چنان احساس تحت‌فشار بودن داخل بدن خودم دارم که اصلا از توصیف خارجه. دیگه حس نمی‌کنم تو لباسام دارم خفه می‌شم، الان حس می‌کنم که تو پوستم حس خفگی دارم. انگار درون من یه آدمک نازک و کوچیکتره که زیر یه لایه گوشت و پوست، منو کنترل می‌کنه و الان اون تو حس خفگی بهش دست داده و می‌خواد بپره بیرون ولی هیچ‌ کاری نمی‌تونم براش بکنم.

از صبح تا شب روزی که گذشت خیلی خوب بود. با مینو به کارامون رسیدیم، آهنگ‌ گوش کردیم، از گوشی دور بودیم و کلا اون حس کرختی و اینا نبود.

متاسفانه به نصفه شب که می‌رسه، بنده اون بخش نفرت‌پراکن درونم بیدار می‌شه.
الان دلم می‌خواد نسبت به یک سری از اقشار جامعه نفرت‌پراکنی کنم، ولی خب خوب نیست.
بذارم امروز به عنوان یه خاطره خوش برام بمونه بهتره، مخصوصا که وسط نفرت‌پراکنی خودم بیشتر از همه فشار می‌خورم.

یکی از کارهای واقعا سخت زندگی، دور ریختن وسایلیه که کاربردی ندارن ولی خب کاملا سالمن.

این ترامپم سرویس کرد دیگه. دو دیقه سر ماتحتت بند شو مردک! ۷۰ و اندی سالته! یه نمه آروم بگیر ببینیم چه غلطی باید با زندگیمون بکنیم.

اوضاع اون قدری که فکر می‌کنی بد نیست. خیلی بدتره.

دلم می‌خواد پاشم برم شمال، بزنم تو کار صنایع دستی و هنر و اینا.
تو مشهد حس می‌کنم آدم باید کارمند باشه و درحال بدو بدو. اینجا به درد جینگولی‌جات نمی‌خوره.

قطعا اون چیزی که برداشت می‌کنین با اون چیزی که تو فکرمه یه مقدار تفاوت داره، ولی نمی‌دونم چطوری بگمش دیگه.

یه سوال ذهنمو درگیر کرده، الان یادم افتاد دوباره.
تو اسنپ اگه از این گزینه پرداخت اعتباری استفاده کنیم، اسنپ پول راننده رو سر وقت می‌ده یا نه، هر وقت ما پرداخت کنیم اونم پولشو می‌گیره؟
شاید سوال مسخره‌ای باشه‌ها، ولی همه‌ش می‌ترسم اونو بزنم بعد اینا هم پول اون راننده طفلی رو ندن.

اول ماه‌ها من خرجایی که طی ماه قراره حتما بکنم و نمی‌شه از زیرشون در رفت رو می‌نویسم، بعد اندازه همه‌شون پول کنار می‌ذارم، خریدای دیگه‌مو از باقی پول انجام می‌دم و خیالم راحته تا آخر ماه برای خرجای اساسیم نمی‌مونم. این هزینه اسنپ خیلی رو مخمه چون همیشه متغییره. تو فکر بودم از این پرداخت اعتباری استفاده کنم و اول هر ماه هزینه ماه قبل رو توی حساب و کتابام بیارم، بعد این قضیه که نکنه پول راننده‌ها رو ندن افتاده تو مخم.

البته الان به ذهنم رسید از خرج ماه‌های قبلی یه میانگین بگیرم، حساب اسنپ رو اول ماه همونقدر شارژ کنم که خیال خودمم راحت باشه.

از شنبه هفته آینده با آبجی کوچیکه، دوتایی با هم، تشریفمونو می‌بریم دانشگاه.

بابا این یدونه رو تو رو خدا گریه نکن، ما خوشحالیم الان.

آبجی کوچیکه کد‌دانشجویی‌دار شد!

از سایت‌های مرتبط با وزارت علوم و سازمان سنجش و آموزش و پرورش متنفرم. به دردنخورترین سایتای جهانن که برای هر تیکه‌شم یه پول مفتی می‌گیرن ازت و همه‌شونم الزامیه‌.

00:00
اینم از امشب!

دارم دیوانه می‌شوم. هیچ‌چیز عوض نخواهد شد. من، من خواهد ماند و من بودن اصلاً چیز هیجان‌انگیزی نیست.

باز منو انگار مشت زدن به پشت چشمم.

نمی‌‌دونم قضیه‌ش چیه ولی نشستی داری زندگیتو می‌گذرونی - مثلا نشستی سر کلاست - احوالتم خوبه، یهویی غم عالم خراب می‌شه رو سرت و از درون حس خالی بودن بهت دست می‌ده و دلت می‌خواد تو زمین فرو بری.

If I can dream of a better land...
Tell me why, why can't my dream come true?