آموزش کودکان مسلمان

#۳۶۵_روز_با_پیامبر

روز ۱۸۹ - عنادِ پیمان‌شکنان

رفته‌رفته مشکلات میان مسلمانان و یهودیان بزرگ‌تر می‌شد. یهودیان به قانون اساسی و پیمان‌نامۀ صلح وفادار نبودند. برای همین پیامبرمان ﷺ سرانِ آن‌ها را دعوت کرد. او پیامبر صلح و عشق بود. خواهان خون‌ریزی و جنگ افزونی نبود. او دوست داشت همه انسان‌ها در دنیایی لبریز از نیکویی و زیبایی و در صلح و آرامش با هم زندگی کنند. برای همین، با همه به نیکی رفتار می‌کرد و این بار هم چنان کرد.
پیامبر ﷺ به گرمی از یهودیان دعوت شده به جلسه، استقبال فرمود. نخست سخنانی زیبا خطاب، به آن‌ها گفت و مژده‌های جاودانه به آنان داد. یک بار دیگر آن‌ها را به دین اسلام دعوت کرد. از آن‌ها خواست که از کارهای بدشان دست بکشند. فرمود که در غیر این صورت بر مشکلات میان ما افزوده شده و جنگ امری ناگزیر خواهد شد. پیامبر ﷺ همچنین وضعیت مشرکان در جنگ بدر را به آن‌ها یادآور شد و نصیحت فرمود که از سرنوشت آن‌ها عبرت بگیرند. اما افسوس! که یهودیان همچنان رفتارهای گستاخانه داشتند. آن‌ها نخواستند سخنان پیامبر ﷺ را بفهمند، و در مقابل آن همه سخنان و نصایح زیبا، پیامبر ﷺ را مسخره کردند و با خنده گفتند:
"ما از جنگ با تو نمی‌ترسیم."
این رفتار احمقانه و کینه‌توزانه آن‌ها پیامبرمان ﷺ را غمگین کرد. آن‌ها داشتند خطای بزرگی مرتکب می‌شدند، که در مقابل دعوت به نیکی و درستی چنین عناد می‌ورزیدند. کاملا پیدا بود که یهودیان با وجود خیرخواهیِ پیامبرمان ﷺ اصلاً قصد دست برداشتن از رفتارهای خود را نداشتند.
پس از رفتن آن‌ها، فرمانی از سوی الله رسید. پیامبر ﷺ بر اساس دستور خداوند، تصمیم به حمله علیه یهودیان مدینه گرفت. یهودی‌ها گستاخانه همه مفاد پیمان‌نامه صلح را زیر پا گذاشته و راه دیگری برای پیامبرمان ﷺ نگذاشته بودند.
در روزهای بعد، تدارکات لازم مهیا شد. پیامبرمان ﷺ بیرق سفید را به حمزه سپرد و با گروهی از اصحاب به سمت یهودیان مدینه حرکت کردند. زمان آن رسیده بود که به عهدشکنانِ صلح‌نامه درسِ خوبی داده شود.
یهودی‌ها به محض اطلاع از حرکت سپاه پیامبرمان ﷺ به قلعه مستحکم خود پناه بردند. پیامبر عزیزمان ﷺ و سپاهیانش اطراف قلعه را محاصره کردند. محاصره پانزده روز طول کشید. سرانجام، یهودی‌ها چاره‌ای جز خروج از قلعه و تسلیم شدن نیافتند. پیامبر عزیزمان ﷺ به آن‌ها اعتماد نداشت. آن‌ها قبلاً به عهدشان وفا نکرده بودند. دوست آن‌ها عبدالله بن اُبی هم آنجا بود. نزد پیامبرمان ﷺ آمـد و التماس کرد:
"خواهش می‌کنم با دوستان من به نیکی رفتار کن و آزادشان کن."
پیامبرمان ﷺ در مقابل این درخواست ساکت ماند. عبدالله بن اُبی دوباره التماس کرد:
"ای محمد! به دوستانِ من خوبی کن."
پیامبر عزیزمان ﷺ روی از او برگرداند؛ اما عبدالله بن اُبی خیلی پافشاری می‌کرد، دور پیامبرمان ﷺ می‌گشت و اصرار و التماس می‌کرد.
پیامبرمان ﷺ قطعاً نمی خواست کسانی را که تسلیم شده اند، به قتل برساند؛ اما در صورت ادامه زندگیِ یهودیان در مدینه، همچنان به مسلمانان بدی کرده و آرامش ایشان را به هم می‌زدند. ممکن بود هنگام وقوع جنگ هم با دشمن همدست شوند. پیامبرمان ﷺ به این‌ها فکر کرده و دنبال
راه چاره‌ای بود. در نهایت از آن‌ها خواست که به شام کوچ کنند. یهودی‌ها خوشحال بودند که جانشان را به آن‌ها بخشیده اند و با عجله شهر را ترک کردند. به این ترتیب مسلمانان از شر بدی‌های آن‌ها خلاص شدند.

* عناد - کینه‌توزی، سرکشی

#ویژه_کودکان_و_نوجوانان

💞┈••✾•🍃🌺🍃•✾••┈💞
💞┈••✾•🍃🌺🍃•✾••┈💞

🌸#ویژه_کودکان_و_نوجوانان
✅«الْحَمْدُ لله عَلَى نعمة الإِسْلام
🌸
🍂🌸🍃
🍃🍂🌸🍃🌸
✨🍃🍂🌸🍃🍂🌸

429 views04:00