هیچ‌وقت نمی‌دونستم چقدر قوی‌ام، تا روزی که کسی که شرمنده نبود رو بخشیدم، و معذرت خواهی ای که نشنیدم رو قبول کردم.

‏یکی از مهم‌ترین درس‌های زندگی اینه:
برای کسی که نیاز به در آغوش گرفتن داره
سخنرانی نکن…
خلاصه دهن رو ببند، دست‌ها رو باز کن...

با عشــق آغاز کن
که این چرخ گردون
به ساز عشق می‌گردد
و به شـوق مهــربانی...🤍🌸🍃

اشخاص به ميزان "حقارتشان" "توهين" می‌كنند
به ميزان "فرهنگشان" "عشق" می‌ورزند
و به ميزان "كمبودهايشان" "آزارت" می‌دهند
هرچه "حقيرتر" باشند بيشتر "توهين" می‌كنند تا حقارتشان را جبران كنند
هر چه "فرهنگشان" غنی‌تر باشد بيشتر به ديگران "عشق" هدیه می‌دهند
و هر چه "هويّتشان" عميق‌تر باشد، "محترمانه‌تر" رفتار می‌كنند
به اندازه "دركشان", می‌فهمند
و به اندازه "شعورشان" به باورها و حرف‌هايشان عمل می‌كنند...

‏درس امروز:
از کسايی که انتظارشو ندارین بیشتر انتظارشو داشته باشین.

زمانِ تموم کردن خیلی مهمه واقعاً. زمانِ تموم کردنِ یک رابطه، یک دوستی، یک عشق، یک شغل و هرچیزی. زمانِ درست که تموم بشه، دلتنگیِ قشنگی برای آدم باقی می‌مونه. من خودم هرشب به قشنگ‌ترین شکلِ ممکن دلتنگش می‌شم.

می‌شه بغلم کنی؟ جوری که دست‌هام رو حس نکنم...

یه درد و مرضی داریم به‌نام «اما اون نیست».
چیه؟ اینه که شما کسی که دوستت داره رو سر هیچ و پوچ از دست میدی، اونوقت بعد یه مدت دلتنگ میشی. می‌افتی دنبالش تو دیگران. میگی این خوبه‌ها، چشماش شبیه اونه، «اما اون نیست». این‌یکی اخلاقش، اون لب‌و‌دهنش، فلانی مهربونیش. «اما اون نیست».

بهم گفت رهاش کن، گفتم چطوری؟
گفت دیگه سراغش رو نگیر، بهش تکست نده، پیگیرش نباش، گفتم اگه این کار رو کردم و من رو یادش رفت چی؟
گفت تو چی؟ یادت میره؟ گفتم نه
گفت چرا؟ گفتم چون دوستش دارم، یه نگاه پر از حرف بهم کرد و گفت خب همینه دیگه اونم اگه دوستت داشته باشه تو رو یادش نمیره، اگه هم دوست نداشته باشه که همون بهتر تو زندگیت نباشه، تو لایق اینی یکی کنارت باشه که دوستت داشته باشه، هیچ چیز زوری قشنگ نیست، حتی به زور دوست داشته شدن.

همه مامانت نیستن که تا قیامت منتظر تموم شدن ناله‌ها و بهونه‌هات بمونن. بعضیا برنامه دارن و برای زحمتایی که کشیدن ارزش قائلن. یه جایی خسته میشن از بچه بازیات و بازی رو بدون تو ادامه میدن.
این دختر بچه به همه‌مون درس بزرگی داد.

یه استادی داشتم می‌گفت: همدیگه رو یاد کنید! یاد شدن انقدر شیرین و دلچسبه که حتی خدا هم هی توی قرآن می‌گه منو یاد کنید! حتی خدا هم دوست داره یاد بشه!
راست می‌گفت، فراموش شدن تلخه.

در "خب که چی" ترین حالت ممکنم...

من ظرفیتم یهو پر می‌شه. بدون اینکه اطرافیانم چیزی بفهمن. یه روز صبح بلند میشم از خواب و می‌بینم دیگه نمی‌تونم تحمل کنم. به اندازه کافی بخشیدم، فداکاری کردم، کوتاه اومدم. یهو اون فرد سقوط می‌کنه و جلوی چشمم می‌شکنه و خرد می‌شه. دقیقا مثل اون جملات معروف، به خودم میام می‌بینم از دستش عصبانی نیستم، ناامید نیستم، ناراحت نیستم، هیچی نیستم.
فکر کنم خیلی‌هامون این‌طوری هستیم که اگه رسیدیم اینجا دیگه راه برگشتی نیست. آدمِ سنگی این ته خط خیلی بیشتر از اون یکی که حالا سقوط کرده و دیگه کوپنش جا برای فرصت دوباره نداره قربانیه. #کریم‌عبداللطیف می‌گه: ما قربانی‌های بخشیدن‌های مکرریم.

آخر چه فایده دارد که آدم حرف‌های خوب بنویسد یا چه می‌دانم اصلا برای کسی نامه‌ای مهربان بفرستد.
آدم باید یکی را داشته‌ باشد که شب‌ها روی مهره‌های کمرش با لب‌هایی ملتهب بهترین کلماتش را بنویسد...