مرحلهٔ ماقبل آخر داشتن، پنهان کردن است. وقتی خیلی پولدار می‌شوی، دست از نمایش می‌کشی. وقتی خیلی دوست داری، از آشکار کردنش ابا می‌ورزی. وقتی خیلی مخلص می‌شوی، عبادت خودت را پنهان می‌کنی. و آخرین مرحلهٔ داشتن همین است که تو پنهان می‌کنی و بقیه می‌دانند، چون «بودن» آن چیز آنقدر قوی است که کتمان کردنش هم پنهانش نمی‌کند. یکی می‌گفت آدم‌های پولدار بوی خاصی می‌دهند. یعنی تو آن آدم را از داشته‌هایش هم بگیری، باز غنی بودنش مشخص است. منظورم تازه‌ به دوران رسیده‌ها نیست. منظورم ثروتمند درست و حسابی است که از بس داشته، نیازی به نمایش آن نمی‌بیند. مثل آدم‌های مخلص که داستان اخلاصشان را عالم و آدم می‌دانند. قرن‌ها بعد ما از نمازهای پنهان یک زاهد می‌خوانیم که خودش سعی کرده کتمانش کند. خوبی‌ها عطر دارند.

آنقدر خالص بود که پنهانش کرد، و آنقدر قوی بود که همه دانستند.

قضیهٔ توبه یک قضیهٔ سلبی نیست، بلکه می‌تواند سکویی برای بهتر شدن باشد. هرچند پشیمانی برای توبه ضروری است، اما داستان توبه، داستان محبت است: {إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ وَيُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ}. اگر قضیه فقط جبران و برگشتن به نقطهٔ صفر بود، در بهترین حالت تو می‌توانستی چیزی را به جای قبلی‌اش برگردانی، اما توبه می‌تواند تو را به شخصی بهتر از خود قبل از توبه‌ات تبدیل کند. یک توبهٔ درست، در را به روی هزار راه خوب دیگر باز می‌کند که تو پیش از توبه با آن آشنا نبوده‌ای.