هربار موشکایی که تو اسراییل میشینن رو میبینم:
بابا به‌به چه رنگی عجب موشکای قشنگی
زندم، جایزست این، همین نقطه‌ست جای اصلیم..

گول: بح بح.
بححح بحححح.

خوبه ایران یکی به اسرائیل بزنه یکی به اینا که فیلم و عکس انتشار میدن.

لذت بردم، مرحبا شیعه‌ی مرتضی علی-ع..

خروجی شاگردی مکتب خانوم عقیله‌ بنی‌هاشم
همچین چیزی میشه،
صلابت خانوم امامی.

اسرائیلیا از ترس موشک
چند شبه خواب ندارن، ما از شوق زدن.
کلا یه عده آدمیم که بچای نیروهای مسلح خوابمون گرفتن..

فکر کنم باید گوشیمو ببوسم بزارم کنار.

من با همه چیز کنار میام جز نت ملی و پیامرسان های داخلی.

واقعا زندگی بی تلگرام سخته،
وقتشه وارد جنگ تن به تن شیم.

مث اینکه اجتماع در ایتا.
https://eitaa.com/moheebb128

جنگ شد
و هیچ کس نام مرا در لیست صلیب سرخ، عاشقانه پی نمیگیرد

هیچ کس مخاطب شعرهای من نخواهد شد
و هیچ سربازی تصویر مرا در جیب سمت راست پیراهنش نخواهد گذاشت

من از آتش‌بس بیشتر از جنگ میترسم.

آیت‌الله خامنه‌ای شش روز است که مستقیما پنجه به پنجه مستکبران انداخته؛ بی‌وقفه درحال مدیریت میدان است؛ مهره‌های نظامی را چینش می‌کند و برای هر یک مسئولیتی تعریف میکند؛ تحت شدیدترین تهدیدات تروریستی چنددهه اخیر قرار دارد؛ تمام وقت و انرژی و تمرکزش در شبانه روز روی بررسی شرایط جنگ است؛ با این وجود اما برای دومین‌بار در چند روز اخیر، برای صحبت و گفتگو با مردمش وقت می‌گذارد. مقابل دوربین می‌نشیند و آرام و باطمأنینه چند دقیقه‌ای را با مردم می‌گذراند. انگار که ما هم مهره تاثیرگذاری در این جنگ باشیم. او در کنار سرداران و فرماندهان خود، برای مردم هم نقشی قائل شده. هیچ‌کس تابحال اینقدر ما را جدی نگرفته بود. او پدری‌است که در سخت‌ترین بحران‌ها، حواسش به بچه‌ها هست!

«مهدی مولایی»

بعد از سخنرانی آقا تصحیح میکنم:
من از صلح بیشتر از جنگ میترسم.

زندگی را با قوت ادامه دهید، به‌ خصوص کسانی که امور خدماتی به‌عهده آنها است و با مردم سر و کار دارند و کسانی که امور تبلیغی و تبیینی را برعهده دارند کارهای خود را با قوت ادامه دهند و به خدای متعال توکل کنند که «وَمَا النَّصْرُ إِلَّا مِنْ عِنْدِ اللَّهِ الْعَزِيزِ الْحَكِيمِ»

امام‌خامنه‌ای/۲۸خرداد۱۴۰۴

آخی اینجا. تلگرام عزیزم.

بگذار بگویم،
که طلسم شیطان ترس از مرگ است
و این طلسم جز در میدان جنگ نمی‌شکند.

مردان حق را خوفی از غیر خدا نیست
و این سخن را اگر در میدان کربلایی جنگ نیازمایند، چیست جز لَعقی بر زبان؟