تو باعث می‌شی حس کنم هنوز هم آدم‌های خوب وجود دارن. تو شبیه ستاره‌هایی هستی که دور زخم‌هام کشیده می‌شن.

زیاد که در دسترس باشی بعد یه مدت رفتارشون یه مدل دیگه می‌شه.

خودم یه جام، دلم یه جا، فکرم هزار جای دیگه.

ولی من فهمیدم اخرش باید با چایی ازدواج کنم.

تا حالا هیچ بغلی خونه‌ی من نبوده.

هر روز بیشتر از دیروز میل به فرار در من رشد می‌کنه. میل به رفتن به جایی که هیچکس دیگه من‌و نشناسه، یه خونه داشته باشم که هیچکس ندونه کجام و شروع یک داستان جدید بدون هیچ تعلقی به گذشته.

کل این پاییز با اهنگ So Long London و Loml گذشت.

اگه می‌خواست می‌موند و برات می‌جنگید. خودت‌و گول نزن و به راهت بدون اون ادامه بده.

پرفکشنیسم کُشت مارو

من به خودم قول می‌دم دیگه کارهای عجیب نکنم بعد چشم باز می‌کنم می‌بینم وسط chaos دارم دست و پا می‌زنم.

یه لحظه‌هایی هست که هیچ دلیلی هم وجود نداره که حالت بد باشه اما خب تو دیگه عادتت شده. انگار عادت کردی به اینکه هیچی سر جاش نباشه و مغزت اروم نمی‌گیره.

ولاگ یوتوب دیدن جون به جونام اضافه می‌کنه.