🔸چند نکته برای نوشتن دیالوگ‌هایی مؤثر:

🔖 در دیالوگ‌ها اطلاعاتی از شخصیت‌ها (همچون سن، موقعیت اجتماعی، طرز فکر و...) ارائه بدهید.
به‌طور مثال: -یادته دوسال پیش، اون‌موقع‌ها که یه نوجوون پونزده‌ساله بودی چقدر حس و حالت قشنگ‌تر بود؟
در این دیالوگ، متوجه سن شخصیت‌ (۱۷ ساله) و شرایط روحی او می‌شویم.

🔖 سعی کنید در عین رعایت ایجاز، اطلاعاتی کامل بدهید. اگر دیالوگ‌های شما طولانی‌تر از حد معمول باشد در نظر خواننده تکراری، کسل‌کننده و بی‌معنا خواهد بود.

🔖 دیالوگ‌های هریک از شخصیت‌ها را متناسب با سطح سواد و آگاهی او بنویسید. اگر شخصیتی در داستان‌تان وجود دارد که میزان آگاهی‌اش پایین است پس طبیعتاً در نوشتن دیالوگ‌های مربوط به او باید دقت به‌خرج دهیم و از جملات فلسفی یا علمی استفاده نکنیم.

🔖 دیالوگ‌ها را بی‌هدف ننویسیم؛ اگر دیالوگی نوشته‌اید که هیچ کمکی به روند داستان نمی‌کند پس همان بهتر که آن دیالوگ را حذف کنید. نبودن یک دیالوگ بی‌هدف بهتر از نوشتن دیالوگی است که صرفاً جهت سیاه‌کردن کاغذ نوشته شده‌اند.

#غزاله_غفارزاده

@ghazaleghaffarzadeh

اجازه نده که وحشت از کاغذِ سفید دست و پایت را ببندد و راه اندیشه‌ات را مسدود کند. اینکه منبعِ الهامت خشکیده است، از بهانه‌های بسیار ساده و پیش پا افتاده است.
باید که تن به کارِ نوشتن بدهی.
باید پشتِ میزِ کارت بنشینی و با سپیدی کاغذ مبارزه کنی. میزِ کارت را رها نکن. اتاق را ترک نکن. کاری به کارِ پرداختِ قبض‌هایت نداشته باش. لازم نکرده بروی ظرف‌ها را بشویی. نرو صفحاتِ ورزشی را بررسی کن. ننشین پیام‌هایت را باز کن. خودت را مشغول و سرگرم نکن، مگر زمانی که حسابی جنگیده‌ و از پا افتاده باشی.
باید برایش وقت بگذاری. اگر حضور نداشته باشی، واژه‌ها پدیدار نخواهند شد. به همین سادگی.


کتاب: لذت لگدزدن به آگاهی، کالوم مک‌کن، ترجمۀ محمدجواد فیروزی، نشر گام نو

@ghazaleghaffarzadeh

کتاب‌های خوب را دوبار می‌خوانم؛ یک‌بار از نگاه یک داستان‌نویس و بار دیگر از دید یک کتاب‌خوان که برای لذت‌بردن از لحظات خوب خواندن، مطالعه می‌کند. وقتی به‌عنوان یک داستان‌نویس کتابی را می‌خوانم با نکاتی روبه‌رو می‌شوم که تابه‌حال شاید ندیده و نشنیده بودم‌شان.
اگر نکته‌ای را بخواهم به شما بگویم می‌خواهم هرروز تکرار کنم که بدون خواندن، نوشتن حاصل نمی‌شود. تا می‌توانید بخوانید یک‌بار از نگاه نویسنده یک‌بار از دید یک کتاب‌خوان.

#غزاله_غفارزاده

@ghazaleghaffarzadeh

امروز چه کتابی مطالعه کردید؟

نویسنده با پرداختن به یک موضوع، حادثه یا شخصیت، نظریه‌پردازی نمی‌کند، بلکه خواننده را وامی‌دارد خود به این نظریه برسد. کار ادبیات بیش‌تر پیشنهادکردن است تا تحمیل، بنابراین خواننده را آزاد می‌گذارد؛ گرچه در عین حال او را به فعالیت بیشتر برمی‌انگیزد. اثر ادبی از تداعی لغات بهره می‌جوید، به داستان‌ها، نمونه‌ها و موارد جزئی ارجاع می‌دهد و بدین ترتیب آشوبی در حوزۀ معنا به‌پا می‌کند، پایه‌های قوۀ تفسیر نمادین ما را می‌لرزاند، قوای همزاد‌پنداری‌مان را بیدار می‌کند و جنبشی برمی‌انگیزد که طوفان تاثیرش تا مدت‌های مدید پس از اولین برخورد باقی می‌ماند.

کتاب: ادبیات در مخاطره، تزوتان تودوروف، ترجمۀ محمدمهدی شجاعی

@ghazaleghaffarzadeh

-در قصه‌نویسی چه چیزهایی برای شما مهم است؟

بهرام صادقی:
شروع و پایان داستان. شروع باید طوری باشد که خوانندۀ فرضی را یکدفعه تکان بدهد، و او را وادارد که قصه را رها نکند. یعنی احساس کند که این قصه حامل پیامی‌ست، و می‌خواهد چیزی را برای او بگوید که نمی‌توان از آن گذشت، و نباید هم بگذرد...

از کتاب: «بهرام صادقی، بازمانده‌های غریبی آشنا»

@ghazaleghaffarzadeh

🔸عامیانه بنویسیم یا معیار؟

بسیاری از نویسندگان را دیده‌ام که رمان‌های‌شان را چاپ می‌کنند ولی وقتی آن‌ها را می‌خوانیم متوجه یک نکته می‌شویم: کاملا عامیانه و محاوره‌ای نوشته شده‌اند و ظاهراً تفاوتی با نوشته‌هایی که در فضای مجازی می‌بینیم، ندارند.
نمی‌گویم محاوره‌ای ننویسید اتفاقا بنویسید ولی برای خودتان نه انتشار و چاپ‌شان. وقتی شخصی کتابی می‌خرد انتظارش چیزی فراتر از نوشته‌هایی به این شکل است؛ در گذشته شاید اینگونه می‌نوشتند ولی ما باید متناسب با نیاز مخاطب در زمان کنونی بنویسیم. سعی کنید بدنهٔ نوشته‌هایتان و هرآنچه که راوی می‌گوید به زبان معیار و به‌قولی کتابی نوشته شوند اما می‌توانید دیالوگ‌های داستان را با همان لحنی که می‌خواهید، بنویسید.

#غزاله_غفارزاده

@ghazaleghaffarzadeh

🔸توصیف دقیق احساسات

همیشه وقتی به احساساتم اجازه داده‌ام که خودشان را به‌طور کامل بروز بدهند فراتر از حد انتظارم نوشته‌ام. مهم نیست اکنون چه احساسی نسبت به چیزی که می‌خواهید بنویسید دارید، تنها چیزی که حائز اهمیت است میزان بروز دادن همان احساس است. گاهی شادیم پس چه بهتر که بتوانیم همین احساس را به‌خوبی توصیف کنیم؛ گاهی حس‌وحالمان غم‌انگیز است و کاری که از دست‌مان برمی‌آید وصف دقیق همین اندوه است. همهٔ افرادی که می‌خواهند نوشته‌های شما را بخوانند این احساسات را حدأقل یک‌بار در زندگی تجربه کرده‌اند؛ خوب است بدانید که نویسنده‌ها هم سعی می‌کنند از همین احساسات در نوشته‌هایشان کمک بگیرند ولی در این میان نویسنده‌ای موفق به برانگیختن احساسات مخاطب می‌شود که بتواند شفاف، دقیق و کاملاً محسوس درموردشان بنویسد.
می‌توانید برای بهترشدن در این زمینه از جمله‌نویسی استفاده کنید. هرروز یک احساس یا حتی هر موضوعی که می‌خواهید را انتخاب کنید و سپس در حد یک خط درموردش بنویسید. حواس‌تان باشد شما قرار است یک جملهٔ کاملا ادبی خلق کنید پس لطفا در نوشتنش دقت و حساسیت به‌خرج بدهید. اگر هرروز همین کار را انجام دهید دیگر توصیف دقیق و در عین حال کوتاه پدیده‌ها کار سختی نخواهد بود.

#غزاله_غفارزاده

@ghazaleghaffarzadeh

🔖 اکنون یک جمله درمورد تابستان بنویسید و کامنت کنید.
مثال: سایه‌هایی که در حوض آفتاب، شنا می‌کنند.

🔸خطاب به نویسندگان جوان

شیلر خطاب به نویسندۀ جوانی که دچار مشکل قفل کردن نویسنده بوده است، نامه‌ی زیبایی می‌نویسد. این نویسندۀ جوان حرف‌های زیادی برای گفتن داشت، اما نمی‌توانست بنویسد. این وضعیت، امری متداول است. شیلر به سادگی می‌گوید: «مسئلۀ تو این است که پیش از آن که بگذاری عامل تغزلی کارش را بکند، عامل انتقادی را وارد بازی می کنی.»

ببینید بر ما در مدارس‌مان چه می‌رود: ما یاد می‌گیریم که از شکسپیر، میلتون، گوته، و هر کس دیگری انتقاد کنیم، و سپس معلم می‌گوید، حالا یک کار خلاقه انجام دهید. شما می‌نشینید و این فکر در ذهنتان سیلان پیدا می‌کند که خدای من هیچ چیز برای نوشتن ندارم. البته نمی‌توانید مثل شکسپیر بنویسید، اما اگر خود را رها کنید می‌توانید مثل خودتان بنویسید.

کتاب: الهه‌ها، جوزف کمبل، ترجمۀ عباس مخبر

@ghazaleghaffarzadeh

داستان‌ها مثل زندگی هستند. بعضی از آن‌ها شاد، برخی غم‌انگیز و تعدادی هم در حالت سکون قرار دارند. ما هرگز عمق و جزئیات این داستان‌ها را درک نمی‌کنیم مگر آنکه صفحه‌به‌صفحه از آن‌ها را ورق بزنیم و بخوانیم. حتی اگر نسبت به یک داستان، آگاهی نسبی داشته باشیم تا تمامش نکنیم نظری درموردش نمی‌دهیم پس چطور می‌توانیم زندگی را نزیسته قضاوت کنیم؟ من فکر می‌کنم کسانی که بیش‌تر داستان می‌‌نویسند و می‌خوانند معنای زندگی را هم درک کرده‌اند. آن‌ها می‌دانند که قرار نیست همیشه زندگی در یک خط صاف قرار بگیرد و بی‌شک روزی به اوج خود خواهد رسید. این نقطهٔ اوج می‌تواند عمیق‌ترین قسمت درگیری‌ها و ملال‌ها باشد یا می‌تواند بالاترین درجهٔ خوشبختی شخصیت‌هایش. چیزی که باید در این اثنا درک کنیم این نکته است که بالاخره از این نقطهٔ اوج خارج خواهیم شد و به‌پایان خوش یا تلخ خود دست پیدا خواهیم کرد؛ شاید قسمت هیجان‌انگیز زندگی و تمام داستان‌ها همین باشد که پایان را نمی‌دانیم مگر آنکه به آن برسیم و تجربه‌اش کنیم.

#غزاله_غفارزاده

@ghazaleghaffarzadeh

📝 ده‌تا از پرتکرارترین سؤالات شما را جمع‌آوری کرده‌ام و به آن‌ها پاسخی کوتاه داده‌ام؛ می‌توانید سوال‌ها و پاسخ‌ها را در این فایل مطالعه بفرمایید.

🧡پیشاپیش سپاس از نگاه شما و ممنونم که این فایل را با آدرس کانال، منتشر می‌کنید.

با نهایت احترام: غزاله غفارزاده

@ghazaleghaffarzadeh

🔸وقتی‌که به نوشتن، علاقه‌مندیم ولی استمرار نداریم

ما، شیفتهٔ نوشتنیم؛ به‌طوری‌ که درمان را در نوشتن می‌بینیم. گاهی پیش می‌آید که باوجود علاقه‌مان، نمی‌توانیم استمرار داشته باشیم و اگر امروز بنویسیم شاید تا دو روز خبری از نوشتن نباشد. بحث وقت‌نداشتن، عدم حوصله و ایده نداشتن نیست؛ بحث سر پایبند نبودن به نوشتن است. در چنین مواقعی چه کنیم و چطور فعالیتی مستمر داشته باشیم؟

🧡چند راهکار موثر را برای‌ شما عزیزان نوشته‌ام؛ امیدوارم مفید واقع شود:

🔖 معمولاً کسانی‌که برنامه‌ای در زندگی‌شان ندارند و زندگی‌شان مصداقی بر «هرچه پیش آید خوش آید» است درگیر این مشکل می‌شوند. وقتی برنامه‌ریزی کنیم، برای انجام فعالیت‌هایی که تعیین کرده‌ایم پایبندتر خواهیم بود. اگر به نوشتن علاقه‌مندید و می‌خواهید در این حرفه پیشرفت کنید پس حتما کار نوشتن را در پنج فعالیت اصلی هرروزتان قرار بدهید. یک زمان ویژه برای نوشتن در نظر بگیرید؛ مثلا امروز یک‌ساعت می‌خواهید بنویسید بنابراین در طول آن یک‌ساعت فقط به نوشتن، فکر کنید.

🔖 با تمارین ساده‌ای که وقت زیادی نمی‌گیرند آغاز کنید. به‌عنوان مثال از جمله‌نویسی استفاده کنید و روزی چندین بار این تمرین را تکرار کنید. برای خودتان موضوعی مشخص کنید و جملات کوتاه بنویسید؛ چنین تمارینی باعث ایجاد تنوع می‌شود و ذهن‌تان تمایل بیش‌تری به نوشتن، پیدا خواهد کرد.

🔖 اگر دوستانی دارید که به ادبیات و نوشتن، علاقه‌مندند پس می‌توانید با آن‌ها نوشتن را تمرین کنید. یک موضوع مشخص کنید و هرکدام‌تان در حد یک صفحه بنویسید و در نهایت برای یکدیگر بخوانید؛ این فعالیتْ رغبت شما به نوشتن را بیش‌تر می‌کند و دیگر ننوشتن، کار دشواری خواهد بود.

🔖 برای موفقیت‌هایی که در نوشتن به‌دست می‌آورید پاداشی تعیین کنید. اگر امروز دو ساعت تمام را به‌نوشتن اختصاص دادید پس پاداشی مثل قدم‌زدن، استراحت بیش‌تر و... مشخص کنید. پس از مدتی دیگر بدون پاداش هم شما به نوشتن می‌پردازید چرا که آن بخشی از زندگی‌تان شده است.

#غزاله_غفارزاده

@ghazaleghaffarzadeh

🔸آشنایی با ژانرهای کتاب (پارت 1)

1) رئالیسم: توجه به واقعیت و زندگی اجتماعی مردم، ویژگی مهم این سبک است. نویسنده در این ژانر، معضلات اجتماعی مردم را نشان می‌دهد. نویسندگانی همچون داستایوفسکی، سیمین دانشور، محمود دولت‌آبادی نمونه‌هایی از نویسندگانی هستند که در این ژانر، رمان‌هایی خلق کرده‌اند.

2) رئالیسم جادویی: در این سبک معمولا اتفاقات در واقعیت رخ می‌دهند و تنها تفاوتی که با سبک رئالیسم دارند این است که گاهی میانه‌ی داستان، حوادثی فراواقعی رخ می‌دهد. رمان صدسال تنهایی یک رمان کم‌نظیر در این ژانر است.

3) فانتزی: در این سبک، شخصیت‌ها و اتفاقات و گاهی موقعیت‌های مکانی کاملاً تخیلی و غیرواقعی هستند. مجموعهٔ هری‌پاتر و ارباب حلقه‌ها از بهترین‌ها در این سبک‌اند.

4) جنایی: طرفداران این ژانر، شیفتهٔ هیجان‌اند. در این سبک کتاب‌ها حادثه و جنایتی رخ می‌دهد و یک‌شخص یا یک گروه به‌دنبال علت و ریشهٔ آن هستند. ماریو پوزو در رمان پدرخوانده که نمونه‌ای عالی از این ژانر است، به‌خوبی عمل کرده‌است.

#غزاله_غفارزاده
#ژانر

@ghazaleghaffarzadeh