هامِش (علی سلطانی)

با عقلانیت سیاسی‌ای که این روزها از آن دفاع می‌‌کنم، به پزشکیان رأی می‌دهم

عقلانیت سیاسی که این دوران از آن دفاع می‌کنم «واقع‌نگر» است. سیاست را نه در بهشت برین، نه با فرشتگان و ابرمردها و ابرزن‌ها، که روی همین زمین می‌شناسد؛ زمینی که دولت‌های لیبرال‌دموکراتش در این چندماه، استثناءهایی فلسطینی در آزادی بیان و آزادی تجمعات داشتند و خطوط‌های قرمزی مثلِ توقف کمک تسلیحاتی، که شهروندان آزاد و محق نمی‌توانستند به آن نزدیک شوند. زمینی که در کشورِ مهد نظریه‌پردازی‌های علوم انسانی و گهواره‌ی اندیشه‌پردازی در حقوق بشر، شخصیت بی‌بهره از فضیلت و هنر و حق‌شناسی‌ای چون ترامپ پیروز شده و خواهد شد.

واقع‌نگر است، یعنی به جای حجاب‌‌شدن آرزوهای دوردست و انتزاعی، به «امکان‌» و «توان‌»های عینی و ملموس نگاه می‌کند. به بیشترین سود با کمترین هزینه می‌اندیشد. شرهای نزدیک و قطعی را به هوای خیرهای دوردست کنار نمی‌گذارد. «بهبود»گراست؛ ولی نه بهبودهای بنیادین و فعلاً ناشدنی و خیالی، نه بهبودهای احتمالی و پُرهزینه، که بهبودهای جزئی و شدنی و کم‌هزینه‌تر.

عقلانیت سیاسی که این دوران از آن دفاع می‌‌کنم، تن به هر وضعیتی نمی‌دهد، تسلیم هر فشاری نیست، اما می‌داند که سیاست زمین بازی مدبرانه ‌با تخم‌مرغ‌های «موجود» برای کسب سود حداکثری است. نه زمین عصیان‌های شاعرانه با آرمان‌های دور و خیال‌پردازی با انتظارهای حداکثری و نقاشیِ بهشت‌ بدون ‌راهبردهای مشخص. البته که آرمان را پیش چشم دارد و به دریوزگی و روزمرگی نمی‌افتد، اما آرمان‌ها مانع بازی‌گری سیاسی در آن نمی‌شوند. البته که اخلاق فضیلت و اخلاق وظیفه‌گرا هم در آن نمرده است، آنها هنوز قطب‌نمایند، اما اخلاق سودگراست که اساس و جوهر کنش سیاسی را تعیین می‌کند.

عقلانیت سیاسی که این دوران از آن دفاع می‌کنم، پرالتهاب و متعصبانه و یک‌دنده نیست؛ از اصول اخلاقی پا پس نمی‌کشد، اما مرغ نسخه‌هایش یک‌پا ندارند. بسته به موقعیت اگر راهی به سود کسب خیر جمعی، ولو محدود، و با کمترین هزینه وجود دارد، آن را برمی‌گزیند. احساسات، هیجانات، عواطف و بغض‌ها را کنترل می‌کند، دندان روی جگر دردها و زخم‌ها و نفرت‌ها می‌گذارد و ناسزاها و تهمت‌های ‌همه‌طرفه را تحمل می‌کند، اما آزردگی‌های شخصی و خسارت‌های فردی را مبنای تشخیص صلاح جمعی قرار نمی‌دهد و به هیچ‌وجه «کینه» را قطب‌نمای کنش سیاسی نمی‌کند.

عقلانیت سیاسی که این روزها از آن دفاع می‌کنم، ضمن گرامی‌داشتِ کُشته‌های دیروز و خیزش‌های پریروز، کنش سیاسی‌ای را اولویت می‌‌دهد که به کُشته‌های بیشترِ فردا نینجامد. به یاد اسیران، رفتار سیاسی‌ای را برجستگی نمی‌بخشد که اسارتگاه‌ اسیران فعلی را دوقفله و آزاده‌های بیشتری را اسیرِ فردا کند. به یاد فقیران، مجال عرض‌اندام به پوپولیست‌ها و توسعه‌گرایانِ محدودگر و دشمن آزادی‌ای نمی‌دهد که به ظاهر و موقت پاره‌ای نان دهند، ولی نام‌ها را حذف کنند. به نام آرمان‌های بلند، رنج انسانِ اینجا و اکنون را در پرانتز نمی‌گذارد و بخت کاهش رنج‌ها را اگر در دسترس است، از دست نمی‌‌دهد.

👇 ادامه 👇

#یادداشت
@Hamesh1

www.tgoop.com/hamesh1/1550

1.1K viewsedited  Jun 24 at 07:59

با عقلانیت سیاسی‌ای که این روزها از آن دفاع می‌‌کنم، به پزشکیان رأی می‌دهم

عقلانیت سیاسی که این دوران از آن دفاع می‌کنم «واقع‌نگر» است. سیاست را نه در بهشت برین، نه با فرشتگان و ابرمردها و ابرزن‌ها، که روی همین زمین می‌شناسد؛ زمینی که دولت‌های لیبرال‌دموکراتش در این چندماه، استثناءهایی فلسطینی در آزادی بیان و آزادی تجمعات داشتند و خطوط‌های قرمزی مثلِ توقف کمک تسلیحاتی، که شهروندان آزاد و محق نمی‌توانستند به آن نزدیک شوند. زمینی که در کشورِ مهد نظریه‌پردازی‌های علوم انسانی و گهواره‌ی اندیشه‌پردازی در حقوق بشر، شخصیت بی‌بهره از فضیلت و هنر و حق‌شناسی‌ای چون ترامپ پیروز شده و خواهد شد.

واقع‌نگر است، یعنی به جای حجاب‌‌شدن آرزوهای دوردست و انتزاعی، به «امکان‌» و «توان‌»های عینی و ملموس نگاه می‌کند. به بیشترین سود با کمترین هزینه می‌اندیشد. شرهای نزدیک و قطعی را به هوای خیرهای دوردست کنار نمی‌گذارد. «بهبود»گراست؛ ولی نه بهبودهای بنیادین و فعلاً ناشدنی و خیالی، نه بهبودهای احتمالی و پُرهزینه، که بهبودهای جزئی و شدنی و کم‌هزینه‌تر.

عقلانیت سیاسی که این دوران از آن دفاع می‌‌کنم، تن به هر وضعیتی نمی‌دهد، تسلیم هر فشاری نیست، اما می‌داند که سیاست زمین بازی مدبرانه ‌با تخم‌مرغ‌های «موجود» برای کسب سود حداکثری است. نه زمین عصیان‌های شاعرانه با آرمان‌های دور و خیال‌پردازی با انتظارهای حداکثری و نقاشیِ بهشت‌ بدون ‌راهبردهای مشخص. البته که آرمان را پیش چشم دارد و به دریوزگی و روزمرگی نمی‌افتد، اما آرمان‌ها مانع بازی‌گری سیاسی در آن نمی‌شوند. البته که اخلاق فضیلت و اخلاق وظیفه‌گرا هم در آن نمرده است، آنها هنوز قطب‌نمایند، اما اخلاق سودگراست که اساس و جوهر کنش سیاسی را تعیین می‌کند.

عقلانیت سیاسی که این دوران از آن دفاع می‌کنم، پرالتهاب و متعصبانه و یک‌دنده نیست؛ از اصول اخلاقی پا پس نمی‌کشد، اما مرغ نسخه‌هایش یک‌پا ندارند. بسته به موقعیت اگر راهی به سود کسب خیر جمعی، ولو محدود، و با کمترین هزینه وجود دارد، آن را برمی‌گزیند. احساسات، هیجانات، عواطف و بغض‌ها را کنترل می‌کند، دندان روی جگر دردها و زخم‌ها و نفرت‌ها می‌گذارد و ناسزاها و تهمت‌های ‌همه‌طرفه را تحمل می‌کند، اما آزردگی‌های شخصی و خسارت‌های فردی را مبنای تشخیص صلاح جمعی قرار نمی‌دهد و به هیچ‌وجه «کینه» را قطب‌نمای کنش سیاسی نمی‌کند.

عقلانیت سیاسی که این روزها از آن دفاع می‌کنم، ضمن گرامی‌داشتِ کُشته‌های دیروز و خیزش‌های پریروز، کنش سیاسی‌ای را اولویت می‌‌دهد که به کُشته‌های بیشترِ فردا نینجامد. به یاد اسیران، رفتار سیاسی‌ای را برجستگی نمی‌بخشد که اسارتگاه‌ اسیران فعلی را دوقفله و آزاده‌های بیشتری را اسیرِ فردا کند. به یاد فقیران، مجال عرض‌اندام به پوپولیست‌ها و توسعه‌گرایانِ محدودگر و دشمن آزادی‌ای نمی‌دهد که به ظاهر و موقت پاره‌ای نان دهند، ولی نام‌ها را حذف کنند. به نام آرمان‌های بلند، رنج انسانِ اینجا و اکنون را در پرانتز نمی‌گذارد و بخت کاهش رنج‌ها را اگر در دسترس است، از دست نمی‌‌دهد.

👇 ادامه 👇

#یادداشت
@Hamesh1

BY هامِش (علی سلطانی)