هرچی این سال‌ها تو تهران زحمت کشیدم به باد رفت. لهجه‌ام داره برمی‌گرده.

بازنده ی اصلی این جنگ تهیه کننده عشق ابدی بود.

الکی جنگو بهونه نکن تو قبلشم درس نمیخوندی.

منو اصلیه بعد از اینکه جنگ تموم شد.

وقتی هی میگفتن جنگ ۳۳ روزه لبنان ذهنم می‌گفت حالا ۳۳ روز که چیزی نیست. امروز روز چندمه؟شیشم؟ انگار هفته هاست گذشته.

اینترنت ملی از جنگ بیشتر بهم استرس میده.

مثل مامانا شدم، یکی تا سی ثانیه جوابمو نده فکرم هزار جا میره.

دروغ چرا از ترس حمد و سوره رو خوندم بعد فهمیدم اینی که خوندم آیت‌الکرسی نیست فاتحه‌س.

من دیگه نمی‌تنیاهو

من بدون اینترنت:

بنده روزی ۳ بار عکس این پیشی رو نگاه میکنم و میفهمم از من عصبی تر و ناراحت ترم وجود داره.

هم داریم به جنگ عادت میکنیم هم به نداشتن اینترنت

مردم جنگو یادشون رفته فقط دنبال کانفیگ و پروکسی و اینان

نگاه کردن به last seen آدمایی که دوسشون داریم، غم عجیبی داره.

کلا ایران جای خوبی برای “موجود زنده بودن” نبود

کاش هرچه زودتر pms ترامپ تموم شه.

آقا من خیلی دوس دارم بدونم شمام تو ذهنتون دائم یه مکالمه رندوم با خودتون دارید؟ ینی مثلا دائم در حال صحبت راجب یه مسئله ای با خودتون یا مرور یه داستانی به شکل یه بحث منطقی هستید؟ کسی هست تو ذهنش کامل سکوت باشه و صدایی نباشه؟ کاش جدی بگید ببینیم عادیه یا نه.

اعلام آمادگی محمدرضا گلزار برای کمک به ایرانی هایی که تو دوبی موندن

سریع‌ترین راه خراب کردن یه رابطه
مقایسه کردنش با یه رابطه دیگس.

پیچیدگی‌ش اونجاست که ما هم از جنگ می‌ترسیم، هم از تموم شدن جنگ می‌ترسیم