Forwarded from خاطرات و روزنوشت ها (عيسي سحرخيز)
آقای رئیس‌جمهور! دیگران را با این سخن همراه کنید...
محمدابراهیم انصاری لاری٭
رئيس‌جمهور در ديدار با الهام علی‌اف، رئیس‌جمهوری آذربایجان، تصريح كرد كه: "به شرط پایبندی عملی طرف مقابل همچنان دیپلماسی را راهکار موثر حل اختلافات می‌دانیم".
آقای رئیس‌جمهور موضع شما متین و منطقی است؛ اما برای تاثیرگذاری نظرات شما چه در داخل و چه در خارج از کشور و جلوگیری از سوءاستفاده و بهانه‌تراشى‌های دشمن غدار، باید به‌جد جلوی اظهارنظرهای متفاوت و گاه مغایر را از ناحیه هرکس دیگر بگیرید.
برابر قانون، شما شخص دوم کشور هستید و پس از مقام رهبری مواضع اصولی نظام را فقط باید از شما شنید؛ به‌خصوص که در این ایام، ما در میانه یک آتش‌بس نیم‌بند هستیم. در چنین شرایطی، نباید هرکس به خودش اجازه بدهد هر سخنی بگوید و هر موضعی بگیرد.
اگر راهکار اصلی نظام این است که شما در دیدار با رئیس‌جمهور آذربایجان مطرح کرده‌اید (که راهکار درست و منطقی همان است)؛ علی‌القاعده باید رویکرد همه اجزای نظام هم همین باشد و هر سخنی و اظهارنظری از ناحیه هر مقام و مسئولی باید در جهت تقویت همین دیدگاه باشد. دیدگاهی که اصل را بر تلاش‌های سیاسی برای جلوگیری از تکرار تجاوز دشمن و رسیدن به یک توافق پایدار و مطمئن گذاشته است.
در چنین شرایطی، حتی تحلیلگران، روزنامه‌نگاران و فعالان سیاسی هم باید مراقبت کنند كه ضمن بيان ديدگاه‌ها و نظرات مختلف و ارایه نقطه‌نظرات و پیشنهادهای خود، با گفته‌ها یا نوشته‌های‌شان مواضع و دیدگاه کلان نظام را به چالش نکشند و آن را تضعیف نکنند.
اما آقای رئیس‌جمهور چنانکه می‌بینید و می‌بینیم؛ از مقامات و مسئولان عالیرتبه فعلی و قبلی هرکس هرچه می‌خواهد می‌گوید. مجلس احتمالا تحت‌تاثیر گفته یکی از بزرگان که وعده می‌دهد بعدا حساب گروسی را می‌رسند، بی‌آنکه حساب گروسی را (که حقا سزاوار هر لعن و نفرینی هست) از آژانس که یک نهاد بین‌المللی است جدا کند؛ طی مصوبه‌ای همکاری با آژانس را تقلیل و تعلیق می‌کند و ابتدا مقامات وزارت‌خارجه بی هیچ تاملی به استقبال این قانون می‌روند و بعد که" متوجه تبعات منفی چنین اقدامی می‌شوند، سخن‌شان را عوض می‌کنند و تصمیم نهایی دراین‌باره را به نظر شورای‌عالی امنیت‌ملی موکول می‌کنند.
آن‌طرف‌تر نشریه‌ای حکم اعدام رافائل گروسی را هم صادر می‌کند. در همان حال، وزارت‌خارجه اعلام می‌کند مذاکره گروسی در حال انجام است. ترامپ از آن سوی دنیا با اصرار می‌گوید تاسیسات هسته‌ای ایران ضربات جدی خورده است. در داخل کشور تقریبا همه یکصدا و با طنین بلند می‌گویند تاسیسات هسته‌ای آسیب ندیده است و بعد ناگهان متوجه می‌شوند که چه خبط و خطایی کرده‌اند و شروع می‌کنند به اعتراف به آسیب‌های شدید به این تاسیسات.
کس دیگری در صدا و سیما اعلام می.کند هفته آینده اسرائیل مجدد حمله می‌کند. چند مجری جوان و تازه‌کار طوری با خوشحالی و نشاط درباره تجاوز اخیر اسرائیل و پیروزی قاطع ایران و شکست کامل دشمن حرف می‌زنند که انگار نه انگار حدود ۷۰۰شهید و انبوه خانواده‌های داغدار و آسیب‌دیده و خسارت‌های فروان هم وارد شده است و با اشتیاق و شعف از احتمال حمله دوباره اسرائیل سخن می‌گویند و...
از همه این‌ها گذشته، اظهارنظرهای غیرمرتبط از ناحیه مقامات وزارت‌خارجه است. وزیر امورخارجه می‌گوید: "مردم به‌راحتی از انرژی هسته‌ای دست نخواهند کشید". سخنگوی وزارت‌خارجه می‌گوید: "مردم خشمگین هستند و از ترس عصبانیت مردم کسی جرئت نمی‌کند از مذاکره حرف بزند"!
آقای رئیس‌جمهور ممکن است در این شرایط شما نتوانید همه را کنترل کنید که در اظهارنظرهای‌شان دقت و مراقبت داشته باشند؛ اما لطفا وزارت‌خارجه را کنترل کنید و اجازه ندهید صدای تندروها از بلندگوی وزارت‌خارجه پخش شود. اجازه ندهید وزارت‌خارجه نقش ژنرال‌های نظامی را بازی کند و رجزخوانی کند و شعارهای حماسی از نوع افراطی را تکرار کند و از انتقام سخت سخن بگوید.
به وزارت‌خارجه تذکر بدهید که از طرف مردم سخن نگویند و به همه مقامات و مسئولین یادآوری بفرمایید که تنها کسی که می‌تواند از طرف مردم آن‌هم با احتیاط سخن بگوید، فقط شما هستید که رئیس‌جمهور این مردم هستید و نه هیچ‌کس یا مقام و حتی قوه دیگری.
و در نهایت، جناب آقای رئیس‌جمهور به وزارت‌خارجه تذکر دهید که وظیفه آنها در همه‌حال و در هر وضعیت فقط و فقط تلاش‌های مدبرانه و خستگی‌ناپذیر برای یافتن راه‌های خلاقانه سیاسی و دیپلماتیک برای جلوگیری از تکرار تجاوز دشمن و رسیدن به یک توافق پایدار و محکم است؛ آن‌هم در چارچوب سیاست‌های نظام که صرفا از طرف شما به وزیر محترم امورخارجه ابلاغ می‌شود.
٭پژوهشگر حوزه فرهنگ و سیاست
راهبرد
محمدابراهیم انصاری لاری٭
رئيس‌جمهور در ديدار با الهام علی‌اف، رئیس‌جمهوری آذربایجان، تصريح كرد كه: "به شرط پایبندی عملی طرف مقابل همچنان دیپلماسی را راهکار موثر حل اختلافات می‌دانیم".
آقای رئیس‌جمهور موضع شما متین و منطقی است؛ اما برای تاثیرگذاری نظرات شما چه در داخل و چه در خارج از کشور و جلوگیری از سوءاستفاده و بهانه‌تراشى‌های دشمن غدار، باید به‌جد جلوی اظهارنظرهای متفاوت و گاه مغایر را از ناحیه هرکس دیگر بگیرید.
برابر قانون، شما شخص دوم کشور هستید و پس از مقام رهبری مواضع اصولی نظام را فقط باید از شما شنید؛ به‌خصوص که در این ایام، ما در میانه یک آتش‌بس نیم‌بند هستیم. در چنین شرایطی، نباید هرکس به خودش اجازه بدهد هر سخنی بگوید و هر موضعی بگیرد.
اگر راهکار اصلی نظام این است که شما در دیدار با رئیس‌جمهور آذربایجان مطرح کرده‌اید (که راهکار درست و منطقی همان است)؛ علی‌القاعده باید رویکرد همه اجزای نظام هم همین باشد و هر سخنی و اظهارنظری از ناحیه هر مقام و مسئولی باید در جهت تقویت همین دیدگاه باشد. دیدگاهی که اصل را بر تلاش‌های سیاسی برای جلوگیری از تکرار تجاوز دشمن و رسیدن به یک توافق پایدار و مطمئن گذاشته است.
در چنین شرایطی، حتی تحلیلگران، روزنامه‌نگاران و فعالان سیاسی هم باید مراقبت کنند كه ضمن بيان ديدگاه‌ها و نظرات مختلف و ارایه نقطه‌نظرات و پیشنهادهای خود، با گفته‌ها یا نوشته‌های‌شان مواضع و دیدگاه کلان نظام را به چالش نکشند و آن را تضعیف نکنند.
اما آقای رئیس‌جمهور چنانکه می‌بینید و می‌بینیم؛ از مقامات و مسئولان عالیرتبه فعلی و قبلی هرکس هرچه می‌خواهد می‌گوید. مجلس احتمالا تحت‌تاثیر گفته یکی از بزرگان که وعده می‌دهد بعدا حساب گروسی را می‌رسند، بی‌آنکه حساب گروسی را (که حقا سزاوار هر لعن و نفرینی هست) از آژانس که یک نهاد بین‌المللی است جدا کند؛ طی مصوبه‌ای همکاری با آژانس را تقلیل و تعلیق می‌کند و ابتدا مقامات وزارت‌خارجه بی هیچ تاملی به استقبال این قانون می‌روند و بعد که" متوجه تبعات منفی چنین اقدامی می‌شوند، سخن‌شان را عوض می‌کنند و تصمیم نهایی دراین‌باره را به نظر شورای‌عالی امنیت‌ملی موکول می‌کنند.
آن‌طرف‌تر نشریه‌ای حکم اعدام رافائل گروسی را هم صادر می‌کند. در همان حال، وزارت‌خارجه اعلام می‌کند مذاکره گروسی در حال انجام است. ترامپ از آن سوی دنیا با اصرار می‌گوید تاسیسات هسته‌ای ایران ضربات جدی خورده است. در داخل کشور تقریبا همه یکصدا و با طنین بلند می‌گویند تاسیسات هسته‌ای آسیب ندیده است و بعد ناگهان متوجه می‌شوند که چه خبط و خطایی کرده‌اند و شروع می‌کنند به اعتراف به آسیب‌های شدید به این تاسیسات.
کس دیگری در صدا و سیما اعلام می.کند هفته آینده اسرائیل مجدد حمله می‌کند. چند مجری جوان و تازه‌کار طوری با خوشحالی و نشاط درباره تجاوز اخیر اسرائیل و پیروزی قاطع ایران و شکست کامل دشمن حرف می‌زنند که انگار نه انگار حدود ۷۰۰شهید و انبوه خانواده‌های داغدار و آسیب‌دیده و خسارت‌های فروان هم وارد شده است و با اشتیاق و شعف از احتمال حمله دوباره اسرائیل سخن می‌گویند و...
از همه این‌ها گذشته، اظهارنظرهای غیرمرتبط از ناحیه مقامات وزارت‌خارجه است. وزیر امورخارجه می‌گوید: "مردم به‌راحتی از انرژی هسته‌ای دست نخواهند کشید". سخنگوی وزارت‌خارجه می‌گوید: "مردم خشمگین هستند و از ترس عصبانیت مردم کسی جرئت نمی‌کند از مذاکره حرف بزند"!
آقای رئیس‌جمهور ممکن است در این شرایط شما نتوانید همه را کنترل کنید که در اظهارنظرهای‌شان دقت و مراقبت داشته باشند؛ اما لطفا وزارت‌خارجه را کنترل کنید و اجازه ندهید صدای تندروها از بلندگوی وزارت‌خارجه پخش شود. اجازه ندهید وزارت‌خارجه نقش ژنرال‌های نظامی را بازی کند و رجزخوانی کند و شعارهای حماسی از نوع افراطی را تکرار کند و از انتقام سخت سخن بگوید.
به وزارت‌خارجه تذکر بدهید که از طرف مردم سخن نگویند و به همه مقامات و مسئولین یادآوری بفرمایید که تنها کسی که می‌تواند از طرف مردم آن‌هم با احتیاط سخن بگوید، فقط شما هستید که رئیس‌جمهور این مردم هستید و نه هیچ‌کس یا مقام و حتی قوه دیگری.
و در نهایت، جناب آقای رئیس‌جمهور به وزارت‌خارجه تذکر دهید که وظیفه آنها در همه‌حال و در هر وضعیت فقط و فقط تلاش‌های مدبرانه و خستگی‌ناپذیر برای یافتن راه‌های خلاقانه سیاسی و دیپلماتیک برای جلوگیری از تکرار تجاوز دشمن و رسیدن به یک توافق پایدار و محکم است؛ آن‌هم در چارچوب سیاست‌های نظام که صرفا از طرف شما به وزیر محترم امورخارجه ابلاغ می‌شود.
٭پژوهشگر حوزه فرهنگ و سیاست
راهبرد
Forwarded from پایگاه خبری مستقل‌آنلاین
⚠️فضای تعلیق یعنی وقت‌کُشی و بی‌عملی
همایون خیری:
🔺️عجیبه که در فضای تعلیق داخلی موندیم.
🔺️یعنی مردم وطن‌دوستی‌شون رو ابراز می‌کنند، حاکمیت هم تقدیر می‌کنه و پز میده ولی هیچ قدمی برنمی‌داره.
🔺️مثلن فلان رویه غلط رو برداشتیم، فلان قانون بیجا رو لغو کردیم، یا فلان آدم رو تغییر دادیم. هیچ.
🔺️نه حرفی نه عملی. همینطور تعلیق.
@mostaghelonline
همایون خیری:
🔺️عجیبه که در فضای تعلیق داخلی موندیم.
🔺️یعنی مردم وطن‌دوستی‌شون رو ابراز می‌کنند، حاکمیت هم تقدیر می‌کنه و پز میده ولی هیچ قدمی برنمی‌داره.
🔺️مثلن فلان رویه غلط رو برداشتیم، فلان قانون بیجا رو لغو کردیم، یا فلان آدم رو تغییر دادیم. هیچ.
🔺️نه حرفی نه عملی. همینطور تعلیق.
@mostaghelonline
Forwarded from Killed by Israel
ایلیا نوبخت، سرباز وظیفۀ 20 سالۀ ایرانی، کشته شده در اوین
موشک‌های اسرائیلی «به صورت نمادین» به زندان اوین حمله کردند، تو و ده ها نفر دیگر را «به صورت نمادین» کشتند و سپس رسانه‌هایشان «به صورت نمادین» بهانه تراشیدند و آن را «هدف نظامی» نامیدند.
وقتی دیوارها فروریخت، خون نگهبان، کودک، سرباز وظیفه، مددکار اجتماعی، زندانی و خانوادۀ زندانی در هم آمیخت.
«نمادی» از طرز نگاه اسرائیل به ایرانیان: اهدافی برای کشتن؛ جان‌هایی که می‌توان گرفت و مرگشان را بی‌اهمیت خواند.
اما برای وطنت، تو نماد جوانی از دست رفته‌ای. ایران در هر وزش پرچم، به سرباز کوچکش ادای احترام می‌کند. ما فراموشت نمی‌کنیم، پسر ایران
#فرزندان_ایران
Ilia Nobakht,
The 20-year-old conscript,
They attacked Evin prison, “symbolically”, killed you among dozens, “symbolically” and then made excuses “symbolically”. it's a good symbol of how they see Iranians: just targets. Yet to us, you’re a symbol of lost youth.
#KilledByIsrael
موشک‌های اسرائیلی «به صورت نمادین» به زندان اوین حمله کردند، تو و ده ها نفر دیگر را «به صورت نمادین» کشتند و سپس رسانه‌هایشان «به صورت نمادین» بهانه تراشیدند و آن را «هدف نظامی» نامیدند.
وقتی دیوارها فروریخت، خون نگهبان، کودک، سرباز وظیفه، مددکار اجتماعی، زندانی و خانوادۀ زندانی در هم آمیخت.
«نمادی» از طرز نگاه اسرائیل به ایرانیان: اهدافی برای کشتن؛ جان‌هایی که می‌توان گرفت و مرگشان را بی‌اهمیت خواند.
اما برای وطنت، تو نماد جوانی از دست رفته‌ای. ایران در هر وزش پرچم، به سرباز کوچکش ادای احترام می‌کند. ما فراموشت نمی‌کنیم، پسر ایران
#فرزندان_ایران
Ilia Nobakht,
The 20-year-old conscript,
They attacked Evin prison, “symbolically”, killed you among dozens, “symbolically” and then made excuses “symbolically”. it's a good symbol of how they see Iranians: just targets. Yet to us, you’re a symbol of lost youth.
#KilledByIsrael
Forwarded from تکامل و فلسفه | هادی صمدی
نقش سکوت نخبگان در رسیدن به شرایط کنونی
طی ماه گذشته کم نبودند نخبگانی که در مورد علل ایجاد وضع کنونی مطلب نوشتند و راهکار عرضه کردند.
سه دسته‌ی کلی از مطالب را شاهد بودیم. آنها که رسیدن به شرایط کنونی را به دشمنان خارجی نسبت دادند، آنها که تقصیر را متوجه سیاست‌های نادرست داخلی دانستند، و آنها که ترکیبی از این دو را، و حتی همدستی این دو را، علت رسیدن به شرایط کنونی انگاشتند.
اما تا جاییکه دیدیم کمتر کسی خود را مقصر دانست. انسان‌ها با خود بسیار مهربان‌اند. طی دهه‌های گذشته عموما در جمع دوستان دانشگاهی نقدهای تندی را به سیاست‌های داخلی می‌شنیدیم. اما کمتر کسی آن نقدها را، حتی به بیانی بسیار نرم، به عرصه‌ی عمومی آورد.
هزینه‌های چنین نقدهایی، هر چه بود، به گرد پای هزینه‌هایی که امروزه بر یک کشور وارد شده، نیست.
سهم خود را به رسمیت بشناسیم. اگر قرار است ایران را بسازیم سهم خود را پرداخت کنیم. ایران نیازمند اندیشمندان مسئولیت‌پذیر است و نه عافیت‌طلبانی که منتظر آن‌اند که یکباره شرایط کشور به بهشت بدل شود.
درود می‌فرستم به تمامی آن اقلیتی که طی این سال‌ها سکوت نکردند و در تاریخ این کشور روسفیدی را برای خود خریدند.
هادی صمدی
@evophilosophy
طی ماه گذشته کم نبودند نخبگانی که در مورد علل ایجاد وضع کنونی مطلب نوشتند و راهکار عرضه کردند.
سه دسته‌ی کلی از مطالب را شاهد بودیم. آنها که رسیدن به شرایط کنونی را به دشمنان خارجی نسبت دادند، آنها که تقصیر را متوجه سیاست‌های نادرست داخلی دانستند، و آنها که ترکیبی از این دو را، و حتی همدستی این دو را، علت رسیدن به شرایط کنونی انگاشتند.
اما تا جاییکه دیدیم کمتر کسی خود را مقصر دانست. انسان‌ها با خود بسیار مهربان‌اند. طی دهه‌های گذشته عموما در جمع دوستان دانشگاهی نقدهای تندی را به سیاست‌های داخلی می‌شنیدیم. اما کمتر کسی آن نقدها را، حتی به بیانی بسیار نرم، به عرصه‌ی عمومی آورد.
هزینه‌های چنین نقدهایی، هر چه بود، به گرد پای هزینه‌هایی که امروزه بر یک کشور وارد شده، نیست.
سهم خود را به رسمیت بشناسیم. اگر قرار است ایران را بسازیم سهم خود را پرداخت کنیم. ایران نیازمند اندیشمندان مسئولیت‌پذیر است و نه عافیت‌طلبانی که منتظر آن‌اند که یکباره شرایط کشور به بهشت بدل شود.
درود می‌فرستم به تمامی آن اقلیتی که طی این سال‌ها سکوت نکردند و در تاریخ این کشور روسفیدی را برای خود خریدند.
هادی صمدی
@evophilosophy
Audio
🔴معضل نظام سیاسی ایران
▪️فایل صوتی
▫️عباس عبدی، فعال سیاسی، در گفت‌وگو با اکوایران گفت: علت شکست جریان اصلاحات این بود که نتوانست دلایل شکل‌گیری خود را حفظ کند. از جمله اینکه اجازه داد نفت تعیین‌کننده سرنوشت کشور باشد و همچنین نسبت به نهادهایی که باید حافظ حاکمیت قانون باشند، بی‌توجهی کرد.
▫️او با اشاره به ضعف در ساختار تصمیم‌گیری در ایران افزود: سیستم سیاسی ما گاه دچار رودربایستی می‌شود و به‌موقع نمی‌تواند تصمیم بگیرد؛ در حالی که هر پرونده سیاسی، روزی باز و روزی بسته می‌شود و در جهان نیز همین منطق حاکم است.
▫️عبدی با انتقاد از تناقض در اهداف سیاست خارجی کشور تصریح کرد: مشکل ما این است که می‌خواهیم اهداف متناقض را همزمان در میز مذاکره محقق کنیم؛ در حالی که اهداف ما باید با توان واقعی کشور متناسب باشد.
▫️او درباره دلایل اصلی شکست برجام نیز گفت: دو عامل کلیدی موجب ناکامی برجام شد؛ نخست اینکه این توافق فاقد لجستیک داخلی بود و دوم اینکه صرفاً به مسئله هسته‌ای محدود شد، در حالی که آمریکا فقط بر سر موضوع هسته‌ای با ایران مشکل ندارد.
📺 @eco_voice
▪️فایل صوتی
▫️عباس عبدی، فعال سیاسی، در گفت‌وگو با اکوایران گفت: علت شکست جریان اصلاحات این بود که نتوانست دلایل شکل‌گیری خود را حفظ کند. از جمله اینکه اجازه داد نفت تعیین‌کننده سرنوشت کشور باشد و همچنین نسبت به نهادهایی که باید حافظ حاکمیت قانون باشند، بی‌توجهی کرد.
▫️او با اشاره به ضعف در ساختار تصمیم‌گیری در ایران افزود: سیستم سیاسی ما گاه دچار رودربایستی می‌شود و به‌موقع نمی‌تواند تصمیم بگیرد؛ در حالی که هر پرونده سیاسی، روزی باز و روزی بسته می‌شود و در جهان نیز همین منطق حاکم است.
▫️عبدی با انتقاد از تناقض در اهداف سیاست خارجی کشور تصریح کرد: مشکل ما این است که می‌خواهیم اهداف متناقض را همزمان در میز مذاکره محقق کنیم؛ در حالی که اهداف ما باید با توان واقعی کشور متناسب باشد.
▫️او درباره دلایل اصلی شکست برجام نیز گفت: دو عامل کلیدی موجب ناکامی برجام شد؛ نخست اینکه این توافق فاقد لجستیک داخلی بود و دوم اینکه صرفاً به مسئله هسته‌ای محدود شد، در حالی که آمریکا فقط بر سر موضوع هسته‌ای با ایران مشکل ندارد.
📺 @eco_voice
Forwarded from حسین رزاق
🔷 انجیر اوین و موشک‌های اسراییل
✍🏻 خاطره شهریار براتی، زندانی سیاسی از روزی که اوین مورد حمله اسراییل قرار گرفت.
🔹یک سال پیش به خدای ابراهیم قسم خوردم که عصای موسی در اوین را خواهد شکافت. این پیش‌بینی شیطانی، مانند دیگر پیش‌بینی‌هایم درست از آب درآمد…
🔹باید سزاوار و پذیرای چه رنجی بوده باشیم که در بند اوین شاهد اصابت موشک‌های اسراییل باشیم؟
🔹بعد از آن‌که موشک‌ها اصابت کرد، میان دود و سرفه، میان آوار و خون به‌سوی محمد نجفی دویدم تا او را سالم یافته باشم؛ سالم بود. در کمال سرگشتگی با هم به کریدور رفتیم، چراغ‌ها چون چشم‌های دوزخیان چشمک می‌زدند. محمد می‌خواست از پنجره بیرون را ببیند. قدش نرسید. چه را می‌خواستی به تماشا بنشینی محمد؟! آزادی را؟ نه! آوار را. به راستی که قدما نه به آزادی رسیدند نه به آوار…
گفت قلاب بگیر. برایش گرفتم. چیزی ندید. دود سیاه نمی‌گذاشت، به پایین رفتیم. دفتر رییس بند متلاشی شده بود. بهداری متلاشی شده بود. پای زنی که در بهداری کار می‌کرد، قطع شده بود، اوین، غزه شده بود…
🔹زندانیان سیاسی از ۲۰۹ اجساد بازجوها را بیرون می‌کشیدند… بازجوها، بازجوها! زندگانشان به ما نگاه می‌کردند. میان دو دشمن ایستادند؛ اسراییل و زندانیان سیاسی. و این نفرینی است جاودان برای آنان. پرسیدم! بنیادین پرسیدم: نگاه ما درد بیشتری داشت یا موشک اسراییل؟!
🔹با محمد نجفی و مهدی محمودیان به همه سالن‌های بند ۴ سر زدیم. به زندانیان دلداری دادیم. آقا مهدی می‌گفت: «روحیه را باید حفظ کرد، بالاخره همدیگر را داریم.»
🔹مدتی بعد گفتند جمع کنید تا منتقل شوید. شب شد. نزدیک به شب، هنوز در حیاط کمی نور بود. هیچ‌کس در حیاط نبود، همه مثل اسرای جنگی در صف بودند با دستبند و پابند… دو به دو راه می‌رفتند. پیرمردها می‌لنگیدند. پیش از پابند شدن محمد را دوباره گم کردم. دوباره یافتمش. موحش‌ترین یافتن زندگی‌ام؛ در حیاط سالن ۳ انجیر اوین را بغل کرده بود و هق‌هق گریه می‌کرد؛ به حال ما، به حال انسان، به حال تاریخ، به حال آن همه نام روی آجرها.
جنگ است و محمد در آغوش انجیرش، جنگ است و محمد در آغوش دارش.
شهریار براتی
زندان تهران بزرگ، تیپ ۲، سالن ۹
۱۴۰۴.۴.۴
@MahmoudianMehdi
✍🏻 خاطره شهریار براتی، زندانی سیاسی از روزی که اوین مورد حمله اسراییل قرار گرفت.
🔹یک سال پیش به خدای ابراهیم قسم خوردم که عصای موسی در اوین را خواهد شکافت. این پیش‌بینی شیطانی، مانند دیگر پیش‌بینی‌هایم درست از آب درآمد…
🔹باید سزاوار و پذیرای چه رنجی بوده باشیم که در بند اوین شاهد اصابت موشک‌های اسراییل باشیم؟
🔹بعد از آن‌که موشک‌ها اصابت کرد، میان دود و سرفه، میان آوار و خون به‌سوی محمد نجفی دویدم تا او را سالم یافته باشم؛ سالم بود. در کمال سرگشتگی با هم به کریدور رفتیم، چراغ‌ها چون چشم‌های دوزخیان چشمک می‌زدند. محمد می‌خواست از پنجره بیرون را ببیند. قدش نرسید. چه را می‌خواستی به تماشا بنشینی محمد؟! آزادی را؟ نه! آوار را. به راستی که قدما نه به آزادی رسیدند نه به آوار…
گفت قلاب بگیر. برایش گرفتم. چیزی ندید. دود سیاه نمی‌گذاشت، به پایین رفتیم. دفتر رییس بند متلاشی شده بود. بهداری متلاشی شده بود. پای زنی که در بهداری کار می‌کرد، قطع شده بود، اوین، غزه شده بود…
🔹زندانیان سیاسی از ۲۰۹ اجساد بازجوها را بیرون می‌کشیدند… بازجوها، بازجوها! زندگانشان به ما نگاه می‌کردند. میان دو دشمن ایستادند؛ اسراییل و زندانیان سیاسی. و این نفرینی است جاودان برای آنان. پرسیدم! بنیادین پرسیدم: نگاه ما درد بیشتری داشت یا موشک اسراییل؟!
🔹با محمد نجفی و مهدی محمودیان به همه سالن‌های بند ۴ سر زدیم. به زندانیان دلداری دادیم. آقا مهدی می‌گفت: «روحیه را باید حفظ کرد، بالاخره همدیگر را داریم.»
🔹مدتی بعد گفتند جمع کنید تا منتقل شوید. شب شد. نزدیک به شب، هنوز در حیاط کمی نور بود. هیچ‌کس در حیاط نبود، همه مثل اسرای جنگی در صف بودند با دستبند و پابند… دو به دو راه می‌رفتند. پیرمردها می‌لنگیدند. پیش از پابند شدن محمد را دوباره گم کردم. دوباره یافتمش. موحش‌ترین یافتن زندگی‌ام؛ در حیاط سالن ۳ انجیر اوین را بغل کرده بود و هق‌هق گریه می‌کرد؛ به حال ما، به حال انسان، به حال تاریخ، به حال آن همه نام روی آجرها.
جنگ است و محمد در آغوش انجیرش، جنگ است و محمد در آغوش دارش.
شهریار براتی
زندان تهران بزرگ، تیپ ۲، سالن ۹
۱۴۰۴.۴.۴
@MahmoudianMehdi
Forwarded from نوشته‌های تحلیلی علی نصری (Ali Nasri)
نظریه «هسته سخت» یا ملت یکپارچه؟
نویسنده: علی نصری
در سال‌های گذشته، یکی از مبانی نانوشته سیاستگذاری در جمهوری اسلامی، نظریه‌ای بود موسوم به «هسته سخت قدرت». بر اساس این نظریه، تمام ساختار سیاسی کشور صرفاً بر شانه‌های اقلیتی وفادار و فداکار استوار است. گروهی که آمادگی دارند در مقابل هر دشمنی بایستند، زیر هر فشاری دوام بیاورند و برای نظام، از جان و مال و آسایش‌شان بگذرند. تکیه بر این گروه، در نگاه برخی تصمیم‌گیران، هم مشروعیت می‌آورد و هم ضمانت بقا.
مصداق‌های این رویکرد طی دهه‌ها، در خیابان‌های شهر، اخبار شب، پوسترهای دیواری، سریال‌های تلویزیونی و فضای عمومی کشور نمایان بود. از تظاهرات‌های پرشمار در ۲۲ بهمن و راهپیمایی روز قدس، تا صفوف مرتب نماز جمعه و اعزام داوطلبانه به جبهه‌های دفاع از حرم در سوریه. مردمانی نجیب، وفادار و مقاوم که ستون‌های پنهان این نظام بوده‌اند و همچنان هستند.
اما مسئله آنجاست که در کنار این جمع وفادار، میلیون‌ها ایرانی دیگر سال‌هاست که نادیده گرفته شده‌اند. میلیون‌ها شهروندی که گرچه شاید در صفوف این مراسم رسمی حضور ندارند، اما دل در گرو این خاک دارند، مالیات می‌دهند، فرزند تربیت می‌کنند، کار می‌آفرینند، کتاب می‌خوانند، فیلم می‌سازند، موسیقی می‌نوازند و هر روز، ایران را - به‌نوعی دیگر - زندگی می‌کنند.
همین نادیده انگاشتن، طی سال‌ها طبقه متوسط و بخصوص نسل جوانش را به حاشیه راند. نسل جوانی که اگرچه در ظاهر اهل جهاد نبود، اما اهل ساختن بود. اگر اهل تظاهرات رسمی نبود، اما در اتاقش عکس قله دماوند بود. و اگر در هیئت‌های عزاداری سینه نمیزد، اما با سرود «ای ایران» دست بر سینه می‌گذاشت.
در طول سال‌ها، این قشر جامعه در ساختار رسمی قدرت، نماینده‌ای برای سبک زندگی و سلیقه‌اش نیافت. دیده نشد، شنیده نشد، جدی گرفته نشد. و همین، حس تلخی از «بی‌وطنی در وطن» را در وجودش ریشه‌دار کرد.
دشمنان ایران - از رژیم صهیونیستی گرفته تا محافل ضدایرانی در غرب - به خوبی این خلأ و احساس طردشدگی در بخشی از جامعه را درک کردند و به تدریج وارد عمل شدند. آنها در طول سال‌ها، با بهره‌گیری از یک جنگ روانی سیستماتیک از طریق رسانه‌های فارسی‌زبان خارج از کشور و حتی گاه با ارسال پیام‌های مستقیم خطاب به این قشر، کوشیدند نارضایتی این افراد از نظام را به نقطه اتصال‌شان با بیگانه بدل کنند و بخشی از مردم را به مهره‌های خود در میدان جنگ ترکیبی علیه ایران تبدیل سازند.
اما از همان اولین صدای انفجاری که ساعت ۳ بامداد ۲۳ خرداد در پایتخت پیچید، اتفاقی افتاد که همه محاسباتشان را به هم زد. ملت ایران، از تمام اقشار جامعه، با هر دیدگاه و سلیقه و سبک زندگی، کنار یکدیگر آمدند و زیر یک پرچم ایستادند و کشور را از یک تهدید بی‌سابقه وجودی نجات دادند.
در یک لحظه، همه چیز سر جایش قرار گرفت. همه احساس کردند که به وطن تعلق دارند. همه حس کردند که دیده می‌شوند، که صدایشان ارزش دارد، که ایران فقط مال یک گروه خاص نیست، متعلق به همه ایرانیان است.
خطر اصلی امروز این است که این «لحظه» به‌جای آن که نقطه آغاز تحولی ماندگار باشد، به خاطره‌ای زودگذر تبدیل گردد و دوباره همان نگاه محدود و انحصاری «هسته سخت» بر تصمیمات کشور سایه بیفکند. اگر چنین شود، ضربه‌ای که به اعتماد عمومی و امنیت ملی وارد می‌شود، بسیار سخت‌تر و جبران‌ناپذیرتر از جنگ چند روزه اخیر خواهد بود.
آیا مسئولین کشور حاضرند این لحظه را به عنوان یک «فرصت» تاریخی و طبقه متوسط جامعه را به عنوان یک «ظرفیت» عظیم، برای تامین امنیت و اقتدار و پیشرفت دریابند یا ترجیح می‌دهد همچنان صرفاً فقط به همان «هسته سخت» اکتفا کنند؟
@AliNasriTelegram
نویسنده: علی نصری
در سال‌های گذشته، یکی از مبانی نانوشته سیاستگذاری در جمهوری اسلامی، نظریه‌ای بود موسوم به «هسته سخت قدرت». بر اساس این نظریه، تمام ساختار سیاسی کشور صرفاً بر شانه‌های اقلیتی وفادار و فداکار استوار است. گروهی که آمادگی دارند در مقابل هر دشمنی بایستند، زیر هر فشاری دوام بیاورند و برای نظام، از جان و مال و آسایش‌شان بگذرند. تکیه بر این گروه، در نگاه برخی تصمیم‌گیران، هم مشروعیت می‌آورد و هم ضمانت بقا.
مصداق‌های این رویکرد طی دهه‌ها، در خیابان‌های شهر، اخبار شب، پوسترهای دیواری، سریال‌های تلویزیونی و فضای عمومی کشور نمایان بود. از تظاهرات‌های پرشمار در ۲۲ بهمن و راهپیمایی روز قدس، تا صفوف مرتب نماز جمعه و اعزام داوطلبانه به جبهه‌های دفاع از حرم در سوریه. مردمانی نجیب، وفادار و مقاوم که ستون‌های پنهان این نظام بوده‌اند و همچنان هستند.
اما مسئله آنجاست که در کنار این جمع وفادار، میلیون‌ها ایرانی دیگر سال‌هاست که نادیده گرفته شده‌اند. میلیون‌ها شهروندی که گرچه شاید در صفوف این مراسم رسمی حضور ندارند، اما دل در گرو این خاک دارند، مالیات می‌دهند، فرزند تربیت می‌کنند، کار می‌آفرینند، کتاب می‌خوانند، فیلم می‌سازند، موسیقی می‌نوازند و هر روز، ایران را - به‌نوعی دیگر - زندگی می‌کنند.
همین نادیده انگاشتن، طی سال‌ها طبقه متوسط و بخصوص نسل جوانش را به حاشیه راند. نسل جوانی که اگرچه در ظاهر اهل جهاد نبود، اما اهل ساختن بود. اگر اهل تظاهرات رسمی نبود، اما در اتاقش عکس قله دماوند بود. و اگر در هیئت‌های عزاداری سینه نمیزد، اما با سرود «ای ایران» دست بر سینه می‌گذاشت.
در طول سال‌ها، این قشر جامعه در ساختار رسمی قدرت، نماینده‌ای برای سبک زندگی و سلیقه‌اش نیافت. دیده نشد، شنیده نشد، جدی گرفته نشد. و همین، حس تلخی از «بی‌وطنی در وطن» را در وجودش ریشه‌دار کرد.
دشمنان ایران - از رژیم صهیونیستی گرفته تا محافل ضدایرانی در غرب - به خوبی این خلأ و احساس طردشدگی در بخشی از جامعه را درک کردند و به تدریج وارد عمل شدند. آنها در طول سال‌ها، با بهره‌گیری از یک جنگ روانی سیستماتیک از طریق رسانه‌های فارسی‌زبان خارج از کشور و حتی گاه با ارسال پیام‌های مستقیم خطاب به این قشر، کوشیدند نارضایتی این افراد از نظام را به نقطه اتصال‌شان با بیگانه بدل کنند و بخشی از مردم را به مهره‌های خود در میدان جنگ ترکیبی علیه ایران تبدیل سازند.
اما از همان اولین صدای انفجاری که ساعت ۳ بامداد ۲۳ خرداد در پایتخت پیچید، اتفاقی افتاد که همه محاسباتشان را به هم زد. ملت ایران، از تمام اقشار جامعه، با هر دیدگاه و سلیقه و سبک زندگی، کنار یکدیگر آمدند و زیر یک پرچم ایستادند و کشور را از یک تهدید بی‌سابقه وجودی نجات دادند.
در یک لحظه، همه چیز سر جایش قرار گرفت. همه احساس کردند که به وطن تعلق دارند. همه حس کردند که دیده می‌شوند، که صدایشان ارزش دارد، که ایران فقط مال یک گروه خاص نیست، متعلق به همه ایرانیان است.
خطر اصلی امروز این است که این «لحظه» به‌جای آن که نقطه آغاز تحولی ماندگار باشد، به خاطره‌ای زودگذر تبدیل گردد و دوباره همان نگاه محدود و انحصاری «هسته سخت» بر تصمیمات کشور سایه بیفکند. اگر چنین شود، ضربه‌ای که به اعتماد عمومی و امنیت ملی وارد می‌شود، بسیار سخت‌تر و جبران‌ناپذیرتر از جنگ چند روزه اخیر خواهد بود.
آیا مسئولین کشور حاضرند این لحظه را به عنوان یک «فرصت» تاریخی و طبقه متوسط جامعه را به عنوان یک «ظرفیت» عظیم، برای تامین امنیت و اقتدار و پیشرفت دریابند یا ترجیح می‌دهد همچنان صرفاً فقط به همان «هسته سخت» اکتفا کنند؟
@AliNasriTelegram