من بلبل آن گلم که در گلشن راز ...

پژمرده شد و
مِنت شبنم نکشید ...

#طالب_آملی

من دلق گرو کردم عریان خراباتم
خوردم همه رخت خود مهمان خراباتم

ای مطرب زیبارو دستی بزن و برگو
تو آن مناجاتی من آن خراباتم

خواهی که مرا بینی ای بسته نقش تن
جان را نتوان دیدن من جان خراباتم

نی مرد شکم خوارم نی درد شکم دارم
زین مایده بیزارم بر خوان خراباتم

من همدم سلطانم حقا که سلیمانم
کلی همه ایمانم ایمان خراباتم

با عشق در این پستی کردم طرب و مستی
گفتم چه کسی گفتا سلطان خراباتم

هر جا که همی‌باشم همکاسه اوباشم
هر گوشه که می گردم گردان خراباتم

گویی بنما معنی برهان چنین دعوی
روشنتر از این برهان برهان خراباتم

گر رفت زر و سیمم با سینه سیمینم
ور بی‌سر و سامانم سامان خراباتم

ای ساقی جان جانی شمع دل ویرانی
ویران دلم را بین ویران خراباتم

گویی که تو را شیطان افکند در این ویران
خوبی ملک دارد شیطان خراباتم

هر گه که خمش باشم من خم خراباتم
هر گه که سخن گویم دربان خراباتم

حضرت مولانا

از دل سوزان من هرگز نشد آگاه کس
بر مزار بی‌کسان گویا چراغم کرده‌اند

#مولوی_محمدباقر_آگاه

تا باد صبا پرده ز رخسار وی انداخت
دل رفت به جایی که عرب رفت و نی انداخت

#دهخدا

ْْ
به صد جان می‌خرم گردی که خیزد از سر راهت
ندارم قدر خاک راه پیشت، قیمت من کو...؟!

#وحشی_بافقی

نگاه صائب تبریزی به طرز تازه ای که بلبل آمل در عرصه ی شعر فارسی ارائه نموده  و استقبال از بعض غزلیات او:

به  طرز تازه   قسم  یاد میکنم  صائب
که جای طالب آمل دراصفهان پیداست

طالب آمل گذشت و طبع ها افسرده شد
کزچه رو آن آتشین گفتار  در عالم نماند

هرکه چون صائب بطرز تازه دیرین آشناست
دم  به  ذوق   عندلیب   باغ   آمل    می زند

برنیامد شور صائب  از  شکر زار  سخن
تازبان طوطی خوش حرف آمل بسته اند

ز طرز تازه  صائب ، داغ  داری  نکته سنجان  را
عجب دارم کز آمل چون تو خوش گفتار برخیزد

عمرها رفت  و  صبا از تازگیهای سخن
گل  ز خاک طالب آمل به دامن می برد

این جواب آن غزل،صائب که طالب گفته است
بعد از این از خاک  معشوقانه  خیزد   گَرد  ما

جواب  آن  غزل  طالب  است این صائب
کزوست  روی سخن گستران ایران سرخ

ْْ
پختگان سوزند و جام وصل خامان را رسد
پس به این تقدیر در بزم جهان، خامی خوش است...

#میرمعزالدین‌محمدخطاط‌کاشانی

سرمایۀ عیش جاودانی غم تو
بهتر ز هزار شادمانی غم تو
گفتی که چنین واله و شیدات که کرد؟
دانی غم تو، وگر ندانی غم تو

#میرزاعبدالرحیم_خانخانان

زدست دیده و دل هر دو فریاد
که هر چه دیده بیند دل کند یاد

بسازم خنجری نیشش ز فولاد
زنم بر دیده تا دل گردد آزاد

#بابا_طاهر

در عالم عشق تا دلم سلطان گشت
آزاد ز کفر و فارغ از ایمان گشت

اندر ره خود مشکل خود خود دیدم
از خود چو برون شدم رهم آسان گشت


#مهستی_گنجوی
 

       بی‌گلِ رویت نداردرونقی ،بستان ما
بی حضورت، هیچ نوری نیست، در ایوان ما

    گر به سامانِ سر کویش رسی، ای باد صبح
  عرضه داری شرح حالِ بی سرو سامان ما

  دوستان، گویند دل را صبر فرمایید صبر 
  چون کنیم ای دوستان، دل نیست در فرمان ما؟

          #سلمان ساوجی

به حیلت تو خواهی که در را ببندی
بنالی چو رنجور و سر را ببندی

چو رنجور والله که آن زور داری
که بر چرخ آیی قمر را ببندی

گر آن روی چون مه به گردون نمایی
به صبح جمالت سحر را ببندی

غلام صبوحم ولی خصم صبحم
که از بهر رفتن کمر را ببندی

اگر گاو آرند پیشت سفیهان
به یک نکته صد گاو و خر را ببندی

به یک غمزه آهوان دو چشمت
چو روبه کنی شیر نر را ببندی

زمستان هجر آمد و ترسم آنست
که سیلاب این چشم تر را ببندی

وگر همچو خورشید ناگه بتابی
بدین آب هر رهگذر را ببندی

خموشم ولیکن روا نیست جانا
که از حال زارم نظر را ببندی

مولانا ۳۱۲۳

واقعا تواناییهای بشری خیلی خیلی بالاتر و بزرگتر از چیزی هستن‌که خودش فکر میکنه

زان گه که بر آن صورت خوبم نظر افتاد
از صورت بی طاقتیم پرده برافتاد

گفتیم که عقل از همه کاری به درآید
بیچاره فروماند چو عشقش به سر افتاد

....
سعدی

وه که دامن می‌کشد آن سرو ناز از من هنوز
ریخت خونم را و دارد احتراز از من هنوز

ناز بر من کن که نازت می‌کشم تا زنده‌ام
نیم جانی هست و می‌آید نیاز ازمن هنوز

آنچنان جانبازیی کردم به راه او که خلق
سالها بگذشت و می‌گویند باز از من هنوز

سوختم سد بار پیش او سراپا همچو شمع
پرسد اکنون باعث سوز و گداز از من هنوز

همچو وحشی گه به تیغم می‌نوازد گه به تیر
مرحمت نگرفته باز آن دلنواز از من هنوز


وحشی بافقی ۲۳۲

میان تیرگی خواب و نور بیداری
چنان نمود مرا دوش در شب تاری

که خوب طلعتی از ساکنان حضرت قدس
که جمله محض خرد بود و نور هشیاری

تنش چو روی مقدس بری ز کسوت جسم
چو عقل و جان گهردار، وز غرض عاری

مرا ستایش بسیار کرد و گفت:« ای آن
که در جحیم طبیعت چنین گرفتاری

شکفته گلبن جوزا برای عشرت تست
تو سر به گلخن گیتی چرا فرود آری

سریر هفت فلک تخت تست اگرچه کنون
ز دست طبع، گرفتار چار دیواری

کمال جان چو بهایم ز خواب و خور مطلب
که آفریده تو زین‌سان نه بهر این کاری

بدی مکن که درین کشت زار زود زوال
به داس دهر همان بدروی که می‌کاری

پی مراد چه پویی به عالمی که درو
چو دفع رنج کنی جمله راحت انگاری؟!

حقیقت این شکم از آزپر نخواهد شد
اگر به ملک همه عالمش بینباری

گرفتمست که رسیدی بدانچ می‌طلبی
ولی چه سود ازان، چون بجاش بگذاری؟!

شب جوانیت ای دوست چون سپیده دمید
تو مست، خفته و آگه نه‌ای ز بیداری


مولانا ۳۱۰۷

منم از عشق سرگردان بمانده
چو مستی واله و حیران بمانده

امید از جان شیرین بر گرفته
جدا از صحبت یاران بمانده

سر و سامان فدای عشق کرده
بدین سان بی سر و سامان بمانده

ز همدستی جمعی تنگ‌چشمان
چو گنج اندر زمین پنهان بمانده

ز ننگ صحبت مشتی گدا طبع
به کنجی در چو زر در کان بمانده

ز عشق خوبرویان همچو عطار
خرد گم کرده سرگردان بمانده

عطار  ۷۲۹