نشست‌ها را با این اهداف برگزار می‌کنیم:
۱. مرور کوتاه و مؤثر یکی از سرفصل‌های ویرایشی؛
۲. به‌روزآوری دانش ویرایشی و تکمیل بحث با یکی‌دو نکتهٔ جدید و پیشرفته؛
۳. ویرایش گروهیِ متنی یک‌صفحه‌ای که از پیش اعلام شده است؛
۴. سخنان کاری و شناخت افراد مشتاق و دادوستد پیشنهادهایی برای توسعهٔ فضای درست‌نویسی در عرصهٔ فرهنگ؛
۵. معرفی منابع جدید و اخبار تازه؛
۶. به‌اشتراک‌گذاری تجربه‌ها؛
۷. حرکت به‌سمت شیوه‌نامهٔ واحد؛
۸. دورهم‌آیی و تازه‌کردن دیدارها و در فضای ویراستارانه نفس‌کشیدن و… .

کمی احساس ترس داشتم.

کمی می‌ترسیدم.

نباید سعی کنید چیزی را کنترل کنید که در کنترل شما نیست.

دنبال لگام زدن به اسبی نباشید که به شما رکاب نمی‌دهد.

من ۲۳ سال برای درس خواندن و بیش از ۳۷ سال برای درس دادن به کلاس‌ها رفتم. می‌دانم نباید به معلم توهین کرد و باید احترام او را نگاه داشت؛ ولی اگر انتقاد نباشد، پیشرفت و توسعه نیست. اگر در کلاس اول دورۀ ابتدایی، آقای جلیلی بچۀ فقیری که دست راست نداشت را می‌زد که چرا با دست چپ می‌نویسی، اگر ناظم مدرسه آقای سیدجواد جلیلی بچه‌فقیرها را کتک می‌زد تا بچه‌پول‌دارها متنبه شوند، اگر آقای جعفری به‌محض ورود به کلاس محکم به صورت دانش‌آموزی می‌زد، اگر آقا سیداحمد آیت‌اللهی با بچه‌های روستایی و فقرا آن‌چنان عمل می‌کرد، همه حکایت از یک چیز دارد: آموزش‌وپرورش ایران درحال نوسازی بود. آموزش‌وپرورش ابزاری نو در اختیار افکار و اندیشه‌های کهنه گذاشته بود. رفتارهای این‌چنینی رفتار شخصی نبود، حکایت از آن داشت که در مقابل افکار نو، در مقابل تجددخواهی، مقاومت‌های جدی وجود داشت.

آموزش‌وپرورش ایران از همان کلاس اول اندیشه‌های دیکتاتوری، اندیشۀ اطاعت محض را در ذهن بچه‌ها می‌نشاند. وقتی بچۀ شش‌هفت‌ساله‌ای که تازه به کلاس اول ابتدایی رفته است، باید برای دست‌شویی از معلم کلاس اجازه بگیرد و تا او اجازه نداده است، نمی‌تواند از کلاس خارج شود، می‌خواهیم چه‌چیزی را به بچه القا کنیم؟! این آموزش نظم است یا آموزش دیکتاتوری و اطاعت محض و تسلیم بودن؟!

وقتی آموزش‌وپرورش، این دستگاه عظیم آدم‌سازی، هر دو سال یک بار املای لغات را عوض می‌کند، این اصلاح خط و املای فارسی است یا می‌خواهد عدم اعتمادبه‌نفس را در دانش‌آموزان تقویت کند؟ وقتی آموزش‌وپرورش برای دیکته که درس دیکتاتوری است، این‌قدر ارزش قائل است و انشا را که درس پرورش فکر و اندیشه است جدی نمی‌گیرد، معنایش چیست؟ معنایش ابزار نو، اندیشۀ کهنه نیست؟! معنایش انتظار کارهای دیکتاتوری چندهزارساله از ساختارهای نوین است. معنایش از بین بردن اعتمادبه‌نفس جهت پرورش آدم‌های مطیع و مستعد پذیرش دیکتاتوری و فرهنگ قضاوقدری است.

بالاخره ره‌آورد آموزش‌وپرورش ما آزادی‌خواهی، آزاداندیشی، اعتماد‌به‌نفس، ابتکار، اختراع، اقتصاد، صلح‌دوستی و محبت، تساهل، هم‌زیستی مسالمت‌آمیز نیست که نیست. آن‌ها که در همۀ امور سرنا را از سر گشادش می‌زدند، نتیجه‌اش را دیدند، می‌بینند و خواهند دید. آموزش‌وپرورش ابزاری نو است، احتیاج به معلم‌های نواندیش و روشن‌فکر دارد. اکثر معلمان ما این‌چنین هستند؛ ولی آیا این‌گونه معلم‌ها در رأس قدرت هم بودند و هستند؟