💢کاربردهای هوش مصنوعی در جاسوسی
سازمان های اطلاعاتی چگونه از هوش مصنوعی برای جمع آوری اطلاعات استفاده می کنند؟

🔹هوش مصنوعی (AI) به یکی از ابزارهای کلیدی در جاسوسی دیجیتال و استخراج داده‌های پنهان تبدیل شده است.
🔸این فناوری با بهره‌گیری از یادگیری ماشینی و شبکه‌های عصبی مصنوعی، می‌تواند اطلاعات را از منابع مختلفی مانند شبکه‌های اجتماعی، وب‌سایت‌ها، دوربین‌ها، میکروفون‌ها و سنسورها جمع آوری، تحلیل و پیش‌بینی کند.

📌 مهم‌ترین کاربردهای هوش مصنوعی در جمع‌آوری اطلاعات:

♦️تجسس الکترونیکی

استخراج اطلاعات از ایمیل، پیام، تماس، فایل‌ها و رمزهای عبور
استفاده از ابزارهایی مانند هک، فیشینگ، بدافزار و کی‌لاگر

♦️تجسس تصویری

تحلیل و شناسایی چهره، اشیا، حرکت افراد از طریق تصاویر دوربین‌ها، ماهواره و پهپاد
کاربرد در شناسایی اهداف و تحلیل رفتار

♦️تجسس صوتی

پردازش گفتار و شناسایی گوینده، لهجه، احساس و محتوای صوتی
بهره‌گیری از ابزارهای تشخیص گفتار و ترجمه آنی

♦️تجسس اجتماعی (Social Listening)

تحلیل رفتار، باورها، نظرات و ارتباطات افراد در شبکه‌های اجتماعی
استفاده در پایش افکار عمومی، شناسایی تهدیدها و مهندسی اجتماعی

❌هوش مصنوعی ابزار قدرتمندی در استخراج اطلاعات پنهان و تحلیل اطلاعات کلان (Big Data) است، که قدرت جاسوسی سایبری سازمان‌های اطلاعاتی را به طرز چشمگیری افزایش می دهد.
(در پست بعدی راهکارهایی برای مقابله با جاسوسی از طریق هوش مصنوعی ارائه خواهیم داد.)

#هوش_مصنوعی

🆔 @warfarehybrid

🔰مروری بر «فلسفه و امید اجتماعی» اثر ریچارد رورتی ؛
مانیفستی برای زیستن در جهانی ناامن
امید بدون یقین

🔸در جهانی که از جنگ، افراط‌گرایی و بحران‌های اخلاقی و زیست‌محیطی رنج می‌برد، ریچارد رورتی در کتاب «فلسفه و امید اجتماعی» به‌جای جستجوی حقیقتی مطلق، ما را به ورای یقین می‌برد و از امیدی می‌گوید که ریشه در کنش، همبستگی و امکان تغییر دارد.


🔸رورتی که فلسفه را نه «تأملی بر هستی» بلکه «ابزاری برای زیستن بهتر» می‌داند، در این کتاب از امیدی حرف می‌زند که برخلاف سنت‌های دینی یا متافیزیکی، نیازی به «تضمین» ندارد. امیدی که نه در گذشته، بلکه در آینده ریشه دارد؛ و نه در اصول تغییرناپذیر، بلکه در کنش‌های انسانی، پروژه‌های جمعی، و قابلیت‌های زبان و گفت‌وگو.

🔸یکی از خطوط اصلی اندیشه رورتی در این کتاب، نقد شدید سنت فلسفی غرب از افلاطون تا دکارت و کانت است که به‌زعم او، همگی در پی کشف نوعی «حقیقت جهان‌شمول» بوده‌اند. رورتی به‌جای آن، از سنت پراگماتیسم آمریکایی (ویلیام جیمز، جان دیویی) پیروی می‌کند و معتقد است که ما نباید به دنبال آن باشیم که جهان چگونه هست، بلکه باید بپرسیم چگونه می‌توانیم جهان را بهتر کنیم؟

🔸به‌نظر رورتی، امید اجتماعی یک فضیلت مدنی است، نه یک باور دینی یا فلسفی. این امید، در پروژه‌های جمعی برای برابری، آموزش، آزادی بیان و گفت‌وگوی دموکراتیک تجلی می‌یابد. او از اندیشمندان و نویسندگانی چون جان دیویی، جرج اورول و ادوارد سعید به‌عنوان نمونه‌هایی از روشنفکران امیدوار یاد می‌کند.

ibna.ir/x6zkG



🔹اتوپیانیست؛
⭕ اتوپیا، امید، آگاهی ...

🆔 https://www.tgoop.com/Utopianist_Nasravi
🌐 http://nasravi.com/

وقتی آقای مجید تفرشی، در بی‌بی‌سی با صلابت، منطق، و وقار از ایرانمان دفاع کند.

ایام مهادنه
🔺تعلیق جنگ، از تغییر نبرد در کارزار به نبرد گفتمانی🔻

ما در برش تاریخیِ سوم محرم تا تاسوعا هستیم و همچنان نیازمند بازآفرینی زبانی و گفتمانی برای ساخت هژمونیک گفتمان خود در تقابل با گفتمان دشمن.
ما این امر را به نسل‌های بعدی خود، به وطن به ایران آینده، مدیون هستیم.

@tina_ch_amin

💢همه‌جا باید نوشت

در تهران وقتی که در اتاقم می‌نشستم، میان نوشتن گاهی یکّه می‌خوردم، دستپاچه می‌شدم. حسی غریب اطمینان مرا می‌ربود.

به خاطرم می‌گذشت که جای نوشتن جای دیگر است. اما آیا جایی هست که مال من باشد؟ فکر نمی‌کنم. باید از این توقع بی‌پایه گذشت.

در اتاق مسافرخانه هم باید شعر گفت. روی نیمکت پارک هم باید داستان نوشت.
سخت‌گیری را جای دیگر باید خرج کرد. من سر جایم نیستم؛ ولی کار می‌کنم. و هر روز کار می‌کنم.

✅سهراب سپهری
🔴 www.salisnews.ir
🔴 instagram salisnews
🔴 @salissweb

پیام به مثابه کالا: فلسفه ارتباط در عصر شبکه‌ها

میثم رمضانعلی

همان‌طور که زیمل پول را نه‌ فقط یک وسیلهٔ مبادله اقتصادی، بلکه شیئی واجد «جان اجتماعی» می‌دانست که مناسبات انسانی و ساختارهای اجتماعی را دگرگون می‌کند، مبادلهٔ پیام در شبکه‌های اجتماعی نیز نقشی فراتر از انتقال معنا ایفا می‌کند. پیام‌ها در این فضا به کالاهایی بدل می‌شوند که ارزششان نه‌تنها در محتوایشان بلکه در قابلیت دیده‌شدن، اشتراک‌گذاری و تأثیرگذاری اجتماعی‌شان است. پیام، هم «شیء» است و هم «کنش»؛ هم ارزش مصرف ارتباطی دارد و هم ارزش مبادله‌ای در میدان‌های اجتماعی.

این وضعیت ما را به مرزهای فلسفی میان «شیء» و «رخداد» می‌برد و پرسشی بنیادین پیش می‌کشد: آیا پیام صرفاً ابزار بیان است یا حامل قدرت، منزلت و سرمایه اجتماعی؟ همان‌گونه که پول نزد زیمل می‌تواند هم افراد را از قیود گروه‌های بسته رها کند و هم آن‌ها را در شبکه‌های تازه‌ای از مناسبات قدرت و اقتصاد گرفتار سازد، پیام نیز همزمان نیرویی رهایی‌بخش و مکانیزمی برای اعمال قدرت است.

در اینجا می‌توان ردّ پای فوکو را دید، آنجا که قدرت را نه صرفاً سرکوب، بلکه پراکنده، مولد و همه‌جا حاضر می‌داند. پیام در شبکه‌های اجتماعی، تجسم همان «قدرت مولد» است: هر پیام، سوژه‌ها را شکل می‌دهد، هنجار می‌سازد، مراقبت و نظارت را ممکن می‌کند و بدن‌ها و ذهن‌ها را در شبکه‌ای از نگاه‌ها، لایک‌ها و اشتراک‌ها محصور می‌سازد. به تعبیر فوکویی، پیام نه‌فقط وسیلهٔ ارتباط، بلکه ابزار حکمرانی است؛ حکمرانی‌ای که نرم، غیرمتمرکز و مبتنی بر سازوکارهای رضایت و توجه عمل می‌کند.

در این معنا، پیام در شبکه‌های اجتماعی در مرز آزادی و سلطه ایستاده است: فرصتی برای کنش آزادانه و در عین حال سازوکاری برای تولید و بازتولید قدرت، نظم و نظارت.

#فلسفه_ارتباط
#مطالعات_رسانه
#فوکو
#شبکه_های_اجتماعی
#قدرت_و_ارتباط
#پیام_و_قدرت

@Ramezanali_com