بلند شو بگو حال و روز تو خوبه حسین..

ای خفته در مزار،
سر از خاک کن برون،
احوال ِچاکران تو بعد از تو درهم است...

کاری بلد نبود دلم در قبال ِتو..

عمتي سیدتی زینب-س،
به حرمت ِاون دستی که تسلای دلت،
بر قلبت نشست،
دستی به دل ما بکش..

پس از حسین، کز او خوب‌تر تراب ندیده
چه ها گذشت به زن های آفتاب ندیده..

همه جا برایت شمع روشن کرده‌اند،
تمام این شمع ها تا سحر خاموش میشوند،
تو هم بیا و آخرش چون شمع،
سحرگاه مرا کشته خود کن.
حیف است که گریان ِتو سر داشته باشد.

عالمو بی‌قرار کنم
خیمه‌هات رو چیکار کنم؟
خودم پناه عالمم
کدوم طرف فرار کنم..

بیچارگی ببین به کجا می‌کشد مرا…

خدایا هرکسی که با کارهاش دنبال تضعیف و خوار کردن این نظام و خاکه، ذلیل و رسواش کن.

باشه خدایا..
اما تو نگفته بودی باید یه عالمه بدی دید و باز خوب بود. سخته خب. شما نباید اینقدرهم انتظار داشته باشی از ما آدما. میدونی، بنظرم گاهی ماهارو دست کم بگیر. اینقدرها هم که پیش بقیه گفتی نمیتونیم بدی رو با سکوت و صبر بی‌جواب بذاریم..

نمیشه وقتی صبرمون تموم شد، خودت تمومش کنی؟
اینجوری خیلی آبرومندانه‌ست. نیست؟نظرت؟

واقعا انتظار داری ما آدمها چقدر به گوشه‌ی رینگ هدایت شویم و “خوب” بمانیم؟

زیادی روی صبر ما، قلب ما، فراموشی‌ ما و اصلا زیادی روی خود ما حساب باز کرده‌ای بزرگوار.

به نظر من، که احتمالا اهمیتش در آن دم و دستگاه عریض و طویل و حساب کتابدار قد ارزنی نیست؛ شما باید در قبال برخی تجربه‌ها یک ارفاقی منباب تنفس قائل شوی.

خداوندا..
تو هیچ وقت طعم گس تنهای کوچک بودن را درک نخواهی کرد. تنهای کوچک بودن و کوچک و تنها شدن غم طاقت فرسایی‌ست.

کمی برای درک مشترک داشتن بینمان بکوش! پای این حرف‌های بودار ما بشین. تو صبوری. تو شنیدن میدانی. تو اهل با زبان هرکسی حرف زدن و شنیدن هستی. زبان من یکی نشانه است.

کجاست نشانه‌ای که بگوید من وقتی شیشه‌ وجودم ترک برمیداشت، تو به فکر علاج ِ سنگ‌های بی دلیل بودی نه مقاومت بی‌بدیل یک تنهای کوچک…

دوری ِعاشقونه، یعنی چی؟!