tgoop.com/ieurmia/2491
Last Update:
🔰شوراهای اسلامیِ شهر و روستا؛ مدفن آمال و آرزوهای تحقق مدیریت شهری
🖊امیر ارسلان مرادی
شوراهای اسلامی نخستین بار توسط «محمد خاتمی» (رئیس‌جمهور وقت) با هدف عمل به وعده‌ی اجرایی کردن "اصل ۱۰۰"قانون اساسی، آغاز به کار کردند.
"هفتم اسفند ۱۳۷۷" تاریخیست که اولین دوره‌ی انتخابات شوراهای اسلامی شهر و روستا برگزار شد و طی آن، "۲۴ میلیون نفر" به پای صندوق‌ها رفتند و به مانند انتخابات ریاست‌جمهوری یک سال قبل آن، "اصلاح‌طلبان" توانستند پیروزی را نصیب خودشان کنند.
مهم‌ترین وظیفه و کارکرد شوراها، نظارت مردمی بر عملکرد شهرداری‌هاست تا شهردار و زیرمجموعه‌اش نسبت به خواسته‌های شهروندان و مصلحت جمعی آنان، پاسخگو شده و سیاست‌گذاری کلان را در این راستا انجام دهد. هم‌چنین مدیریت آمرانه و اراده‌گرایانه که خود را متعهد به منافع حاکمیت و یا جناح‌های سیاسی می‌داند، از دستور خارج شده و مدیریت کارآمد و مشارکتی مبنای فعالیت قرار بگیرد. در واقع فعالیت شهرداری‌ها تحت نظارت مردم به صورت غیر مستقیم، نشانگر این نگرش بوده و هست که شهرداری‌ها به عنوان یک نهاد عمومی و مرتبط با بدنه‌ی مردمی کشور، بایستی به مثابه‌ی یک نیرو مستقل عمل کنند و متکی به ساختار قدرت نبوده و در عوض، تابع "اراده و خواست مردم"باشند.
اکثریت افراد منتخب یا از طریق حمایت‌های طایفه‌ای و یا با وارد شدن به جناح‌های سیاسی و صنفیِ خاصی توانسته‌اند به شورای شهر راه بیابند. این در حالیست که اعضای شوراهای شهر می‌بایست از دل "NGO"ها و سازمان‌های مردم‌نهاد، مورد ارزیابی و تعیین صلاحیت قرار بگیرند، در غیر این‌صورت، در پاسداری از بزرگ‌ترین رسالت خود که ایجاد مشارکت ذهنی، تولید سرمایه‌ی اجتماعی و استفاده از بسیج تمامی ظرفیت‌های شهروندان است، ناموفق خواهند بود.
شوراهای موجود طبق ساختار قانونی موجود انجمن‌های شهری، "عامی"نیستند که پیگیر مطالبات مردم در همه حوزه‌ها و یا متشکل کردن جریان‌های مردمی از پائین به بالا باشند. این نهاد به طور خاص متولی امور شهرداری‌ست که جایگزین انجمن‌های شهر در دوران حکومت پهلوی دوم شده است. می‌توان گفت که نهاد مذکور، سنخیتی با شوراهای مد نظر «آیت‌اللّه سید محمود طالقانی» که محرک به وجود آمدن آن‌ها بود، ندارد.
در شرایط فعلی، وضعیت شوراها در ایران به‌مانند بسیاری نهاد دیگر، "شفاف" نیست و به نوعی امروزه شوراها به یک منبع ارزشمند "توزیع منافع" تبدیل شده‌اند. شوراها که می‌بایست "عامل بازدارنده"ای در برابر فساد شهرداری‌ها باشند، در مسیری معکوس، پهنه و عمق فساد را در شهرداری‌ها گسترش داد. این نابسمانی ها در انتخابات شوراها نیز دیده میشود و همواره در انتخابات شوراها شاهد اقداماتی نظیر خرید و فروش آرا یا حمایت‌های طایفه‌ای و بدون پشتوانه از یک نامزد با هدف استفاده از "رانت و لابی" نیز هستیم.
حال به فرض اگر شرایط امروز شوراها عاری از هرگونه فساد میبود و در مسیر تعیین شده حرکت میکرد شاهد ضعف های دیگری در مسیر تحقق رفاه شهروندان بودیم زیرا آنچه در ایران تحت عنوان "شورای شهر" دیده میشود، فاصله‌ی بسیاری با نمونه‌های کارآمد خارجی در حوزه‌ی مشابه دارد که بیش‌تر در جهت مدیریت مناسب شهر و پیش‌برد اهداف مبتنی بر ارتقای سطح کیفی شهر، پیش‌روی می‌کنند.
مدیریت شهری امریست که توان بهبود مولفه‌های فرهنگی، سیاسی، اقتصادی، آموزش، امنیت و... را داراست اما در ایران هنگامی که سخن از شورای شهر، شهردار و مدیریت شهری به میان می‌آید، منظور فقط خدمات شهریست که بخشی از آن نیز حتی در اختیار شهرداری قرار ندارد و به وزارت نیرو، صنایع و دیگر سازمان‌های دولتی مربوط میشود.
"۲۳ سال" از تولد شوراها به دست "اصلاح‌طلبان" گذشته است اما به‌مانند شرایط فعلی این جریان، شورای شهر نتوانسته در تحقق اهداف بلندپروازانه‌ی خود، گام محکمی بردارد و روز به روز در باتلاق خودساخته، بیش‌تر فرو می‌رود. پروژه‌ی "شورای شهر" حالا به نقطه‌ای رسیده که با قاطعیت می‌توان به "ناکارآمدی و درمانگی" آن اذعان کرد؛ ناکارآمدی‌ای برآمده از نبود قوانین حمایتیِ لازم و عدم انعطاف اجرایی که در نهایت، ضرر و زیان آن متوجه "شهروندان"خواهد بود.
@ieurmia
BY انجمن دانشجویان ایران اسلامی
Share with your friend now:
tgoop.com/ieurmia/2491