‼️ در سالی که ما رکورد پایین‌ترین مشارکت انتخابات ریاست‌جمهوری را با کمتر از ۴۰ درصد ثبت کردیم، آلمان رکورد بالاترین میزان مشارکت از زمان اتحاد دوباره آلمان (۱۹۹۰) را با مشارکت بیش از ۸۳ درصد به ثبت رساند!

🔎 اما نکته‌ای که برای من در مورد آلمان جالب توجه است، صرفاً میزان مشارکت نیست! بلکه ⛓گزارش‌دهی جامع و شفافیتی است که این انتخابات با خود به همراه داشته است. به‌طوری‌که مدتی کوتاه پس از شمارش آرا، آمار رای‌دهندگان و گرایش‌های رأی آن‌ها با تفکیک سنی، سطح تحصیلات و جنسیت منتشر شده است. چنین داده‌هایی می‌توانند برای احزاب سیاسی کشور و همچنین جامعه‌شناسان بسیار ارزشمند باشند.

📁 در ایران، با وجود ثبت الکترونیکی آراء و امکان جمع‌آوری چنین آمار دقیقی، این اطلاعات به‌طور محرمانه نگه داشته می‌شوند. احتمالاً دلیل عدم انتشار چنین آماری یک نوع «شرم پنهان» نسبت به ترکیب آرای جوان‌تر و جمعیت مولد کشور است! اما مخفی‌نگه‌داشتن این داده‌ها، به بهانه‌ی حفظ همان شرمندگی، حماقتی آشکار است؛ چراکه این کار نه‌تنها تأثیری منفی بر مشارکت‌های آینده خواهد گذاشت، بلکه باعث می‌شود افراد، احزاب و جامعه‌شناسان به داده‌هایی که بتوانند برای برنامه‌ریزی آینده کشور و خروج از وضعیت دموکراسی در کما کنونی بر آن تکیه کنند، دسترسی نداشته باشند.

✏️ شاید بسیاری با خواندن این خبر، تمرکز اصلی‌شان روی مفهوم #سربازی_اجباری باشد، اما آنچه برای من بیشتر از اصل موضوع جلب توجه می‌کند، بار معنایی عبارت «تنها راه» در سخنان سردار است.

📶 بیایید از زاویه‌ای دیگر به این موضوع نگاه کنیم. عدم مقاومت #اوکراین در برابر تجاوز دولت متجاوز روسیه، نه به دلیل نبودن فشار نظامی بر شهروندان برای حضور اجباری در سربازی، بلکه به دلیل کاهش مشروعیت و مقبولیت حکومت است. در یک جنگ فرسایشی، حکومتی که حمایت ملت خود را نداشته باشد، نمی‌تواند از پس چنین بحران‌هایی بربیاید. قابل ذکر است که در آخرین انتخابات اوکراین، نرخ مشارکت ۶۲ درصد بود و شخص زلنسکی نیز با آرای بیش از ۷۰ درصد رأی‌دهندگان انتخاب شد. با این درجه از اعتماد امروز حال اوکراین به خاطر ناتوانی در مدیریت میدان اینچنین است!

⬅️ اما در کشور ما؟ فروپاشی اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی کاملاً آشکار است و هر فرد آگاهی می‌تواند این زوال را دریابد. روند پیشرفت کشور نه‌تنها در هیچ‌کدام از این حوزه‌ها مثبت نیست، بلکه با سرعت در مسیر بدتر شدن پیش می‌رود. حتی با این احتمال که حمله دیگری از سوی رژیم صهیونیستی به کشور رخ دهد، وضعیت چنان وخیم و اعتماد عمومی چنان پایین است که خبر یک فروپاشی داخلی، به‌خصوص با وجود دولت ناتوان و علیل کنونی، بیشتر از شکست نظامی احساس می‌شود.

🔄 اما برگردیم به اصل ماجرا: عبارت «تنها راه»! برای کشوری که در ۱۷۰ روز گذشته مورد حمله مستقیم نظامی اسرائیل قرار گرفته، افزون بر خسارات به تأسیسات نظامی و احتمالاً استراتژیک، تلفات انسانی قابل‌توجهی نیز داشته، مهم‌تر از همه نتوانسته پاسخی متوازن و متناسب به این حملات بدهد، استفاده از عبارت «تنها راه» ذهن‌ها را به یک نتیجه تلخ می‌رساند. چنین عبارتی نشان‌دهنده آن است که فرماندهان نظامی کشور، نه به پدافند امیدوارند، نه به آفند، و نه حتی به توان تکنولوژیک در عرصه نظامی، و «تنها راه مقاومت» را در استفاده از سربازان اجباری (یا بهتر بگوییم گوشت جلوی توپ) می‌بینند.

👥 از این گذشته، اعتماد جوانان به سیستم حاکم باید به ‌دقت سنجیده شود. اگر این اعتماد اندک باشد، یا حتی دشمنی و کینه در دل آحاد جامعه نسبت به حکومت پرورش یافته باشد، آیا تک‌تک سربازان اجباری ممکن نیست به دلایلی همچون نفرت از نظام یا تمایل به دشمن، به ستون پنجم، جاسوس یا خرابکار بالفعل در ارتش کشور تبدیل شوند؟ شما که تنها راه نجات کشور را در «سربازی اجباری» می‌بینید، آیا نمی‌بایست با ارائه آمارهای شفاف و دقیق، ابتدا وضعیت اعتماد عمومی را تحلیل و بررسی کنید؟ آیا این اعتماد حتی به حدی است که بتوانید به وفاداری سربازان اجباری در مواقع بحران اتکا کنید؟