اتوپیا از درون، از لحظه آغاز می‌شود...

جای دیگر دنبالش نگرد!




🔹اتوپیانیست؛ محمد نصراوی
⭕ اتوپیا، امید، آگاهی ...

🆔 https://www.tgoop.com/Utopianist_Nasravi
🌐 http://nasravi.com/

روز دوشنبه کارگاهی در حوزه هنری داشتم و درباره اتوپیا و داستان گفت‌وگو کردیم. این یادداشت لحظه‌ای از آن کارگاه را روایت می‌کند. با سپاس از بانوی فرهنگ حوزه هنری برای برگزاری این کارگاه.

سفر به سوی اتوپیای درون: جستجوی بی‌پایان برای تعالی و خلاقیت

در طول تاریخ، انسان‌ها همواره به دنبال اتوپیا یا همان آرمان‌شهر بوده‌اند؛ جایی که در آن همه چیز ایده‌آل و بی‌نقص است. این جستجو اغلب ما را به سوی مکان‌های دوردست یا شرایطی خارج از خود سوق داده است. اما آیا اتوپیا تنها جایی در خارج از ماست؟ شاید پاسخ را باید در درون خودمان جستجو کنیم؛ در همین لحظه اکنون.

مولانا جلال‌الدین بلخی می‌گوید: "آنچه در جستن آنی، آنی." این کلام ساده یادآوری می‌کند که هر آنچه به دنبالش هستیم، در درون خودمان نهفته است. اتوپیا نیز از این قاعده مستثنی نیست. زمانی که به درون خود نگاه کنیم، به آرمان‌شهری می‌رسیم که در هیچ جای دیگری یافت نمی‌شود.

ارنست بلوخ می‌گوید: "اتوپیا فقط آرزوی آن چیزی نیست که نیست، بلکه کشف و به فعلیت رساندن چیزی است که هنوز درون ما نهفته است." خلاقیت و اصالت در نوشتار و هنر نیازمند این است که به عمیق‌ترین لایه‌های درون خود سفر کنیم. تا زمانی که فرآیند خودشناسی را آغاز نکنیم، نمی‌توانیم به خلاقیتی واقعی و معنادار دست یابیم.

اتوپیا یک مقصد نهایی یا وضعیت ثابت نیست؛ بلکه مسیری بی‌پایان به سوی تعالی و رشد است. نیچه می‌گوید: "کسی که چرایی زندگی را یافته، با هر چگونه‌ای خواهد ساخت." این بدان معناست که اگر هدف و مسیر خود را بشناسیم، می‌توانیم با هر چالشی روبرو شویم و آن را به فرصتی برای رشد تبدیل کنیم.

هراکلیتوس، فیلسوف یونانی، معتقد است: "هیچ چیز پایدار نیست جز تغییر." اتوپیا نیز در همین تغییر مداوم و حرکت به سوی کمال معنا می‌یابد. این حرکت نه یک مقصد نهایی، بلکه سفری به سوی شناخت بهتر خود و جهان است.

تی.اس. الیوت می‌گوید: "ما نباید از کاوش دست بکشیم و پایان همه کاوش‌های ما رسیدن به جایی است که از آن شروع کردیم و آنجا را برای اولین بار بشناسیم." این جمله نشان‌دهنده اهمیت سفر درونی و بازگشت به خویشتن است؛ جایی که اصالت و خلاقیت در اوج قرار دارند.

اتوپیا یک مقصد نیست، بلکه سفری بی‌پایان به سوی خودشناسی و رشد است. با آغاز این سفر، می‌توانیم به خلاقیتی اصیل و بی‌پایان دست یابیم و به انسان‌هایی آگاه‌تر و متعالی‌تر بدل شویم. این فرآیند نه تنها ما را به نویسندگانی بهتر تبدیل می‌کند، بلکه به ما کمک می‌کند تا با جهانی پر از معنا و امید پیوند برقرار کنیم.



🔹اتوپیانیست؛ محمد نصراوی
⭕ اتوپیا، امید، آگاهی ...

🆔 https://www.tgoop.com/Utopianist_Nasravi
🌐 http://nasravi.com/

🛑 قدرت روایتگری:
چگونه داستان‌ها ذهن ما را شکل می‌دهند
🖌سعید غفاری

روایتگری ابزاری قدرتمند است که درک ما را شکل می‌دهد، بر احساسات ما تأثیر می‌گذارد و ارتباط بین افراد را تقویت می‌کند.

🔺علوم اعصاب داستان‌گویی
🔹درگیری عاطفی
داستان‌ها احساسات ما را به شیوه‌هایی درگیر می‌کنند که حقایق به تنهایی نمی‌توانند.
هنگامی که در یک روایت غوطه‌ور می‌شویم، مغز ما هورمونی به نام اکسی‌توسین، که به "هورمون پیوند" معروف است، ترشح می‌کند. این واکنش بیوشیمیایی همدلی و ارتباط ما با شخصیت‌ها را افزایش می‌دهد و باعث می‌شود احساس کنیم که بخشی از سفر آن‌ها هستیم. تحقیقات نشان می‌دهد که داستان‌های عاطفی بیشتر در خاطرمان باقی می‌مانند و بر رفتار ما تأثیر می‌گذارند، که این مسئله نشان‌دهنده اهمیت روایتگری و داستان به عنوان یک مکانیزم یادگیری و پیوند اجتماعی است.
🔹پل زدن بین عملکردهای مغزی
از منظر عصب شناختی، روایتگری هر دو نیمکره مغز را فعال می‌کند. نیمکره چپ زبان و منطق را پردازش می‌کند، در حالی که نیمکره راست خلاقیت و شهود را درگیر می‌کند. این فعال‌سازی دوگانه امکان درک غنی‌تر از روایت را فراهم می‌آورد، زیرا اطلاعات جدید را با دانش موجود مرتبط می‌کند. بنابراین، روایتها به ما کمک می‌کنند تا تجربیات را در زندگی خود ادغام کنیم و جهان‌بینی خود را گسترش دهیم.
🔹حفظ حافظه
وزن عاطفی یک روایت به طور قابل توجهی حافظه را تقویت می‌کند. وقتی که با یک روایت به سطح عاطفی مرتبط شویم، آن روایت عمیق‌تر در ذهن ما حک می‌شود. این پدیده نشان‌دهنده این است که چرا داستان‌ها اغلب در آموزش و بازاریابی استفاده می‌شوند؛ زیرا آن‌ها به عنوان ابزارهای مؤثر حافظه عمل کرده و می‌توانند بر رفتار و تصمیم‌گیری تأثیر بگذارند.

🔸ایجاد داستان‌های مؤثر
برای بهره‌برداری از قدرت داستان‌گویی، ضروری است که روایت‌هایی بسازیم که با مخاطب شما ارتباط برقرار کند. در اینجا چند نکته بر اساس بینش‌های حاصل از تحقیقات روایتگری آورده شده است:
▫️با احساسات شروع کنید**: داستان خود را با یک نقطه عاطفی آغاز کنید که توجه را جلب کرده و پیوندی ایجاد کند.
▫️شخصیت‌های قابل ارتباط بسازید**: شخصیت‌هایی توسعه دهید که تجربیات یا آرزوهای مخاطب شما را منعکس کنند تا آن‌ها بتوانند خود را در روایت ببینند.
▫️از تعارض و حل آن استفاده کنید**: یک داستان جذاب معمولاً شامل غلبه بر چالش‌هاست. این ساختار نه تنها جذابیت ایجاد می‌کند بلکه الهام‌بخش عمل نیز هست زیرا نشان‌دهنده تاب‌آوری و رشد است.

🔸تأثیر گسترده داستان‌گویی
روایت گری و داستان‌ فراتر از روایت‌های شخصی است؛ و نقش مهمی در شکل‌دهی به هنجارهای اجتماعی و ارزش‌های فرهنگی ایفا می‌کند. در طول تاریخ، داستان‌ها به عنوان حاملان حکمت عمل کرده‌اند و جوامع را از طریق فهم و تفسیرمعضلات اخلاقی و شناخت تغییرات اجتماعی هدایت کرده‌اند. در دوران معاصر، برندها" از روایت و داستان‌گویی برای ایجاد ارتباط عمیق‌تر با مصرف‌کنندگان استفاده می‌کنند تا ارزش‌های خود را با ارزش‌های مخاطبان همسو کنند.
علاوه بر این، روایتگری به عنوان کاتالیزوری برای تغییرات اجتماعی ظهور یافته است. با به اشتراک گذاشتن داستان‌های انسانی درباره مسائل مهم—مانند تغییرات اقلیمی یا عدالت اجتماعی—روایت‌ها می‌توانند همدلی ایجاد کرده و اقدام جمعی را تحریک کنند. توانایی داستان‌ها در برانگیختن واکنش‌های عاطفی آن‌ها را به ابزارهای قدرتمندی برای تبلیغ و آگاهی تبدیل کرده است.

#مقاله_خوانی 🔻

‌‌• عنوان:
بررسی گذار از اتوپیای هزاره‌ای بابیه به اتوپیای جدید توسط سفرنامه‌‌های ایرانیان از فرنگ بر مبناي آرای کارل مانهایم

• نگارندگان:
فرامرز معتمد دزفولی
حسن محدثی گیلوایی
علی زاهد

• چکیده:
هدف اصلی مقاله حاضر بررسی چگونگی گذار جامعه ایران از اندیشه‌های اتوپیایی هزاره‌ای بابیه به سوی اندیشه‌های اتوپیایی آزادی خواهانه است.

اندیشه‌هایی که به شکل گیری مقدمات جامعه شناختی و معرفتی جنبش #مشروطیت کمک نمودند.

برای پیگیری این هدف با کمک از ایده‌آل تایپ‌های چهارگانه کارل مانهایم که پیرامون شکل گیری #اتوپیا جدید در انتهای قرون وسطی به عصر جدید و مدرن است، به این تحول می‌پردازیم.

داده‌های این پژوهش برگرفته از سفرنامه‌های فرنگ ایرانیان به کشورهای اروپایی است. یافته‌های پژوهش با رویکرد پدیدارشناسانه در سنخ بندی خود، نشان دهنده این است که سفرنامه‌های ایرانی دوره قاجاریه به فرنگ واجد عناصر اتوپیایی از سنخ اتوپیای جدید و آزادی خواهانه بودند و در مخالفت ایدئولوژیک با ساختارهای اجتماعی آن دوره نقشی بسیار مهم ایفا کردند.

این اندیشه‌ها و آثار توانستند با کنار زدن و مستحیل نمودن اتوپیای هزاره‌ای بابیه که در نارضایتی و سرخوردگی مردم از شرایط موجود مورد توجه و استقبال واقع شده بود باعث افق گشایی جدیدی شوند.

این افق و اتوپیای نو به واسطه اتوپیاسازی فرنگ در اندیشه و ذهنیت مخاطبان ایرانـی آن عصـر بـه خـوبی شـکل گرفت. این اتوپیا برسازنده درك جدید و مدرن جامعه ایرانی از مفهوم پیشـرفت و گفتمـان ترقی شد و آماده کننده معرفتـی و جامعـه شناختی ایرانیـان بـراي شکل گیری عصر مشروطیت شد‌.

• مفاهیم اصلی:
اتوپیا، بابیه، پدیدارشناسی، سفرنامه، کارل مانهایم


🔹اتوپیانیست؛ هانیه دارائی
⭕ اتوپیا، امید، آگاهی ...

🆔 @Utopianist_Nasravi

پوپر افلاطون را به اتوپیاگرایی و سراب‌گرایی متهم می‌کند. لیکن خود پوپر یکی از بزرگترین سراب‌گراهای دوران ماست. اتوپیا خاص تمدن غرب نیست اما تمدن غرب رویای خاص خود را دارد: تحقق بهشت زمینی به مدد عقل و تکنیک. اگر افلاطون پیشگام همۀ اتوپیاگراهای تاریخ تفکر غربی است، پوپر در عصری که بی‌ایمانی و بی‌اعتمادی به تحقق اتوپیای غربی فراگیر شده و رویایش بیش از پیش با کابوس ناامیدی آشفته شده است، هنوز به تحقق این رویا امیدوار است. پوپر با مهندسی تدریجی خویش مسائل تمدن غرب و معضلات عصر ما را سطحی می‌کند. وی با روش آزمون و خطا در حل مسائل جزئی خواهان حل بحرانهای تمدن غرب است...


تفکر و سیاست؛ نسبت مابعدالطبیعه و فلسفۀ سیاسی در افلاطون، بیژن عبدالکریمی، نقد فرهنگ، 1397، ص 302
#افلاطون
#پوپر



🔹اتوپیانیست؛ محمد نصراوی
⭕️ اتوپیا، امید، آگاهی ...

🆔 https://www.tgoop.com/Utopianist_Nasravi
🌐 http://nasravi.com/

Podcast:
کتاب‌باز: فصل‌ پنجم: قسمت۱:

درباره‌ی افسردگی:رادیو راه


https://castbox.fm/episode/کتاب%E2%80%8Cباز%3A-فصل%E2%80%8C-پنجم%3A-قسمت۱%3A-درباره%E2%80%8Cی-افسردگی-id4894772-id483827266




🔹اتوپیانیست؛ محمد نصراوی
⭕ اتوپیا، امید، آگاهی ...

🆔 https://www.tgoop.com/Utopianist_Nasravi
🌐 http://nasravi.com/

.
مدرسه مطالعات اتوپیا باشگاه اندیشه برگزار می‌کند:


فرونسیس؛ ضرورتی در مسیر اتوپیااندیشی

با ارائه‌ی
فاطمه بیگدلی
عضو شورای علمی مدرسه مطالعات اتوپیا باشگاه اندیشه

چهارشنبه ۷ آذر ۱۴۰۳
ساعت ۱۸

خیابان انقلاب، خیابان وصال شیرازی، کوچه نایبی، پلاک ۲۳، شبستان باشگاه اندیشه

حضور برای عموم آزاد و رایگان است
پخش از صفحه اینستاگرام لایو باشگاه اندیشه

درباره نشست را اینجا بخوانید.

#فرونسیس #اتوپیااندیشی #بیگدلی #باشگاه_اندیشه

@bashgahandishe

.
درباره‌ی نشستِ فرونسیس؛ ضرورتی در مسیر اتوپیااندیشی

فرونسیس؛ لازمه‌ای برای بهره گیری از امکانات اتوپیااندیشی و مقابله با تهدیدهای آن

تطور اتوپیاهای پیش از جنگ دوم و جنگ سرد تا اتوپیاهای امروز، امکانات اتوپیاهای کلاسیک را به نفع اتوپیاهای امروزین به فراموشی سپرده است.

اتوپیاهای پساجنگ، با ارائه الگوی «تدریج» و رویکرد «نه_هنوز»، بر بسیاری از آسیب های اتوپیای کلاسیک فائق آمده و با تغییراتی در این مفهوم، به بازآفرینی آن روی آوردند. اما باید در نظر داشت که تفوق اتوپیاهای امروز در این راستا، کاستی ها و خلأهای آن را از پیش چشم دور داشته است.

بدین معنا که بازآفرینیِ یادشده، به نحو روزافزون، معنای «شهر» و متعلقات آن را در مفهوم اتوپیا کم رنگ ساخته یا چندان ضروری تلقی نمی‌کند.

غیاب «ایده شهر» به دلیل مختصات پیچیده خویش، پیامدها و تهدیدات ناگزیری را به دنبال دارد که مشروح آن در سخنرانی اشاره خواهد شد.

ناظر بر امکانات و تهدیدات هر دو گونه از اتوپیااندیشی، ما نیازمند مفهومی هستیم که باعث تقویت امکانات و تضعیف تهدیدات شود.

از این رو طرح مفهوم فرونسیس در نسبت با اتوپیااندیشی کلاسیک و امروزین، مسیر پیشنهادی پژوهشگر حاضر است. مفهوم فرونسیس با التفات بر وضعیت جزئی و صورت بندی آن در نسبت با ائودایمونیا، انبساط و انقباض لازم برای اتوپیااندیش را فراهم می آورد.

#فرونسیس #اتوپیااندیشی #بیگدلی #باشگاه_اندیشه

@bashgahandishe

مروری برای کتابِ «ما»
اثری از یوگنی زامیاتین
ترجمۀ بابک شهاب
نشر بیدگل


نویسندۀ مرور: سید امیرحسین هاشمی


ریشۀ ادبیاتِ پادآرمانشهری:
از اهمیت کتاب همین بس که می‌توان از آن به عنوان ریشه و جدِ آثار پادآرمانشهری نام برد. فارغ از «1984» جرج اورول و «دنیای قشنگ نو» آدولس هاکسلی، حتی در «سرودِ» آین رند نیز می‌توان عناصر و المان‌های واحدی را با «ما» مشخص کرد. از نفی فردیت افراد و نمودِ آن در نام‌گذاری عددیِ افراد، اهمیت علم، البته «علم کاربردی و تجربی»، نفی تاریخ و گذشته، و در نهایت سرکوب کلامِ مخالف خواستِ «ONE STATE». اما همین فضل تقدم کتاب در ژانرِ خود، بزرگترین ایراد کتاب است.

اطنابِ قبیح، نارسایی‌های منطقی و ضعف در برخی خرده روایت‌های داستان، فاش می‌کند که زامیاتین لزوما نویسنده‌ی بزرگی نبوده است، اما به دغدغه و شهودِ ادبی توانسته است یک اثر ادبیِ تاثیرگذار و ایده‌مند خلق کند؛ شاید هم بسازد. رخصت دهید منظورم را شفاف کنم یا به قولِ اهلِ حقوق تنقیح. بزرگان ادبیات با تک‌شراره‌هایی تبدیل به ستون‌های تاریخ ادبیات نشده اند. از شعر کلاسیک فارسی بگیر که شعرا با دیوان‌های خود که «مجموعه‌ای از لحظات شاعرانه» بوده است چنین گل کرده اند، تا ادبیات جدید که منظومۀ آثار است که ادبا را ادیب کرده است. برای مثال داستایفسکی که تنها یک اثر والا ندارد، مجموعه‌ای از واکاوی‌های ادبیانه چیزی بنام داستایفکسی را تصویر کرده است. اصلا خودِ جرج اورول، تنها یک اثر ماندگار که ندارد...

وقتی نمادپردازی به اصل تبدیل شود:
نمادپردازی‌های شاذِ کتاب، استعاری فهمیدن ریاضی و ارجاعات کثیر به مفاهیم ریاضیاتی و شرحِ عریانش از اختناق، از بین رفتن فردیت و ترس از استبدادِ دانش و تلاش برای ساخت بهشتِ زمینی، گاهی دچار زیاده‌روی می‌شد و هرچه از حد بگذرد لاجرم تنه به تنه ادایی بودن می‌گذارد و از اثر بیرون می‌زند. زمانی که استعاره و نمادپردازی، حتی در ادبیات، به حدی شرح و بسط پیدا کند که روند داستان و روایت را در سایه خود پنهان کند، نقض غرض شده است و این نمادها هستند که موضوعیت پیدا می‌کنند. اگر بخواهم استعاره و نمادهایی را که من در اثر کشف کرده ام، که از قضی تو این فقره همچین قوی نیستم، به همراه مختصری که در یادداشت‌های کتاب آمده بود را اینجا ردیف کنم، خودش یک متنِ مجزا می‌طلبد (یعنی فهم متن در حاشیۀ فهم استعاره‌ها و نمادها قرار می‌گیرد). اصلا این استعاره‌های واضح و بی‌شمار کاری می‌کند که آن کلان‌استعاره‌ی اساسی متن، همان عشق خانه برانداز که باعث طغیان شود، در حاشیه قرار بگیرد. همان استعاره‌ای که خط داستانی بر روی آن سوار شده است. همان استعاره که هم‌کفِ سرودِ آین رند بود.


برای مطالعۀ مرور کامل به تلگرافِ زیر مراجعه کنید:
فرد و استحاله در «ما»




🔹اتوپیانیست؛ محمد نصراوی
⭕ اتوپیا، امید، آگاهی ...

🆔 https://www.tgoop.com/Utopianist_Nasravi
🌐 http://nasravi.com/

مرور برای کتابِ «اعجام/نقطه‌ها»
اثری از سنان انطون
ترجمۀ مسعود یوسف حصیرچین
نشر همان

نویسندۀ مرور: سید امیرحسین هاشمی


تمِ تکرار شوندۀ ادبیاتِ پادآرمانشهری:
در ادبیات پادآرمانشهری، یک تمِ تکرار شونده داریم: «شخصیتِ اصلی داستان درگیر یک عشق خانمان‌سوز می‌شود». البته این عشق مانند سریال‌های آموزندۀ! صداوسیمایی، به طلاق زوجین از یکدیگر منجر نمی‌شود، بلکه شخصیت داستان به موجب عشق و آزادیِ رسیدن به آن، حاکمِ مستبد را سه طلاقه می‌کند. پس باری‌دیگر حاکم مسبتد باید علیه حریم خصوصی افراد قد علم کند، که قد علم می‌کند همانطور که کرده است و خواهد کرد.

از «ما»ی یوگنی زامیاتین گرفته تا «سرودِ» آین رند و آثار مشهور این ژانر، مثلِ 1984 و دنیای قشنگ نو، این تم اساسی را شاهد ایم. به نظرم فکر کردن به ماهیت این تم و علت تکرار آن در آثار مختلف، یک فعالیت اصیل و قابل دفاع است.


جنگ ایران و عراق از زاویۀ دید عراق:
جنگ ایران و عراق را همواره از سمت ایران دیده ایم. همواره صدام برای «ایران» متجاوز بوده است و فراموش کرده ایم صدام، دیکتاتور عراق بوده است. صدام در دوجبهه می‌جنگید، یک جبهه نبرد علیه ایران بود و جبهه دیگر علیه مردم عراق. به صورت غم‌انگیزی نیز در هر دوجبهه متجاوز و عنصر نامشروع بود. 

پس بیایید بدانیم که مردم عراق چه می‌کشیده اند. مردم عراق دیکتاتوری را در بالای سر خود داشتند، دیکتاتوری که عکسِ او، به مانند «برادر بزرگ» همواره در تمام شئون زندگی دخالت می‌کرد.

قرابت فرهنگی و حجاب‌های ترجمه:
ادبیات عرب برایم جذاب شد. چرا؟ به نظرم یکی از اساسی‌ترین موانع تجربۀ نابِ آثار ادبی، علاوه بر حجابِ زبان (که به وساطتِ ترجمه حادث می‌شود)، تفاوت افق‌های فرهنگی است. حجابِ زبان که مشخص است. شعر فارسی را رها کن، زبانِ بُرَندۀ صادق چوبک و بزرگ علوی را چگونه می‌خواهی با تمام ظرافت‌هایش به زبان مقصد ترجمه کنی؟ لحنِ فرهنگیِ مستتر در آثار غلامحسین ساعدی را چطور؟ فارسیِ شکرِ جمالزاده را چه؟

حال حجاب فرهنگ چیست؟ برای نمونه، در مجموعه داستان کوتاه‌های چمدانِ بزرگ علوی، داستانی هست با عنوانِ «عروس هزار داماد». فرض کن به خارجی جماعت بفهمانی این عبارت عروس هزار داماد یک ضرب‌المثل ایرانی است. ولی هزاران جزئیات و المان دیگر هست که شاید نتوان تماما انتقال داد، مخصوصا آن عناصرِ فرهنگیِ تکرارشونده که در ناخودآگاهِ جمعیِ ما ریشه دوانده است. اصلا اینکه در آخر همین داستان، کاراکتر به «سیمِ آخر» سازی که دارد می‌زند، یک ارجاع کنایی بسیار قوی دارد که خب، تا گویش‌ور و زیست‌کنندۀ آن زیست‌جهان نباشی، بعید است آنگونه که باید درکش کنی. اصلا گمان ببر، یک نویسنده در جایی از اثر، به حافظِ رند، مولویِ شیدا، سعدیِ حکیم و فردوسیِ حماسه‌سرا ارجاعی بدهد. شعر را ترجمه می‌کنی به زبان مقصد، سلمنا؛ ولی قبول دارید که توفیر دارد برداشتِ ما از یک شعر حافظ و شعر فردوسی از کسی که در غرق در این زبان و ادبیاتش نیست. خلاصه که بعید است کسی که مانند ما غرق در ادبیات فارسی نباشد، متوجه این تمایز اساسی باشد. خلاصه که بله!

یا مثالی دیگر. تامادامی که شرایط ایلیِ ایران را آنگونه که خاص ایران بوده است درک نکنی، نمی‌توانی متون تولیدیِ عصر رضاشاهی را درک کنی. نمی‌توانی برخی متونِ عصر مشروطه را درک کنی و به عنوان زیست‌کننده اروپا، گمان برده ای که: «شرایطِ ایلی و عشایریِ ایران که تحقیقا همان فئودالیسم خودمان در اروپاست». اما نمی‌دانی که نفهمیده ای و یک مقولۀ اروپایی را با کمترین توجیهی، به جهانی دیگر سرایت داده ای. پس تفاوت اساسی ایران با اروپا را نفهمیده ای و تصویری که از یک خان داری خیلی کاریکاتوری خواهد بود. 

اصلا زمانی که یک کتاب از ادبیات دیگر کشورها، مثلا پدرو پاراموی خوان روفلو از آمریکای لاتین یا آندری‌یف، تولستوی و تورگنیف از روسیه را می‌خوانم، شماتت و حسرتی است که بر جانم مستولی می‌شود. زیرا می‌فهمم که جهانی زیر متن و ارجاع فرهنگی هست در اثر، که من متوجهشان نمی‌شوم. این عینِ خر در گل گیر کردن را، از زبان یکی از معلم‌های دبیرستانم شنیدم که داشت از کتاب «پتروزبورگ» می‌نالید. از بس ارجاعات داشت. 

ولی خب، این اثر از سنان انطون، همین اعجام، ارجاعاتی بسیار آشنا داشت برایم. چرا آشناتر بود؟ زیرا که خود و جهانم را بسیار شبیه‌تر به ادبیات عرب می‌دانم تا ادبیات روسیه! مشخصا ایدۀ اصلیِ کتاب و توضیحات سنان انطون در اول کتاب شاید برای مخاطب غربی، اندکی رازآلود باشد. توضیحات در مورد چیست؟


برای مطالعۀ مرور کامل به تلگراف زیر مراجعه کنید:
عشق و ادبیات پادآرمانشهری؛ یک تجربۀ عربی!




🔹اتوپیانیست؛ محمد نصراوی
⭕ اتوپیا، امید، آگاهی ...

🆔 https://www.tgoop.com/Utopianist_Nasravi
🌐 http://nasravi.com/