#пруднікі #гара_цэгла #sacral_mill
Шпацыруючы, вы не заўважыце, што гэта ўжо не мястэчка Крывічы, а ўжо маленькая вёска Пруднікі. Хаткі і іншыя рукатворныя аб'екты цягнуцца ўздоўж дарогі бесперапынна. У ХІХ ст. вёска была часткай маёнтка Швыкоўскіх. У 1865 годзе пражывала 50 чалавек.
Ад Крывічоў да Княгініна (дзе скончылася падарожжа, але там пачаўся аповед) недзе 8 км. Заход у Пруднікі трошкі дадае крокаў у гэты шлях, але яно варта таго. Бо паглядзіце, якая мілата! Драўляны вадзяны млын на рачулцы Наква. Пабудаваны ў пачатку ХХ стагоддзя. Асабліва прыемна, што праз гасцінную шчыліну дзвярэй можна трапіць унутр і пабачыць рэшты абсталявання. Яно куды больш сучаснае за сам будынак, але ж цікава ўсё адно.
Дарэчы, назва вёскі, магчыма, паходзіць ад самога млына. Тыпу прудам у паўночных гаворках Беларусі называлі вадзяныя млыны. А пруднік - млынар.
Вось і апошні допіс з гэтай вандроўкі. Але вандроўка не апошняя. Таму працяг усяго гэтага бязладдзя будзе.
Шпацыруючы, вы не заўважыце, што гэта ўжо не мястэчка Крывічы, а ўжо маленькая вёска Пруднікі. Хаткі і іншыя рукатворныя аб'екты цягнуцца ўздоўж дарогі бесперапынна. У ХІХ ст. вёска была часткай маёнтка Швыкоўскіх. У 1865 годзе пражывала 50 чалавек.
Ад Крывічоў да Княгініна (дзе скончылася падарожжа, але там пачаўся аповед) недзе 8 км. Заход у Пруднікі трошкі дадае крокаў у гэты шлях, але яно варта таго. Бо паглядзіце, якая мілата! Драўляны вадзяны млын на рачулцы Наква. Пабудаваны ў пачатку ХХ стагоддзя. Асабліва прыемна, што праз гасцінную шчыліну дзвярэй можна трапіць унутр і пабачыць рэшты абсталявання. Яно куды больш сучаснае за сам будынак, але ж цікава ўсё адно.
Дарэчы, назва вёскі, магчыма, паходзіць ад самога млына. Тыпу прудам у паўночных гаворках Беларусі называлі вадзяныя млыны. А пруднік - млынар.
Вось і апошні допіс з гэтай вандроўкі. Але вандроўка не апошняя. Таму працяг усяго гэтага бязладдзя будзе.
🔥51❤17👍8❤🔥4👏2
#менск #sacral_urban
Ужо пісаў пра тое, што некалі памылкова абзываў ледзь не ўсю цагляную забудову мяжы ХІХ-ХХ стагоддзяў мадэрнам. Сорамна, канешне, за ўласную недасведчанасць, але гэта не толькі мая памылка. Начытаўся гэтых вашых інтэрнэтаў і хадзіў вумнічаў.
Але сёння сур’ёзна пра мадэрн. Той самы стыль ар-нуво. Рэдкі звер у сталіцы, але сустракаецца.
Калі прагульвацца ў раёне Асмалоўкі, можна заўважыць камяніцу на скрыжаванні Багдановіча і Кісялёва. Менавіта аконны праём выдае ў ім той самы мадэрн. Неаднаразова гледзячы на яго, заўсёды ўзнікала нейкая паралель з неамаўрытанскай сінагогай. Бо круглай частцы акна пасавала б зорка Давіда (у мяне аднаго так?).
Дом пабудаваны ў 1890-я, калі і цагляны корпус піўзавода па-суседству (Аліварыя сёння) і, меркава, з той жа цэглы. Тут маглі жыць супрацоўнікі бровара (а маглі і ня жыць).
І вось, чарговы раз праходзячы побач, былі заўважаны не да канца зачыненыя жалезныя дзьверы з дамафонам. Ды гэта ж нейкі падарунак лёсу! Дзялюся ім і з вамі.
Ужо пісаў пра тое, што некалі памылкова абзываў ледзь не ўсю цагляную забудову мяжы ХІХ-ХХ стагоддзяў мадэрнам. Сорамна, канешне, за ўласную недасведчанасць, але гэта не толькі мая памылка. Начытаўся гэтых вашых інтэрнэтаў і хадзіў вумнічаў.
Але сёння сур’ёзна пра мадэрн. Той самы стыль ар-нуво. Рэдкі звер у сталіцы, але сустракаецца.
Калі прагульвацца ў раёне Асмалоўкі, можна заўважыць камяніцу на скрыжаванні Багдановіча і Кісялёва. Менавіта аконны праём выдае ў ім той самы мадэрн. Неаднаразова гледзячы на яго, заўсёды ўзнікала нейкая паралель з неамаўрытанскай сінагогай. Бо круглай частцы акна пасавала б зорка Давіда (у мяне аднаго так?).
Дом пабудаваны ў 1890-я, калі і цагляны корпус піўзавода па-суседству (Аліварыя сёння) і, меркава, з той жа цэглы. Тут маглі жыць супрацоўнікі бровара (а маглі і ня жыць).
І вось, чарговы раз праходзячы побач, былі заўважаны не да канца зачыненыя жалезныя дзьверы з дамафонам. Ды гэта ж нейкі падарунак лёсу! Дзялюся ім і з вамі.
❤69👍7🤷♂2☃1
#градзянка #sacral_industrial
У апошнія дні працы маршрута Асіповічы-Градзянка здарыўся пэўны ўсплёск цікаўнасці да яго. Ад турыстаў, блогераў ды вось гэтых чэлікаў, што ведаюць усе маркі цягнікоў, у якім годзе вырабленыя ды дзе катаюцца. У вагоне ў той дзень нават ехаў цэлы гурт такіх аматараў з іншай краіны. Нават прыйшла думка, што заўважыўшы раптоўнае павелічэнне продажу квіткоў, кіраўніцтва БЧ захавае гэтую вясковую "дарогу жыцця". Які аптымізм, якая наіўнасць!
Усё гэта без сумневаў цікава да пэўнай мяжы. Але аказалася, што гісторыя мясцін трошкі шырэй ды глыбей за ўсякія тэхнічныя характарыстыкі.
Нават зараз у гэтых мясцінах шмат лесу, а ў ХІХ ст. тым больш, гэта была сур'ёзная крыніца заробку на яго высечцы і продажы. У той час тымі мясцінамі, колішняга Ігуменскага павету, валодаў Ян Казімір Завіша, неабыякавы да гісторыі і этнаграфіі беларусаў. Гэтую любоў пераняла яго малодшая дачка, якая хоць і нарадзілася ў Варшаве, дзяцінства правяла ў родавых маёнтках на Ігуменшчыне. У тым ліку ў Жарноўцах, што недалёка ад будучай Градзянцы.
Дзяўчынку звалі Марыя Магдалена, а вядомая шырокаму грамадству яна пад прозвішчам Радзівіл. Яскравая графіня, што ведала і карысталася беларускай мовай, сама сябе называла беларускай, чым бянтэжыла ганарлівае варшаўскае паньства. І вельмі верагодна, што без яе грошай беларусы маглі б не пабачыць шмат якой нацыянальнай літаратуры ды перыядычных выданняў.
Але гэта лірычны адступ, мы ўжо набліжаемся да чыгуначнай тэмы. Марыя Магдалена, акрамя любові да Беларусі, атрымала ў спадчыну ад бацькі і ігуменскія маёнткі (і шмат сродкаў ад першага шлюбу). І вось у 1906 годзе яна бярэ шлюб (у Лондане) з маладым (на 19 гадоў малодшым!) шляхціцам Вацлавам Мікалаем Радзівілам. Таксама цікавы персанаж - удзельнічаў у Англа-бурскай вайне ў паўднёвай Афрыцы, ваяваў на Балканах, у 1914-м загінуў у пачатку Першай сусветнай. Але некалькі гадоў раней паспеў скончыць амбіцыйны праект - прыватную чыгунку, якая дапаможа эфектыўней вывозіць лес са сваіх маёнткаў.
Вось мы і дакаціліся да сённяшняга стальнога аб’екту пажадлівасці...
Раптоўна абрываю сказ, але працяг будзе.
У апошнія дні працы маршрута Асіповічы-Градзянка здарыўся пэўны ўсплёск цікаўнасці да яго. Ад турыстаў, блогераў ды вось гэтых чэлікаў, што ведаюць усе маркі цягнікоў, у якім годзе вырабленыя ды дзе катаюцца. У вагоне ў той дзень нават ехаў цэлы гурт такіх аматараў з іншай краіны. Нават прыйшла думка, што заўважыўшы раптоўнае павелічэнне продажу квіткоў, кіраўніцтва БЧ захавае гэтую вясковую "дарогу жыцця". Які аптымізм, якая наіўнасць!
Усё гэта без сумневаў цікава да пэўнай мяжы. Але аказалася, што гісторыя мясцін трошкі шырэй ды глыбей за ўсякія тэхнічныя характарыстыкі.
Нават зараз у гэтых мясцінах шмат лесу, а ў ХІХ ст. тым больш, гэта была сур'ёзная крыніца заробку на яго высечцы і продажы. У той час тымі мясцінамі, колішняга Ігуменскага павету, валодаў Ян Казімір Завіша, неабыякавы да гісторыі і этнаграфіі беларусаў. Гэтую любоў пераняла яго малодшая дачка, якая хоць і нарадзілася ў Варшаве, дзяцінства правяла ў родавых маёнтках на Ігуменшчыне. У тым ліку ў Жарноўцах, што недалёка ад будучай Градзянцы.
Дзяўчынку звалі Марыя Магдалена, а вядомая шырокаму грамадству яна пад прозвішчам Радзівіл. Яскравая графіня, што ведала і карысталася беларускай мовай, сама сябе называла беларускай, чым бянтэжыла ганарлівае варшаўскае паньства. І вельмі верагодна, што без яе грошай беларусы маглі б не пабачыць шмат якой нацыянальнай літаратуры ды перыядычных выданняў.
Але гэта лірычны адступ, мы ўжо набліжаемся да чыгуначнай тэмы. Марыя Магдалена, акрамя любові да Беларусі, атрымала ў спадчыну ад бацькі і ігуменскія маёнткі (і шмат сродкаў ад першага шлюбу). І вось у 1906 годзе яна бярэ шлюб (у Лондане) з маладым (на 19 гадоў малодшым!) шляхціцам Вацлавам Мікалаем Радзівілам. Таксама цікавы персанаж - удзельнічаў у Англа-бурскай вайне ў паўднёвай Афрыцы, ваяваў на Балканах, у 1914-м загінуў у пачатку Першай сусветнай. Але некалькі гадоў раней паспеў скончыць амбіцыйны праект - прыватную чыгунку, якая дапаможа эфектыўней вывозіць лес са сваіх маёнткаў.
Вось мы і дакаціліся да сённяшняга стальнога аб’екту пажадлівасці...
Раптоўна абрываю сказ, але працяг будзе.
🔥32👍9❤6👏2
sacral_BY
#градзянка #sacral_industrial У апошнія дні працы маршрута Асіповічы-Градзянка здарыўся пэўны ўсплёск цікаўнасці да яго. Ад турыстаў, блогераў ды вось гэтых чэлікаў, што ведаюць усе маркі цягнікоў, у якім годзе вырабленыя ды дзе катаюцца. У вагоне ў той дзень…
#уборак #градзянка #sacral_industrial
Тут ужо больш пра лічбачкі.
З 1874 года тэрыторыю Беларусі перасекла Лібава-Роменская чыгунка, якая звязала Балтыйскае мора з левабярэжнай Украінай. 1275 вёрстаў! І вось у пачатку ХХ ст. асобны мясцовы дваранін стварае акцыянернае таварыства, мэта якога - будаўніцтва адгалінавання чыгункі ў глыбіню лясоў мясцовых маёнткаў і прамысловы вываз піламатэрыялаў. Адкрыццё адбылося ў 1911 годзе. Яшчэ 10-20 гадоў назад тут быў адзін двор і 7 жыхароў, але ў 1917-м ужо больш за 350. Вялікую частку якіх складалі габрэі.
Ад станцыі Верайцы да канцавой Градзянцы 34 км. У 60-я гады чыгунку працягнулі на поўнач, але пасажырскі вагон туды ня едзе, далей таварныя вагоны вязуць на нафтабітумны ды асфальтабетонны заводы.
У кароткім роліку на адным з перагонаў можна заўважыць парачку старых будынкаў (на адным нават заўважна шыльда гісторыка-культурнай каштоўнасці). Гэта каля прыпынку Ўборак. Рэшты воданапорнай вежы і нейкай тэхнічнай пабудовы былой станцыі. Да пачатку Другой сусветнай тут адлучалася яшчэ адна галіна мясцовай чыгункі - да вёскі Халуі (Холы, Холвы). Зараз вёска завецца Ліпень, да яе ад Уборка недзе 20 км.
Часта адчуваю шкадаванні, калі не атрымліваецца знайсці ў сеціве хоць які стары здымак мясціны ці аб'екту, пра які рыхтуеш допіс (ды ўвогуле цікавішся), але з Градзянкай неяк асабліва востра адчуў шкадаванні. Як было б цікава паглядзець на паравоз на фоне мястэчка ці на станцыю Уборак. Эх, мо недзе ў засеках архіваў калісці нешта і знойдзецца? Ці ўжо ляжыць у прыватнай калекцыі?
Тут ужо больш пра лічбачкі.
З 1874 года тэрыторыю Беларусі перасекла Лібава-Роменская чыгунка, якая звязала Балтыйскае мора з левабярэжнай Украінай. 1275 вёрстаў! І вось у пачатку ХХ ст. асобны мясцовы дваранін стварае акцыянернае таварыства, мэта якога - будаўніцтва адгалінавання чыгункі ў глыбіню лясоў мясцовых маёнткаў і прамысловы вываз піламатэрыялаў. Адкрыццё адбылося ў 1911 годзе. Яшчэ 10-20 гадоў назад тут быў адзін двор і 7 жыхароў, але ў 1917-м ужо больш за 350. Вялікую частку якіх складалі габрэі.
Ад станцыі Верайцы да канцавой Градзянцы 34 км. У 60-я гады чыгунку працягнулі на поўнач, але пасажырскі вагон туды ня едзе, далей таварныя вагоны вязуць на нафтабітумны ды асфальтабетонны заводы.
У кароткім роліку на адным з перагонаў можна заўважыць парачку старых будынкаў (на адным нават заўважна шыльда гісторыка-культурнай каштоўнасці). Гэта каля прыпынку Ўборак. Рэшты воданапорнай вежы і нейкай тэхнічнай пабудовы былой станцыі. Да пачатку Другой сусветнай тут адлучалася яшчэ адна галіна мясцовай чыгункі - да вёскі Халуі (Холы, Холвы). Зараз вёска завецца Ліпень, да яе ад Уборка недзе 20 км.
Часта адчуваю шкадаванні, калі не атрымліваецца знайсці ў сеціве хоць які стары здымак мясціны ці аб'екту, пра які рыхтуеш допіс (ды ўвогуле цікавішся), але з Градзянкай неяк асабліва востра адчуў шкадаванні. Як было б цікава паглядзець на паравоз на фоне мястэчка ці на станцыю Уборак. Эх, мо недзе ў засеках архіваў калісці нешта і знойдзецца? Ці ўжо ляжыць у прыватнай калекцыі?
❤26👍3