ما در جامعه‌ای زندگی می‌کنیم که ما را تشویق می‌کند به این بیندیشیم که چگونه یک «مسیرِ شغلیِ عالی» داشته باشیم، اما بسیاری از ما را در بیانِ اینکه چگونه «حیاتِ درونی» را بپرورانیم، «اَلکَن» و ناتوان رها می‌کند... ما در فرهنگی به سر می‌بریم که به ما می‌آموزد خود را ترویج و تبلیغ کنیم و بر مهارت‌های لازم برای «موفقیت» مسلط شویم، اما به «فروتنی»، «همدلی»، و «رویاروییِ صادقانه با خویش» - که برای ساختنِ «شخصیت» ضروری‌اند - تشویقِ چندانی نمی‌کند... و بدونِ آن [شخصیت]، نه تنها حیاتِ درونی‌تان، بلکه زندگیِ بیرونی‌تان نیز، سرانجام از هم فرو خواهد پاشید.

– دیوید بروکس، مسیرِ شخصی







🔺 - یک جنرالیست
🔻 @be_a_generalist





| Twitter | Instagram | Telegram |

اینکه فرض کنیم آنچه انسان در وهلهٔ نخست بدان نیازمند است، «تعادل»... یعنی حالتی «بی‌تنش» است، به گمانِ من، یک «تصورِ غلط و خطرناک» در حوزهٔ «بهداشتِ روانی» است. معماران، اگر بخواهند یک «طاقِ فرسوده» را مستحکم کنند، باری را که بر آن قرار دارد، افزایش می‌دهند؛ زیرا بدین وسیله، اجزایِ آن، محکم‌تر به یکدیگر می‌پیوندند.

– ویکتور فرانکل، انسان در جستجوی معنا







🔺 - یک جنرالیست
🔻 @be_a_generalist





| Twitter | Instagram | Telegram |