یکی از موارد بامزه مالیات‌های مستقیم، مالیات بر درآمد‌های اتفاقیه. جدا از اینکه ما یه رشته درآمد اتفاقی داریم که خودش اسم خنده‌داری داره، اینش بامزه‌ست که خیلی اتفاقی به شما یه پولی می‌رسه بعد اداره مالیات میاد می‌گه یا دنگ منم می‌دی یا نمی‌ذارم چیزیش به تو هم برسه.

مقنعه نپوشیم دیگه؟

کلمات هرگز نمیتوانند حق مطلب را بی کم و کاست ادا کنند، اما به هر نحو میبایست تلاش کرد ،خوشبختانه، لوح زبان بی نهایت بسط پذیر است. اگر میخواستیم میتوانستیم چارچوب زبانی جدیدی برای پر کردن تمام شکافها بسازیم که ریشه در انسانیت عام، آسیب پذیری مشترک و پیچیدگیهای فردی ما داشته باشد؛ دیدگاهی که در زمان نگارش اغلب واژه نامه ها وجود نداشت.
می توانستیم حتی کم رنگترین خصلتهای انسانی را فهرست کنیم حتی آنچه فقط یک انسان آن را احساس کرده است؛ اگرچه فرض مقدماتی کتاب پیش رو این است که هیچ یک از ما به واقع در تجربیات حسی خود تنها نیستیم.
در زبان همه چیز شدنی است. این یعنی هیچ احساسی تعبیر ناپذیر نیست. هیچ اندوهی آن قدر گنگ و ناشناخته نیست که انسان از تعریفش عاجز بماند تنها باید برای وصف آن کلمه ای ساخت.
-واژه‌نامه حزن‌های ناشناخته

انقدر خسته‌ ام که انگار کوه کندم. در صورتی که هیچ کاری انجام ندادم، حتی فکر هم نکردم‌.

اون روزی که اینو برای اولین بار گوش دادم، حس کردم نیاز داشتم و دارم که یکی بهم همینا رو بگه. هنوزم نیاز دارم. هی گوشش می‌دم و با خودم تکرار می‌کنم، شاید بالاخره به حرف کردم و درست شد.

عصری دو ساعت تلاش کردم از نور خونه عکس بگیرم و قابش تو نظرم خیلی خوشگل‌تر بود، ولی همینقدر از دستم برمیومد.

این تلگرامم دیگه داره خیلی عکسای منو بی‌کیفیت می‌کنه. قبل اینکه بفرستمش خیلی باکیفیت‌ بود اصلا.
ناراحت شدم.

امروز بهم گفتن خوش‌تیپ شدی، دیگه بنده سر از پا نمی‌شناسم.
سرو می‌دم بالا، جواب هیچکسم نمی‌دم.

دارم قانع می‌شم که بورس اسباب‌بازی خوبی برای سرگرم شدنه.

HO²!

دانشجویان گرامی!
لطفا جهت رزرو ناهار شنبه و یکشنبه هفته آینده و عدم فراموشی آن، فورا به پورتال دانشگاه رجوع بفرمایید.


پی‌نوشت : لازم به اطلاع است، مسئولیت بی‌ناهاری درصورت نادیده گرفتن پیام فوق، کاملا به عهده دانشجو است.

پروردگارا! تمامی آخوند‌ها را به مقام والای شهادت نائل بگردان!
الهی آمین!🤲

تازه داشت یادم می‌رفت که من چرا همیشه اعصابم خورده، باز امروز بهم یادآوری شد.
هرچی هم سعی می‌کنم به روال قبلم برگردم، نمی‌تونم.

این وسط بدنم یه سری علائم از خودش نشون می‌ده که متوجه می‌شم یه چیزی هستا ولی متوجه نمی‌شم آیا جدیه یا گذر کنم ازش تا خودش خوب بشه.

امشبم به نظرم خیلی ناناز و خوشگلم ولی اکثرتون نمی‌بینین متاسفانه.

خواننده‌ها دارن دونه دونه خاطره‌هاییم که گره خورده به آهنگ قشنگاشونو خراب می‌کنن. یه کم دیگه بگذره فقط می‌تونم آهنگای هوش مصنوعی رو گوش بدم.

سر معده‌م یه جوری می‌سوزه انگار من دشمنشم و باید نقره‌داغ بشم.

ورودی‌های فشار‌آور از احمق و عوضی بودن مردم به مغزم برای امروز انقدر زیاد بودن که باید یه هفته فقط وقت بذارم که ریکاوری بشم.

There's something inside of me, I can't fight...