۱۳ دی ۰۳ ؛ ۱۲ ساعت کلا تو شهر کرمان بیشتر نبودم اما همون ۱۲ ساعت مثل همیشه با برکت خوش روزی مطلوب مطلوب مطلوب.

هیچی سلامتی، از نجف فیلم فرستاد منم وسط بخش زدم زیر گریه.

برای منم فرستاد. دلتنگیم گریه نشد ولی بغض شد. توی سرازیری نجف خیزی هستیم و امکان؟ امکانش نیست عزیزِ من.

نورِ یواشِ این ساعت منو یاد خدا می‌ندازه.

اعضای بدن از ف : فراق

فراق و دل‌کندن لحظه‌ای و آنی شده جز جدا نشدنی از من.

دلم نجف میخواد.
کاملا فوری و اضطراری.

و انسان هم که بنده ی پایداری.*

#نوتیف‌های_کارساز

غبطه ی چیزی و نخور موجود.
خدا بیشتر بلده.

قلبی که خالقش تویی رو آروم کن خدا.

دلم تماشای ماه از بلندی میخواد.

هیچ چیز به اندازه ی کنسل شدن اردوی مشهد بچه‌ها نمیتونست انقدر منو افسرده کنه.

نمیدونم معجزه ی اشک بود
یا معجزه ی حرف زدن
اما هر کدوم بود صبح رو زنده کرد.

نمیتونم از دانش‌آموزای امسالم چیزی بگم هیچ اتفاقی هیچ شگفتی ای و هیچ چیزی برای ارائه ندارم. فقط اذیتم.

بعد یک فکتی که راجع به کلاسای امسالم وجود داره اینه که کلاس واقعا رابطه ی مستقیمی با دریا داره
ای‌کیو در حد جلبک
حافظه در حد ماهی
شما ببین چه ترکیبی میشه دیگه.💘

امسال یا از این کلاس من زنده میام بیرون
یا بچه ها.