ولی نسل ما خیلی سعی کرد زندگی کنه خیلی...

با وجود تموم این چیزها،
نمی‌دونم چطور،
ولی هنوز هم دلم می‌خواد باور کنم که همه‌چیز می‌تونه درست بشه.
هنوز هم دلم می‌خواد نسبت به خیلی چیزها امیدوار بمونم؛
که شاید خیلی چیزها تغییر کنه، بهتر بشه…🌱

@CaptionKhaas

عزیزای من 🥺❤️‍🩹🫂

بچه ها فکر کنم واقعا اتش بس شد
هر چند باور ندارم و ته دلم آشوبه...

اما امیدوارم واقعی باشه و ازین ساعت به بعد ارامش و امنیت تو کشورمون برقرار بشه ❤️🥺

انرژی مثبت بدید که زود زود خبرای خوب برسه 🥺🩷

( وی در تلاش زنده نگه داشتن کورسویی امید است )

صبح بخیر…
به دلی که هنوز می‌تپه،
حتی وقتی تو عمرش یک جنگ رو دیده
و بقیه‌شو هم تو سایه‌ش گذرونده.

صبح بخیر…
به چشمی که هنوز از خواب پُر نشده
اما بیداره، چون باید بیدار بمونه…
برای زندگی، برای یه ذره نور،
برای یه لبخند کوچیک وسط این‌همه صدا و دود.


تو قهرمان قصه‌ای هستی که هیچ‌کس ننوشتش،
اما هر قدمت، هر نفسِ زخمی‌ت
اثبات کرده که می‌شه موند،
می‌شه ادامه داد،
می‌شه حتی با دل خسته،
صبح بخیر گفت…

پس صبح بخیر دل قوی…
صبری که تو کشیدی، هزار کتاب نمی‌تونن روایتش کنن....


و
سلام
پگاهت روشن به امید

بماند  به یادگار🫂🕊

سوم تیر ماه 1404

این ۱۲ روز اندازه ۱۲ سال گذشت…

@CaptionKhaas

تو زندگیتون با آدمی وارد رابطه بشید
که بتونید باهاش برید جنگ چون
زندگی؛
دقیقاً همون میدون جنگه
یکی که جا نزنه،
پا پس نکشه،
جنم داشته باشه
و تا اخرش
در کنارتون باشه…

@captionkhaas

بگذار بتابد...
بگذار "امید" بارِ دیگر جوانه بزند،
این بار متفاوت تر از هر بار...!

@CaptionKhaas

چندتا صدای آرامش بخش و شادی :

صدای ترک خوردن نبات وقتی چایی میریزی روش

صدای جمع کردن آشغال با جارو برقی

صدای رودخانه و بارون

صدای شمردن اسکناس نو

صداهایی که بچه کوچولوها که نمی تونن حرف بزنن از خودشون درمیارن

صدای قل‌قل سماور نفتی خونه مادر بزرگ

صدای پدرم که مادرم رو صدا میکرد

صدای ترکیدن پاپ کورن در قابلمه در بسته رویی

صدای ترک خوردن هندوانه وقتی چاقو رو فرو میکنی

صدای سکوت شب روی پشت بام یک خانه روستایی سگ ها جیرجیرک، باد و...


@CaptionKhaas

گوش کن...
نگاه کن...
بعد ها بگو؛
در دوری از آسمانِ آبی و آفتاب رخت بر بسته،
میانِ تمام نداشتن هایمان امید تمام چیزی بود که داشتیم...!

@CaptionKhaas

«اَنْتَ کَهْفی.»
در دنیایی که سراسر جنگ است، تو پناه منی.

@CaptionKhaas

ما باید زنده بمانیم، چرا که بیشتر روزهای عمرمان را صرف زنده بودن و دوام آوردن کرده‌ایم نه زندگی کردن.
@CaptionKhaas

در این دنیا که حتی زنده بودن دل بخواهی نیست
برای انتقام از زندگی جز عشق راهی نیست...

@CaptionKhaas

یه چیزی بگم باور میکنید ؟!
من هنوزم صدای انفجار میشنوم ...🥺😔

چه کردن با ما ؟!

منابع دولتی: صدای پدافند هایی که میشنوید صدای تست پدافندی هستش و هیچ حمله ای انجام نشده، نگران نباشید

اگر گذاشتن اروم بگیریم😫🥺

میخواهَم دوام بیاوَرَم
بِه امیدِ روز های بهتَر
سَبز تر
آزاد تر …
امروز چهارشنبه ۰۴/۰۴/۰۴
امیدورارم روزایی خوبی پیش رو باشه 🤍

ناگهان؛
بزرگترین آرزوهامون این شد که فقط به زندگی عادی برگردیم.



@captionkhaas

آتش‌بس بیرون
و ادامه‌ی جنگ در درونِ بدن‌ها

آتش‌بس یعنی توقف بمب.
یعنی: بس است، آتش.
با اینکه این جمله می‌تواند مرهمی بر بدن‌ها و روان‌هایمان باشد،
اما از آتش اضطرابی که هنوز درونمان شعله می‌کشد، غافل نشویم.

آتش‌بس می‌تواند پایان بمب‌ها باشد،
اما پایان اضطراب نیست.

وقتی مغز برای چند روز یا چند هفته در حالت آماده‌باش بماند، شبکه‌های عصبی‌ای که مسئول حس خطر هستند، تقویت می‌شوند.
به‌ویژه بخش‌هایی مثل آمیگدال، همچنان فعال می‌مانند.
و این یعنی بدن، حتی در نبود خطر واقعی، همچنان در وضعیت جنگی باقی می‌ماند.

از دید مغز، اگر خطری چند روز ادامه داشته باشد، احتمال بازگشتش زیاد است.
پس مغز تصمیم می‌گیرد «الگوی بقا» را نگه دارد، حتی وقتی دیگر صدایی از بیرون نمی‌آید.

اینجاست که دچار نوعی ناهماهنگی درونی می‌شویم.
بخشی از مغز می‌گوید بمبی نیست، همه چیز آرام شده،
اما بدن هنوز در اضطراب جنگ است.
تنفس تند است، تمرکز پایین آمده، و بی‌قراری ادامه دارد.
این ناهماهنگی بین پیام مغز و واکنش بدن، خودش به یک منبع اضطراب مزمن تبدیل می‌شود.

برای همین، تمام‌شدن جنگ در بیرون، به‌تنهایی کافی نیست برای آرام شدن بدن در درون.
بازیابی از این وضعیت به زمان نیاز دارد.
مطالعات نشان می‌دهند که سیستم عصبی بعد از یک دوره اضطراب شدید،
برای رسیدن به سطح پایداری جدید، گاهی تا چند ماه زمان می‌خواهد.
به‌ویژه اگر فرد هنوز اخبار، تصاویر یا افکار مرتبط با خطر را دریافت کند.

وضعیت بدن در این روزها الزاماً طبیعی نیست، حتی اگر بازگشت به زندگی عادی اتفاق افتاده باشد.
بازگشت به روتین، به معنای بازگشت تنظیم عصبی نیست.
ممکن است بدن شما بین دو قطب متفاوت حرکت کند.
گاهی خسته، گاهی پرانرژی.
گاهی بی‌خواب، گاهی خواب‌آلود.
گاهی بی‌اشتها، گاهی پرخور.
گاهی بی‌حس و گاهی بیش‌برانگیخته.
بدن در حال تقلا برای بازیابی تعادل است، اما هنوز از شدت اضطراب گیج است و نمی‌تواند درست فرمان بدهد.
فردی را تصور کنید که مدام در گوشش زده‌اند و شکنجه‌اش کرده‌اند. آیا می‌تواند با سرگیجه‌ی بعدش، راحت به کارهای روزمره‌اش برگردد؟

در این روزها بدن بین فازهای مختلف گیر کرده.
بین ترس و بی‌حسی.
بین تلاش برای ادامه دادن و فروپاشی.
این نوسانات نشانه‌ی از دست رفتن تعادل سیستم عصبی هستند.
و تنها با مهربانی، مراقبت، تمرین‌های کوچک و مداوم، و کاستن از فشارهاست که می‌توان دوباره مسیر بازگشت به تعادل را پیدا کرد.

پس مهم است که با خودتان مهربان باشید.
از بدنتان انتظار آرامش فوری نداشته باشید.
و با تمرین‌های بدنی، تنفسی، و ایجاد ریتم روزانه کمکش کنید تا قدم‌به‌قدم به سمت امنیت برگردد.

(ارسالی از ممبر عزیز کپشنی🥺❤️ )
04/04/04


@CaptionKhaas

دغدغه‌های دو هفته‌ی پیشم انگار مال زندگی‌ قبلیمه...


@CaptionKhaas

الان باید به همه ما
جانبازی 50% اعصاب و روان بدن...
🥺😣

@CaptionKhaas