امشب می‌رم سمت پل، اگه توی مسیر یه نفر بهم لبخند بزنه خودم رو می‌کشم.

بوشهر پل نداره البته، توی دریا فوقش بتونی خودت رو غرق کنی. که باز دریا پس می‌زنتت و برمی‌گردی به ساحل. حتی دریا هم من رو نمی‌خواد.

هرکی وارد زندگیم شده بعد از مدت کوتاهی ترکم کرده. واقعاً من تمام تلاشم رو می‌کنم همیشه که خالصانه و عاشقانه زندگی کنم، نمی‌دونم چرا آدما انقدر دل‌شون سیاهه که موجود معصومی مثل من رو دور می‌اندازن. شوخی می‌کنم هیچکی وارد زندگیم نشده چند ساله که بخواد ترکم کنه. اگه هیچکی واردم نشه، هیچوقت هم ترک نمی‌شم.
Modern problems require modern solutions.

جدی من رو ببینید. چطوری دل‌تون میاد باهام بد باشید؟

— Voyage to Cythera
Dir. Thodōros Angelopoulos

شب بخیر.

اینکه کسی رو ندارم که تماشاش کنم و ببوسمش عذابم می‌ده. خدایا چرا این همه شهوت و عشق در وجودم قرار دادی ولی از همه‌کس دورم کردی و با همه‌چیز غریب‌م ساختی؟

تمام چیزی که از زندگی می‌خوام اینه که وقتی برمی‌گردم خونه، شاهد چنین صحنه‌ای باشم.

امروز حالم خوب نیست. دارم نیازهای رمانتیک و عاشقانه توی وجودم حس می‌کنم که برای من طبیعی نیست. من از درون مرده بودم. این حس‌ها چیه! این روشنایی چیه!
[در حالی که دستانش را جلوی چشمانش گرفته، فرار می‌کند و به تاریکی پناه می‌برد]

اگه تا دو هفته دیگه جق نزنم، فکر کنم با اولین دختری که بهم لبخند بزنه ازدواج کنم.

مشکل علوم روان‌پزشکی اینه که تمام مشکلات آدم رو حل نمی‌کنه. من الان به لطف قرص‌هام حالم خوبه و تا حدودی انگیزه برای ادامه دادن دارم ولی در عین حال مثل سگی ولگرد احساس تنهایی و اضطراب می‌کنم و از این حفره و خلأ توی وجودم صبح تا شب در رنج هستم؛ مثل توپ پینگ پونگ روی میزی که یه طرفش ملال و رخوت و در طرف دیگه‌ش شور و عشق ایستادن در حال شوت شدن هستم. هروقت ماده‌ای ساخته شد که نیاز انسان به صمیمیت و موفقیت و توجه و ولیدیشن و عشق و سکس و بوس و بغل و به طور کلی تمام نیازهای مادی و معنوی رو برطرف و وحشت مرگ و بی‌معنایی هستی و رنج زندگی رو خنثی کرد، اون موقع یعنی علم پیشرفت کرده. جان؟ آها. مثل اینکه ساخته شده چنین چیزی: هروئین. ببخشید. درود بر علوم شیمی و پزشکی.

خانم سندوال، ای امید ناامیدها، ای مادر معنوی ما، ما رو ببر همون‌جا که فقط خودت بلدی.

حالم بهتره. به این شاهکار گوش کنید، شاید حال شما هم بهتر شد. البته اگه اصلاً معنی و مفهوم «حال خوب» رو بفهمید و مثل انسان کوری که کلیدهاش رو گم کرده سرگردون نباشید.

انقدر که من به فکر حال شما غریبه‌هام، پدرتون به فکرتون نیست. به نظرتون وقتش نیست که من رو بابا صدا کنید؟

حتی آهنگ‌هام رو هم می‌دم بهتون که حسی که دارم رو بهتر منتقل کنم. حالا انگار حس‌هام چه گهیه که بخواد منتقل هم بشه. به نظرتون وقتش نیست من رو آنفالو و ترک کنید؟ من تا مخاطب و کرم گه مفت خوردن دارم، هیچوقت هیچ کار باارزشی تو زندگیم نمی‌کنم.

همین کانال شاید باارزش باشه البته. اگه فردا بیوفتم بمیرم، این کانال و اکانت توییترم می‌شن یادگارم. وضعیت بعد از مرگم واقعا جالب نیست اگه اینطور باشه، فراموش بشم بهتره. البته اگه بمیرم شما اصلاً متوجه نمی‌شین. در حال حاضر من، برای شما، با یه هوش مصنوعی -یه ماشین- که توانایی نوشتن متن داره فرقی ندارم.

بچه‌ها من انسان هستم. یک انسان معمولی با آرزوها، نیازها، افکار و شخصیت‌های معمولی.

«شخصیت‌های معمولی» البته عبارت زیاد معمولی نیست. به هر حال، انسان بودن با تمام کسشرهاش، تجربه جالبیه. خوشحالم که انسان شدم و انقدر خوش شانس بودم که از حداقل سلامتی و رفاه برخوردار باشم. زشت و لاغر و فقیر و افسرده هستم، اما به درک، دخترها دوستم دارن. یه چیزی می‌خواستم در ادامه بگم، یادم رفت. فکر کنم کل پانچ‌لاینی که مد نظرم بود یادم رفت. ببخشید. ممنون از توجه‌تون.

من اصلاً پانچ‌لاین نداره حرف‌هام. بهش نیاز هم ندارم. یه دلقک واقعی، کل شخصیت و اعمال و افکار و گفتارش یه پانچ‌لاین بزرگه.