🔸فیلم کامل ارائه دکتر یاسر باقری
[استادیار رفاه اجتماعی دانشگاه تهران]

▫️ نشست رونمایی از نهمین شماره فصلنامه نامه‌جمهور

«با محوریت کارگران و دستمزد کارگری»

🔹در شرايطى كه دستمزد به حداقلى‌ترين شكل خودش رسيده و به شكل‌هایی از گرسنگی دامن زده مدام مفهوم بهره‌وری هست، اینکه کارگر سخت‌کوش تر باشد بیشتر کار بکند و مواردی از این قبیل می‌شنویم…

➖➖➖
🆔 @nameh_jomhour | نامه جمهور

@ebteda_ir
🔺

امیدواریم‌‌، ایدهٔ «حمایت از سرمایه‌گذاری» را دستاویزی برای تطهیر و تقدیس چند سرمایه‌دارِ رانتی _ که اساساً مسئله‌شان تولید و رونق اقتصاد مملکت نیست_ قرار ندهند!

⚫️حسام شباط خبرنگار فلسطینی شبکه الجزیره امروز توسط اسرائیل در شمال غزه به شهادت رسید.

🟢این پیام تیم حسام شباط است، و ما آخرین پیام او را به اشتراک می‌گذاریم:

"اگر این را می‌خوانید، به این معناست که من توسط نیروهای اشغالگر اسرائیلی کشته شده‌ام—احتمالاً هدف قرار گرفته شده‌ام. وقتی همه این‌ها شروع شد، من فقط ۲۱ ساله بودم—یک دانشجوی دانشگاه با رویاهایی مانند هر کس دیگری. در ۱۸ ماه گذشته، هر لحظه از زندگی‌ام را وقف مردمم کرده‌ام. من وحشت‌های شمال غزه را دقیقه به دقیقه مستند کردم، مصمم بودم تا حقیقتی را که سعی می‌کردند پنهان کنند به جهانیان نشان دهم. من روی پیاده‌روها، در مدارس، در چادرها—هر جایی که می‌توانستم—می‌خوابیدم. هر روز یک نبرد برای بقا بود. من ماه‌ها گرسنگی را تحمل کردم، اما هرگز از کنار مردمم دور نشدم.

به خدا قسم، من وظیفه‌ام را به عنوان یک خبرنگار انجام دادم. من همه چیز را به خطر انداختم تا حقیقت را گزارش کنم، و اکنون، سرانجام در آرامش هستم—چیزی که در ۱۸ ماه گذشته نداشته‌ام. من همه این‌ها را انجام دادم چون به آرمان فلسطین باور دارم. من معتقدم این سرزمین از آن ماست، و بزرگترین افتخار زندگی‌ام بوده که در دفاع از آن و خدمت به مردمش جان دهم.

اکنون از شما می‌خواهم: از صحبت درباره غزه دست نکشید. اجازه ندهید جهان نگاهش را برگرداند. به مبارزه ادامه دهید، داستان‌های ما را بگویید—تا زمانی که فلسطین آزاد شود."

— برای آخرین بار، حسام شبات، از شمال غزه.
https://x.com/HossamShabat/status/1904219854183313461?t=rlQCJ3SyiAlH-1Rfm5ODEw&s=19

https://x.com/FGhoddoussi/status/1904229025972933009?t=NJ_BKhuwuLw7A6ROY3Qw1g&s=19

@ebteda_ir
🔺راهپیمایی را راهپیمایی کنید!

راهپیمایی با #تجمع، فرق دارد. در تبریزِ ما، دارند به تدریج راهپیمایی‌ها را تبدیل به تجمع می‌کنند؛ آن‌هم تجمعاتی بی‌برنامه و آشفته، که گویی برای اسقاط تکلیف و رقم زدنِ برگ دیگری از تقویمِ مناسبت‌هاست و دیگر هیچ.
تجمعاتی عجولانه و با دورِ تند و با مرکزیت و محوریتِ جمعی از مشاهیر و مسئولان سیاسی و... که می‌آیند و مناسکی را به‌جای می‌آورند و همین‌که آنها آمدند و در جایگاه ویژه ایستادند، مناسکِ آن‌روز هم ادا شده و تمام!
محور اصلی مراسم #روز_قدس، از قدیم‌الایام، یک راهپیمایی سیاسی و خاص و هدف‌دار بوده؛ انصافاً هم جمعیت قابل توجهی در این مراسم حضور پیدا می‌کنند، اما به‌تدریج و با دستاویزها و توجیهات عجیب و غریب (گرما و سرما و روزه و...) این راهپیمایی را تبدیل به یک تجمع با چاشنی چند دقیقه شعار و... کرده‌اند.
مردمی که به اعتبار باور و انگیزهٔ دینی و ملی در این آیین حاضر می‌شوند، دسته‌دسته به میعاد می‌رسند و سردرگم می‌چرخند و دنبال راهپیمایی می‌گردند!
آنها به سیاق سال‌های دور، به قصد راهپیمایی و نمایش حضور بزرگ می‌آیند اما نمی‌دانند که دیر رسیده‌اند و تجمع! به پایان رسیده است.
می‌دانم که در گیرودارِ مسائل بزرگ ملی و بین‌المللی، چنین موضوعی، وزن چندانی ندارد؛ اما نمی‌توان یادآوری نکرد که روند تبدیل آیین‌های سیاسی به تجمعات تشریفاتی را باید بخشی از #سیاست‌زداییِ بی‌سروصدا دانست، که حتی انقلابی‌ترین لایه‌های جامعه را هم هدف گرفته است. و ما چه می‌دانیم سیاست‌زدایی چه بر سر فرهنگ و اجتماع می‌آورَد.

پی‌نوشت: احتمال می‌دهم گروهی از مخاطبان این تذکر، بخواهند کامنت بگذارند که «خب؛ راهکار بدهید»!
عرض می‌کنم که راهکارخواهی در چنین موضوعاتی، فرع بر مسئلهٔ اصلی (سیاست‌زداییِ بی‌سروصدا از سیاسی‌ترین پدیده‌ها و آدم‌ها» است. راهکار، احیای وجه سیاسیِ کنش‌ها و پدیده‌های سیاسی‌ست.