استراتژی درست؟

دوست بسیار خوبمان جناب میرزایی (از گروه خوب چراز) توییتی زده و استراتژی درست را در این زمانه که روابط با آمریکا و غرب خراب است عقد یک پیمان نظامی با چین دانسته است.

گاه شنیده‌اید که در ارجاع به مواردی در سیاست یا امور نظامی (یا حتی ورزشی) می‌گویند که این‌ مساله مساله‌ای تاکتیکی نیست، بلکه استراتژیک است. حالا می‌خواهم بگویم که مساله مد نظر آقای میرزایی راه حلی «استراتژیک» ندارد! مساله ما عمیق‌تر است و به کل شیوه حکمرانی و کل دید حکمرانان ما به حکمرانی و به خصوص روابط خارجی مربوط می‌شود، و‌ نه یک استراتژی خاص.

چین به هیچ وجه وارد چنین پیمان دفاعی با ایران (که آقای میرزایی و خیلی‌های دیگر می‌طلبند) نخواهد شد! چرا؟ به همان دلایلی که وارد شراکت اقتصادی رسمی با ایران نشد، و حتی دلایلی خیلی بیشتر.

اول از همه، چه چین و چه روسیه به رهبران و مسوولان ما (در بهترین حالت) نگاه «احمق‌های به‌دردخور» دارند. کسی کشوری که خودش و اقتصادش را با انواع بلاهت‌های ایدئولوژیک منزوی کرده جدی نمی‌گیرند. چه کسی سرمایه‌گذاری روی کشوری می‌کند که برای زمامدارانش خود «مذاکره» تابو است؟ (من در هیچ جای دنیا در هیچ جای تاریخ از هیچ قومی سراغ ندارم که خود مذاکره را تابو بدانند!). مضافاً، کدام ابلهی خود را وارد پیمان دفاعی با کشوری می‌کند که در صحنه بین‌المللی به چشم «قلدر توخالی» شناخته شده، کشوری که تصمیمات جنگی در آن به حال و‌ وضع روحی پیرمردی بیمار و‌ چهار تا نظامی که دنیا را نمی‌فهمند یا دیوانگانی چون جبهه پایداری بستگی دارد؟ کشوری که فقط برای صحنه‌سازی که دل چهار تا طرفدار ابلهش را شاد کند به کشور همسایه‌اش (که در همان زمان در حال میانجیگری و رایزنی به نفع اوست) موشک پرت می‌کند، آیا به چنین کشوری می‌شود اتکا کرد؟!

چه اعتمادی است به اعمال کشوری که وقتی اسراییل می‌زندش، فوری یک موشک پرت می‌کند در اقلیم متحد سابقش (بارزانی) و کشور دوست و برادرش عراق؟! شما یک مورد از یک کشور درست و حسابی بیاورید که اینقدر غیرمسؤولانه و قلدرانه در روابط با همسایگان و عالم و آدم رفتار کند.

چین چگونه به کشوری اعتماد کند که بلافاصله بعد از برجام، یعنی همان معاهده‌ای که چنان دیپلماسی نفس‌سوزی از طرف چند کشور صرف آن شد و می‌رفت که گشایشی در روابط ایران با دنیای بیرونش برقرار کند، هنوز جوهر روی کاغذ برجام خشک نشده بیاید موشک بالیستیک تست کند و روی آن به عبری «مرگ بر اسرائیل» بنویسند و خواهان محو اسرائیل شود؟! این همه کشور در دنیا با هم دشمن‌اند، ولی هیچکدام اینقدر احمقند؟

و آن وقت برای چه؟ چرا چین کشورهای شدیداً رو به رشد و با رفتاری بسیار عاقلانه‌تر، چون سعودی و امارات و قطر (که روابط تجاری بسیار زیادتری با آنان دارد)، چرا آنها را بنهد و با کشوری رابطه برقرار کند که تعدادی بچه تندرو جقله می‌توانند یک روز صبح بیدار شوند و (با اذن بزرگ‌ترهایشان) به این سفارت یا آن سفارت حمله کنند؟! فقط به این دلیل که ایرانی خیلی خود...پندار است؟!

رفتار چین با ایران خیلی رو راست‌تر و صادقانه‌تر از رفتار روسیه است: چین ایران را خیلی جزو آدم حساب نمی‌کند و وانمود هم به آن نمی‌کند. بر عکس روسیه که آن هم داخل آدم حساب‌مان نمی‌کند، ولی ادایش را در می‌آورد.

یادی کنیم از این پست یک سال و‌نیم پیش.

https://www.tgoop.com/jenabegav/1425

گویا حتی دارویی چنین قوی هم کار نکرد!

بد نیست برگردیم و‌ نگاهی کنیم به این پست در مورد جنگ ایران و عراق، و حامیان تسلیحاتی دو طرف.‌ (این را هم از سخنان آقای خامنه‌ای ببینید).

اینها همان زمانی بود که ما حتی یک ساعت «مرگ بر آمریکا» و «مرگ بر اسرائیل» از دهان‌مان نمی‌افتاد.

♦️روزنامه تلگراف بریتانیا گزارش داد که ده‌ها حساب کاربری ناشناس در شبکه‌های اجتماعی که از استقلال اسکاتلند حمایت می‌کردند، پس از حمله هوایی اسرائیل به جمهوری اسلامی ایران در تاریخ ۲۳ خرداد، ناگهان «خاموش» شده‌اند. به نوشته این روزنامه، این حساب‌ها که حدود ۲۵۰ هزار پست در حمایت از استقلال اسکاتلند منتشر کرده بودند، درست پس از حمله‌ای که زیرساخت‌های سایبری جمهوری اسلامی را هدف قرار داد و باعث قطعی اینترنت شد، فعالیت خود را متوقف کردند.
سایمون جانسون، دبیر سیاسی بخش اسکاتلند تلگراف، نوشته است برخی از این حساب‌ها نام‌های کوچک و توضیحاتی مانند «پرستار» یا «سوسیالیست گلاسکو» داشتند و از تصویر افراد جوان و جذاب برای پروفایل استفاده می‌کردند. این افشاگری در پی تحقیقات سال گذشته پژوهشگران آمریکایی مطرح شده که بیش از ۸۰ حساب مرتبط با جمهوری اسلامی در شبکه اجتماعی اکس را شناسایی کرده بودند؛ حساب‌هایی که از اواخر سال ۲۰۲۱ تا کنون بیش از ۲۵۰ هزار پیام منتشر کرده‌اند. همچنین، نشریه دفاعی بریتانیا گزارش داده که بسیاری از این حساب‌ها هفته‌ای صدها پیام در حمایت از استقلال اسکاتلند یا در انتقاد از بریتانیا منتشر می‌کردند.

آیا واقعاً این ابله‌ها پول می‌دهند تا تعدادی در ایران بنشینند و در فضای مجازی ادای اسکاتلندی‌های جدایی‌طلب را دربیاورند؟ آیا واقعاً گمان می‌کنند دارند به انگلیس ضربه می‌زنند؟

در جریان همه‌پرسی در اسکاتلند برای جدایی از بریتانیا در ۲۰۱۴، یک نظرسنجی در خود انگلیس انجام شد و معلوم شد که هواداران جدایی اسکاتلند در خود انگلیس بیش از طرفداران آن در اسکاتلند است! بیشتر از نصف انگلیسی‌ها خواهان راحت شدن از خیر و شر اسکاتلندی‌ها بودند!

با عاشوراییان!

در اینجا تعدادی نکات درست در مورد مراسم مذهبی محرم گوشزد شده. من فقط می‌خواستم یک نکته بیفزایم:

مراسم عزاداری مستحب است، مردم‌آزاری و به خصوص همسایه‌آزاری حرام! به حکم عقل و فقه و شرع، برای کار مستحب نبایستی کار حرام انجام داد. اگر بلندگوی مسجد یا هیئت‌تان مدام موجب آزار همسایگان است، دارید عمل حرام انجام می‌دهید! در حقیقت دو‌ عمل حرام: آزار همسایه، و آزار همسایه به اسم مناسک دینی!

بگذریم که حتی وقتی آزار همسایه هم در کار نباشد، مجالسی که در آن بلندگوها با صدای بسیار بلند و به خصوص با اکوی صدا به کار می‌روند، بیشتر برای دیسکو و کاباره مناسبند تا مناسکی مذهبی‌.

مطلب مرتبط

احمق‌ها! اینطوری که مدعی پیروزی بزرگ و‌ صددرصدی می‌شوید و آن را مرتب در گوش طرفداران خود می‌خوانید، اگر فردای روزگار خواستید عقب بنشینید و‌ کنار بیایید، به آن طرفداران ابله‌تر از خودتان چه خواهید گفت و‌ چگونه آنها را راضی خواهید کرد؟!

حتی تا دو سانت جلوتر از نوک بینی‌تان را هم نمی‌توانید ببینید؟

✳️ #آیت_الله_بروجردی (19)

✔️ آیت الله علوی بروجردی:

🔸 من این قصه را بارها گفته‌ام: مرحوم آیت الله  بروجردی در بروجرد که بودند، محله یهودی‌نشین جمعیت زیادی داشت. خود یهودی‌ها برای من چنین نقل می‌کردند: «مرحوم آیت الله بروجردی زمانی که بروجرد بودند و هنوز به قم نیامده بودند، قبرستان یهودی‌ها از شهر فاصله داشت و در این فاصله محله‌های مسلمان‌نشین بود. وقتی هر یهودی از دنیا می‌رفت و می‌خواستند جنازه‌اش را به قبرستان ببرند، یک مشت بچه مسلمان جمع می‌شدند و به جنازه یهودی­‌ها سنگ می‌زدند. آیت‌الله  بروجردی که عالم مشهوری بودند، به آن‌ها تذکر دادند و تأکید کردند، اما گوش ندادند. ایشان در منبر گفتند، باز هم فایده‌ای نداشت. تا اینکه آیت الله بروجردی سفارش کرده بودند وقتی یک یهودی می‌میرد، به من خبر بدهید. وقتی که افراد جنازه آن یهودی را تشییع  می‌کردند، ایشان دنبال این جنازه تا قبرستان یهودی‌ها می‌رفتند. به احترام ایشان دیگر کسی به جنازه سنگ نمی‌زد. چندین سال این کار را تکرار کردند تا این رسم سنگ‌زدن به جنازه یهودی فراموش شد و از بین رفت.»

نظرتان در مورد دین و مذهب و اسلام و تشیع هر چه خواهد باشد، یک نکته را باید بپذیرید: آنچه در این ویدئو می‌بینید هیچ ربطی و هیچ خویشاوندی با هیچ یک از صورت‌های گوناگون تشیع سنتی ندارد.

این ملی‌گرایی زمخت با هیچ گونه مذهب سنتی جور در نمی‌آید، و چنین التقاطی یک شرک مدرن است.

پ.ن.: در ضمن، من هیچگاه از آن عزاداری‌های «سیاسی» یزد که اخیراً (به دلیل آنکه نسبت به حاکمیت انتقادآمیز به نظر می‌رسید) محبوب شده بود، نیز خوشم نمی‌آمد و‌نظرم در مورد آنها هم مشابه بود.

حالا نکته ای که احتمالاً به نظرتان عجیب نماید!

در این عکس می‌بینید که بر در حسینیه‌ای ورود اشخاص غیر ایرانی منع شده است. این البته امری سخیف است و با روحیه دینداری مطابق نیست، و من شخصاً از حضور در چنین جایی احتراز می‌کنم. ولی، اگر چه نامنطبق با روح دینداری، چنین چیزی نه در تضاد با مذهب است، و نه اصولاً ضداخلاقی است! افراد حق دارند که با آن کس که دوست دارند جمع شوند و بپلکند و از هر که دوست ندارند حذر کنند! و چون این مکان مسجد نیست (که فقط به خدا تعلق داشته باشد)، اگر شرایط وقف مکان چنین اجازه‌ای به مالکان آن داده باشد، آنها شرعاً مجازند که چنین محدودیتی بگذارند (اگر چه محدودیت بدی است).

در مقابل، ویدئوی فوق، اگر چه یک وطندوستی معصومانه می‌نماید، ولی کاملاً با مذهب سنتی در تضاد است! چرا که احساسات مذهبی را غصب می‌کند، امری حادث و سیاسی را با امر مقدس می‌آمیزد، و در نتیجه امر مقدس را خفیف می‌کند.

مذهب در مورد حقایق همیشگی و جهان‌شمول است (اگرچه ممکن است در ظرف مکان و زمان خاص و به شکل و صورتی خاص یک قوم یا یک دوره تبلور پیدا کرده باشد). آنچه ۵ کیلومتر آنطرف‌تر، آن طرفِ مرز، دیگر صادق نیست، حقیقت مذهبی نیست.

انّا لله و انّا الیه راجعون

با نهایت تاسف و تاثر خبر درگذشت نهایی و تکمیل‌شده تشیع در ایران را به اطلاع همه دوستان و آشنایان می‌رسانیم.

رحم الله مَن یقرء الفاتحة مع الصلوات

در همان سال‌های اول انقلاب، در مسجد محل‌مان در دهات، شب عاشورا یکی از این روشنفکران دینی را که کلی کتاب و مقاله نوشته بود آورده بودند برای سخنرانی (اسمش را یاد ندارم!). طرف در کتاب‌هایش از قرآن کلی نکته علمی استخراج کرده بود، و آن شب هم داشت با عکس و پوسترهای «علمی» همین چیزها را به زبانی کاملاً ساده و همه‌فهم می‌گفت، و جوانان تحصیلکرده و تازه انقلاب کرده با دهان باز حکمت این بابا را می‌بلعیدند! تا آنکه حوصله یک دهاتی بیسواد کشاورز سررفت و از ته مسجد داد زد: «این حرفا چیه! ول کن می‌خوایم سینه‌مان را بزنیم!» و شروع کرد به خواندن و سینه زدن «اباالفضل علمدار....» و دو‌ دقیقه بعد همه مسجد با او همنوا شدند.

من تا امروز روشنفکر دینی ندیده‌ام که در عقل و شعور به پای آن مرد دهاتی گیوه‌پا و با کلاه نمدی برسد.

اسلامیسم و عزاداری در غرب

بچه مسلمان‌هایی که در غرب بزرگ می‌شوند، به خصوص شیعیان، تقریبا به طور کامل تحت ویروس اسلامیسم بزرگ می‌شوند. چون در دنیای به شدت سکولار و پوچگرای غرب قرن ۲۱ هیچ تصور دوری از ایمان وجود ندارد. لذا مذهب فقط با کاربرد دنیوی توجیه می‌شود و این کاری است که اسلامیست‌ها به تبعیت از غرب انجام دادند. در مدارس مذهبی شیعه به جوانان یاد می‌دهند امام برای برقراری عدل کشته شد. دستجات راه می‌اندازند و بروشورهای انگلیسی هم پخش می‌کنند که مثلا امام حسین، نعوذ بالله، شخصیت انقلابی بود! مخاطب بین‌المللی به حق از این نمایش هم می‌ترسد و هم بدش می‌آید. آخر، واژه انقلاب و عدالت‌جویی انقلابی متعلق به رادیکال‌ها و چپی‌هاست. همینطور عبارت عدالت اجتماعی، که مفهومی چپی است و با توزیع درآمد توسط دولت سروکار دارد. ثانیاً، در طول تاریخ کلی مدعیان آزادی‌طلب یا عدالت‌طلب بوده‌اند که به وضع خیلی بدتری کشته شدند. مخاطب ناآشنای غربی بعد از مشاهده دستجات عزاداری از خود می‌پرسد: «چه دلیلی دارد این دیوانه‌ها برای شخصی هزار و چهارصد ساله عزاداری کنند و چنان نمایش عاطفی و‌ خودزنی بروز دهند؟ چرا اینقدر هیجان عاطفی برای سیاست و یا اصولا هر امر دنیوی؟ چرا مثل آدم دنبال حزب و رای‌گیری و از این بساط نمی‌روید؟ مضافا، انقلاب و هیجان عاطفی احمقانه‌ترین روش سیاسی است و لابد این‌ها خیلی احمقند. شاید هم‌ در پی بلوایند».

در نظر بگیرید کل نمایش جنبه قومی هم دارد. یعنی هیچ موطلایی را راضی نکرده‌اند سینه عدالتجویی بزند. در نتیجه، موضوع کدورت‌های قومی هم اضافه می‌شود. مسلمان‌جماعت هم که به رغم خلوص قلب، شعور اجتماعی جالبی ندارد. به مسایل فوق اضافه کنید مساله بسیار مهم لحن را. لحن خالص قدیمی نوحه‌ها و دعاها کاملا گم شده است و ناله‌های جدید به آواهای معنوی و آرام‌بخش آن جهانی شباهت ندارد. حتی اگر محتوایشان ساده ‌و سالم باشد، خیلی اوقات آواهای زیبایی نیستند.

خلاصه شیر تو شیری است. پنجاه سال پیش به ذهن کمتر کسی خطور می‌کرد تفسیر و مادی و سیاسی و این‌جهانی از کربلا ارابه دهد و آن را به دنیای دون کشد. اگر هم بی‌سواد احمقی مثل شریعتی و یا صالحی نجف‌آبادی و‌غیره این کار را می‌کرد، از طرف سنتی‌ها طرد می‌شد. اما الان سنتی‌ها رفته‌اند و اسلامیست‌ها با انواع تأویل‌آوری‌ها این کار را کرده‌اند. بعد هم مناسک را با مقدار زیادی رشوه عاطفی و سانتی‌مانتالیسم قاطی کردند. اسلام و‌ مسلمانی رفت و ‌اسلامیسم جیغول جای آن را گرفت و‌ حالا بعضی‌ها فرق این دو‌ دین را نمی دانند. جالب است که امثال سید قطب سلفی و جمال‌الدین افغانی لامذهب از ورای گور پر آتش خود افسار شیعه را، که آنقدر آن را دشمن می‌داشتند، به دست گرفتند. این است دنیای دون‌ و وارونه ما.

حالا جالب است اگر شیعیان به جای این همه کنشگری، فقط می‌گفتند امام حسین برای ما وارث حضرت مسیح است، مخاطب غربی خیلی بهتر و سریع‌تر می‌فهمید. هرچه باشد مکزیکی‌ها و فیلیپینی‌ها و اتیوپی‌ها و بعضی ممالک دیگر هم دستجات مذهبی و یادآوری حضرت مسیح دارند. اتفاقا لحن آوازهای آنها بی‌شباهت به لحن‌های قدیمی ما نیست.

🔴 چهار ویدئو کوتاه از برنامه های رسانه ملی بدون هرگونه قضاوتی!؟
https://www.tgoop.com/jolgeh_jonoobi

چگونه صیغه طلاق ایران مدرن را جاری کنیم؟

وقتی ایرانی مدرن را طلاق داده ای و از ایده هایش و کلیشه ها و‌ واژه ها و ادا و اصول و پرگویی و دکلمه ها و شعر ها و شعارهایش فرار کرده ای، برای مهاجرت ذهنی و رشد آماده ای.

به میمنت هجرت ذهنی، ایستاده خطاب به هزینه کنندگان وطن و مذهب شیعه می گویی:

ما از این وطن، ادبیات کلاسیک (فردوسی، سعدی، نظامی، حافظ، رومی،….) را بر می داریم و میراث هنر معماری آن را و خاطرات بازسازی شده از ایام قدیمی تر را و شاید چند آوای محلی…باقیش بماند برای شما که به مصرف «خود» برسانید.

ما از این مذهب چهار تا یاد و ذکر اساسی و سنت قدیمی اش را برداشتیم، بقیه اش برای شما که به مصرف «خود» برسانید با صرف شام و نوشابه ‌و چس ناله.

مرده شوی ذهن مغشوش و مشوش و آشوبناک تان، روح سنگین تان، تصنعات و بازی های بی شمارتان.

مرده شوی بت هایتان. ننگ بر آخوند و روشنفکر و تکنوکرات تان.

مارمولک وار، هر واژه و معنا را لغزیدید و‌ دزدیدید. زیر بار هیچ قاعده ای غیرشخصی نمی روید.

در این دنیا که بی صداقتی و ریاکاری و حرص و خودشیفتگی و جبن و تنگ نظری و تکبرتان اجازه نداد هم «صحبت» شویم. شاید حیاتی دیگر…

لکم دینکم ولی دین.
—————-