‍ غوغایی بر پا بود و دیگر کسی پردیس را نمی پایید. زمستان نزدیک بود. نهالی که در شوره زارها می روید و اشتران نیز از آن بیزارند را آوردند و بر پردیس کاشتند. ریشه های نهالِ نو زهرآلود بودند. ریشه ها زهر خود بر خاک و بر آب های زیرزمین پراکندند. زهر در ریشه های درختانِ کهنسال رخنه کرد و تا شاخه ها و برگ ها و میوه ها رفت. اکنون بیش از هزارسال می گذرد. در گوشه و کنار این پردیسِ ویران، جوانه هایی می زنند ولی باغبانان تبر زن هماره در کمین اند. شگفت آور است این آب و خاک که به پسِ هزاره هنوز در پِیِ زهرزدایی از خود است. زمین لرزه ها خبر از خانه تکانی می دهند. آذرخش و تندر با خود باران های سیل آسا دارند و می روند تا پردیس ویران را آن سان شخم زنند که جوانه های گوشه و کنار سر برکشند، ببالند و سراسرِ پردیسِ ویران را آبادان سازند. آن زمین لرزه ها، آذرخش ها، تندرها و باران های سیل آسا، قاصدکانی هستند که از رستاخیزِ خدای مِهر و پیمان و نیز ایزدِ باد خبر آورده اند.
وایو به قاصدکان گفته بود: دهشتبار خواهم وزید، آن نهالِ بیگانه و زهرآگین را که اکنون درختی است دامن گستر، از ریشه برخواهم کند، با خود خواهم برد و آن سوی مرزهای پردیس خواهم افکند.
مِهر، قاصدکان را با این گفته روانه شان کرده بود: آنگاه همراهِ همهٔ نونهالان خواهم رویید، تا چکادِ البرز سر برخواهم کشید و هماره بیدار سراسرِ پردیس را خواهم پایید.

#خسرو_یزدانی
#تکانه
۲۰-۸-۲۰۲۳
@khosrowchannel


به کانالِ فلسفیِ « تکانه » در تلگرام بپیوندید،
و نوشتار ها را به دیگر اندیشورزان نیز بفرستید!

‍ آدمی تور است.
دستی آدمی را تنها یکبار به دریای هستی پرتاب می کند.
دست می افکَنَد، دریا می بخشد، تور در خود می گیرد.
نه آن دست تور است نه آن دریا.
بی آن دست، بی آن دریا، آدمی توری ست بی چم و تهی!

#خسرو_یزدانی
#تکانه

@khosrowchannel


به کانالِ فلسفیِ « تکانه » در تلگرام بپیوندید!

مردانی را دیدم که بر اورنگِ فرمان نشسته اند و از نیکی هایی که به مردمان کرده اند می گویند. آنان را گفتم مردم را از خود بیزار کرده اید. آنان شما را می نگرند. چشمهایتان آنچه دهانهایتان می گویند را برنمی تابند و پلکهایتان که بالا می روند پرده از رازی پلشت برمی دارند.

و آن گاه من این پاره از کتابِ «مرشد و مارگریتا» را به یادآوردم و آن را بر آن مردانِ نشسته بر اورنگِ فرمان بازگفتم:

«چشمها دروغ نمی گویند. چند بار بهتان گفتم که اشتباهِ اساسی شما کم بها دادن به اهمیتِ چشم است. زبانِ آدمی شاید بتواند حقیقت را کتمان کند، ولی چشمها، هرگز. اگر کسی دفعتاً سؤالی مطرح کند، ممکن است حتّا یکّه هم نخورید و بعد از یک لحظه بر خودتان مسلّط شوید و دقیقاً بفهمید که برای کتمان حقیقت چه باید بگویید. شاید هم رفتارتان متقاعدکننده باشد و خمی به ابرو نیاورید. ولی افسوس که حقیقت چون برقی از اعماقِ وجودتان برخواهدخاست و در چشمهایتان رخ خواهد نمود. و آنوقت قالِ قضیّه کنده است و دستتان رومی شود.»
[میخائیل بولگاکف، مرشد و مارگریتا، ترجمهٔ عباس میلانی، صفحهٔ ۱۸۴]

#خسرو_یزدانی
#تکانه

@khosrowchannel


به کانالِ فلسفیِ « تکانه » در تلگرام بپیوندید!

انسانی که به سانِ ماشین می زید و می انجامد پیامدِ کدامین آموزش می باشد؟ کسانی که چنین می انجامند و چنین می زیند به چه خو گرفته اند؟ کدام فلسفه آدمی را به ماشین دگر می کند؟
نیچه به درستی در پسِ پشتِ این آموزشِ ویرانگر کانت را می بیند و چنین می گوید:
«[پرسش و پاسخی] از امتحانِ شفاهیِ دکتری._”کارِ دستگاهِ آموزشِ عالی چیست؟”_تبدیلِ آدم به ماشین._”از چه راهی؟”_با خو کردن به ملال زدگی._”چگونه به این امر دست می توان یافت؟”_با مفهومِ وظیفه._”با کدام سرمشق؟”_فیلولوگ، که سرمشقِ خرخوانی می دهد._”انسانِ کامل کدام است؟”_کارمندِ دولت._”کدام فلسفه عالی ترین قاعده را در موردِ[وظیفهٔ] کارمندِ دولت به دست می دهد؟”_فلسفهٔ کانت، که کارمندِ دولت را در مقامِ شیء در ذاتِ خود(نومِن) در برابرِ کارمندِ دولت در مقامِ نمود(فنومِن) به داوری می نشانَد._»

[نیچه، غروبِ بت ها، بخشِ پویندگی های مردِ نابهنگام، ترجمهٔ داریوش آشوری صفحهٔ ۱۲۵]

#خسرو_یزدانی
#تکانه

@khosrowchannel
۲۲-۱-۲۰۲۴

به کانالِ فلسفیِ « تکانه » در تلگرام بپیوندید،
و نوشتار ها را به دیگر اندیشورزان نیز بفرستید!

‍ «پیام‌آورِ هیچ»
آن «هیچ» که آمد، از برای این بود که از این آب و خاک «هیچ» نمانَد. چهل و پنج سال بگذشت از آن سیه بهمنِ «هیچ». سبوی پاندورا را آن «هیچ» بگشود. همه‌ی جانگدازه‌ها برفراز ایران به پرواز درآمدند، بر هر گوشه‌ی ایران فرود آمدند و خود را بگستردند. در سبو، تنها «امید» ماند و به برون راه نیافت. چهل و پنج سال کوشیدند تا از هر آن‌چه در درازنای هزاره‌ها با رنج و شکنج آفریده و پرورده بودیم ما را دور سازند. چهل و پنجسال بر هر آن‌چه از آنِ ما و بهره‌ی ما بود نه گفتند و آن را به زور ستاندند و از آنِ خود کردند. چهل و پنج سال از استوره‌هامان، از آیین‌هامان و از تاریخِ پرشکوه‌مان دورمان نگاه داشتند. با همه‌ی توان کوشیدند ما را به‌گونه‌ای بپرورند تا از آن‌چه که هستیم بیزار باشیم. با همه‌ی توان کوشیدند تا بپرستیم آن بیگانگی‌ها را که این بیگانه سرشتان می‌پرستند. چهل و پنج سال زیرِ سایه‌ی دروغ و فریب و نیرنگ، چهل و پنج سال سیاهی پرستی و دشمنی با رنگ، چهل و پنج سال دشمنی با آشتی و دوستی با جنگ، چهل و پنج سال پرستشِ آن سیاهیِ سنگ، چهل و پنج سال رفتن به زیرِ بارِ خواری و ننگ. نخستین جایی‌که آن «هیچ» گام نهاد گورستان بود. گورستان: جایی‌که تنها با بگور خفتگانی که هیچ نمی‌شنوند و هیچ درنمی‌یابند می‌توان سخن گفت. گورستان: جایی‌که از هستی و هستان هیچ نشانی نیست. آن «هیچ» با هیچان سخن گفت و آن «هیچِ» خود را با هیچانِ گورستان در میان نهاد. «او»سوگند یاد کرد که هیچیِ هیچانِ آن هیچستان را بر سراسرِ ایران و اگر توان یافت بر سراسرِ جهان بگسترد. به‌راستی که «او» بر سوگند خود ایستاد و ایران را به هیچستانی دگر کرد. چهل و پنج سال ما را واداشتند که درفشِ خود به زبا نِ بیگانگان بیالاییم، که بر کودکان خود نام‌های تازیان گذاریم، که به شاهانِ سرفراز این سرزمین ناسزا گوییم. که تازیان را بپرستیم و به سوی آن سیه سنگِ حجاز سر فرود آریم، که بر خاکِ آن بیگانگان پیشانی بساییم و هم هنگام خاکِ سرزمین خود را خوار بداریم. چهل و پنج سال وادارمان کردند از تاریخِ تهی از منش و والاییِ تازیان آموزه گیریم. چهل و پنج سال ما را واداشتند آموزه‌های شکوهمندِ هزاره‌های خود را خوار شماریم…
آن «دستهٔ جنگیان» و آن «راهبرِ مهرآیین» از هر کجا که برخیزد باید که اکنون برخیزد. زمان تنگ است. کشور را با شتاب به سوی فروپاشی می‌برند. با «هیچ» هم آوا و هم سرشت نگردیم. آنی که این «هیچ» را به هیچستان بازگردانَد و به بندش کِشد باید از هر کجا که هست برخیزد. و اکنون است که می‌باید برخیزد. سرنوشت این چنین رقم خورده است. ایران از برای رهایی، آن‌که را که می‌جوید، آن مهرآیین است و می‌باید برخیزد از هر کجا که هست. بیگانگان با هزار دسیسه در کمین‌اند. آنان که خود، با دسیسه بر اورنگ چنگ زدند نمی‌خواهند و نمی‌توانند دسیسه ستیز باشند. آن‌کس نیازِ ایران است که دلنگرانِ میهن باشد. چهل و پنج سال برآشیانه‌ی مِهر چیره آمدند و «او» برتخمِ هیچ غنود و هیچان پُرشمار گشتند. آن‌که بر هیچ و هیچان چیره گردد می‌باید برخیزد از هر کجای این سرزمین که هست. آن راهبرِ مهرآیین است که باید درِ مُهر و موم گشته‌ی سبو بگشاید و امید را برون آرَد و می‌باید این هیچِ ویرانگر و هم کیشانش را به ژرفای سبو فروفتانَد، درِ این سبو بربندد و بِرانَدشان از این آب و از این خاک. پیام آورِ «هیچ» مانند خدایش، الله، می‌خواست ایرانی از «هیچ» بیافریند. «او» و پیروان را باید به دیار همان خدا راهسپارشان کرد تا بروند و در آن دیار هرآن‌چه که می‌خواهند از هیچ‌شان و با هیچ‌شان بیافرینند.
ایران سرای هیچ و هیچی و هیچان نیست. ایران سرای هست و هستی و هستان است. و آن‌گاه که بر هیچ و هیچان چیره آمدیم و کاروانشان را به سوی شوره زارانِ نیستان راندیم همگان با شور و شیدایی این آوا سرخواهیم داد: «نیستان رفتند و هستان می‌رسند»

خسرو یزدانی
کانالِ فلسفیِ «تکانه»
@khosrowchannel

فرقهٔ عباپوشان ایران را به سوی جنگِ خانگی و تباهی می برند.

افلاتون می نویسد:
گفتم: اگر برای کسی که باید حکومت کند زندگیِ بهتری از فرمانرانی را بیابی، سامانهٔ دولتِ تو بهترین خواهد بود، زیرا تنها دولتی خواهد بود که در آن کسانِ براستی توانگر حکومت خواهند کرد، نه توانگر از اندوختنِ زر و سیم بلکه از آن داراییِ که آدمی را نیکبخت و زندگی را درستکارانه و بر خرد استوار می سازد. به وارون اگر گدامنشانی، که دستشان از داراییِ راستین تهی ست و گمان می برند که با رسیدنِ به فرمانرانی می توانند آن را بدست آورند، زمامداری نیک شدنی نخواهد بود: زیرا اینان بر سرِ زمامداری با یکدیگر به ستیز برخواهندخاست و جنگ داخلی هم خودِ آنان و هم حکومت را تباه خواهد ساخت.
گفت: کاملاً درست است.
جمهوری، کتابِ هفتم 521a، ترجمهٔ محمد حسن لطفی، دستکاری ها از من است

#خسرو_یزدانی
#تکانه
۳۱-۵-۲۰۲۴
@khosrowchannel


به کانالِ فلسفیِ « تکانه » در تلگرام بپیوندید،
و نوشتار ها را به دیگر اندیشورزان نیز بفرستید!

‍ ایران می باید از «اندوهِ شکست» به «شادیِ پیروزی» گذر کند!
ایران از آیینِ رنج آفرین و شادی کُشِ اسلام می گذرد. ایران از عباپوشان و جامهٔ اسلامی بیزار است و از آن می گذرد. ایران از چیگین های هزار و چهار صد ساله که ایران را می درند می گذرد. ایران نمی باید به باخترِ بی آیین و بی منش گذر کند. ایران نمی باید به بنیادهای یونانی و یهودی-مسیحی گذر کند.
ایران می باید به آیین های پیمان و آبادان سازِ خود گذر کند…
ایران می باید از بیراههٔ «اسلام» به راهِ «مِهر» گذر کند. ایران می باید از «علی» به «فریدون» گذر کند. رزم آورِ ایرانی می باید از «شمشیرِاسلام» به «گُرزِ مِهر» گذر کند. ایران می باید از «قرآن» به «مهر یشت» گذر کند. ایران می باید از «ننگِ جمهوری» به «شکوهِ پادشاهی» گذر کند. ایران می باید از آموزه های «نهج البلاغه» به آموزه های «شاهنامه» گذر کند. ایران می باید از آیین های کینه ورزِ «یکتا پرست» به آیینِ «ایزدانِ همیارِ» و نگاهبانِ میهن گذر کند. ایران می باید از «خوارداشتِ جهان» به «مهرورزی و آبادانی جهان» گذر کند. ایران می باید از «بینشِ بینوایانهٔ دین های سامی» به «آیینِ نژاده و والامنشانهٔ نیاکان» گذر کند. ایران می باید از «زشتی پرستیِ آیین های سامی» به «زیبایی پرستیِ آیینِ نیاکان» گذر گند. ایران می باید از «کینه ورزی به تن و جانِ زن» به «آغوشِ مِهرآموز و مَردپَرورِ زن» گذر کند. ایران می باید از «کینه ورزانِ زبانِ پارسی» دوری گزیده و به «مهرورزیِ شایسته این زبانِ شکوهمند» گذر کند. ایران می باید از «درفشِ ننگ آلودِ اسلامی» به «درفشِ شیر و خورشید و تاجِ سرافراز» گذر کند. ایران می باید «ایرنگ های فرمانروایی و آیینیِ» خود را نیز بشناسد و از آن ها گذر کند. ایران می باید «از همهٔ بیگانگان بیاموزد و آموخته ها را از آنِ خود سازد» ولی «هماره از بیگانگان» گذر کند. ایران می باید «به شایستگان یاری رساند» ولی «هشیارانه بکوشد و از هر فریبی» گذر کند. ایران می باید از «تارتَنَکِ بیگانه» برهد و «به خود» گذر کند. ایران می باید از «بینش، منش و روشِ بیگانگان» به «بینش، منش و روش مهرآیینِ نیاکان» گذر کند.
ایران می باید از «اندوهِ شکست» به «شادیِ پیروزی» گذر کند.

#خسرو_یزدانی
#تکانه
۲۷-۹-۲۰۲۳
@khosrowchannel


به کانالِ فلسفیِ « تکانه » در تلگرام بپیوندید،
و نوشتار ها را به دیگر اندیشورزان نیز بفرستید!

‍ بالای دهکده کوه هایی بودند سر به فلک کشیده و پر برف.
زمستانِ سرد و سختی بود…
آن روز پیاپِی آذرخش می زد و تندری دهشتناک در سینهٔ کوه ها می پیچید.
کودک، ترسان و لرزان از پشتِ پنجره، آسمان و کوه ها را می نگریست و بانگ هایی که بیم در دل ها می افکند را
می شمرد.
تا ۲۲ شمرده بود که…
برف ها از بلندای کوه ها به سوی دهکده روان شدند، برهم افتادند چرخیدند و چرخیدند…
بهمنی به بزرگیِ کوه، با شتابی شگفت خود را بر دهکده کوبید…
سال ها گذشت…
کودک با بیم و دلهره بزرگ شد.
بارها و بارها از خود می پرسید و هنوز هم می پرسد:
چرا یخ بندان و سرمای آن زمستان،
در بهار و تابستان هم دهکده را ترک نمی کند؟

#خسرو_یزدانی
#تکانه
۱۳ فوریه ۲۰۲۱
@khosrowchannel

به کانالِ فلسفیِ « تکانه » در تلگرام بپیوندید.

‍ ‍ جهان ما را به نام نمی خوانَد.
هرگز آیا کسی در میانِ مردمانِ جهان بوده و هست و خواهد بود که خود را با جهانِ خاکی بیگانه نیابد و بیگانه نخوانَد؟ این چه رازی است که چنین سربه مُهر مانده است؟ دانایان نیز نادانسته می گویند: می آییم و می رویم. به پرسشِ شگفتِ مگر از جایی می آییم و مگر به جایی می رویم، از هیچ باشنده ای پاسخی نمی آید. در چکادِ دانایی، نادانیم. هرگز درنخواهیم یافت که جهانْ مادر است یا نامادری. هم شیرمان می دهد از پستانِ خود و هم می رانَدمان از آغوشِ خویش. برای بیشماران پرسشی که از هزاران گوشهٔ جهان می رویند، تنومند می شوند و شاخه می دوانند هرگز شکوفهٔ پاسخی نشکفته است. ما که هم هستانیم و هم نیستان، جز این چه توانیم گفت: بیگانه ایم چراکه جهان با ما بیگانه است.
جهان ما را به نام نمی خوانَد.

#خسرو_یزدانی
#تکانه

@khosrowchannel


به کانالِ فلسفیِ « تکانه » در تلگرام بپیوندید!

‍ ‍ ‍ چیستان!
قطار می رفت و می رفت. من نیز در آن بودم. مانندِ دیگران گاه می نشستم گاه در راهروها راه می افتادم و می رفتم ولی بیشتر زمان ها به مانندِ دیگران می خوابیدم. زمان هایی که بیدار بودم می دیدم قطار در ایستگاه هایی می ایستد که بیشتر به ویرانه سرا می مانند تا به شهری یا روستایی. من به شهری می رفتم زیباتر از جایی که می آمدم. جوانی بودم شاد و پُرامید. هربار که قطار از شهر ها و جاهای زیبا می گذشت و تنها در جاهای دور افتاده و تاریک می ایستاد شگفت زده می شدم. هربار از خود می پرسیدم چرا این مردان و زنانِ پیر و جوان و نیز برخی کودکان در چنین ویرانه هایی پیاده می شوند. چرا شهر ها و روستاهای زیبا با خانه های آباد را وامی نهند و به این ویرانه ها روی می آورند. هر بار و در هر ایستگاهِ ویرانه و تاریک سیه پوشی سراغ برخی از کسان می رفت و آنان را تا پایینِ قطار همراهی می کرد. هربار می دیدم سیه پوش سراغِ کسانی می رود که خواب اند، آنان را از همراهانشان جدا می کند و همهٔ آنان ناخشنودند. آنگاه سیه پوش دستی به چشمانِ آنان می برد و آنان با چشمانی باز که جایی را نمی نگرند همراهِ سیه پوش می روند بی آنکه کیفی، چتری یا کلاهی با خود ببرند. از این همه چیزی درنمی یافتم، تماشاگرِ شگفت زده ای بیش نبودم. چندی گذشت تا اینکه در ایستگاهی ویران و تاریک آن سیه پوش مرا از خواب بیدار کرد. او دهان نداشت، با چشمانِ گودِ خود سخن می گفت و گفت: رسیدی! من که دلهره بر جانم افتاده بود گفتم: نه من هنوز نرسیدم. جایی که می روم اینجا نیست و هنوز راهی دراز در پیش دارم. آینه ای در برابرِ چشمانم گرفت. کودکی در آینه دیدم، با شتاب می دوید. بزرگ و بزرگتر گشت و جوانی شد. به خود می بالید و بی آنکه به پیرامونِ خود بنگرد پیش می رفت. ناگهان جوان در کالبدی پیر و خسته که به عصایش تکیه داده بود فرو رفت. به سیه پوش گفتم: من که چیزی درنیافتم، داستان چیست؟ پاسخی نشنیدم.
پیش از آنکه دست به چشمانم بَرَد کودکی که در آغوشِ مادرش بود را دیدم که از دور مرا و آن سیه پوش را می نگرد…

#خسرو_یزدانی
#تکانه

@khosrowchannel


به کانالِ فلسفیِ « تکانه » در تلگرام بپیوندید!

تندبادِ آیین های ایرانی، بر شعلهٔ بی جانِ فانوسِ فرقهٔ عباپوشان، وزیدن گرفته است!

#خسرو_یزدانی
#تکانه

@khosrowchannel


به کانالِ فلسفیِ « تکانه » در تلگرام بپیوندید،
و نوشتار ها را به دیگر اندیشورزان نیز بفرستید

گاه ناامیدی آنچنان بر جانِ آدمی چنگ می افکند که حتا خشم را نیز فرومی کاهد.

#خسرو_یزدانی
#تکانه

@khosrowchannel


به کانالِ فلسفیِ « تکانه » در تلگرام بپیوندید،
و نوشتار ها را به دیگر اندیشورزان نیز بفرستید!

‍ کُهَنخاکِ میهن با من سخن می گوید!
من بیشتر به کهنخاک گوش می سپارم تا به خاکیان. نمی شود از خاکیانِ ایران گفت و از کهنخاکِ ایران نگفت.
نمی شود سخنِ خاکیان را شنید و آوای کهنخاک را ناشنیده گرفت. خاکیانِ ایران جز از امروز نمی گویند و دگر چیزی جز دیروزِ نزدیک را به یاد نمی آورند. کهنخاکِ ایران از یادآوریِ نیاکان و از فراموشی و بیکرانگیِ دهشتبارِ فرداهای بی پریروز با من سخن می گوید. کُهَنخاکِ ایران دردمندانه و مِهربانانه با من سخن می گوید. کهنخاکِ ایران از روزگارانِ دور و از غم ها و شادی های دیگرسانی با من سخن می گوید. کهنخاکِ ایران از استوره ها می گوید چراکه از آن خاک روییده و بالیده اند. کهنخاکِ ایران از ایزدی می گوید که بر پهنهٔ آن خاک زاده و بر چکادِ کوههای آن ایستاده و کرانه ها را با ده هزار چشم پاییده است. از ایزدی می گوید که می وَزَد و در دلِ کوهها و دشت ها می پیچد و ایزدِ ده هزار چشم را یار است، از ایزدی می گوید که آبشار است، چشمه است و کهنخاکِ تشنه را سیراب می کند. کهنخاکِ ایران از فرّ و دادِ شاهان، از پیمان های بسته، از آبادانی و شادیِ مردمان با من سخن می گوید. کهنخاکِ ایران از ایزدانی با من سخن می گوید که می آیند آنگاه که به یاد آورده شوند…
کهنخاکِ ایران از کوبهٔ سُمِ اسبانِ بیگانه، از سوارانِ بی چهره و از خونِ ریختهٔ دلیران بر خود می گوید. کهنخاکِ ایران از بیشماران شیونِ زنان و از خیزابه های دریای اشک کودکان با من سخن می گوید. کهنخاکِ ایران از مردانی سخن می گوید که با خود توفانِ شن آوردند و به زبانی ناآشنا و خشن سخن می گفتند؛ می کُشتند، می خندیدند و دشنه های خونین را بالا برده و واژگانی را فریاد می زدند. کهنخاکِ ایران، شگفت زده و غم آلود با من از خاکیانی که بر آن می زیند می گوید، خاکیانی که از نیکیِ شن زارها می گویند، زبان آنان می آموزند، آن کشتارها، خنده ها و دشنه ها را می ستایند. کهنخاکِ ایران، گریان، با من از خاکیانی می گوید که به سوی شن زارها نماز می گزارند و با زبانِ مردانِ شن زار ها نیایش می کنند. با اینهمه، کهنخاکِ ایران، خاکیانی را که ناسپاسانه بر آن می زیند و می میرند، می بخشاید و خاکیانِ زنده، خاکیانِ درگذشته را به آن کهنخاک است که می سپارند. کهنخاکِ ایران با من از سده ها یورشِ گردباد ها و توفان های شن می گوید و می گوید که کوشیدند و هنوز می کوشند آن کهنخاک را نیز به شن زار دگر کنند؛ نتوانستند و کامیاب نگشتند و کهنخاک هنوز هم نگاهبانانِ پیمان و مهربانانی می زاید، می پرورد و می بالانَد…
آری ! کهنخاکِ میهن با من این چنین سخن می گوید.
و آنگاه من زانو می زنم، بر کهنخاکِ میهن بوسه می زنم، اشکِ شادی می ریزم، از کهنخاک می خواهم یاری ام دهد. واگر شایسته ام می داند با آن بانیانِ پیمان و بانیانِ مِهر آشنایم سازد تا مرا نیز دلیری و مهربانی و پیمان بیاموزند…

#خسرو_یزدانی
#تکانه

@khosrowchannel

به کانالِ فلسفیِ « تکانه » در تلگرام بپیوندید.