جامعه‌شناسی

📃مقدماتِ جنگی مشروع
✍️ #محمد_مختارپور

شواهد بسیاری نشان می‌دهد که ایران در آستانه‌ی تغییراتی بنیادین و روزهای پرآشوبی است که سرنوشتی از پیش نامشخص خواهد داشت. به‌نظر می‌رسد هر روزی که می‌گذرد یک‌گام به مشروع‌ترین جنگ (یا دقیق‌تر مشروع‌ترین حمله‌ی نظامی) قرن بیست‌ویکم در خاورمیانه نزدیک می‌شویم. پایان یافتن جنگ اوکراین آخرین زمینه‌سازی برای اجرای وعده‌هایی است که از سال 2016 با روی کار آمدن ترامپ می‌شنیدیم. شاید بتوان عراق دوران صدام را نمونه‌ای از چنین جنگ مشروعی دانست اما مسئله‌ی ایران به مراتب از مشروعیت بیشتری برخوردار خواهد بود و ویژگی‌های خاص خود را دارد؛ چراکه از اروپا تا امریکا و کشورهای منطقه حاکمیت کنونی را به ایجاد نا امنی و ناآرامی متهم کرده‌اند و از تمامی اتهامات نیروهای نیابتی و دخالت در جنگ اوکراین که بگذریم، کانون این اتهامات مسئله‌ی هسته‌ای شدن نظام است که موجب ایجاد رقابتی بین کشورهای منطقه در دست‌یابی به سلاح هسته‌ای خواهد شد. بنگرید به اخباری که روزانه به گوش‌ می‌رسد مبنی بر افزایش اورانیوم غنی شده و غیره.

به‌نظر می‌رسد فرآیندی که از 7 اکتبر آغاز شده است همچنان ادامه دارد. حمله‌ی 7 اکتبر حماس به اسرائیل سرآغاز مشروعیت بخشیدن به تمامی اقدامات اسرائیل و متهدانش شد. فارغ از اینکه به لحاظ اخلاقی حق با کدام طرف جنگ بود؛ اکنون پس از گذشت نزدیک به یک سال و نیم، نوبت به آخرین پرده‌ی سناریوی پیش روی خاورمیانه است. جمهوری اسلامی به‌شکل بی‌سابقه‌ای مشروعیت و کارآمدی‌اش را از دست داده است و از طرفی هر روز اخباری از سراسر جهان به گوش می‌رسد مبنی بر افشاگری یا متهم کردن این نظام به اقدامات تروریستی و تنش‌زایی بیشتر در جنگ اوکراین و دیگر نقاط جهان. جریان توجیه‌سازی افکار عمومی برای مشروعیت‌زدایی و عیان شدن ناکارآمدی‌اش بیش از هرچیز توسط خودش آغاز شد و به‌نظر می‌رسد که هیچ حاکم تمامیت‌خواهی از تاریخ درس نخواهد گرفت. نارضایتی‌ها و اعتراضات داخلی از یک‌سو و دست داشتن در جنگ اوکراین و نقش داشتن در حمله‌ی ۷ اکتبر از سوی دیگر عرصه را برای عملیاتی شدن گزینه‌های نظامی به‌شکل بی‌سابقه‌ای مهیا کرده است.

از طرفی افکار عمومی جامعه درحال آماده شدن برای خبرهای ویژه و وقایع پیش‌روست. عموم مردم تقریباً در تمام اقشار و صنف‌ها و طبقات با به لرزه درآمدن مجدد اقتصاد نیمه جان کشور هر روز آمادگی بیشتری برای پذیرش رخدادهای پیش رو و پرداختن هزینه جهت تغییرات بنیادین پیدا می‌کنند. امریکای ترامپ وعده‌ی کاستن فروش نفت ایران به ده درصد میزان پیش از روی کار آمدن ترامپ را داده و همین یک مورد شاید برای سه رقمی شدن تورم کشور در یک بازه‌ی نزدیک به یک ساله کفایت کند. اکنون دیگر صحبت بر سر این نیست که آیا مذاکره‌ای صورت می‌گیرد یا خیر، بلکه مسئله‌ این است که در ماه‌ها یا شاید سال‌های پیش رو در خلاء قدرت و نبود آلترناتیو مشخصِ دموکراسی‌خواه که تمامی اقشار و گروه‌های جامعه‌ی ایران را نمایندگی کند، دقیقاً چه سرنوشتی در انتظار کشور است. عده‌ای به بازگشت نظام موروثی و احیای اقتدارگرایی اسپرمی چشم‌دوخته‌اند و عده‌ای هنوز سینه‌چاک همان ایدئولوژی‌های زوار در رفته‌ی چپ و کمونیستی هستند که ایران را به خاک سیاه کشاند.

به‌نظر می‌رسد جامعه‌ی ایران هنوز نتوانسته‌ است ارزش‌ها و اسطوره‌های مدرن که مهم‌ترینشان حاکمیت «قانون» و به‌رسمیت شناختن تمامی سلایق و علایق یعنی «حقوق فردی» است را پایه‌ریزی کند که بر طبق آن چشم‌انداز روشنی از آنچه نیاز کشور و مردمان این سرزمین است تعریف و توجیه شود. متأسفانه عموم جامعه‌ی ایران هنوز به دنبال برساخت مجدد شاه‌ و رهبر است، مرجع اقتدار پیشامدرن و پدری که دست نوازش بر سر طفل خود بکشد، همان ساختارهای سنتی‌اند که بر چیزی جز رأی و اراده‌ی فردی که فراتر از قانون است مبتنی نیست.

🌏جامعه‌شناسی👇
🆔 @IRANSOCIOLOGY

www.tgoop.com/iransociology/14460

4.3K viewsedited  Feb 26 at 20:20

📃مقدماتِ جنگی مشروع
✍️ #محمد_مختارپور

شواهد بسیاری نشان می‌دهد که ایران در آستانه‌ی تغییراتی بنیادین و روزهای پرآشوبی است که سرنوشتی از پیش نامشخص خواهد داشت. به‌نظر می‌رسد هر روزی که می‌گذرد یک‌گام به مشروع‌ترین جنگ (یا دقیق‌تر مشروع‌ترین حمله‌ی نظامی) قرن بیست‌ویکم در خاورمیانه نزدیک می‌شویم. پایان یافتن جنگ اوکراین آخرین زمینه‌سازی برای اجرای وعده‌هایی است که از سال 2016 با روی کار آمدن ترامپ می‌شنیدیم. شاید بتوان عراق دوران صدام را نمونه‌ای از چنین جنگ مشروعی دانست اما مسئله‌ی ایران به مراتب از مشروعیت بیشتری برخوردار خواهد بود و ویژگی‌های خاص خود را دارد؛ چراکه از اروپا تا امریکا و کشورهای منطقه حاکمیت کنونی را به ایجاد نا امنی و ناآرامی متهم کرده‌اند و از تمامی اتهامات نیروهای نیابتی و دخالت در جنگ اوکراین که بگذریم، کانون این اتهامات مسئله‌ی هسته‌ای شدن نظام است که موجب ایجاد رقابتی بین کشورهای منطقه در دست‌یابی به سلاح هسته‌ای خواهد شد. بنگرید به اخباری که روزانه به گوش‌ می‌رسد مبنی بر افزایش اورانیوم غنی شده و غیره.

به‌نظر می‌رسد فرآیندی که از 7 اکتبر آغاز شده است همچنان ادامه دارد. حمله‌ی 7 اکتبر حماس به اسرائیل سرآغاز مشروعیت بخشیدن به تمامی اقدامات اسرائیل و متهدانش شد. فارغ از اینکه به لحاظ اخلاقی حق با کدام طرف جنگ بود؛ اکنون پس از گذشت نزدیک به یک سال و نیم، نوبت به آخرین پرده‌ی سناریوی پیش روی خاورمیانه است. جمهوری اسلامی به‌شکل بی‌سابقه‌ای مشروعیت و کارآمدی‌اش را از دست داده است و از طرفی هر روز اخباری از سراسر جهان به گوش می‌رسد مبنی بر افشاگری یا متهم کردن این نظام به اقدامات تروریستی و تنش‌زایی بیشتر در جنگ اوکراین و دیگر نقاط جهان. جریان توجیه‌سازی افکار عمومی برای مشروعیت‌زدایی و عیان شدن ناکارآمدی‌اش بیش از هرچیز توسط خودش آغاز شد و به‌نظر می‌رسد که هیچ حاکم تمامیت‌خواهی از تاریخ درس نخواهد گرفت. نارضایتی‌ها و اعتراضات داخلی از یک‌سو و دست داشتن در جنگ اوکراین و نقش داشتن در حمله‌ی ۷ اکتبر از سوی دیگر عرصه را برای عملیاتی شدن گزینه‌های نظامی به‌شکل بی‌سابقه‌ای مهیا کرده است.

از طرفی افکار عمومی جامعه درحال آماده شدن برای خبرهای ویژه و وقایع پیش‌روست. عموم مردم تقریباً در تمام اقشار و صنف‌ها و طبقات با به لرزه درآمدن مجدد اقتصاد نیمه جان کشور هر روز آمادگی بیشتری برای پذیرش رخدادهای پیش رو و پرداختن هزینه جهت تغییرات بنیادین پیدا می‌کنند. امریکای ترامپ وعده‌ی کاستن فروش نفت ایران به ده درصد میزان پیش از روی کار آمدن ترامپ را داده و همین یک مورد شاید برای سه رقمی شدن تورم کشور در یک بازه‌ی نزدیک به یک ساله کفایت کند. اکنون دیگر صحبت بر سر این نیست که آیا مذاکره‌ای صورت می‌گیرد یا خیر، بلکه مسئله‌ این است که در ماه‌ها یا شاید سال‌های پیش رو در خلاء قدرت و نبود آلترناتیو مشخصِ دموکراسی‌خواه که تمامی اقشار و گروه‌های جامعه‌ی ایران را نمایندگی کند، دقیقاً چه سرنوشتی در انتظار کشور است. عده‌ای به بازگشت نظام موروثی و احیای اقتدارگرایی اسپرمی چشم‌دوخته‌اند و عده‌ای هنوز سینه‌چاک همان ایدئولوژی‌های زوار در رفته‌ی چپ و کمونیستی هستند که ایران را به خاک سیاه کشاند.

به‌نظر می‌رسد جامعه‌ی ایران هنوز نتوانسته‌ است ارزش‌ها و اسطوره‌های مدرن که مهم‌ترینشان حاکمیت «قانون» و به‌رسمیت شناختن تمامی سلایق و علایق یعنی «حقوق فردی» است را پایه‌ریزی کند که بر طبق آن چشم‌انداز روشنی از آنچه نیاز کشور و مردمان این سرزمین است تعریف و توجیه شود. متأسفانه عموم جامعه‌ی ایران هنوز به دنبال برساخت مجدد شاه‌ و رهبر است، مرجع اقتدار پیشامدرن و پدری که دست نوازش بر سر طفل خود بکشد، همان ساختارهای سنتی‌اند که بر چیزی جز رأی و اراده‌ی فردی که فراتر از قانون است مبتنی نیست.

🌏جامعه‌شناسی👇
🆔 @IRANSOCIOLOGY

BY جامعه‌شناسی