"در واقع، من اولین بار حدود 4 یا 5 سال پیش فیلمنامه را دیدم وقتی که هنوز در مراحل اولیه برنامه‌ریزی بودند. پس در آن زمان، چیزی نهایی نبود. فقط یک «می‌خواهی نگاهی بیندازی؟» ساده بود، بنابراین به طور مختصر آن را خواندم. بعد از آن، مشغول پروژه‌های دیگر شدم. سپس شنیدم که جون دو یون سونبه‌نیم قرار است آن را انجام دهد و دوباره فیلمنامه را دریافت کردم. و این بار که خواندم، کاملاً متفاوت از احساسی بود که سال‌ها پیش وقتی اولین بار خواندم داشتم. اینطور نبود که نگران باشم. فقط روی اینکه فیلمنامه چگونه به نظر می‌رسد تمرکز کردم. سپس فکر کردم «آه، من می‌توانم این را خوب انجام دهم. هر طور که باشد می‌توانم خوب انجام دهم». اینگونه بود که به این کار پیوستم. به آنها گفتم «لطفاً من را بپذیرید. من می‌توانم خوب انجام دهم»."

کیم گو اون: "لحظه‌ای که اولین بار فیلمنامه را خواندم، تصویر مون اون کاملا در ذهنم آمد. معمولاً مردم برای این نوع شخصیت‌ها چشم‌هایی که پشت موها پنهان شده‌اند را تصور می‌کنند، اما من نمی‌خواستم مون اون پشت موهایش پنهان باشد. می‌خواستم کل صورتش نمایان باشد، اما همچنان غیرقابل خواندن (مرموز). در واقع من اولین کسی بودم که کوتاه کردن مو را به کارگردان پیشنهاد دادم و کارگردان واقعاً شوکه شد."

"راستش، ما اغلب همدیگر را به صورت خصوصی ملاقات می‌کردیم. بنابراین خیلی خوشحال بودم که بعد از 10 سال دوباره او را در یک کار ملاقات کردم. راستش را بخواهید، در طول فیلمبرداری "خاطرات شمشیر"، خیلی طاقت‌فرسا و برایم سنگین بود. کاملاً دیوانه شده بودم. بعد، ناگهان، شب هنگام به او زنگ زدم. نگران بودم و نمی‌توانستم بخوابم، بنابراین از طریق تلفن با او تماس گرفتم. او تعجب کرد اما تلفن من را به خوبی جواب داد و گفت: "چه اتفاقی افتاده؟". و بعداً شنیدم که وقتی صحنه‌های خودم را به تنهایی فیلمبرداری می‌کردم، در واقع با کارگردان پشت صحنه تماس گرفته و به او گفته: "این نقش چقدر برای گواون مهم بود؟ او را از نظر جسمی یا روحی خیلی اذیت نکن" (😂🫠). من چیزی شبیه به این شنیدم و خیلی دیرتر از آن مطلع شدم."

"من کمک خیلی خوبی از او دریافت کردم. حتی وقتی داشتیم صحنه‌های احساسی را فیلمبرداری می‌کردیم و من نمی‌توانستم گریه کنم وقتی او داشت می‌مرد (توی فیلم)، او فقط آنجا می‌ایستاد، می‌گفت "اشکالی نداره، می‌تونی اینجوری گریه کنی" و من را دلداری می‌داد. حالا که فکرش را می‌کنم، احساس می‌کنم در طول فیلمبرداری از او حمایت زیادی دریافت کردم.

اما این بار برای «بهای اعتراف»، در واقع من آرامش خیلی بیشتری داشتم. او کسی بود که خیلی چیزها را تحمل کرد نه من. بنابراین این بار، احساس کردم که می‌توانم از او هم مراقبت کنم. می‌خواستم او هم احساس کند که می‌تواند به من تکیه کند و من می‌توانم کسی باشم که برایش قابل اعتماد باشم. این طرز فکر من هنگام کار روی این پروژه بود. (💞🥺)

"ده سال از آخرین باری که در یک پروژه با هم کار کردیم می‌گذرد، اگرچه گاهی اوقات حضوری یکدیگر را می‌دیدیم. وقتی دوباره به هم رسیدیم، آن فاصله ده ساله دیگر هیچ حسی نداشت. کنجکاو بودم که اوضاع از نظر کاری چگونه پیش خواهد رفت. کیم گو اون وقتی فیلم «خاطرات شمشیر» را بازی می‌کردیم هنوز جوان بود. حالا که او را تماشا می‌کنم با خودم فکر می‌کنم «آیا رشد من متوقف شده است؟». در طول فیلمبرداری "خاطرات شمشیر"، فکر می‌کردم کسی هستم که او می‌تواند به من تکیه کند، اما این بار من خیلی به او تکیه کردم. او واقعاً از من مراقبت کرد."