اورمزد روز و آبان ماه بر همگان خجسته
بر پایه باورهای اسطوره ای ایزد رپیتون که گرما بخش است در روز پایانی گهنبار ایاسرم ، اَنارام ایزد و مهر ماه به زیر زمین می رود برای گرما دادن به ریشه گیاهان و پاسداری از آنها و در روز اورمزد و آبان ها زمستان بزرگ آغاز می شود و گیتی روبه سردی می رود تا آغاز گنبار پنجه و جشن نوروز و اورمزد و فروردین ماه که ایزد رپیتون از زیر زمین بیرون می اید و گرمابخش زمین می شود.
بر پایه باورهای اسطوره ای ایزد رپیتون که گرما بخش است در روز پایانی گهنبار ایاسرم ، اَنارام ایزد و مهر ماه به زیر زمین می رود برای گرما دادن به ریشه گیاهان و پاسداری از آنها و در روز اورمزد و آبان ها زمستان بزرگ آغاز می شود و گیتی روبه سردی می رود تا آغاز گنبار پنجه و جشن نوروز و اورمزد و فروردین ماه که ایزد رپیتون از زیر زمین بیرون می اید و گرمابخش زمین می شود.
↩️ آشنایی با گاهشمار اوستایی و چگونگی محاسبه‌ی تاریخ دقیق جشن‌های ماهانه با پسوند "گان"
💠 در گاهشمار باستانی ایران‌زمین (گاهشمار اوستایی)، همان گونه که امروزه هر ماه از سال دارای نامی ویژه است، هر روز از ماه نیز نام ویژه‌ی خود را داشته است و آن روز نه با شماره، بلکه با آن نام خوانده می‌شده است. ترتیب روزها در گاهشمار اوستایی به گونه‌ی زیر است:
💠 1- اورمَزد (دی) 2- بهمن 3- اردیبهشت 4- شهریور 5- سِپَندارمَذ (اسپند) 6- خرداد 7- اَمُرداد 8- دی‌به‌آذر 9- آذر 10- آبان 11- خور 12- ماه 13- تیر 14- گوش 15- دی‌به‌مهر 16- مهر 17- سروش 18- رَشن 19- فروردین 20- بهرام 21- رام 22- باد 23- دی‌به‌دین 24- دین 25- اَرد 26- اَشتاد 27- آسمان 28- زامیاد 29- مانترَه‌سِپَند 30- اَنارام (نام این سی روز برگرفته از نام‌های اهورامزدا، امشاسپندان و ایزدان در دین مَزدَیَسنا می‌باشد)
💠 چنان که پیداست، شمار این روزها به سی می‌رسیده است؛ زیرا گاهشمار اوستایی دربرگیرنده‌ی 12 ماه 30 روزه بوده است و به وارون گاهشمار کنونی کشور، هیچ ماه 31 روزه یا 29 روزهای در آن وجود نداشته است. پس، از آنجایی که سال خورشیدی دارای 365 روز است اما دوازده ماه سی روزه تنها 360 روز را در بر می‌گیرد (12×30=360)، پس در گاهشمار اوستایی، پنج روز باقی‌مانده را پنجه‌ی "گاتابیو" می‌نامند و آن را در پایان هر سال جای داده و جزو هیچ یک از ماه‌های سال نمی‌دانند.
💠 نام پنج روز گاتابیو: 1- اَهونَوَد 2- اُشتَوَد 3- سِپَنتمَد 4- وُهوخشَترَ 5- وَهیشتوئیشت (نام این پنج روز برگرفته از نام پنج بخش گاتها، سروده‌های اَشو زرتشت، می‌باشد)
💠 حال آنکه در این گاهشمار، جشن‌هایی با پسوند "گان" وجود دارند که به فراخور یکی شدن نام روز و ماه برگزار می‌شوند؛ مانند جشن‌های تیرگان (روز تیر از ماه تیر) و مهرگان (روز مهر از ماه مهر). اگر یکبار دیگر به فهرست نام روزها بنگرید، خواهید دید که تیر روز سیزدهم و مهر روز شانزدهم هر ماه در گاهشمار اوستایی‌ست.
💠 حال تیرگان بر پایه‌ی گاهشمار اوستایی چندمین روز سال است؟:
🧮 30 + 30 + 30 + 13 = 103
💠 حال نکته اینجاست که 103اُمین روز سال در گاهشماری کنونی کشور، نه برابر با 13 تیر، بلکه برابر با 10 تیر می‌باشد. چرایی‌اش نیز 30 روزه بودن همه‌ی ماه‌ها در گاهشمار اوستایی اما 31 روزه بودن شش ماه نخست سال در گاهشمار کنونی کشور است.
🧮 31 + 31 + 31 + 10 = 103
💠 پس جشن تیرگان برابر است با 103اُمین روز سال، یعنی روز تیر از ماه تیر در گاهشمار باستانی و دهمین روز از چهارمین ماه در گاهشمار کنونی کشور. با این همه، شوربختانه برخی گرامیان بدون نگرش به این تفاوت‌ها در میان دو گاهشمارِ یادشده، جشن‌های ماهانه با پسوند "گان" را 1 تا 6 روز دیرتر شادباش می‌گویند و این چنین موجب آشفتگی گاهشماری و عدم یکپارچگی در برگزاری این جشن‌های کهن ملی می‌شوند!
💠 اینک، تاریخ درست این جشن‌ها بر پایه‌ی گاهشمار کنونی کشور را در زیر می‌آورم که البته با یک حساب سرانگشتی، مانند محاسبه‌ی بالا، تشخیص‌پذیر اند:
فروردینگان: 19 فروردین
اردیبهشتگان: 2 اردیبهشت (و نه 3)
خردادگان: 4 خرداد (و نه 6)
تیرگان: 10 تیر (و نه 13)
امردادگان: 3 امرداد (و نه 7)
شهریورگان: 30 امرداد (و نه 4 شهریور)
مهرگان: 10 مهر (و نه 16)
آبانگان: 4 آبان (و نه 10)
آذرگان: 3 آذر (و نه 9)
دیگان: 25 آذر و 2، 9 و 17 دی (و نه 1، 8، 15 و 23 دی)
بهمنگان: 26 دی (و نه 2 بهمن)
سپندارمذگان: 29 بهمن (و نه 5 اسپند)
💠 با نگرش به آنچه گفته شد، بهتر است برای اشتباه گرفته نشدن روزهای گاهشمار اوستایی با گاهشمار رسمی کشور، از شماره‌ی روزها تنها برای گاهشمار رسمی بهره بگیریم و روزهای گاهشمار اوستایی را تنها با نام ویژه‌ی خود بخوانیم. برای نمونه: مهرگان، روز مهر از ماه مهر، برابر با 10 مهر.
💠 این نکته را هم در پایان باید افزود که ساختار ماه‌های گاهشمار کنونی کشور، برگرفته از گاهشمار جلالی اند. در این گاهشمار، تا پیش از روزگار رضاشاه بزرگ، ماه‌ها با نام‌هایی چون حمل، ثور، جوزا، سرطان و ... نامیده می‌شدند. اما پس از آن، در زمانه‌ی پادشاهی رضاشاه پهلوی، بدون آنکه دگرگونی‌ای در ساختار گاهشمار کشور (گاهشمار جلالی) پدید آید، نام ماه‌های گاهشمار اوستایی بر روی ماه‌های گاهشمار جلالی نهاده شدند.
💠 از اینجاست که برخی به خطا رفته و برای نمونه، وقتی ابوریحان بیرونی در کتابش آثارالباقیه، از برگزاری تیرگان در 13 تیر سخن می‌گوید و سیزدهمین روز ماه تیر در گاهشمار اوستایی را در نظر دارد، به‌نادرست می‌پندارند که این همان 13 تیر در گاهشمار کنونی ماست؛ در حالی که چنین نیست و بیرونی حتی روحش هم از گاهشماری با ساختار جلالی اما نام‌های اوستایی که در سد (صد) ها سال بعد پدید خواهد آمد، خبر نداشته است!
✍ بهدین تیرداد نیک اندیش
💠 در گاهشمار باستانی ایران‌زمین (گاهشمار اوستایی)، همان گونه که امروزه هر ماه از سال دارای نامی ویژه است، هر روز از ماه نیز نام ویژه‌ی خود را داشته است و آن روز نه با شماره، بلکه با آن نام خوانده می‌شده است. ترتیب روزها در گاهشمار اوستایی به گونه‌ی زیر است:
💠 1- اورمَزد (دی) 2- بهمن 3- اردیبهشت 4- شهریور 5- سِپَندارمَذ (اسپند) 6- خرداد 7- اَمُرداد 8- دی‌به‌آذر 9- آذر 10- آبان 11- خور 12- ماه 13- تیر 14- گوش 15- دی‌به‌مهر 16- مهر 17- سروش 18- رَشن 19- فروردین 20- بهرام 21- رام 22- باد 23- دی‌به‌دین 24- دین 25- اَرد 26- اَشتاد 27- آسمان 28- زامیاد 29- مانترَه‌سِپَند 30- اَنارام (نام این سی روز برگرفته از نام‌های اهورامزدا، امشاسپندان و ایزدان در دین مَزدَیَسنا می‌باشد)
💠 چنان که پیداست، شمار این روزها به سی می‌رسیده است؛ زیرا گاهشمار اوستایی دربرگیرنده‌ی 12 ماه 30 روزه بوده است و به وارون گاهشمار کنونی کشور، هیچ ماه 31 روزه یا 29 روزهای در آن وجود نداشته است. پس، از آنجایی که سال خورشیدی دارای 365 روز است اما دوازده ماه سی روزه تنها 360 روز را در بر می‌گیرد (12×30=360)، پس در گاهشمار اوستایی، پنج روز باقی‌مانده را پنجه‌ی "گاتابیو" می‌نامند و آن را در پایان هر سال جای داده و جزو هیچ یک از ماه‌های سال نمی‌دانند.
💠 نام پنج روز گاتابیو: 1- اَهونَوَد 2- اُشتَوَد 3- سِپَنتمَد 4- وُهوخشَترَ 5- وَهیشتوئیشت (نام این پنج روز برگرفته از نام پنج بخش گاتها، سروده‌های اَشو زرتشت، می‌باشد)
💠 حال آنکه در این گاهشمار، جشن‌هایی با پسوند "گان" وجود دارند که به فراخور یکی شدن نام روز و ماه برگزار می‌شوند؛ مانند جشن‌های تیرگان (روز تیر از ماه تیر) و مهرگان (روز مهر از ماه مهر). اگر یکبار دیگر به فهرست نام روزها بنگرید، خواهید دید که تیر روز سیزدهم و مهر روز شانزدهم هر ماه در گاهشمار اوستایی‌ست.
💠 حال تیرگان بر پایه‌ی گاهشمار اوستایی چندمین روز سال است؟:
🧮 30 + 30 + 30 + 13 = 103
💠 حال نکته اینجاست که 103اُمین روز سال در گاهشماری کنونی کشور، نه برابر با 13 تیر، بلکه برابر با 10 تیر می‌باشد. چرایی‌اش نیز 30 روزه بودن همه‌ی ماه‌ها در گاهشمار اوستایی اما 31 روزه بودن شش ماه نخست سال در گاهشمار کنونی کشور است.
🧮 31 + 31 + 31 + 10 = 103
💠 پس جشن تیرگان برابر است با 103اُمین روز سال، یعنی روز تیر از ماه تیر در گاهشمار باستانی و دهمین روز از چهارمین ماه در گاهشمار کنونی کشور. با این همه، شوربختانه برخی گرامیان بدون نگرش به این تفاوت‌ها در میان دو گاهشمارِ یادشده، جشن‌های ماهانه با پسوند "گان" را 1 تا 6 روز دیرتر شادباش می‌گویند و این چنین موجب آشفتگی گاهشماری و عدم یکپارچگی در برگزاری این جشن‌های کهن ملی می‌شوند!
💠 اینک، تاریخ درست این جشن‌ها بر پایه‌ی گاهشمار کنونی کشور را در زیر می‌آورم که البته با یک حساب سرانگشتی، مانند محاسبه‌ی بالا، تشخیص‌پذیر اند:
فروردینگان: 19 فروردین
اردیبهشتگان: 2 اردیبهشت (و نه 3)
خردادگان: 4 خرداد (و نه 6)
تیرگان: 10 تیر (و نه 13)
امردادگان: 3 امرداد (و نه 7)
شهریورگان: 30 امرداد (و نه 4 شهریور)
مهرگان: 10 مهر (و نه 16)
آبانگان: 4 آبان (و نه 10)
آذرگان: 3 آذر (و نه 9)
دیگان: 25 آذر و 2، 9 و 17 دی (و نه 1، 8، 15 و 23 دی)
بهمنگان: 26 دی (و نه 2 بهمن)
سپندارمذگان: 29 بهمن (و نه 5 اسپند)
💠 با نگرش به آنچه گفته شد، بهتر است برای اشتباه گرفته نشدن روزهای گاهشمار اوستایی با گاهشمار رسمی کشور، از شماره‌ی روزها تنها برای گاهشمار رسمی بهره بگیریم و روزهای گاهشمار اوستایی را تنها با نام ویژه‌ی خود بخوانیم. برای نمونه: مهرگان، روز مهر از ماه مهر، برابر با 10 مهر.
💠 این نکته را هم در پایان باید افزود که ساختار ماه‌های گاهشمار کنونی کشور، برگرفته از گاهشمار جلالی اند. در این گاهشمار، تا پیش از روزگار رضاشاه بزرگ، ماه‌ها با نام‌هایی چون حمل، ثور، جوزا، سرطان و ... نامیده می‌شدند. اما پس از آن، در زمانه‌ی پادشاهی رضاشاه پهلوی، بدون آنکه دگرگونی‌ای در ساختار گاهشمار کشور (گاهشمار جلالی) پدید آید، نام ماه‌های گاهشمار اوستایی بر روی ماه‌های گاهشمار جلالی نهاده شدند.
💠 از اینجاست که برخی به خطا رفته و برای نمونه، وقتی ابوریحان بیرونی در کتابش آثارالباقیه، از برگزاری تیرگان در 13 تیر سخن می‌گوید و سیزدهمین روز ماه تیر در گاهشمار اوستایی را در نظر دارد، به‌نادرست می‌پندارند که این همان 13 تیر در گاهشمار کنونی ماست؛ در حالی که چنین نیست و بیرونی حتی روحش هم از گاهشماری با ساختار جلالی اما نام‌های اوستایی که در سد (صد) ها سال بعد پدید خواهد آمد، خبر نداشته است!
✍ بهدین تیرداد نیک اندیش
جزایر سه‌گانه بوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک همیشه ایرانی بودند، ایرانی هستند و ایرانی خواهند ماند.
@akherin
@akherin
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
🌊 🌊 🌊
خوشی و تندرستی و برکت باد بر همه پاکان و نیکمنشان هستی در این جشن آبانگان؛ و در همه ی گاه ها و روز ها و ماه ها و سالها.
آبانگان نوید خرمی و سرسبزی و پر آبی زمین تشنه را میدهد.
امید که تشنگی تن و روان همگان در این آیین ها و سنت های زیبا برطرف گشته و همه ی هستی سیراب از این سرچشمه ی پاک و زلال و مینوی اهورایی گردند...
🌊 🌊 🌊
جشن آبانگان گرامی باد
خوشی و تندرستی و برکت باد بر همه پاکان و نیکمنشان هستی در این جشن آبانگان؛ و در همه ی گاه ها و روز ها و ماه ها و سالها.
آبانگان نوید خرمی و سرسبزی و پر آبی زمین تشنه را میدهد.
امید که تشنگی تن و روان همگان در این آیین ها و سنت های زیبا برطرف گشته و همه ی هستی سیراب از این سرچشمه ی پاک و زلال و مینوی اهورایی گردند...
🌊 🌊 🌊
جشن آبانگان گرامی باد
💧به فرخندگیِ چهارمِ آبان‌ماه، جشنِ آبانگان؛ آبانگان، جشنِ پاسداشتِ آب و پاکیِ رودها
💧«آبهای چشمه‌ساران را می‌ستاییم.
آبهای گذرگاهها را می‌ستاییم.
... کوههای آبریزان را می‌ستاییم.
دریاچه‌های آبزای را می‌ستاییم.
... همه‌ی چیزهای نیک را می‌ستاییم» (یسنا، هاتِ ۴۲).
💧 جشنِ آبانگان، در روزِ آبان از ماهِ آبان، برابر با چهارم آبان
💧«آبهای چشمه‌ساران را می‌ستاییم.
آبهای گذرگاهها را می‌ستاییم.
... کوههای آبریزان را می‌ستاییم.
دریاچه‌های آبزای را می‌ستاییم.
... همه‌ی چیزهای نیک را می‌ستاییم» (یسنا، هاتِ ۴۲).
💧 جشنِ آبانگان، در روزِ آبان از ماهِ آبان، برابر با چهارم آبان
💠قنات هدیه ای از ایران به جهان
💧در روزگاری که پارس‌ها بر آسیا فرمان می‌راندند، به کسانی که آب را به زمینی که قبلا بی آب بود هدایت می کردند، اجازه می‌دادند پنج نسل تمام از آن زمین استفاده کنند... مردم با تحمل هرگونه رنج و هزینه‌ی ممکن می‌کوشیدند تا با ساختن کانال های زیرزمینی آب را از فاصله‌ی دور به زمین خود می رساندند
💧کانال هایی که حتی امروزه هم استفاده کنندگان از آن نمی‌دانند از کجا شروع می‌شوند.
💧هنر سیستم آبیاری زیرزمینی(قنات) از ایران به همه‌ی مناطق خشک آسیا و شمال آفریقا راه یافت. قنات از راه تونس و مراکش به اسپانیا رفت و از آن‌جا، همانگونه که کارل ترول در سال ۱۹۵۴ میلادی ثابت کرد، حتی سر از مکزیک درآورد.
📚منبع:داریوش و ایرانیان،تاریخ فرهنگ و تمدن هخامنشیان/والتر هینتس/ص۵۱
@akherin
💧در روزگاری که پارس‌ها بر آسیا فرمان می‌راندند، به کسانی که آب را به زمینی که قبلا بی آب بود هدایت می کردند، اجازه می‌دادند پنج نسل تمام از آن زمین استفاده کنند... مردم با تحمل هرگونه رنج و هزینه‌ی ممکن می‌کوشیدند تا با ساختن کانال های زیرزمینی آب را از فاصله‌ی دور به زمین خود می رساندند
💧کانال هایی که حتی امروزه هم استفاده کنندگان از آن نمی‌دانند از کجا شروع می‌شوند.
💧هنر سیستم آبیاری زیرزمینی(قنات) از ایران به همه‌ی مناطق خشک آسیا و شمال آفریقا راه یافت. قنات از راه تونس و مراکش به اسپانیا رفت و از آن‌جا، همانگونه که کارل ترول در سال ۱۹۵۴ میلادی ثابت کرد، حتی سر از مکزیک درآورد.
📚منبع:داریوش و ایرانیان،تاریخ فرهنگ و تمدن هخامنشیان/والتر هینتس/ص۵۱
@akherin
🔥آتشکده جره(گره)،شهرستان کازرون،استان فارس🔥
🔻این بنا از دوران ساسانی به
جای مانده است و در روستای بالاده در جاده کازرون به فراشبند استان فارس بر بلندایی که مشرف به رودخانه چره،است قرار دارد
🔻در اطراف این بنای تاریخی که کاربری آن به عنوان آتشکده بوده است بازمانده هایی از ساختمان هایی به چشم می آید که احتمال داده می شود مکان زندگی موبدان بوده است این بنای تاریخی از سنگ ملات گچ ساخته شده است و ارتفاع آن ۱۴ متر است.
@akherin
🔻این بنا از دوران ساسانی به
جای مانده است و در روستای بالاده در جاده کازرون به فراشبند استان فارس بر بلندایی که مشرف به رودخانه چره،است قرار دارد
🔻در اطراف این بنای تاریخی که کاربری آن به عنوان آتشکده بوده است بازمانده هایی از ساختمان هایی به چشم می آید که احتمال داده می شود مکان زندگی موبدان بوده است این بنای تاریخی از سنگ ملات گچ ساخته شده است و ارتفاع آن ۱۴ متر است.
@akherin
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
💠آرامگاه یعقوب لیث(رادمان پور ماهک) دزفول💠
ــــــــــــــــــــــــــــــ
رادمان پور ماهک (یعقوب لیث صفاری)
زاده‌ی ۲۲۵ ه.ق - درگذشته‌ی ۲۶۵ ه.ق
بنیانگذار دودمان صفاریان در سیستان به مرکزیت زَرَنگ بود.
@akherin
ــــــــــــــــــــــــــــــ
رادمان پور ماهک (یعقوب لیث صفاری)
زاده‌ی ۲۲۵ ه.ق - درگذشته‌ی ۲۶۵ ه.ق
بنیانگذار دودمان صفاریان در سیستان به مرکزیت زَرَنگ بود.
@akherin
گالری نگارهای اشو زرتشت
بنام دادار اورمزد روز اورمزد از ماه آذر بر همه دوستان خجسته باد دیر زیوی درست زیوی شاد زیوی بکامه زیوی تان را از اهورامزدا آرمان دارم ،، ایدون باد🙏
🔥 جشن_آذرگان
در نهمین روز از آذرماه که نام روز و ماه یکی می‌شود روز آذر در ماه آذر، جشن_آذرگان برگزار می‌شود.
جشن آذرگان در سالنامه مزدیسنی(زرتشتی) سوم آذر ماه است.
🔥فرخندگی و هم نامی روز و ماه بنام ایزد آذر و بزرگداشت جایگاه آن در اندیشه ایرانیان:
آتش یكی از چهار آخشیج(:عنصر) پاک در نزد ایرانیان باستان و زرتشتیان است.
آذر نام ایزد نگاهبان آتش است. از اینرو، آذرگان نیز در شمار جشن‌هایی است كه آیین‌های آن با بزرگداشت آتش كه یكی از فروزه‌های نیک اهورایی است، نزدیكی و همخوانی دارد.
آتش میان ایرانیان از دیرباز از سپنت‌ینگی(:پاکی و ورجاوندی) ویژه‌ای برخوردار بوده است و بنا به یک باور آن‌را جانشین خورشید روی زمین می‌دانستند. به این دلیل است كه در اوستا سروده‌هایی درباره ستایش آتش و خورشید به‌چشم می‌خورد.
🔥جایگاه آذر در فرهنگ ایران:
آذر در اوستا «آتَر - آتَرش» و در پهلوی «آتُر - آتَخش» و در پارسی امروزه «آذر- آتش»است. آذر، ایزد نگاهبان آتش و فروزه اهورامزداست برای همین گاه او را در شمار امشاسپندان آورده‌اند.
در فرهنگ ایران، آتش یکی از پدیده‌های زاستار(:طبیعت) است که ستودنی‌ست چون گرمای زندگی را در کالبد دیگر پدیده‌های هستی جاری می‌سازد و با روشنایی خود که نشانی از آذر اهورایی است جان و دل یاران اهورامزدا را روشنایی می‌بخشد پس «سوی ستایش» اهورامزداست و آتش پرستاران در آتشکده از آن پرستاری می‌کنند. جشن آذرگان از جشن‌های ویژه آتش در فرهنگ ایران است که در ستایش آذر اهورایی برگزار می‌شود.
در یسنا نیز بارها به آذر و آتش و اهمیت آن اشاره شده‌است كه چند نمونه از آن به این شرح است:
«ای آذر تویی خوشی بخش جهان مزدا آفریده، ما خواستاریم به وسیله تو با اندیشه راست و كردار درست و آیین نیک، مزدا اهورا را پرستش كنیم و به او نزدیک شویم.
(یسنا. هات۳۶ بند۳).
🔥جشن آذرگان خجسته بادا
@akherin
در نهمین روز از آذرماه که نام روز و ماه یکی می‌شود روز آذر در ماه آذر، جشن_آذرگان برگزار می‌شود.
جشن آذرگان در سالنامه مزدیسنی(زرتشتی) سوم آذر ماه است.
🔥فرخندگی و هم نامی روز و ماه بنام ایزد آذر و بزرگداشت جایگاه آن در اندیشه ایرانیان:
آتش یكی از چهار آخشیج(:عنصر) پاک در نزد ایرانیان باستان و زرتشتیان است.
آذر نام ایزد نگاهبان آتش است. از اینرو، آذرگان نیز در شمار جشن‌هایی است كه آیین‌های آن با بزرگداشت آتش كه یكی از فروزه‌های نیک اهورایی است، نزدیكی و همخوانی دارد.
آتش میان ایرانیان از دیرباز از سپنت‌ینگی(:پاکی و ورجاوندی) ویژه‌ای برخوردار بوده است و بنا به یک باور آن‌را جانشین خورشید روی زمین می‌دانستند. به این دلیل است كه در اوستا سروده‌هایی درباره ستایش آتش و خورشید به‌چشم می‌خورد.
🔥جایگاه آذر در فرهنگ ایران:
آذر در اوستا «آتَر - آتَرش» و در پهلوی «آتُر - آتَخش» و در پارسی امروزه «آذر- آتش»است. آذر، ایزد نگاهبان آتش و فروزه اهورامزداست برای همین گاه او را در شمار امشاسپندان آورده‌اند.
در فرهنگ ایران، آتش یکی از پدیده‌های زاستار(:طبیعت) است که ستودنی‌ست چون گرمای زندگی را در کالبد دیگر پدیده‌های هستی جاری می‌سازد و با روشنایی خود که نشانی از آذر اهورایی است جان و دل یاران اهورامزدا را روشنایی می‌بخشد پس «سوی ستایش» اهورامزداست و آتش پرستاران در آتشکده از آن پرستاری می‌کنند. جشن آذرگان از جشن‌های ویژه آتش در فرهنگ ایران است که در ستایش آذر اهورایی برگزار می‌شود.
در یسنا نیز بارها به آذر و آتش و اهمیت آن اشاره شده‌است كه چند نمونه از آن به این شرح است:
«ای آذر تویی خوشی بخش جهان مزدا آفریده، ما خواستاریم به وسیله تو با اندیشه راست و كردار درست و آیین نیک، مزدا اهورا را پرستش كنیم و به او نزدیک شویم.
(یسنا. هات۳۶ بند۳).
🔥جشن آذرگان خجسته بادا
@akherin