضعیف را له می‌کنند؛ و باز می‌توان هم‌زمان منتقد ج.ا بود که چرا به اندازه کافی از سایر ابزارهای تأمین منافع ملی – از دیپلماسی گرفته تا جایابی در زنجیره‌های ارزش جهانی – استفاده نکرده است.

چرا برخی فکر می‌کنند دنیای پیچیده اطراف ما، سیاه یا سفید، صفر یا یک، بدون وضعیت‌های بینابینی و ترکیبی از درستی و نادرستی است؟ دنیای ما ترکیبی است، تحلیل فازی بیشتر به درد آن می‌خورد تا تحلیل‌های سفید سیاه؛ نگاه رنگی را باید ستایش کرد.

یاد روح‌الله رمضانی محقق بزرگ تاریخ سیاست خارجی ایران می‌افتم که معتقد بود اگر در جنگ جهانی اول، نفرت شدید مشروطه‌خواهان از روسیه و انگلیس نبود، و هر کسی که صحبت از همکاری با این دو قدرت برای تأمین منافع ایران می‌کرد، برچسب خیانت و وطن‌فروشی نمی‌خورد، ایران با اشغال ویران نمی‌شد و تخریب ناشی از جنگ بسیار کمتر بود. همین وضعیت در جنگ جهانی دوم هم به شیوه دیگری تکرار شد. کاش ایرانیان، جهان آن روزگار را هم جهان رنگی می‌دیدند.

اگر جهان را سفید و سیاه ببینیم و درگیر دیدگاه‌های دوقطبی شویم، واقعیت جهان را نخواهیم دید و خسران بیشتری را تجربه خواهیم کرد. جهان‌بینی سفید و سیاه، ما را می‌فرساید.

@fazeli_mohammad

🔺 رضا منصوری:
کدامیک از دانشگاه‌های خوب دنیا آیین‌نامهٔ ارتقا دارند؟!

نسخۀ کامل برنامۀ شیوه با موضوع «سیاست‌گذاری حوزۀ علم» را از لینک‌‌‌‌‌های زیر تماشا کنید:

https://tv4.ir/episodeinfo/368604

https://telewebion.com/episode/0x56d2a82

صوت برنامۀ «سیاست‌گذاری حوزۀ علم»:
https://www.tgoop.com/shiveh_tv4/182

@Shiveh_tv4

📌نشست شماره هشتاد انجمن فکر و فلسفه کرمانشاه (اَفَک)

🔖 عنوان: فروید و غریزه مرگ

🎙 ارائه دهنده:  دکتر اکبر امیری (دکتری فلسفه و کلام اسلامی )


📆 تاریخ: دوشنبه : ۱۴۰۳/۰۷/۱۶
ساعت ۱۶ تا ۱۸
🏫 مکان: کرمانشاه، چهارراه نوبهار، نبش کوچه‌ی ۱۰۷، کتاب‌فروشی «کوچه‌کتاب»


💠 کانال تلگرامی انجمن فکر و فلسفه‌ی کرمانشاه (اَفَک)
@PhilosophyforKermanshah

💠 صفحه‌ی اینستاگرامی انجمن فکر و فلسفه‌ی کرمانشاه (اَفَک)
@Philosophy_for_Kermanshah

📌 چکیده‌‌ای کوتاه در مورد نشست هشتادم انجمن فکر و فلسفه‌ی کرمانشاه (اَفَک) با عنوانِ فروید غریزه مرگ

🎙 ارائه دهنده:  دکتر اکبر امیری (دکتری فلسفه و کلام اسلامی)

📆 تاریخ نشست: دوشنبه، ۱۶/ ۰۷/ ۱۴۰۳ ساعت ۱۶ تا ۱۸


"غریزه مرگ" یکی از مفاهیم مهم و بنیادین روانکاوی فروید است که در سال ۱۹۲۰ توسط فروید در مقاله ی "فراسوی اصل لذت"  مطرح گشت. فروید پیش از این، می کوشید رفتار انسان را بر اساس رانه ی جنسی و اصل لذت تبیین کند اما در  این اثر که از آخرین آثار اوست معتقد است برای رسیدن به تبیینی که بتواند تمامی رفتارهای انسان را در توضیح دهد، باید در کنار اصل لذت (جستجوی لذت بیشتر در کارها و رفتارها) به وجود غریزه ی مرگ هم در روان انسان قائل باشیم.
در این جلسه می کوشیم پس از تشریح مبانی نظریه ی روانکاوی فروید، علت طرح مفهوم غریزه ی مرگ  توسط او و مبانی و لوازم فلسفی آن را بررسی کنیم.


💠 کانال تلگرامی انجمن فکر و فلسفه‌ی کرمانشاه (اَفَک)
@PhilosophyforKermanshah

💠 گروه تلگرامی انجمن فکر و فلسفه‌ی کرمانشاه (اَفَک)
https://www.tgoop.com/+sZ6XLdXkqEowZGQ0

💠 صفحه‌ی اینستاگرامی انجمن فکر و فلسفه‌ی کرمانشاه (اَفَک)
@Philosophy_for_Kermanshah

📌فایل صوتی
نشست شماره هشتاد انجمن فکر و فلسفه کرمانشاه

🔖 عنوان: فروید و غریزه مرگ

🎙ارائه دهنده:  دکتر اکبر امیری (دکتری فلسفه و‌کلام اسلامی)


📆 تاریخ نشست : دوشنبه ۱۷/ ۰۷/ ۱۴۰۳
🏫 مکان: کرمانشاه، چهارراه نوبهار، نبش کوچه‌ی ۱۰۷، کتاب‌فروشی «کوچه‌کتاب»

💠 کانال تلگرامی انجمن فکر و فلسفه‌ی کرمانشاه (اَفَک)
@PhilosophyforKermanshah

💠 گروه تلگرامی انجمن فکر و فلسفه‌ی کرمانشاه (اَفَک)
https://www.tgoop.com/+sZ6XLdXkqEowZGQ0

💠 صفحه‌ی اینستاگرامی انجمن فکر و فلسفه‌ی کرمانشاه (اَفَک)
@Philosophy_for_Kermanshah

🟦 پنج دیدگاه در باب ضرورت خودشناسی

در خصوص اینکه خودشناسی ضرورت دارد یا خیر پنج دیدگاه وجود دارد. 


🔵 دیدگاه اول:  خودشناسی نه تنها ضرورتی ندارد بلکه مضراتی نیز دارد.

برخی معتقدند هرچه انسان بیشتر به خودشناسی و خودکاوی بپردازد از درک لذات زندگی روزمره بیشتر دور می شود و به همین دلیل افسردگی در بین کسانی که مطالعات بسیاری در خصوص ماهیت و معنای زندگی انسان دارند شایع تر است. ده ها هزار سال طول کشیده است  تا روان بشر به این شکل تکامل یابد و با محیط اجتماعی خود سازگار شود. خودشناسی این شیرازه ی تکامل یافته در روان را از هم می گسلد، زیر پای انسان را خالی می کند و او را سرگردان و افسرده رها می سازد.  اغلب فیلسوفانی که به خودشناسی پرداخته اند هیچگاه زندگی شادی نداشته اند و همواره با ملال دست و پنجه نرم می کرده اند.

🔵دیدگاه دوم: خودشناسی ضرورتی ندارد اما لزوما نیز مضر یا مفید نیست.

این دیدگاه معتقد است خودشناسی نیز مانند بسیاری از کارهای زندگی امری خنثی است و نمی توان به آن به نحو پیشینی ضرورتی نسبت داد، همچنین نمی توان به نحو پیشینی در خصوص مفید یا مضر بودن آن سخنی گفت. خودشناسی بسته به شرایط فردی، محیطی، اجتماعی و سیاسی، می تواند مفید، مضر یا بی اثر باشد.

🔵دیدگاه سوم: خودشناسی ضرورت دارد اما بیشتر غمگین مان می کند تا شاد.

این دسته معتقدند وظیفه ی ما شناخت حقیقت است هرچند این رویارویی ما با حقیقت، بسیار تلخ و طاقت فرساست. حقیقتی که ما را بیازارد بهتر از دروغیست که شادمان کند. خودشناسی هرچند ما را از لذات فریبنده ی زندگی دور می کند و به وادی تاریک و مبهم ِ خویشتن ِ پنهان روان می کشاند اما مزیتش این است که دیگر فریب دروغ و توهمات ساخته شده توسط من کاذب فردی و اجتماعی درونمان را نمی خوریم.

🔵 دیدگاه چهارم: خودشناسی هم ضرورت دارد و هم لزوما سبب شادی و آرامش ِ درونی ِ بیشتر  می شود.

این دیدگاه با تمایز  نهادن میان  درد (Pain) و رنج (Suffering) معتقد است از آنجا که درد مربوط به عوامل ناراحت کننده بیرونی و رنج مربوط به تفسیر درونی ما از درد است لذا تمام رنج های ما از تفسیر درد پدید می آید. خودشناسی می تواند تفاسیر ما از درد را تعدیل کند و سبب کاهش رنج شود.

🔵دیدگاه پنجم: خودشناسی ضرورت دارد اما فرایند شادی بخشی یا غم دهی ِ آن، یک فرایند خطی و منظم نیست.


این دیدگاه معتقد است خودشناسی در آغاز ِ هر مرحله اش،  سبب افسردگی و غم می شود زیرا ایگوی کاذب و من دروغینی که ما را  با شرایط موجود وفق می دهد را در هم می شکند  و همین امر سبب نوعی سرگردانی و حس پوچی می شود اما با این وجود، ادامه یافتن فرایند خودشناسی، ما را به سطح بالاتری از اصالت و شادی می رساند. این فرایند دوباره در سطحی بالاتر تکرار می شود. من و ایگوی جدید ِ شکل گرفته باز در هم شکسته می شود و سبب نوعی دیگر از حس سرگردانی و پوچی می گردد که از نوع اول عمیق تر است، سپس من ِ دیگری ساخته می شود که از من ِ قبلی متعالی تر است و در سطحی بالاتر از سطح قبل، اصالت و شادی ِ متعالی تری ایجاد می کند، این فرایند بارها و بارها به صورت زیگزاگی تکرار می شود اما مسیر کلی ِ شادی و اصالت در آن، صعودی است. دیدگاه ِ بودیسم، برخی عرفای اسلامی، مولانا و فیلسوفانی نظیر آلبر کامو به دیدگاه فوق نزدیک تر است.

در آینده در خصوص صحت و سقم پنج دیدگاه فوق بیشتر خواهم نوشت ...


✍اکبر امیری

کانال فلسفه و مراقبه برای زندگی
@philosophy_Mindfulness

اسطوره های مدرن

✍️ اکبر امیری

اسطوره شناسان بزرگ نظیر میرچا الیاده، مالینوفسکی، جوزف کمبل، کارل آبراهام،  لوی استروس،  یونگ و... هر یک به نحوی خاص و متفاوت، ماهیت اسطوره را تعریف کرده اند.
یکی از تعاریف اسطوره این است که آن را "نوعی باور ناخودآگاه جمعی" بدانیم که قالب و الگوی ِ تفکر جمعی انسان ها در هر عصری را شکل می دهد. طبق این تعریف، هیچ عصری در تاریخ حتی عصر مدرن از اسطوره و تفکر اسطوره ای تهی نیست. انسان های عصر مدرن می پندارند که دیگر تعلق خاطری به اسطوره ندارند حال آنکه عمیقا و ناخودآگاه تحت تاثیر اسطوره های جدیدی هستند که جایگزین اسطوره های پیشین گشته اند. یکی از این اسطوره ها  "اسطوره ی سلامتی ِ دائم و لزوم ِ رهایی مطلق از بیماری" است که انسان های عصر مدرن را در چرخه ای باطل و زجر دهنده، اسیر خویش ساخته است.
ناصر فکوهی (انسان شناس و استاد دانشگاه تهران) در این ویدئو در خصوص این اسطوره بیشتر توضیح می دهد.

کانال فلسفه و مراقبه برای زندگی
@philosophy_Mindfulness

💠 اَزدانامه | محمدمهدی حاتمی
@azdanameh

📌 گفت‌وگو با دکتر حسین معصومی همدانی (مورّخ علم و ریاضیات، مدرّس فلسفه‌ی علم و ادبیات فارسی، مترجم و ویراستار)

در این بخش از مصاحبه، معصومی همدانی از خاطرات تحصیل و تحقیقش در فرانسه می‌گوید. او از مقاله‌بازی در دانشگاه‌های ایران گلایه می‌کند و آن‌ها را مخالف روح پژوهش درست و دقیق علمی می‌داند. در نظر او، کسانی از سبک جاری مقاله‌نویسی در ایران سود می‌برند که علایق علمی و پژوهشی جدی‌ای ندارند و در مقاله‌های چاپ شده‌شان واقعاً کار مهمی انجام نداده‌اند. صحبت‌های او مثل همیشه نکته‌آموزند و به‌ویژه شنیدن آن برای کسانی که در دانشگاه‌ها مشغول تدریس و تحقیق‌اند، مفید به نظر می‌رسد.

https://youtu.be/H2oujq-tL3s?si=xqidDoeijxfDzqPZ

🟦 خودشناسی ِ فست فودی!

✍اکبر امیری

ظهور و پیشرفت معجزه آسای تکنولوژی در عصر مدرن، سرعت انجام کارها را بسیار بالا برده است. خاطرم هست که استاد شفیعی کدکنی (در کلاس خود که سه شنبه ها در طبقه چهارم دانشکده ادبیات دانشگاه تهران برگزار می شد و استاد فقط این یک کلاس را در هفته داشتند) به مطلبی اشاره کردند که دوران قبل و بعد از پیشرفت تکنولوژی را با هم مقایسه می کرد. ایشان گفتند که استاد بدیع الزمان فروزانفر برای نوشتن کتاب  "مآخذ و تمثیلات مثنوی" بیش از دو هزار جلد کتاب را تورق کردند اما دانشجوی امروزی، می تواند با چند ساعت جستجو و سرچ گوگل، همان اطلاعاتی که استاد فروزانفر می خواستند را بدون تورق و مطالعه ی حتی یک کتاب به دست آورد. هدف استاد شفیعی کدکنی از این مقایسه، این بود که در گذشته، فرد محقق، برای نوشتن  یک مطلب علمی، تماس گسترده تری با کتاب ها و منابع اصیل داشت و همین امر بر دانش و عمق دیدگاه او می افزود اما اکنون فرد می تواند با گشتی در اینترنت مطلبی تهیه کند و خود را محقق جا بزند!
همین امر در قضیه ی خودشناسی نیز صادق است. انسان ِ عصر مدرن به اشتباه می پندارد  افزایش سرعت صرفا محدود به تکنولوژی نیست و می تواند در امور لطیف و پیچیده ای همچون خودشناسی نیز با همان سرعت به نتیجه برسد. روحیه ی شتابزدگی ِ بشر که متاثر و ملهم از شتابزدگی ِ تکنولوژیک عصر حاضر است در  باور های ما راجع به خودشناسی اثر سوء نهاده است.
هایدگر  همین امر را به گونه ای دیگر، با تمایز نهادن میان inter_esse (در میان چیزی ایستادن) و interesse (جالب بودن) مطرح می کند. از دیدگاه هایدگر، تفکر برای ما  نه در مقوله ی نخست، که در مقوله ی دوم یعنی جالب بودن قرار می گیرد. انسان ِ عصر مدرن، ارزش یک چیز را در جالب بودن آن می داند و با این کار آن را پیشاپیش در ورطه ی ملال و امور عادی می افکند. به باور هایدگر، اینکه مردم به تفکر، دلبستگی و علاقه نشان می دهند نشان دهنده ی این نیست که آمادگی پرداختن به آن را نیز دارند چرا که دلبستگی ِ آن ها از سنخ interesse است و نه از سنخ inter_esse.
دلبستگی و علاقه ای که امروزه به خودشناسی می بینیم نیز اغلب از همین سنخ (interesse) است.
انسان مدرن می پندارد همانطور که با سوار مترو و هواپیما شدن سریع به مقصد می رسد، همانطور که با یک سرچ ساده سریع به پاسخ سوالات خود می رسد و همانطور که با  فست فود ها سریع شکم اش را سیر می کند به همین نحو نیز می تواند با خواندن چند کتاب روانشناسی، فلسفی یا عرفانی سریع خودش را بشناسد!

کارل گوستاو یونگ در مقابله با همین توهم چنین می گوید:

"بسیاری از مردم خواهان واقعیت دادن به تکامل خود هستند و بدون این که ناچیزترین شناختی از خود داشته باشند، خواستار فضایل و کمالات آنی هستند؛ معجزه‌ای که آنها را به اشخاص تماماً اصالت وجود یافته تبدیل کند، غافل از این که این تکلیف شاق (خودشناسی) در واقع دشوارترین وظیفه‌ای است که بشر در طول حیاتش با آن روبه رو بوده و مستلزم نظم و انضباط مداوم، تلاش مصرانه، احساس مسئولیت بسیار، و دانایی و حکمت است."


کانال فلسفه و مراقبه برای زندگی👇
@Philosophy_Mindfulness

🔷مراد فرهاد پور مترجم و روشنفکر ایرانی:

دانشگاه های ما دستگاه تولید بلاهت و تعصب هستند.




کانال فلسفه و مراقبه برای زندگی
@Philosophy_Mindfulness

@Philosophy_Mindfulness

🔷 کارن هورنای و خود های سه گانه


✍اکبر امیری


کارن هورنای روانکاو آلمانی در آغاز از پیروان فروید بود اما پس از مدتی راه خود را از او جدا کرد و روانکاوی مطلوب خود را بنا نهاد.  
هورنای معتقد است  انسان ها به طور کلی سه نوع خود دارند که عبارتند از :

خود واقعی  (Real Self)
خود فعلی    (Actual Self)
خود آرمانی   (Ideal Self)


از دیدگاه هورنای خود واقعی همان خود اصیل، خلاق، طبیعی و تحریف نشده ی ماست.  خود فعلی وضعیت روانی و حالت فعلی ِ ما در حال حاضر است و خود آرمانی وضعیت روانی ِ مطلوب و ایدئال ِ مورد نظر ماست که توهم یکی بودن با آن را داریم.


از دیدگاه کارن هورنای هنگامی که محیط و اطرافیان  کودک نتوانند احساس امنیت و آرامش مورد نیاز او را فراهم کنند کودک به طور ناخودآگاه و جبری، برای کنترل اوضاع و سازگار نمودن خویش با محیط و رهایی از احساس اضطراب یکی از این سه راه را انتخاب می کند:  مهرطلبی، برتری طلبی، عزلت طلبی

اولویت شخص مهر طلب رضایت و جلب محبت دیگران است.
اولویت  شخص برتری طلب، نمایش برتری و کسب احساس برتر بودن نسبت به دیگران است.

اولویت شخص عزلت طلب، کناره گیری و تا حد امکان دور ماندن از رابطه با دیگران است.


با اینکه کودک یکی از این سه طریق را در واکنش به عدم احساس امنیت، انتخاب می کند اما باید دانست که دو طریق دیگر نیز به نحو مضمر و نهفته، در او وجود دارند و همین امر سبب تعارض و تضاد درونی در او می گردد‌. کودک به ناچار برای دفع این تعارضات و تضاد های درونی و کشمکش هایی که میان بخش های مهرطلب، برتری طلب و عزلت طلب او وجود دارد یک خود آرمانی (Ideal Self) می سازد تا به او یکپارچگی و اعتماد به نفس و  شخصیت واحد و یگانه دهد. اما این کار نیز چاره ساز نیست و  خود آرمانی نه تنها تعارض میان جنبه های مهرطلب، برتری طلب و عزلت طلب شخص را رفع نمی کند بلکه بر آن ها می افزاید و  تعارض جدیدی به وجود می آورد؛ یعنی تعارض خود آرمانی با خود فعلی و خود واقعی. " از قضا سرکنگبین صفرا فزود! "

هر یک از این تعارضات و تضاد های درونی سبب تشدید تعارضات و تضاد های دیگر می شوند و انرژی روانی زیادی از فرد می گیرد.
از  نظر هورنای فقط یک راه برای رهایی از این تعارضات و تضاد های درونی وجود دارد که عبارت است از شناخت مکانیسم تشکیل خود فعلی و خود آرمانی و تعارض هایی که این دو با خود واقعی پدید می آورند.
نفس ِ شناخت این تعارضات و مکانیسم عمل آن ها سبب از بین رفتن آن ها و باز شدن فضا برای عمل و فعالیت ِ خود واقعی می شود.   بنابراین خود کاوی از نظر هورنای نه تنها یک عمل شناختی است بلکه یک عمل درمانی نیز محسوب می شود.



کانال فلسفه و مراقبه برای زندگی👇
@Philosophy_Mindfulness

#معرفی_کتاب

📕 اخلاق‌شناسی و مرزهای فلسفه
نویسنده: برنارد ویلیامز
مترجم: مینو حجت

برنارد ویلیامز (۱۹۲۹ – ۲۰۰۳) یکی از بزرگ‌ترین فیلسوفان اخلاقِ تحلیلی در نیمه‌ی دوم قرن بیستم بود. وقتی از دنیا رفت روزنامه‌ی تایمز او را به عنوان «بزرگ‌ترین فیلسوف اخلاق نسل خود» معرفی کرد. گیلبرت رایل، استاد راهنمای ویلیامز، درباره‌ی هوش سرشار و قدرت تحلیل فوق‌العاده‌‌اش گفته بود او بهتر از خودتان منظورتان را می‌فهمد و پیش از پایان حرف‌تان تمام نقدها و نیز تمام پاسخ‌های ممکن را می‌داند!

«اخلاق‌شناسی و مرزهای فلسفه» را مهم‌ترین کتاب ویلیامز دانسته‌اند و حتی سایمون بلک‌برن مدعی شده‌است این کتاب پربارترین، هوشمندانه‌ترین و عمیق‌ترین اثر موجز در فلسفه‌ی اخلاق در قرن بیستم میلادی است.


💠 اَزدانامه | محمدمهدی حاتمی
@azdanameh

دوره ی مبانی روانشناسی یونگ

مدرس: دکتر اکبر امیری

(دانش آموخته فلسفه از دانشگاه تهران و مترجم آثار یونگ)

پنج شنبه ها ساعت ۱۶:۳۰ الی ۱۸:۳۰

کرمانشاه، ۲۲ بهمن، انتهای گذرنامه، جنب پمپ بنزین، کافه باکلاس

(شروع دوره:  ۱۰  آبان ۱۴۰۳)

جهت کسب اطلاعات بیشتر و ثبت نام در دوره می توانید با شماره ۰۹۹۱۷۶۶۵۱۶۲  تماس حاصل فرمایید.