امام به خلخالی گفت از این ۱۰ نفر یک نفر اضافه اعدام کنی، دوازدهمی خودت هستی

محمدعلی رحمانی، شاگرد امام خمینی:

🔹مثلا در شب اولی که ۶ یا ۷ نفر اعدام شدند، آقای بهشتی پیش امام آمد و گفت‌: ما و همه حقوقدانان به ۱۰ نفر رسیدیم که مجرم هستند و محاکمه شدند و نتیجه این شد که باید اعدام شوند. ولی شنیدیم آقای خلخالی گفتند که من امشب ۱۴ نفر را اعدام می‌کنم.

🔹آقای بهشتی رک به امام گفت، اگر قرار شود آقای صادق خلخالی‌، با این‌که مجتهد، زندانی و شکنجه شده است و ما قبول داریم، این نظر جمع ما را بشکند و بگوید مثلا این ۴ نفر را هم جزو اعدامی‌ها می‌دانم، ما کاری نداریم و مسئولیت خلخالی با شماست.

🔹امام فرمود خیر. آن‌چه که شما، شورا و حقوقدانان رسیدید، باید همان عمل شود، یک نفر نباید اضافه شود. بعد از رفتن آن‌ها من از آقای حسن صانعی سوال کردم که چه اتفاقی افتاد؟ گفت امام خلخالی را احضار کرد. امام به خلخالی گفت اگر غیر از آن‌چه شورا تصویب کرده، یک نفر اضافه شود، یعنی یازده نفر شود، دوازدهمین نفر خودت هستی. رنگ خلخالی پرید./خبرآنلاین

@Noandishnews

آن حاکم شرع، جز این زبان را نمی‌فهمید و مقدرات خلقِ خدا مدتی در دست چنین کسی بود.

#هومن_پناهنده
@gashthaa

☰

👁‍🗨 دیدگاه | شخصی‌سازی آموختن

✍🏿 فردین علیخواه
عضو گروه جامعه‌شناسی دانشگاه گیلان

✿ در یک سال گذشته چند کلاس آزاد در خارج از دانشگاه برگزار کرده‌ام. استقبال از کلاس‌هایم خوب بود. منظورم، تعداد علاقه‌مندانی است که ثبت‌نام کردند و نه تعداد کسانی که در کلاس‌ها حاضر شدند. لازم است بیشتر توضیح بدهم. در همان جلسات نخست متوجه شدم بیشتر کسانی که ثبت‌نام کرده‌اند، نیامده‌اند. این اتفاق در جلسات دوم و سوم هم رخ داد. کنجکاو شدم. با خودم گفتم اگر کیفیت تدریس من بد است، حداقل باید جلسهٔ اول می‌آمدند تا به تدریج به این نتیجه برسند؛ نمی‌شود در همان جلسهٔ نخست به این دلیل نیامد. مدتی گذشت و فرصتی فراهم شد تا با چند نفر از علاقه‌مندان گفتگو کنم. جالب آنکه همچنان به مباحث کلاس علاقه‌مند بودند و درس‌گفتار‌ها را دنبال می‌کردند. آنان حتی در خارج از ساعات کلاس و از طریق شبکه‌های اجتماعی پیام می‌دادند و دربارهٔ برخی مباحث توضیح بیشتری از من می‌خواستند.

✿ از آنان دلیل حضور نیافتن در کلاس‌ها را پرسیدم. گفتند: شما در کلاس کُند صحبت می‌کنید. اندکی تعجّب کردم. گفتم: به نظر خودم کُند صحبت نمی‌کنم و ضرباهنگ کلامم متعادل است. یکی از آنان گفت: برای نسل ما شما کُند صحبت می‌کنید و این کمی کسالت‌آور است. این برایم جالب بود. همچنین گفتند: ما ترجیح می‌دهیم به فایل ضبط‌‌شدۀ کلاس گوش کنیم چون آن طور که دل‌مان می‌خواهد می‌توانیم سرعت را تنظیم کنیم، یعنی بعضی جا‌ها دگمهٔ توقف را بزنیم، بعضی جا‌ها دگمهٔ سرعت را بزنیم و بعضی جا‌ها هم گزینهٔ «آرام» را انتخاب کنیم. نکتهٔ قابل تأمل دیگری هم گفتند: وقتی به فایل صوتی دسترسی داریم هر وقت که حال و حوصله‌اش را داشتیم از آن استفاده می‌کنیم. برای مثال در نیمه‌شب، یا سپیده‌دم یا هر وقت مناسب دیگری. گفتند: در ضمن ما می‌توانیم صدای شما را با اکولایزر‌ها تمیز و شفاف کنیم و ده‌ها عملکرد دیگر که در کلاس امکانش وجود ندارد.

✿ دریافتم که آنان دوست دارند محتوای آموزشی را «شخصی‌سازی» کنند، یعنی امکان تغییر و دستکاری محتوا را داشته باشند. به این شکل، گویی محتوا در خدمت آنان است و نه آنان در خدمت محتوا. این افراد در نهایت محتوا را یک محصول رسانه‌ای و یک پکیج تصویری می‌بینند. در اینجا نقش و اهمیت معلم یا مدرس تا جایی است که امکان تبدیل شدنش به فایل صوتی یا تصویری وجود داشته باشد، تا به این شکل تابع اراده و انتخاب شخصی فرد شود.

✿ دوست دارم تجربهٔ شخصی دیگری را نیز بازگو کنم. به دلیل گرانی کتاب، تصمیم گرفتم مدتی از کتاب‌های الکترونیک استفاده کنم. تجربهٔ بسیار جالبی بود. در اینجا نیز اتفاقی افتاد که نگرانم کرد. پس از تجربۀ یادشده، وقتی به سراغ کتاب کاغذی می‌رفتم، حس کلافگی به سراغم می‌آمد. دوست داشتم اندازهٔ فونت را شخصی‌سازی یا سفارشی‌سازی کنم، دوست داشتم نور روی صفحه را شخصی‌سازی کنم، دوست داشتم صفحهٔ کتاب مدام بسته نشود و فقط با لمس انگشت بر روی صفحه نمایش به صفحه دیگر برود. منظورم آن است که تجربهٔ خواندن کتاب الکترونیک بر تجربهٔ همیشگی خواندن کتاب کاغذیِ من اثر گذاشته بود. وقتی مقایسه کردم، دیدم که امکان شخصی‌سازی در کتاب الکترونیک بیشتر است.

✿ در این نوشتار کوتاه، مثال‌های شاید ساده‌ای از تجاربم بیان کردم. فکر می‌کنم جریانی فراگیر در عرصۀ آموزش در حال رخ دادن است. تلفن‌های همراه حداقل، تأکید می‌کنم، حداقل دو پیامد مهم را رقم زده‌اند: نخست امکان بالای شخصی/ سفارشی‌سازی محتوا و دیگری تفکر و تأمل تصویری است. نسل جدید بسیار مصوّر می‌اندیشد. فایل صوتی یک سخنرانی یا یک کلاس، در واقع ‌اندیشه‌ای است که تجسّم یافته، بدنمند شده، و مصوّر گشته است. با دسترسی به فایل صوتی، گویا در نسل جدید حس کنشگری، حس تغییر دادن، حس اثربخشی، حس به خدمت‌گیری و حس سازگار کردن محتوا با شرایط شخصی بیشتر می‌شود.

✿ سخن پایانی آنکه، مدتی قبل در اخبار خواندم که میانگین معدل دانش‌آموزان در چندین استان کشور کاهش چشمگیری داشته است. با خواندن این چنین اخباری بی‌درنگ از خود سؤال می‌کنم که نظام آموزش و پرورش چقدر به آنچه گفتم توجه می‌کند. اینکه دانش‌آموزان امروزی دوست دارند محتوا، تجسّم یافته و مصور گردد، اینکه دوست دارند محتوا تبدیل به محصولی رسانه‌ای و شخصی شود تا به دلخواه بتوانند در زمان مناسب از آن بهره برند. شواهد نشان می‌دهند که جهان، به‌ویژه با گسترش هوش مصنوعی، به شدت در حال تغییر است. اگر شیوهٔ آموزش ما تغییر نکند، تعداد غایبان کلاس‌ها (حتی در دانشگاه‌ها) و میانگین نمره‌ها به مراتب به پایین‌تر از اکنون خواهد رسید. فناوری‌های جدید ارتباطی «فردی شدن» و «شخصی‌سازی» را تسریع کرده‌اند. بد یا خوب، به نظر می‌رسد که نسل جدید نیز به این شکل از فناوری خو گرفته است.

@MorphoSyntax

جوهری که آسیب دید؛
درباره خشونت کلامی و رفتاری در جامعۀ ایران

برای دریافت سطح «خشونت» در یک جامعه، دسترسی به آمارهایی که بعضاً غیرقابل راستی‌آزمایی‌اند و اغلب هم مهر «محرمانه» می‌خورند، خیلی مورد نیاز نیست. فقط کافی است در هر محله و کوی و کوچه و خیابان و محیط کار و زندگی و تحصیل خود، اطراف را بپائیم و نوع کنش «شهروندان» را دریابیم!
کسی که تصور یا ادعا می‌کند رفتار ما ایرانیان در محیط‌های بسته یا باز، کم و بیش در حد نرم‌های معمول در دیگر جوامع است، یا روابط اجتماعی خود را قطع کرده و در لاک خود به سر می‌برد و یا اینکه اذعان به ناهنجاری‌های رفتاری در جامعه را مغایر حفظ موقعیت و منافع خود می‌بیند!
واقعیت این است که نزاع‌های کلامی، بی‌احترامی، بی‌ادبی، فحاشی، برخوردهای فیزیکی، کتک‌کاری و زد و خوردهای خشونت‌بارِ منجر به جرح و قتل، در سطوح مختلف جامعه از حد معمول و طبیعی خود بسیار فراتر رفته است و این، بسیاری از مردمی را که خواهان آرامش و احترام و رعایت یکدیگرند، به شدیدترین وجه ممکن نگران و افسرده کرده است.
@ahmadzeidabad
https://hammihanonline.ir/fa/tiny/news-40199
در خیابان گاه یک نگاه ناخواسته، واکنش هیستریک و عصبی فردی را به دنبال دارد و گاه یک احترام ساده، چشم افراد را از تعجب چنان گشاد می‌کند که گویی طرف‌شان از سیاره‌ای دیگر پا به این کرۀ خاکی گذاشته است!
می‌توان فشار روزافزون زندگی از تنگی معیشت و عدم کفاف درآمد و سررسیدن اقساط و عقب افتادن کرایۀ منزل و مغازه و ترافیک سرسام‌آور و هوای اغلب آلوده و بی‌ثباتی قیمت‌ها و فساد اداری و نابرابری و تبعیض و ترس از آینده و ده‌ها مورد از این قبیل را دلیل عصبانیت افراد و تحریک آنها به کنش خشونت‌آمیز برشمرد اما همۀ اینها فقط یک روی ماجرا به نظر می‌رسند.
روی دیگر ماجرا این است که در جامعۀ ایرانی یک امر «بسیار خاص» در سال‌های اخیر بی‌نهایت آسیب دیده است و آن جوهر اخلاقی مبتنی بر نوعی جهان‌نگری متافیزیکی است که بازتولیدکنندۀ تواضع، احترام، ادب، انصاف، رعایت، مهربانی، بخشش، بزرگواری، صبوری، کمک و دلسوزی به همنوع و هموطن و همکیش در طول تاریخ این سرزمین بوده است.
همین جوهر اخلاقی در سطوح فردی و اجتماعی، معمولاً کژتابی‌های بعضاً گریزناپذیر سیاست و حکمرانی را تعدیل و تا حدی جبران می‌کرده و جامعه را در نقطۀ کم و بیش متعادل و متوازن نگه می‌داشته است.
در دهه‌های چهل و پنجاه خورشیدی، میل به تسرّی این جوهر اخلاقی به امر سیاست و حکمرانی، انگیزۀ بسیاری از روشنفکران و اهل حوزه برای مبارزه با سلطنت پهلوی شد و قسمی از ترکیب و این‌همانی آن دو را رقم زد. بدین ترتیب، آن جوهر اخلاقی از سطح فرد و جامعه به سطح دولت و حکومت کشیده شد ولی ناخواسته به مسلخ‌گاه خود رفت......(ادامۀ یادداشت در لینک زیر)

اطلاعیهٔ برگزاری نشست یک‌روزهٔ «علم و دموکراسی»
گروه مطالعات علم، موسسهٔ پژوهشی حکمت و فلسفهٔ ایران

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

نشست «علم و دموکراسی» در روز چهارشنبه ۲۱ خردادماه ۱۴۰۴ در مؤسسهٔ پژوهشی حکمت و فلسفهٔ ایران برگزار می‌شود.
شرکت در این برنامه برای همهٔ علاقه‌مندان آزاد و رایگان است.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

برنامهٔ نشست «علم و دموکراسی»

صبح
▨ علم، حقیقت و دموکراسی | ۹:۳۰ الی ۱۱ (دکتر امیراحسان کرباسی‌زاده)

ـ پذیرایی و استراحت | ۱۱ الی ۱۱:۳۰

▨ علم در جامعهٔ مردم‌سالار | ۱۱:۳۰ الی ۱۳ (دکتر امیراحسان کرباسی‌زاده)

ــــــــــــــــــ
عصر
▨ علم و نظارت اجتماعی | ۱۴:۳۰ الی ۱۶ (دکتر حسین معصومی همدانی)

ـ پذیرایی و استراحت | ۱۶ الی ۱۶:۳۰

▨ هم‌سازی علم و دموکراسی | ۱۶:۳۰ الی ۱۸ (دکتر حسین شیخ‌رضایی)

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

محل برگزاری: تهران، خیابان نوفل لوشاتو، کوچه شهید آراکلیان، شماره ۴،
مؤسسۀ پژوهشی حکمت و فلسفۀ ایران، سالن دکتر نصر

شرکت در این برنامه برای همهٔ علاقه‌مندان آزاد و رایگان است.

@sciencestudies_IRIP

شر مطلق و برانداختن آن (بخش ۱ از ۲)
✍🏼 حسین شیخ‌رضایی

آنچه در تحلیل شرایط فعلی می‌نویسم حرف جدیدی نیست. این روزها این مضمون را بارها دیگران به زبان‌های مختلف گفته‌اند. من در اینجا سعی می‌کنم صورت‌بندی خودم را از موضوع ارائه کنم.

حمله به یک کشور نیازمند برنامه‌ریزی فنی و تکنولوژیک دقیق و طولانی‌مدت است. مثلا به این خبر از بی‌بی‌سی فارسی دقت کنید:

ژنرال کین: حملات آمریکا به ایران نتیجه «۱۵ سال برنامه‌ریزی» بود

ژنرال دن کین در بخش دیگری از نشست خبری گفت که عملیات «چکش نیمه‌شب» حاصل ۱۵ سال کار مداوم بود. او گفت تسلیحاتی که در این حمله‌ها استفاده شدند «طراحی، برنامه‌ریزی و اجرا» شده بودند تا حمله به سایت هسته‌ای فردو موفقیت‌آمیز باشد.

دقت کنید: تجهیزات انحصارا برای تخریب سایت فردو طی ۱۵ سال ساخته شده‌اند. اما علاوه بر کارهای فنی، سیستمی که برای ساخت بمب‌های سنگرشکن و هواپیمای مناسب حمل آنها ۱۵ سال زمان صرف می‌کند، به اقدامات نرم‌افزاری هم نیاز دارد تا مکمل اقدامات نظامی‌اش باشد. این اقدامات نرم‌افزاری باید چنان باشند که پذیرش اقدامات نظامی را در ذهن مردم کشوری که این کار علیه‌شان انجام شده راحت‌تر کنند. یکی از این اقدامات نرم‌افزاری ترویج چیزی است که من اسمش را《ذهنیت شر مطلق》می‌گذارم.

اسم ذهنیت شر مطلق از کجا آمده؟ چند وقت پیش، قبل از حملات نظامی اخیر، یکی از کنشگران سیاسی در مصاحبه‌ای گفت که دستاوردش در تحلیل شرایط امروز ایران این است که دریافته نظام سیاسی حاکم《شر مطلق》است و چیزی جز خسارت و شرارت به بار نیاورده است (نقل به مضمون). من نمی‌دانم او این اصطلاح را در معنای فنی و دقیق آن به کار برد، یا صرفا قصدش نشان دادن وخامت اوضاع فعلی بود. اما اجازه دهید این اصطلاح را در معنای تحت‌الفظی‌اش بفهمیم.

اگر چیزی را《شر مطلق》بدانیم به چه معنا است؟ به این معنا است که آن چیز ذاتا و از بیخ‌وبن فاسد و شر است و هیچ خیری از آن حاصل نمی‌شود و وظیفه اخلاقی ما نابودی و برانداختن آن به هر شکل و با هر قیمت است. به بیان دیگر، شر مطلق چیزی است که مطلقا هر اقدامی برای برانداختن آن موجه و حتی ضروری است. یکی از این اقدامات هم البته می‌تواند جنگ و براندازی نظامی باشد.

ذهنیت شر مطلق ممکن است خود را به شکل دیگری هم نشان دهد. اگر کنشگری روایت خود از وضع موجود را چنان تدوین کند که در آن، هر آنچه منفی و شر است به کارهای یکی از طرفین مخاصمه برگردد و طرف دیگر در این میان هیچ نقشی نداشته باشد، او بدون اینکه لزوما آگاه باشد، در حال ساختن ذهنیت شر مطلق است.

در این روایت‌ها، که از بام تا شام در اینترنشنال و بی‌بی‌سی نمونه‌هایی از آنها را می‌شنویم، رویدادها چنان چیده‌ می‌شوند که گویی درخصوص آنچه رخ داده (مثلا جنگ) تنها یکی از طرفین مخاصمه (ایران) خطاکار است، و طرف دیگر در نهایت عقلانیت و بدون انجام هیچ اقدام شرورانه‌ای، گزینه‌ای جز آنچه انجام داده، آن هم درست با همین درجه و شدت، نداشته و کار او عقلا و اخلاقا و قانونا موجه است.

خلاصه اینکه، ذهنیت شر مطلق اولا می‌گوید از یکی از طرفین چیزی جز شر، آن هم شر بینهایت و مطلق، صادر نمی‌شود. ثانیا صدور شر بینهایت سبب می‌شود طرف دیگر راه و چاره‌ای نداشته باشد جز اینکه به شکل طبیعی و به قوی‌ترین شکل به آن پاسخ دهد. و ثالثا نمی‌توان طرف دیگر را به دلیل کم یا زیاد بودن خشونت و خشمی که نشان می‌دهد سرزنش کرد. در مقابله با شر مطلق هیچ کاری ناروا نیست.

داشتن ذهنیت شر مطلق حاکی از داشتن نوعی نگاه رمانتیک به سیاست است. ذهنیت شر مطلق تداوم نگاه پیشامدرن و اسطوره‌ای است به مناسبات سیاسی و اجتماعی مدرن، هر چقدر هم که گوینده‌اش اسامی متفکران بزرگ را به زبان آورد، یا ادعا کند در حال گزارش بی‌طرفانه امور واقع است. شر مطلق دیدن چیزی یعنی ندیدن اندازه‌ها و مقیاس‌ها در سنجش شر، یعنی ناتوانی در مقایسه میزان شرور.

ذهنیت شر مطلق فقط از دل تحلیل و مصاحبه چند کنشگر و تحلیلگر صاحب رسانه در اذهان عموم مردم تثبیت نمی‌شود. در همان مدتی که بخش نظامی رقیب مشغول ساخت بمب است، بخش شناختی و نرم‌افزاری آن هم در حال تولید و تکثیر این ذهنیت (یا مِم) در رسانه‌های اجتماعی است. یادتان بیفتد چند پیام و توییت و فیلم و ... دریافت کرده‌اید که هر چیزی را مربوط به زندگی ما بوده (از نظام سیاسی‌مان تا کشورمان تا آداب و رسوممان تا زبانمان) مسخره کرده و مثلا با بانمکی گفته اگر شما این را ببری خارج، درجا بهت اقامت می‌دهند؟ تداوم ورود چنین پیام‌هایی به مغز، ناخودآگاه ذهنیت شر مطلق را در ما ایجاد می‌کند.

@eudemonia

شر مطلق و برانداختن آن (بخش ۲ از ۲)
✍🏼 حسین شیخ‌رضایی

ترویج و تثبیت این نگاه که حاکمیت سیاسی در یک کشور《شر مطلق》است سبب می‌شود هر اقدامی در مخالفت با آن، ولو آن اقدام جنگ پیش‌دستانه و کشتن غیرنظامیان باشد، موجه و منطقی و طبیعی تلقی شود، چرا که شر مطلق را باید مطلقا با هر وسیله‌ای که ممکن است از بین برد. بی‌دلیل نیست که بسیاری از مروجان نگاه شر مطلق نتوانستند (یا نخواستند) در ماجراهای اخیر، حمله نظامی به کشورشان را تمام‌قد محکوم کنند یا اسمی از متجاوز بیاورند.

آیا نقطه مقابل ذهنیت شر مطلق، این است که بگوییم نظام سیاسی حاکم خیر مطلق است و هیچ ایرادی به آن وارد نیست؟ آشکار است که چنین پاسخی مهمل است. نقطه مقابل ذهنیت شر مطلق، وزن دادن به میزان شر امور (از جمله نظام سیاسی حاکم) است. وزن دادن به شر یک چیز یعنی داشتن تخمینی از اینکه تا چه حد برای برانداختن و نابود کردن آن می‌توان به خشونت و سایر اقدامات غیراخلاقی دست زد. اگر میزان شرارت چیزی الف باشد، می‌توان با انجام کارهایی غیراخلاقی، نهایتا در حدی کمتر از الف، به مقابله با آن پرداخت. اما اگر میزان شرارتش مطلق و بینهایت باشد، هیچ عملی در برانداختن آن ناموجه نیست.

از نظر من، میزان شرارت نظام سیاسی حاکم بر کشور ما تا آن حد نیست که حمله نظامی کشوری دیگر به ایران موجه باشد یا جنایتکار جنگی‌ای مانند نتانیاهو بتواند برای برانداختن این نظام وارد عمل شود. این نظام سیاسی شرور و کاستی‌های جدی و درونی فراوان دارد و البته حق شهروندانش است که برای اصلاح یا برانداختنش، با احتساب میزان شرورش، اقدامات اخلاقا موجه کنند.

احتمالا یک قلم از شرور این نظام آن است که خود را خیر مطلق می‌داند و از قضا اگر از چنین ذهنیتی دست بکشد به شهروندانش نیز کمک می‌کند آن را شر مطلق ندانند. اما در هر حال، شر مطلق دانستن نظام سیاسی تله‌ای است که ذهن را ناخودآگاه به سمت موجه جلوه دادن《هر》اقدامی علیه آن می‌برد، حتی اگر آن اقدام جنگ و کشتار غیرنظامیان و نقض حقوق فردی و جمعی انسان‌ها باشد. اتفاقات اخیر در کشور نشان داد که باید در مقابل افتادن در این تله هشیار بود.

پی‌نوشت: بدیهی است برخورد امنیتی و دستگیری کسانی که در مقام تحلیلگر، ذهنیت شر مطلق را ترویج می‌کنند صحیح نیست و باید از نظام سیاسی حاکم خواست سریعا این کار را متوقف کند. بازنگری در ذهنیت‌ها تنها از خلال تضارب آزادانه آراء و نظرها در جامعه صورت می‌گیرد، نه با تحمیل یک ذهنیت از بالا.

@eudemonia

Siavash Ardalan
@BBCArdalan

در این دو هفته هر استدلالی رو که زیر سقف آسمون برای توجیه کشته های غیرنظامی جنگ وجود داشت اینجا دیدم و خوندم.

- دروغه
- خانواده های عوامل رژیم بودند
- سپر انسانی بودند
- توی اعتراضات بیشتر کشته دادیم
- هر روز توی جاده ها بیشتر ‌کشته میشن
- بهای کوچکی برای تضعیف رژیم است
- بهتر
- توی جنگ نقل و نبات پخش نمیکنند
- قسمتشون بوده
- تا این ملت باشند پاشن یه کاری کنند
- ما که خواستیم نشد، بذار اقلا اونا برامون بکنند
- میخواستن اینقدر شعار مرگ بر اینو و اون ندن
- جراحی و شیمی درمانی درد داره
- الان نمیرند از یه چیز دیگه میمیرند

آخرین پیشنهاد
صحنه را تغییر دهید
دست‌ها روی ماشه است

جعفر شیرعلی‌نیا
بخش اول

دی ماه ۱۴۰۱، غلامعلی رشید در سخنانی به جلسه‌ای با حضور قاسم سلیمانی، سه ماه قبل از شهادتش، اشاره کرد و گفت: «حاج قاسم سلیمانی در این جلسه به فرماندهان نیرو‌های مسلح گفت که من به پشتوانه‌ی ستاد سپاه، ستاد ارتش، ستاد کل نیرو‌های مسلح و وزارت دفاع اکنون شش ارتش را بیرون از سرزمین ایران برای شما سازمان‌دهی و کانالی به طول ۱۵۰۰ کیلومتر و عرض ۱۰۰۰ کیلومتر تا سواحل مدیترانه ایجاد کرده‌ام که در درون این کانال، شش لشکر اعتقادی و مردمی به سرمی‌برند و هر دشمنی که بخواهد با انقلاب اسلامی و نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران بجنگد، باید از این شش لشکر عبور کند.»
او سپس به این شش ارتش پرداخت؛ «یک ارتش در لبنان به نام «حزب‌الله»، دو ارتش در فلسطین اشغالی به نام‌های «حماس» و «جهاد اسلامی»، یک ارتش در عراق به نام «حشدالشعبی»، یک ارتش در یمن به نام «انصارالله» و یک ارتش در سوریه که همین‌ها موجب بازدارندگی برای کشور عزیز ایران شده است.» (خبرگزاری دفاع مقدس؛ ۱۳ دی ۱۴۰۱)
هنوز برایم عجیب است که چرا این مسائل را در تریبون‌های عمومی می‌گفتند.

فرض کنیم در همان روزها پیشنهادی روی میز ایران قرار می‌گرفت تا ایران در قبال صرف‌نظر از اصرار بر بقای بشار اسد در سوریه و رضایت دادن به ایجاد محدودیت برای حزب‌الله در لبنان و حماس در فلسطین، امتیازات قابل توجهی دریافت کند.
پاسخ حکومت ایران چه می‌بود؟ و اگر کسی در ایران تحلیلش این بود که با توجه به شرایط سخت اقتصادی ایران و زخم‌های عمیق در کشور و دشمنان پرتعداد، حفظ این ارتش‌ها ممکن نیست و راهی جز پذیرفتن این پیشنهادات نداریم و ادامه‌ی این روند می‌تواند تبعات خطرناکی داشته باشد، با چه واکنشی مواجه می‌شد؟

به احتمال فراوان گوینده‌ی این سخنان به انواع خیانت‌ها، بی‌سوادی و بی‌غیرتی متهم می‌شد و حتی ممکن بود به مجازات نیز برسد.

حقیقت این است که گاهی پیشنهادات ناعادلانه است اما شما چاره‌ای جز پذیرش آن‌ها ندارید.
شش ارتشی که قاسم سلیمانی ساخته بود، چه بسا موثرتر از توان موشکی و غنی‌سازی بودند؛ ارتش‌هایی که یک‌به‌یک رو به ضعف گذاشتند.

امروز بشار اسدی در قدرت نیست. حزب‌الله لبنان و حماس در وضعیت سختی هستند. به نظر می‌رسد ایران به پایین‌ترین درجه‌ی غنی‌سازی رضایت داده است.
جمعی از فرماندهان و دانشمندان هسته‌ای کارآمد ما شهید شده‌اند. بمباران‌های صهیونیست‌ها و آمریکایی‌ها تخریب‌های زیادی را رقم زده است. احتمال فراوانی جاسوس و نفوذی در کشور مثل یک گاز سمی فضاهای ذهنی محیط‌های مختلف کاری را تهدید می‌کند. احتمال اجرای ترورهای وحشیانه‌ از سوی صهیونیست‌ها ارتباطات درون سیستم را تحت تاثیر شدید قرار داده است.

ابهام در آینده‌ی دورتر جای خود را به ابهام در آینده‌ی خیلی نزدیک داده است؛ این ابهام دیگر در حد این نیست که تورم و کاهش ارزش پول ملی چقدر خواهد بود؟ در این حد است که آیا ممکن است هر لحظه جنگی ویرانگرتر آغاز شود و یا با یک خرابکاری گسترده، سیستم‌های مختلف مالی یا اداری یا زیرساختی کشور مختل شوند؟

شرایط اقتصادی و انرژی، حتی اگر مانند قبل از جنگ باشد، اوضاع را هر روز شکننده‌تر خواهد کرد.

از سوی دیگر به نظر می‌رسد شرایط جنگی بیش از همه نسل‌های جدیدتر را به حاشیه برده است و تریبون‌ها و میدان‌داری‌ها بیش از گذشته به پیرترها تعلق یافته است.

همه‌ی این شواهد به ما می‌گوید، ادامه‌ی این روند تبعات بسیار خطرناکی خواهد داشت؛ حتی اگر هیچ جنگی رخ ندهد.

اگر مقامات ایرانی شرایط امروز را پیش‌بینی می‌کردند، آیا باز هم برخی پیشنهادهای ناعادلانه‌ی ارائه‌شده در این سال‌ها را رد می‌کردند؟

بیرون از ایران، دست‌ها روی ماشه است؛ دست صهیونیست‌ها روی ماشه‌ی جنگ، جنایتکاری و خرابکاری و دست اروپایی‌ها روی مکانیسم ماشه‌ی برجام. آمریکا هم که جای خود.

گرگ‌ها دورمان را گرفته‌اند اما منتظرند تا شاید خودمان از پا در بیاییم و نیازی به حمله نباشد که مبادا کوچک‌ترین زخمی بردارند.
صدراعظم آلمان همان روزهای ابتدای جنگ، پس از تشکر از صهیونیست‌ها، ته ماجرا را صریح گفت: «آن‌ها بخش سخت و کثیف کار را به جای همه‌ی ما انجام دادند.»
گویا الان زمان خریده‌اند تا مشکلی را که احتمالا ایران برای صنعت نفت ایجاد می‌کند، چاره کنند و صهیونیست‌ها را مجهزتر.

ایران عزیز در محاصره‌ی گرگ‌ها فقط مردم نازنینش را دارد.

ادامه 👇

https://www.tgoop.com/jafarshiralinia

آخرین پیشنهاد
صحنه را تغییر دهید
دست‌ها روی ماشه است

جعفر شیرعلی‌نیا
بخش دوم

دوستان زیادی در روزهای گذشته از من می‌پرسیدند پیروز جنگ کیست؟ گفتم پیروز جنگ با توجه به مسیری که طرفین پس از توقف جنگ در پیش می‌گیرند مشخص می‌شود.

معتقدم صحنه همچنان با طراحی دشمنان ایران پیش می‌رود و اگر ایران نتواند این صحنه را تغییر دهد، آن‌ها تا انتهای این طرح کثیف را می‌روند.

تنها روزنه‌ی امید برای تغییر صحنه این است که یک رویداد جدید، اتحاد ایرانی‌ها را تثبیت کند و پیش روی چشم گرگ‌ها قرار دهد.

اما چگونه می‌توان این همدلی را تثبیت کرد؟

باید تریبون اصلی مقابل مردم باشد و دنیا صدای مردم را بشنود.
یک بخش از این کار می‌تواند در صداو‌سیما انجام شود.
تیمی که الان تمام صداوسیما را در اختیار گرفته، در شبکه‌ی افق متمرکز شود و حرفش را بزند. و از سوی دیگر نماینده‌های دیگر گروه‌های فکری مردم ایران نیز به صداوسیما راه پیدا کنند.

مکمل این پیشنهاد، که حضور مردم و حرفشان را تثبیت می‌کند، پیشنهادی است که هفته‌ی قبل دادم؛ برگزاری رفراندوم یا رفراندوم‌ها.

فارغ از هر نتیجه‌ای که از رفراندوم به دست می‌آید، دنیا باید بداند که با نظر تمام ایرانی‌ها رو‌به‌روست.
برگزاری رفراندوم نه‌تنها صحنه‌ی داخلی را تحت‌تاثیر قرار می‌دهد، که در فضای جهانی نیز چهره‌ی ایران را تغییر خواهد داد.

هر روز شرایط برای تغییر صحنه سخت‌تر می‌شود. شاید طرح رفراندوم پیرامون غنی‌سازی در هفته‌ی قبل قدرت خیلی بیشتری برای تغییر صحنه می‌داشت.

کاملا واضح هست که مسئله‌ی این جنگ، غنی‌سازی نیست اما هنوز هم سران دشمن در تمام گفتگوهای رسانه‌ای مسئله‌ی اصلی را غنی‌سازی جلوه می‌دهند. بسیاری از مردم جهان فقط همین چیزها را می‌شنوند. ایران باید ورق رسانه‌ای را برگرداند.

نظر همه‌ی مردم را با رفراندوم‌های مورد‌نیاز بگیرید و از طرف همه‌ی مردم ایران پای میز مذاکره بروید تا پیشنهاد مشخص مردم ایران را به دنیا اعلام کنید.

حقیقت این است که به‌تدریج در حال ناامیدی کامل از توانایی تغییر در سیستمی هستم که حتی نتوانسته قائم‌مقام صداوسیما را که طیف‌های متنوع سیاسی و فرهنگی از او ناراضی هستند تغییر دهد.
از همین رو شاید این آخرین یادداشت من خطاب به حکومت باشد؛ مگر این‌که روزنه‌هایی از امید به تغییر گشوده شود.

محور پیشنهادم تغییر صحنه با کمک همه‌ی ایرانی‌ها است از مسیر صداوسیما یا رفراندوم یا هر راه دیگری که بتواند مردم را به صحنه بیاورد. پس از آن باید یک‌به‌یک به زخم‌های عمیق ایران عزیز بپردازیم.

به عنوان مثال ببینیم که ممکن است رواج رشوه چه بلایی سر کشور آورده باشد؟
به این مثال فرضی توجه کنید؛
فرض می‌کنیم در کشوری روال شده که در مقابل فلان تعداد سکه‌ی طلا می‌توانید فلان تعداد کانتینر را بدون بازرسی وارد کنید یا در مقابل مبالغ هنگفت رشوه می‌توانید پروژه‌های متنوعی را در این کشور فرضی دست بگیرید. به نظرتان دشمن این کشور فرضی دیگر نیاز به فعالیت‌هایی پیچیده و سخت برای نفوذ دارد؟

برای درمان زخم‌ها حتی شده با التماس باید از تمام ایرانی‌ها در سراسر جهان خواست به میدان بیایند.

در این سال‌ها به‌دلیل نوشته‌های انتقادی تنگناهای عجیبی را تجربه کردم و در برابر تهدیدها و تطمیع‌های فراوانی قرار گرفتم که هیچ‌کدام را خیلی جدی نگرفتم. در این مدت، با وجود کم‌امید شدن، هرگز امیدم به اصلاح را کاملا از دست ندادم.
اما گمان نمی‌کردم با این وقایع هولناک شاهد تغییر رویه‌ی اساسی نباشیم.

در روزهای گذشته متنی چندین صفحه‌ای را در قالب نامه‌ی سرگشاده به رهبر آماده کرده بودم که از انتشارش صرف نظر کردم؛ نترسیدم کم امید به اصلاح شده‌ام.

در یکی، دو سال گذشته که امیدم به تغییرات از سوی حکومت کم شده بود، کمتر ‌نوشتم و با تیم تحقیقاتی‌ام در حوزه‌های جدیدی که مخاطب اصلی‌اش مردم عزیز هستند، مشغول بودیم.

در این روند جدید، کم امید از حکومت و دولت، با مردم ایران سخن خواهیم گفت؛ از نشانه‌های ایرانی در جهان، جهان آینده و تحولات پیش رو، از تاریخ مردمی و...
منتظر خبرهای جدیدم در حوزه تولید محتوا باشید.

https://www.tgoop.com/jafarshiralinia

ایران در لحظه‌ای تاریخی: چگونه از "موضوع منازعه" به "طرف مذاکره" بازگردیم
تحلیل سیاستی برای عبور ایران از بحران هسته‌ای جدید
حسن بهشتی پور
مقدمه:
در پی حملات نظامی اسرائیل و آمریکا به تأسیسات هسته‌ای ایران در فردو، نطنز و اصفهان، و افزایش فشارهای تروئیکای اروپایی برای فعال‌سازی «مکانیزم ماشه»، کشور ما در نقطه‌ای سرنوشت‌ساز از تاریخ معاصر خود قرار گرفته است؛ نقطه‌ای که تصمیمات کلان و سرنوشت‌ساز، نه فقط برای آینده برنامه هسته‌ای، بلکه برای سرنوشت کشور، امنیت ملی، و جایگاه منطقه‌ای و جهانی ایران تعیین‌کننده خواهد بود.
این تحلیل سیاستی، بر پایه سه اصل راهبردی و تجربه‌شده در سیاست جهانی تهیه شده است:
مشروعیت درونی و اتکا به مردم، منبع اصلی اقتدار پایدار است؛
انسجام داخلی و مشارکت ملی، ابزار اصلی مقابله با تهدید خارجی است؛
دیپلماسی واقع‌بینانه و چندسویه، کلید بازگشت به نقش «طرف مذاکره» است، نه «موضوع مذاکره».
وضعیت کنونی: نشانه‌های ورود به مرحله خطر
حملات نظامی اخیر به مراکز هسته‌ای ایران – بی‌سابقه در سطح هماهنگی و جسارت – نشانگر آن است که گزینه نظامی دیگر فقط ابزار بازدارنده نیست، بلکه در حال تبدیل‌شدن به بخشی از استراتژی عملیاتی دشمن است.
تهدید اروپایی‌ها به فعال‌سازی مکانیزم ماشه (بازگشت قطعنامه‌های فصل هفتم) می‌تواند ایران را به انزوای کامل سیاسی و اقتصادی بازگرداند و خطر صدور مجوز بین‌المللی برای استفاده از زور را افزایش دهد.
تعلیق همکاری با آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، اگر بدون برنامه دیپلماتیک جایگزین انجام شود، جایگاه حقوقی ایران را در مجامع جهانی به‌شدت تضعیف خواهد کرد.
تحلیل ریشه‌ای بحران:
قطع پیوند مردم با تصمیمات راهبردی
مردمی که احساس کنند در تصمیم‌های سرنوشت‌ساز شریک نیستند، نه تنها انگیزه دفاع ندارند، بلکه نسبت به مشروعیت سیاست‌های ملی دچار تردید می‌شوند.
بازسازی اعتماد عمومی و مشارکت ملی، شرط هر نوع مقاومت پایدار در برابر فشار خارجی است.
اقتدار شکننده بر پایه لجستیک نظامی نه پشتیبانی اجتماعی
اقتداری که بر موشک و غنی‌سازی استوار است اما حمایت عمومی ندارد، در برابر فشار سیاسی، اقتصادی و امنیتی فرو می‌ریزد. آنچه بازدارندگی واقعی را ممکن می‌کند، ترکیب قدرت ملی و مقبولیت اجتماعی است.
سیاست خارجی تقابلی بدون ظرفیت چانه‌زنی مؤثر
تعطیل‌کردن گفت‌وگوها، قطع همکاری با آژانس، و نداشتن شریک راهبردی در معادلات بین‌المللی، ایران را در موقعیتی قرار داده که بیش از آنکه طرف مذاکره باشد، موضوع رایزنی قدرت‌های دیگر است.
راهبرد پیشنهادی:
۱. بازسازی مشروعیت داخلی، نه از طریق تبلیغات، بلکه از طریق مشارکت واقعی مردم
تدوین سیاست‌های هسته‌ای شفاف، قابل فهم برای مردم، و قابل دفاع در سطح جهانی.
بازگشت به نظرسنجی‌های مستقل و مشورت با نخبگان ملی در تعیین جهت راهبردی کشور.
۲. برنامه‌ریزی برای بازسازی همکاری مشروط با آژانس
اعلام چارچوبی روشن برای بازگشت تدریجی همکاری با آژانس، مشروط به توقف حملات و تهدیدات نظامی.
استفاده از آژانس نه به‌عنوان تهدید، بلکه به‌عنوان ابزار حقوقی در حمایت از صلح‌آمیز بودن برنامه هسته‌ای.
۳. دیپلماسی منطقه‌ای فعال برای جلوگیری از انزوای استراتژیک
گفت‌وگو با کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس برای جلوگیری از هم‌سویی کامل آنها با طرح‌های امنیتی اسرائیل و آمریکا.
فعال‌سازی ظرفیت‌های چین، هند، ترکیه و حتی برخی کشورهای غیرهمسو برای ممانعت از اجماع جهانی علیه ایران.
۴. بازتعریف استقلال به‌عنوان تعامل فعال با جهان، نه تقابل دائم با آن
استقلال به معنای ایزوله‌بودن نیست. استقلال واقعی یعنی توان چانه‌زنی از موضع قدرت و عقلانیت.
ایران باید نشان دهد که می‌خواهد خود طرف مذاکره باشد، نه موضوع معامله دیگران.
جمع‌بندی:
ایران اکنون در لحظه‌ای تاریخی قرار دارد. اگر به جای انسداد سیاسی و بستن مسیر دیپلماسی، بر مشارکت ملی، اقتدار مشروع، انسجام داخلی و گفت‌وگوی هوشمندانه با جهان تمرکز کنیم، می‌توانیم حتی در این شرایط سخت، نه فقط از بحران عبور کنیم، بلکه موقعیت راهبردی خود را ارتقا دهیم.
کشوری که از حمایت مردمش برخوردار باشد، و بتواند با درایت و عقلانیت با جهان تعامل کند، هرگز قربانی فشار و توطئه نمی‌شود، بلکه بازیگر تعیین‌کننده‌ای خواهد بود که جهان ناچار است با او مذاکره کند، نه درباره او.

دفاع شجاعانه ایرانیان از کشورشان ستودنی است/ ایران باید نیروی هوایی خود را تقویت کند/ «آژانس» نقش مخربی ایفا کرد - تابناک | TABNAK
https://www.tabnak.ir/fa/news/1314986/%D8%AF%D9%81%D8%A7%D8%B9-%D8%B4%D8%AC%D8%A7%D8%B9%D8%A7%D9%86%D9%87-%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86%DB%8C%D8%A7%D9%86-%D8%A7%D8%B2-%DA%A9%D8%B4%D9%88%D8%B1%D8%B4%D8%A7%D9%86-%D8%B3%D8%AA%D9%88%D8%AF%D9%86%DB%8C-%D8%A7%D8%B3%D8%AA-%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86-%D8%A8%D8%A7%DB%8C%D8%AF-%D9%86%DB%8C%D8%B1%D9%88%DB%8C-%D9%87%D9%88%D8%A7%DB%8C%DB%8C-%D8%AE%D9%88%D8%AF-%D8%B1%D8%A7-%D8%AA%D9%82%D9%88%DB%8C%D8%AA-%DA%A9%D9%86%D8%AF-%D8%A2%DA%98%D8%A7%D9%86%D8%B3-%D9%86%D9%82%D8%B4-%D9%85%D8%AE%D8%B1%D8%A8%DB%8C-%D8%A7%DB%8C%D9%81%D8%A7-%DA%A9%D8%B1%D8%AF

آقای رئیس‌جمهور! دیگران را با این سخن همراه کنید...

محمدابراهیم انصاری لاری٭

رئيس‌جمهور در ديدار با الهام علی‌اف، رئیس‌جمهوری آذربایجان، تصريح كرد كه: "به شرط پایبندی عملی طرف مقابل همچنان دیپلماسی را راهکار موثر حل اختلافات می‌دانیم".

آقای رئیس‌جمهور موضع شما متین و منطقی است؛ اما برای تاثیرگذاری نظرات شما چه در داخل و چه در خارج از کشور و جلوگیری از سوءاستفاده و بهانه‌تراشى‌های دشمن غدار، باید به‌جد جلوی اظهارنظرهای متفاوت و گاه مغایر را از ناحیه هرکس دیگر بگیرید.

برابر قانون، شما شخص دوم کشور هستید و پس از مقام رهبری مواضع اصولی نظام را فقط باید از شما شنید؛ به‌خصوص که در این ایام، ما در میانه یک آتش‌بس نیم‌بند هستیم. در چنین شرایطی، نباید هرکس به خودش اجازه بدهد هر سخنی بگوید و هر موضعی بگیرد.

اگر راهکار اصلی نظام این است که شما در دیدار با رئیس‌جمهور آذربایجان مطرح کرده‌اید (که راهکار درست و منطقی همان است)؛ علی‌القاعده باید رویکرد همه اجزای نظام هم همین باشد و هر سخنی و اظهارنظری از ناحیه هر مقام و مسئولی باید در جهت تقویت همین دیدگاه باشد. دیدگاهی که اصل را بر تلاش‌های سیاسی برای جلوگیری از تکرار تجاوز دشمن و رسیدن به یک توافق پایدار و مطمئن گذاشته است.

در چنین شرایطی، حتی تحلیلگران، روزنامه‌نگاران و فعالان سیاسی هم باید مراقبت کنند كه ضمن بيان ديدگاه‌ها و نظرات مختلف و ارایه نقطه‌نظرات و پیشنهادهای خود، با گفته‌ها یا نوشته‌های‌شان مواضع و دیدگاه کلان نظام را به چالش نکشند و آن را تضعیف نکنند.

اما آقای رئیس‌جمهور چنانکه می‌بینید و می‌بینیم؛ از مقامات و مسئولان عالیرتبه فعلی و قبلی هرکس هرچه می‌خواهد می‌گوید. مجلس احتمالا تحت‌تاثیر گفته یکی از بزرگان که وعده می‌دهد بعدا حساب گروسی را می‌رسند، بی‌آنکه حساب گروسی را  (که حقا سزاوار هر لعن و نفرینی هست) از آژانس که یک نهاد بین‌المللی است جدا کند؛ طی مصوبه‌ای همکاری با آژانس را تقلیل و تعلیق می‌کند و ابتدا مقامات وزارت‌خارجه بی هیچ تاملی به استقبال این قانون می‌روند و بعد که" متوجه تبعات منفی چنین اقدامی می‌شوند، سخن‌شان را عوض می‌کنند و تصمیم نهایی دراین‌باره را به نظر شورای‌عالی امنیت‌ملی موکول می‌کنند.

آن‌طرف‌تر نشریه‌ای حکم اعدام رافائل گروسی را هم صادر می‌کند. در همان حال، وزارت‌خارجه اعلام می‌کند مذاکره گروسی در حال انجام است. ترامپ از آن سوی دنیا با اصرار می‌گوید تاسیسات هسته‌ای ایران ضربات جدی خورده است. در داخل کشور تقریبا همه یکصدا و با طنین بلند می‌گویند تاسیسات هسته‌ای آسیب ندیده است و بعد ناگهان متوجه می‌شوند که چه خبط و خطایی کرده‌اند و شروع می‌کنند به اعتراف به آسیب‌های شدید به این تاسیسات.

کس دیگری در صدا و سیما اعلام می.کند هفته آینده اسرائیل مجدد حمله می‌کند. چند مجری جوان و تازه‌کار طوری با خوشحالی و نشاط درباره تجاوز اخیر اسرائیل و پیروزی قاطع ایران و شکست کامل دشمن حرف می‌زنند که انگار نه انگار حدود ۷۰۰شهید و انبوه خانواده‌های داغدار و آسیب‌دیده و خسارت‌های فروان هم وارد شده است و با اشتیاق و شعف از احتمال حمله دوباره اسرائیل سخن می‌گویند و...

از همه این‌ها گذشته، اظهارنظرهای غیرمرتبط از ناحیه مقامات وزارت‌خارجه است. وزیر امورخارجه می‌گوید: "مردم به‌راحتی از انرژی هسته‌ای دست نخواهند کشید". سخنگوی وزارت‌خارجه می‌گوید: "مردم خشمگین هستند و از ترس عصبانیت مردم کسی جرئت نمی‌کند از مذاکره حرف بزند"!

آقای رئیس‌جمهور ممکن است در این شرایط شما نتوانید همه را کنترل کنید که در اظهارنظرهای‌شان دقت و مراقبت داشته باشند؛ اما لطفا وزارت‌خارجه را کنترل کنید و اجازه ندهید صدای تندروها از بلندگوی وزارت‌خارجه پخش شود. اجازه ندهید وزارت‌خارجه نقش ژنرال‌های نظامی را بازی کند و رجزخوانی کند و شعارهای حماسی از نوع افراطی را تکرار کند و از انتقام سخت سخن بگوید.

به وزارت‌خارجه تذکر بدهید که از طرف مردم سخن نگویند و به همه مقامات و مسئولین یادآوری بفرمایید که تنها کسی که می‌تواند از طرف مردم آن‌هم با احتیاط سخن بگوید، فقط شما هستید که رئیس‌جمهور این مردم هستید و نه هیچ‌کس یا مقام و حتی قوه دیگری.

و در نهایت، جناب آقای رئیس‌جمهور به وزارت‌خارجه تذکر دهید که وظیفه آنها در همه‌حال و در هر وضعیت فقط و فقط تلاش‌های مدبرانه و خستگی‌ناپذیر برای یافتن راه‌های خلاقانه سیاسی و دیپلماتیک برای جلوگیری از تکرار تجاوز دشمن و رسیدن به یک توافق پایدار و محکم است؛ آن‌هم در چارچوب سیاست‌های نظام که صرفا از طرف شما به وزیر محترم امورخارجه ابلاغ می‌شود.

٭پژوهشگر حوزه فرهنگ و سیاست

راهبرد

⚠️فضای تعلیق یعنی وقت‌کُشی و بی‌عملی

همایون خیری:

🔺️عجیبه که در فضای تعلیق داخلی موندیم.
🔺️یعنی مردم وطن‌دوستی‌شون رو ابراز می‌کنند، حاکمیت هم تقدیر می‌کنه و پز میده ولی هیچ قدمی برنمی‌داره.
🔺️مثلن فلان رویه غلط رو برداشتیم، فلان قانون بیجا رو لغو کردیم، یا فلان آدم رو تغییر دادیم. هیچ.
🔺️نه حرفی نه عملی. همینطور تعلیق.

@mostaghelonline

نقش سکوت نخبگان در رسیدن به شرایط کنونی

طی ماه گذشته کم نبودند نخبگانی که در مورد علل ایجاد وضع کنونی مطلب نوشتند و راهکار عرضه کردند.
سه دسته‌ی کلی از مطالب را شاهد بودیم. آنها که رسیدن به شرایط کنونی را به دشمنان خارجی نسبت دادند، آنها که تقصیر را متوجه سیاست‌های نادرست داخلی دانستند، و آنها که ترکیبی از این دو را، و حتی همدستی این دو را، علت رسیدن به شرایط کنونی انگاشتند.

اما تا جاییکه دیدیم کمتر کسی خود را مقصر دانست. انسان‌ها با خود بسیار مهربان‌اند. طی دهه‌های گذشته عموما در جمع دوستان دانشگاهی نقدهای تندی را به سیاست‌های داخلی می‌شنیدیم. اما کمتر کسی آن نقدها را، حتی به بیانی بسیار نرم، به عرصه‌ی عمومی آورد.

هزینه‌های چنین نقدهایی، هر چه بود، به گرد پای هزینه‌هایی که امروزه بر یک کشور وارد شده، نیست.
سهم خود را به رسمیت بشناسیم. اگر قرار است ایران را بسازیم سهم خود را پرداخت کنیم. ایران نیازمند اندیشمندان مسئولیت‌پذیر است و نه عافیت‌طلبانی که منتظر آن‌اند که یکباره شرایط کشور به بهشت بدل شود.
درود می‌فرستم به تمامی آن اقلیتی که طی این سال‌ها سکوت نکردند و در تاریخ این کشور روسفیدی را برای خود خریدند.

هادی صمدی
@evophilosophy

🔴معضل نظام سیاسی ایران

▪️فایل صوتی

▫️عباس عبدی، فعال سیاسی، در گفت‌وگو با اکوایران گفت: علت شکست جریان اصلاحات این بود که نتوانست دلایل شکل‌گیری خود را حفظ کند. از جمله اینکه اجازه داد نفت تعیین‌کننده سرنوشت کشور باشد و همچنین نسبت به نهادهایی که باید حافظ حاکمیت قانون باشند، بی‌توجهی کرد.

▫️او با اشاره به ضعف در ساختار تصمیم‌گیری در ایران افزود: سیستم سیاسی ما گاه دچار رودربایستی می‌شود و به‌موقع نمی‌تواند تصمیم بگیرد؛ در حالی‌ که هر پرونده سیاسی، روزی باز و روزی بسته می‌شود و در جهان نیز همین منطق حاکم است.

▫️عبدی با انتقاد از تناقض‌ در اهداف سیاست خارجی کشور تصریح کرد: مشکل ما این است که می‌خواهیم اهداف متناقض را همزمان در میز مذاکره محقق کنیم؛ در حالی که اهداف ما باید با توان واقعی کشور متناسب باشد.

▫️او درباره دلایل اصلی شکست برجام نیز گفت: دو عامل کلیدی موجب ناکامی برجام شد؛ نخست اینکه این توافق فاقد لجستیک داخلی بود و دوم اینکه صرفاً به مسئله هسته‌ای محدود شد، در حالی که آمریکا فقط بر سر موضوع هسته‌ای با ایران مشکل ندارد.

📺 @eco_voice

🔷 انجیر اوین و موشک‌های اسراییل

✍🏻 خاطره شهریار براتی، زندانی سیاسی از روزی که اوین مورد حمله اسراییل قرار گرفت.

🔹یک سال پیش به خدای ابراهیم قسم خوردم که عصای موسی در اوین را خواهد شکافت. این پیش‌بینی شیطانی، مانند دیگر پیش‌بینی‌هایم درست از آب درآمد…

🔹باید سزاوار و پذیرای چه رنجی بوده باشیم که در بند اوین شاهد اصابت موشک‌های اسراییل باشیم؟

🔹بعد از آن‌که موشک‌ها اصابت کرد، میان دود و سرفه، میان آوار و خون به‌سوی محمد نجفی دویدم تا او را سالم یافته باشم؛ سالم بود. در کمال سرگشتگی با هم به کریدور رفتیم، چراغ‌ها چون چشم‌های دوزخیان چشمک می‌زدند. محمد می‌خواست از پنجره بیرون را ببیند. قدش نرسید. چه را می‌خواستی به تماشا بنشینی محمد؟! آزادی را؟ نه! آوار را. به راستی که قدما نه به آزادی رسیدند نه به آوار…
گفت قلاب بگیر. برایش گرفتم. چیزی ندید. دود سیاه نمی‌گذاشت، به پایین رفتیم. دفتر رییس بند متلاشی شده بود. بهداری متلاشی شده بود. پای زنی که در بهداری کار می‌کرد، قطع شده بود، اوین، غزه شده بود…

🔹زندانیان سیاسی از ۲۰۹ اجساد بازجوها را بیرون می‌کشیدند… بازجوها، بازجوها! زندگانشان به ما نگاه می‌کردند. میان دو دشمن ایستادند؛ اسراییل و زندانیان سیاسی. و این نفرینی است جاودان برای آنان. پرسیدم! بنیادین پرسیدم: نگاه ما درد بیشتری داشت یا موشک اسراییل؟!

🔹با محمد نجفی و مهدی محمودیان به همه سالن‌های بند ۴ سر زدیم. به زندانیان دلداری دادیم. آقا مهدی می‌گفت: «روحیه را باید حفظ کرد، بالاخره همدیگر را داریم.»

🔹مدتی بعد گفتند جمع کنید تا منتقل شوید. شب شد. نزدیک به شب، هنوز در حیاط کمی نور بود. هیچ‌کس در حیاط نبود، همه مثل اسرای جنگی در صف بودند با دستبند و پابند… دو به دو راه می‌رفتند. پیرمردها می‌لنگیدند. پیش از پابند شدن محمد را دوباره گم کردم. دوباره یافتمش. موحش‌ترین یافتن زندگی‌ام؛ در حیاط سالن ۳ انجیر اوین را بغل کرده بود و هق‌هق گریه می‌کرد؛ به حال ما، به حال انسان، به حال تاریخ، به حال آن همه نام روی آجرها.
جنگ است و محمد در آغوش انجیرش، جنگ است و محمد در آغوش دارش.

شهریار براتی
زندان تهران بزرگ، تیپ ۲، سالن ۹
۱۴۰۴.۴.۴


@MahmoudianMehdi

نظریه «هسته سخت» یا ملت یکپارچه؟

نویسنده: علی نصری

در سال‌های گذشته، یکی از مبانی نانوشته‌ سیاستگذاری در جمهوری اسلامی، نظریه‌ای بود موسوم به «هسته سخت قدرت». بر اساس این نظریه، تمام ساختار سیاسی کشور صرفاً بر شانه‌های اقلیتی وفادار و فداکار استوار است. گروهی که آمادگی دارند در مقابل هر دشمنی بایستند، زیر هر فشاری دوام بیاورند و برای نظام، از جان و مال و آسایش‌شان بگذرند. تکیه بر این گروه، در نگاه برخی تصمیم‌گیران، هم مشروعیت می‌آورد و هم ضمانت بقا.

مصداق‌های این رویکرد طی دهه‌ها، در خیابان‌های شهر، اخبار شب، پوسترهای دیواری، سریال‌های تلویزیونی و فضای عمومی کشور نمایان بود. از تظاهرات‌های پرشمار در ۲۲ بهمن و راهپیمایی روز قدس، تا صفوف مرتب نماز جمعه و اعزام داوطلبانه به جبهه‌های دفاع از حرم در سوریه. مردمانی نجیب، وفادار و مقاوم که ستون‌های پنهان این نظام بوده‌اند و همچنان هستند.

اما مسئله آنجاست که در کنار این جمع وفادار، میلیون‌ها ایرانی دیگر سال‌هاست که نادیده گرفته شده‌اند. میلیون‌ها شهروندی که گرچه شاید در صفوف این مراسم رسمی حضور ندارند، اما دل در گرو این خاک دارند، مالیات می‌دهند، فرزند تربیت می‌کنند، کار می‌آفرینند، کتاب می‌خوانند، فیلم می‌سازند، موسیقی می‌نوازند و هر روز، ایران را - به‌نوعی دیگر - زندگی می‌کنند.

همین نادیده‌ انگاشتن، طی سال‌ها طبقه‌ متوسط و بخصوص نسل جوانش را به حاشیه راند. نسل جوانی که اگرچه در ظاهر اهل جهاد نبود، اما اهل ساختن بود. اگر اهل تظاهرات رسمی نبود، اما در اتاقش عکس قله دماوند بود. و اگر در هیئت‌های عزاداری سینه نمیزد، اما با سرود «ای ایران» دست بر سینه می‌گذاشت. 

در طول سال‌ها، این قشر جامعه در ساختار رسمی قدرت، نماینده‌ای برای سبک زندگی و سلیقه‌اش نیافت. دیده نشد، شنیده نشد، جدی گرفته نشد. و همین، حس تلخی از «بی‌وطنی در وطن» را در وجودش ریشه‌دار کرد.

دشمنان ایران - از رژیم صهیونیستی گرفته تا محافل ضدایرانی در غرب - به‌ خوبی این خلأ و احساس طردشدگی در بخشی از جامعه را درک کردند و به‌ تدریج وارد عمل شدند. آن‌ها در طول سال‌ها، با بهره‌گیری از یک جنگ روانی سیستماتیک از طریق رسانه‌های فارسی‌زبان خارج از کشور و حتی گاه با ارسال پیام‌های مستقیم خطاب به این قشر، کوشیدند نارضایتی این افراد از نظام را به نقطه اتصال‌شان با بیگانه بدل کنند و بخشی از مردم را به مهره‌های خود در میدان جنگ ترکیبی علیه ایران تبدیل سازند.

اما از همان اولین صدای انفجاری که ساعت ۳ بامداد ۲۳ خرداد در پایتخت پیچید، اتفاقی افتاد که همه‌ محاسباتشان را به هم زد. ملت ایران، از تمام اقشار جامعه، با هر دیدگاه و سلیقه و سبک زندگی، کنار یکدیگر آمدند و زیر یک پرچم ایستادند و کشور را از یک تهدید بی‌سابقه وجودی نجات دادند. 

در یک لحظه‌، همه چیز سر جایش قرار گرفت. همه احساس کردند که به وطن تعلق دارند. همه حس کردند که دیده می‌شوند، که صدایشان ارزش دارد، که ایران فقط مال یک گروه خاص نیست، متعلق به همه ایرانیان است.

خطر اصلی امروز این است که این «لحظه» به‌جای آن‌ که نقطه‌ آغاز تحولی ماندگار باشد، به خاطره‌ای زودگذر تبدیل گردد و دوباره همان نگاه محدود و انحصاری «هسته سخت» بر تصمیمات کشور سایه بیفکند. اگر چنین شود، ضربه‌ای که به اعتماد عمومی و امنیت ملی وارد می‌شود، بسیار سخت‌تر و جبران‌ناپذیرتر از جنگ چند روزه اخیر خواهد بود.

آیا مسئولین کشور حاضرند این لحظه را به عنوان یک «فرصت» تاریخی و طبقه‌ متوسط جامعه را به عنوان یک «ظرفیت» عظیم، برای تامین امنیت و اقتدار و پیشرفت دریابند یا ترجیح می‌دهد همچنان صرفاً فقط به همان «هسته سخت» اکتفا کنند؟

@AliNasriTelegram