بزرگ که میشی، کم‌کم میفهمی خیلی از دردها دوا و درمون ندارن و خیلی از مشکلات هم راه‌حل ندارن. یاد میگیری خیلی وقت‌ها به جای درمون و راه‌حل قطعی، باید فقط سعی کنی با مشکلاتت کنار بیای و بپذیریشون.

عشق مهم است،
اما کافی؟ نیست.

آدم ضعیفی نبودم؛ اما دیگه حوصله سختی‌ها رو ندارم....
میل عجیبی به گریز پیدا کردم...
به ندیدن...
ندونستن...
رفتن...

من خیلی احساساتیم اما در عین حال بی‌احساس، دقیق نمیتونم توضیحش بدم.

‏چرا اعتماد نمیکنی؟
چون آدما خوب حرف میزنن و یه جور دیگه رفتار میکنن.

واقعا نمیفهمم دلم چی میخواد، نمیدونم میخوام چیکار کنم با زندگیم، نمیدونم دلبستگیم چیه، شور و شوقم چیه، فقط زندگی میکنم چون انگار مجبورم

زندگیم انقدر شخصیه که حتی خودمم نمیدونم چخبره

این‌جا مردم تلاش میکنند
زندگی را ادامه بدهند اما کار ساده‌ای نیست.

هیچی از یادم نمیره ولی تظاهر به فراموش کردن رو خوب بلدم.

آدم در زندگی ممکن است بارها بمیرد،
اما فقط یک‌بار به خاک سپرده شود.

هیچوقت نمیفهمی، تو نتونستی یا واقعا نمیشد.

بله آقای حسین صفا، ‏چه بود آن آهِ عميق
که حتى در مهمانى‌هاى شلوغ دست از گريبانِ ما نمیكشيد؟!

«مارو کسایی تو تاریکی ول کردن
که واسشون نور بودیم.»

آدمی که درک نشه دیگه حرفی نمیزنه.

بعضی از خستگی‌ها هیچوقت از تن آدم بیرون نمیره‌ فقط از روزی به روز بعدی منتقل میشه.

همیشه قسمت اصلی داستانام رو حذف کردم، چون نخواستم بفهمن چی تو سرم میگذره.

میتونم با قطعیت بگم بدترین حسی که آدم تو زندگیش تجربه میتونه بکنه اینه که حس کنه ناراحتیش بی‌اَرزشه و کلا آدم بی‌اَرزشیه.

با بعضى چيزها نميشه جنگيد،
فقط بايد باهاشون زندگى كرد.