هرجا دیدید برای هزینهٔ چیزی چانه می‌زنند بدانید آن چیز دیگر خیلی مهم نیست.

انسانی که نعمت را نمی‌بیند، نشانه را هم نمی‌بیند. همین است که خداوند متعال در چندین آیه* پس از ذکر نشانه‌هایش می‌فرماید که این‌ها آیه و نشانه است، اما برای آنان که بسیار اهل صبر و شکر هستند. چرا صابرِ شاکر نشانه‌بین است؟ چون هم نعمت و هم نشانه هر دو اندیشه می‌خواهد و اندیشه و صبر به هم مربوطند. ناشکرها، رویگردان هستند و نالان‌ها هم رویگردانند. رویگردانی یک واژهٔ مهم قرآنی است که هم در موضع بی‌توجهی به نشانه‌ها به کار رفته (انبیاء: ۳۲) و هم برای بی‌توجهی به نعمت (فصلت: ۵۱).

شاکر از نعمتِ روی آورده رو نمی‌گرداند. شاکر به همهٔ داشته‌ها فکر می‌کند و چیزی را بدیهی نمی‌بیند. اندیشه عبادت است. چون برای برخی، نعمت‌ها و نشانه‌ها همانند صدای کولر است، از پس زمینهٔ ذهنشان حذف می‌شود.

* (ابراهیم: ۵) (لقمان: ۳۱) (سبأ: ۱۹) (شوری: ۳۳).

به نظر می‌آید دوران ما، دوران ستایش هوش و تحقیر حکمت باشد. با این حال، هر باهوشی الزاما عاقل نیست. در این باره بیشتر خواهم گفت، ان شاء الله.

باهوش‌های عجیب و غریب | ترویج هوش در برابر حکمت

Зеҳнҳои аҷибу ғариб | Тарғиби зеҳн бар муқобили ҳикмат

ریاکاری این دوران دیگر چندان سمت دین نیست مگر آنکه کسی بخواهد جایی در این کشور منصبی بگیرد اما در عرصهٔ جامعه، ریاکاری به سمتی می‌رود که جذاب و پرطرفدار است. کول‌نمایی، شادنمایی، مهربان نشان دادن خود در برابر حیوانات و... البته این قطعا معنایش این نیست که هرکس با حیوانات مهربان است یا شاد است دارد نمایش می‌دهد، اما اگر کسی بخواهد خود را طوری نشان دهد که نیست، قطعا خودش را آن چیزی نشان می‌دهد که طرفدار دارد. حالا اگر باهوش نمایی پرطرفدار باشد و من باهوش نباشم باید چکار کنم؟ بله، می‌توانم خودم را گیج و حواس پرت و شلخته و غیر اجتماعی نشان دهم. انیشتین شدن آسان نیست ولی می‌شود موهایت را شانه نکنی.

البته این که گفتم حکمت، چیزهایی را هم به نام حکمت ترویج می‌کنند اما جالب است که همان را هم برای این سبک زندگی و تاییدش به کار می‌برند. مثلا بهره‌گیری گزینشی از اشعار فارسی (نمونهٔ به روز شدهٔ مولانا، گزینش از خیام و حافظ و...) یا جا انداختن شارلاتان‌هایی مثل اوشو به عنوان پیر خردمند.

به این فکر کنید که باطنی‌گری و بیهوده دانستن احکام «ظاهری» اسلام در دوران ما چقدر حضور دارد.

روزۀ عرفه را فراموش نکنید... تقبّل الله منا ومنکم!

عید همگی‌تان مبارک و تقبل الله منا ومنکم.

برادرتان عبدالله

امتی که نمی‌تواند به وقتش شاد باشد و به دلیل مصیبت دیروز، دستاورد امروز را نمی‌بیند، امت ادامه دادن نیست. غم مداوم یعنی پذیرش شکست. همهٔ کسانی که پیروز می‌شوند امیدی در دل داشته‌اند و امید از جنس شادی است. آن مجاهد پابرهنه که با اسلحهٔ کهنه به دل دشمن می‌زند قطعا دلش پر از احساسات منفی نیست. آن برخاستن پس از مصیبت دلیل شادی و امید است. «به به» گفتن آن صحابی است که از شوق، چند دانه خرما را انداخت و به دل دشمن زد.

این وصف زیبا را از زبان یک صحابی بشنوید: «وأسرعهم إفاقة بعد مصيبة». یعنی: آنان در برخاستن پس از مصیبت، سریع‌ترین مردم هستند. این را دربارهٔ ویژگی‌های رومیان (همان غرب امروزی) گفت. همان‌هایی که تا نزدیکی قیامت، رقیبان سرسخت ما هستند.

مایل شدن به یک سمت آسان است، برای همین غالب مردم یا به سمت غم مزمن گرایش دارند و یا به سمت بی‌خیالی و الکی خوشی. بیداری اما این شکلی است که تو زندگی را زمینی موزاییکی ببینی که هر جایش رنگی است و هر موضعی، واکنش خودش را می‌خواهد. زمین زیر پایت را ببین و ببین به تو چه می‌گوید. عبادت وقتت را ببین و بپرس از تو چه می‌خواهد؟ اکنون وقت تبریک است. تقبل الله منا ومنکم.

دربارهٔ این «ویژگی‌های روم» سعی می‌کنم به زودی در یک فایل صوتی توضیح دهم. ان شاء الله.

مردم با روان‌پزشک صریح‌تر هستند تا با روحانی. چون روان‌پزشک آنان را از دوزخ نمی‌ترساند.

پائولو کوئلیو (منتشر شده توسط یکی از صفحات الحادی عربی)

اين حرف مثال مناسبی برای اثبات سطحی بودن سکولار عربی (شرقی) است، نه برای آنکه خود این حرف خیلی سطحی است ـ که واقعا سطحی است ـ بلکه اساسا برای کسانی که این حرف را برایشان نقل می‌کند (مسلمانان) معنایی ندارد! ملحد شرقی هر آنچه از انسان اروپایی بشنود را بدون در نظر گرفتن شرایط و محیط و سیاقِ گوینده‌اش طوطی‌وار نقل می‌کند چون اساسا معنایش را نمی‌داند*. برای سکولار شرقی همهٔ «ادیان» شبیه هم‌ند به ویژه اگر بشنود که این حرف دربارهٔ «ادیان ابراهیمی» است؛ دیگر نیاز چندانی به جستجو نیست، کافی است حرفی را که سکولار غربی دربارهٔ مسیحیت زده کپی کند و آن نسخهٔ کپی شده را به اسلام نسبت دهد.

گوینده این سخن یک نویسندهٔ برزیلی است؛ یعنی آنکه او دارد از یک خاستگاه کاتولیک سخن می‌گوید که اعتراف به گناه را از واجبات شخص مسیحی می‌داند، برعکس اسلام که اعتراف به گناه را گناهی دیگر می‌داند؛ مسلمان صالح کسی است که گناه خود را میان خود و پروردگارش نگه می‌دارد و همانجا نزد او توبه می‌کند و معصیتش را علنی نمی‌کند. همین اختلاف می‌تواند ما را در فهم ذهنیت «مسیحی‌های» معاصر یاری دهد، چه آنهایی که واقعا مسیحی هستند و چه ملحد و یا حتی مسلمانانی با فهم مسیحی از دین. چنین فهمی از بدعت اتاق اعتراف نصرانی برآمده است.

برای یک نصرانی آمرزش گناهان و رهایی، از اعتراف می‌گذرد، از این رو شخص مسیحی (یا تاثیر گرفته از آنان) پنهان ماندن گناهان را نوعی نفاق می‌بیند. همین مسئله دربارهٔ اروپایی سکولار که پیشینه‌ای مسیحی دارد و تاثیرگرفتگان از آنان صادق است. گناه یعنی گناهی که پنهان است. گناه بودن معصیت در ذاتِ معصیت نیست، بلکه در پوشاندن آن است، یعنی اگر گناهی را علنی انجام دادی دیگر گناه نیست و چه بسا نشان دهندهٔ «رندی» و رو راست بودن تو باشد و حتی به ستایش از تو بینجامد. از این رو انسان اروپایی احساس آسودگی وجدان نمی‌کند مگر با اعلان گناه یا اعتراف به آن و این همان چیزی است که اخیرا با بیان «هویت جنسیتی» ارتباط یافته است.

کشف راز و علنی کردن آن همان عاملی است که به پاکسازی درون می‌انجامد؛ چه این آشکارسازی با بیان راز به اطرافیان یا از طریق شبکه‌های اجتماعی باشد یا بر روی صندلی روانکاو که جایگزین اتاق اعتراف کلیسا شده است. یا چنانکه چسترتون می‌گوید: «روانکاوی همان اعتراف است، البته بدون آمرزش».

نویسنده: حس سلیم
(ترجمه با تصرف و اندکی اضافات)

* در محیط اسلامی نیازی به بیان گناهان به عالم یا شیخ نیست تا تو را از جهنم بترساند! بلکه خود این اعتراف به گناهانِ خود نزد دیگری، گناه است. بگذریم که هنگام توبه، هنگام یادآوری رحمت الهی است و شما نزد هر عالمی بروید و بگویید قصد توبه دارید شما را به رحمت خداوند نوید می‌دهد بی‌آنکه بخواهد دربارهٔ گناه شما چیزی بداند.

#ترجمه

آنکه بت خود را شکسته برای شکستن بت‌های دیگران تواناتر است.

من مطمئنم غالب کسانی که دستی در نوشتن دارند نمی‌توانند تاثیری که نوشته‌هایشان بر خوانندگان دارد را درک کنند.

شاید اثربخشیِ تعداد کمی از نوشته‌های یک نویسنده به او برسد، اما بیشتر این تاثیر از او پنهان خواهد ماند.

به خدا قسم، من اثر عمیق تعدادی از کتاب‌ها و مقالات را بر اندیشه و آگاهی و وجدانم احساس می‌کنم در حالی که خود آن نویسنده‌ها - حتی آنهایی که در قید حیات هستند چه رسد به رفتگان - از این تاثیر بی‌اطلاع هستند.

بنابراین، اگر خداوند دروازهٔ نوشتن را به روی تو گشوده و بهرهٔ مناسبی از علم داری: بنویس، بنویس، بنویس.

- عبدالله الشهری

📺 اسلام‌شناس تنظیم بازار
چگونه افراد بی‌اطلاع را می‌فریبند؟

یکی از بهترین روش‌ها برای مبارزه با الحاد عاطل و خاتل فضای مجازی این است که سطح دانش و فهم داعیان دین‌ستیزشان را نشان دهیم. کسانی که جوابی برای سوالات بزرگ بشری ندارند و فکری ارائه نمی‌کنند، بلکه تنها بضاعتشان زبان‌درازی نسبت به دین است که با آن هم اسباب خندۀ افراد مطلع را فراهم می‌آورند.

مقدمه 00:00
زنادقه و حدیث عرق‌الخیل 00:29
ختم نبوت در عهد جدید 03:59
چالش‌چۀ ملحد در باب اخلاق 07:03

در یوتوب، با کیفیت دلخواه تماشا کنید
__________________
@pezhvaak_ch

هیچ یک‌جا نشسته‌ای با نبرد دیگران پیروز نشده است.

زمانی شکست کامل می‌شود که شکست خورده، بخشی از منظومهٔ پیروز شود. به امام احمد بن حنبل رحمه الله گفته شد: «باطل بر حق پیروز شد!» گفت: «غلبهٔ باطل بر حق این است که دل‌ها از هدایت به گمراهی جابجا شود؛ حال آنکه دل‌های ما بر حق پایدار است». برای همین بود که دوران جولان معتزله نتوانست به تسلط آنان بر جهان اسلام منتهی شود. البته گمان نکنید که این حفظ حق در دل کار ساده‌ای است. مقاومت، سرخ است. مردم به قوی‌تر میل دارند و حفظ باور به حق در دوران تسلط باطل ساده نیست. شاید روزهایی تاریک در پی باشد، شاید هم نباشد، اما در هر صورت بدان که نور سرد بیرون همیشه نیست، نور داغ درون را از دست نده.

چرا دوست داریم همه چیز را پیش‌بینی کنیم؟

Барои чӣ мо дӯст медорем, ки ҳама чизро пешгӯӣ кунем?

در همین باره:

https://www.tgoop.com/akseMahtab/1192

https://www.tgoop.com/akseMahtab/1330

https://www.tgoop.com/akseMahtab/2100

https://www.tgoop.com/akseMahtab/2101

و دین بیشتر مردم بر پایهٔ مشاهده و تجربه و آن‌چه با چشم خود می‌بینند، استوار است، نه بر دلیلی از وحیین (قرآن و سنت). و از این رو، با آن‌که پیامبر صلی‌ الله ‌علیه‌ و سلم ما را از دجّال خبر داده است، باز هم مردی به‌سوی او می‌رود تا تکذیبش کند، ولی آنچه را با او (دجال) می‌بیند، باور می‌کند و از او پیروی می‌نماید.

حازم الوزیری
ترجمه: صبغت الله عاکف

@Sebghatullah_Akef