گاهی ما زیاد وقت سوگواری نداریم. عیب نداره، غمگین باش ولی تو خیلی وقت نداری. باید بری جلو مهم نیست چقدر خسته‌ای. پاشو، پاشو تیکه‌های شکستت رو دوباره جمع کن بریم جلو چون چاره‌ای نداریم، چون آینده باید بهتر باشه.

تو به هیچکس نیازی نداری جز همونی که فراموشش کردی. تو خودت رو فراموش کردی و باید بهش برگردی.

زندگیِ عزیزم تو هرچقدرم مزخرف باشی من ادامت می‌دم تا وقتی بمیرم پس بچرخ تا بچرخیم.

خیلی ازم انرژی می‌گیره که شبیه اون‌هایی که بهم بدی کردن نشم. هر روز چک می‌کنم شبیه آدم‌هایی که ازشون بدم میاد نشده باشم. واقعا اینکه تو این دنیا بخوای آدم خوبی بمونی اصلا آسون نیست.

تمام زندگیم شبیه غروب‌ جمعه شده.

بعضی از آدم‌ها، آدم‌های خوبی برات نمی‌شن ولی درس عبرت‌های عالی‌ای می‌شن.

برای یک جمعه‌ی پاییزی، که بیرون از خونه، فقط ابر و دود و سُرب و سرما منتظرمه، زیادی آسیب پذیرم.

نیاز دارم یکی با ون بیاد دنبالم و بعدش با هم فرار کنیم.

من اون لحظه‌هایی که به خودت میای می‌بینی بالاخره خودت‌و نجات دادی رو خیلی دوست دارم. همون موقع که یه نگاه به خودت می‌کنی و می‌گی اره، این درد بزرگ رو هم تبدیل به یک کار بزرگ کردم و رشد کردم.

اگه فکر کنین لیاقتش رو ندارید یا برای شما نیست، دقیقا همون‌هایی به جای شما بهش می‌رسن که تواناییشون نصف شما بوده. چرا؟ چون اونا باور داشتن که شایسته‌اش هستن و جای اورثینک فقط به سمتش قدم برداشتن.

دیگه نیاز ندارم آدم‌ها حالم‌و خوب کنن. اصلا انتظاری ازشون نمی‌ره. همین که حالم‌و بدتر از این نکنن خیلی خوب و کافیه.