کاروان را دریاب
بر سر دوش ِعمو،
آن سه ‌ساله دختر دست ها را گره انداخته بر موی عمو،
زیر لب میگوید:
عمر کوتاه ِرقیه-س به فدای خم گیسوی عمو..

دخترم،
زهرای نازنینم.
از روزی که شنیدم اولین شهیده یک دختر سه ساله بوده.
مثل مادر داغ دیده‌ برات اشک ریختم.
تصدق موی عروسکی بسته‌ شده‌ات.
قربون قلب لرزیده‌ات.
همنشین و همبازی خانوم سه‌ساله باشی.
من شبا تو هیئت به نیت تو و همه هم سن سال های شهیده‌ت برای حضرت رقیه-س اشک میریزم.
تو هم سلام من رو به دردونه‌ی امام حسینم برسون.
بگو زندگی ما فدای زخمات.

به رسم هر ساله،
به احترام نوامیس و مخدرات حرم.
امروز گوشواره ها رو درآوردیم.

تا ابد دنیا به ما یه گریه،
تو صحن ِحضرت رقیه-س بدهکاره..

از رفیقام میخوام،
شب ِسومم،
روضه‌‌ی سه‌ساله‌ رقیه‌‌ات رو بخونن برام..
که دوباره صدای روضه منو میندازه به گریه..

کلیپ ای ایران خوندن ِزهرا برزگر عزیزم رو دیدید؟
امشب به نیت زهرای نازنینم،
توی هیئت همه یکصدا ای ایران خوندن..

کسی چون من اگر دیدی برای دیدنت جان داد
از او بستان تو جانش را در آغوشت بگیر لطفا..
-خانوم‌سه‌ساله

در راستای نوکری آسوده میمیرد که ببیند بعد خود،
از خودش در نوکری ایل و تبارش بهترست.

بیهوده میزنند همه لاف ِعاشقی
کَس نیست عاشق تو به مانند زینب‌ات..

نذر خون جگرت باد، جگر داشتنم
سپر سینه‌ی تو سینه سپر داشتنم..

خاک پای پسران تو پسر داشتنم
سر به زیرم مکن ای شاه به سر داشتنم..

سر که زیر قدم یار نباشد سر نیست
خواهری که فدایت نشود خواهر نیست..

 من ز تو شرمنده، تو از من خجالت می‌کشی
عاقبت ما را تو از این درد غربت می‌کشی..

یاران شتاب کنید..
گویند قافله ای در راه است
که گنه‌کاران را در آن راهی نیست؛
آری گنه‌کاران را در آن راهی نیست
اما پشیمانان را می‌پذیرند.
#فتح‌خون

در مَعرکه، از سنگدلان حُر بتراشد،
این خاصیت ِچشم ِهنرمند ِحسین-ع است..

نوکری آسوده میمیردکه ببینید بعد خود
ازخودش در نوکری ایل و تبارش بهتر است/²

-دودمه‌ی شب‌پنجم

شما به من یاد دادی،
تحت هر شرایطی،
باید سمت آغوش امام حسین-ع دوید..

‏رجز جناب عبدالله بن حسن-علیه‌السلام:
ان تنکرونی فأنابن حیدرة
ضرغام آجام و لیث قسورة
علی الأعادی مثل ریح صرصرة
أکیلکم بالسیف کیل السندرة

‏اگر نمی‌شناسید مرا، من از فرزندان حیدرم
همانند شیران بیشه سخت هجوم می‌برم و مخالف را از پا در می‌آورم
بر دشمنان همچون بادی تند می‌وزم
و شما را با شمشیر به دیار عدم می‌فرستم...

بحارالانوار ج45 ص36