تو این شرایط وقتی با همه ی بدنت درگیر اضطرابی
و ذهنت دایم داره بدترین سناریو ها روبرات میسازه
خیلی وقتا هیچ راه‌حلی به کارت نمیاد.
نه جمله‌های انگیزشی، نه تلاش برای قوی بودن ونه هیچ چیز دیگه ...
تو این لحظه ها، انگار فقط یه چیز کم داری:
یکی که بفهمه چی داری می‌کشی، بدون اینکه بخواد درستت کنه.

گاهی فقط همین‌که یه نفر بگه:
«آره... منم شبا خوابم نمی‌بره»،
یا
«آره منم همینطور ... منم همینطور دوست من»
کافیه تا بتونی نفس بکشی

خیلی از مواقع آدم‌ها نه به‌خاطر اینکه راه‌حل دارن،
بلکه چون درد های مشترکی دارن و مارو درک میکنن، میتونن بهمون کمک کنن
و بدون اینکه بخوان ادای قهرمان‌ها رو دربیارن، میتونن ناجی ما تو این شرایط سخت باشن

بعضی روز ها به محض اینکه صبح از خواب بیدار می‌شی و هنوز چشمات گرم خوابن ذهنت شروع میکنه داستان هاش رو برات تعریف میکنه

«همه چی داره خراب‌تر می‌شه…»
«تو تا حالا هیچی نشدی. و تا آخرش هم نمی‌شی.»
«جوونیت به باد رفت ... زندگیت از بین رفت»
«اگه بمونی، نمیتونی زندگی کنی . اگه بری، نمیتونی دووم بیاری.»
«این‌همه درس خوندی که چی؟ به هیچ دردی نمیخوره»

و این صداها، نه فقط ی فکر بلکه یه‌جور حقیقت زهرآلود به‌نظر می‌رسن… انگار با گوشت و پوست و استخونت باورشون کردی.

اما یه کار هست که می‌تونه یه ذره فاصله بندازه بین تو و این صدای بلند:
«یه اسم ساده روش بذار. فقط همین.»

📌 مثلاً وقتی ذهنت می‌گه: «همه چی داره از دست می‌ره…»
تو بگو:
«خب… ذهنم الان رفته توی مود فاجعه‌سازی.»
«این همون ترسِ تکراریه من جا موندمه.»
«آره، این همون داستان تکراریه تو کافی نیستیه.»

پس همین الان فکری که تو ذهنت میگذره رو با این جمله کامل کن « این همون داستان تکراریه ................»

همین. نه بیشتر و نه کمتر
نه لازمه باهاش بحث کنی. نه ردش کنی و نه قایمش کنی.
فقط بهش آگاه شو. براش ی اسم بذار. و ازش فاصله بگیر .

تو دوره‌ی کد بیداری، ما نمی‌خوایم ذهن رو ساکت کنیم.
ما فقط می‌خوایم بفهمیم اون صدا واقعیت محض زندگی تو نیست، حتی اگه یه عمر باورش کرده باشی.

🌱 اگه ذهن تو هم این روزا پر شده از این صداهای تلخ و دردناک
اگه هر روز داری زیر وزن فکرهایی که فقط ترس میندازن به جونت له می‌شی،
این تمرین برای توئه— و این دوره برای تو طراحی شده. فقط کافیه بهمون بگی «بیدارم»

.

بعضی وقتا ، هیچ راه حلی جواب نمیده ، نه جمله‌های انگیزشی، نه دلداری،
نه حتی اینکه «عقلاً می‌دونیم قراره این روز ها هم بگذره.»

یه لحظه‌هایی هست که فقط داری با دستای سردت، و صدای کرکننده‌ی ذهنت، تلاش میکنی که فقط زنده بمونی

«اگه پول نداشته باشم چی؟»
«اگه اتفاقی بیفته که روش کنترل نداشته باشم چی؟»
«اگه اون فاجعه ای که همیشه ازش میترسم اتفاق بیوفته چی؟...»

ذهنت همه تلاشش رو میکنه تا تورو بترسونه چون میخواد فقط زنده بمونی
ولی گاهی تو نیاز داری با بدنت ارتباط برقرار کنی نه با ذهنت چون بدنت بهت کمک میکنه بتونی تو لحظه حال لنگر بندازی

دو کف دستتو محکم به‌هم فشار بده. و در عین حال که اجازه میدی ذهنت قصه هاشو برات تعریف کنه توجهت رو بیار به کف دستت ، به احساسی که تو دستت و تو ماهیچه های دستت ایجاد میشه

طوری که متوجه بشی که این لحظه واقعیه، تو اینجایی و هنوز زنده‌ای
و به خودت بگو: «من هنوز هم اینجام. با همه‌ی فکرهام. با همه‌ی فشارهایی که دارم تحمل میکنم . زنده ، وسیع و آگاه .»
شاید ذهنت هنوز شلوغ باشه. اما بدن‌ت داره بهت پیام می‌ده: هنوز هم اینجایی. هنوز هم می‌تونی ادامه بدی.

📍 توی دوره‌ی کد بیداری، ما دقیقاً همین ابزارها رو تمرین می‌کنیم— نه شعار. نه تکنیک فانتزی.
فقط برگشتن به یه نقطه‌ی واقعی توی بدن خودت.

🎯 ثبت‌نام دوره بازه. برای آدمایی که دنبال برگشت به خودشونن.
نه با حرف. با حس. با لمس. با لحظه‌ی حال فقط کافیه بهمون بگی «بیدارم»

اینکه فکر کنی رو زندگیت کنترل کامل داری ی توهمه محض دوست من تو یک جادوگر نیستی تو ی انسانی مثل همه ی آدم های دیگه

تو نمی‌تونی همه‌چی رو درست کنی.
نمی‌تونی شرایط کشور رو درست کنی،
نمی‌تونی ذهن آشفته‌تو خاموش کنی،
نمی‌تونی آینده رو دستکاری کنی.

و اگه هر روز صبح با این توهم بیدار شی که
«باید همه‌چی رو کنترل کنم تا حالم خوب باشه»
فقط داری خودتو زیر یه استاندارد غیرممکن له می‌کنی

اما همیشه یه قدم کوچیک هست که فقط مال توئه.
یه تماس با یه آدم امن
یه کاری که همیشه دلت می‌خواسته ولی عقب انداختی
ی کاری که برات معنی داره

همون یه قدم کوچیک کافیه، تا این شرایط سختی که هممون توش گیر کردیم مارو زمین گیر نکنه

توی دوره‌ی کد بیداری، ما دنبال کنترل ذهن نیستیم،
ما دنبال ساختن همین «قدم‌های کوچیکِ واقعی» هستیم

🎯 اگه احساس می‌کنی ذهن و شرایط دارن لهت می‌کنن،
اما هنوز یه جایی درونت می‌خواد که سقوط نکنی…
دوره برای توئه.

ثبت‌نام محدوده.
فقط برای کسایی که واقعاً می‌خوان دوباره سکان زندگی رو بگیرن دستشون ، حتی تو دل آشوب. فقط کافیه بهمون بگی «بیدارم»

گاهی تقلای دیوونه‌وار ما برای کنترل کردن زندگیمونه که بیشتر از همه حالمون رو بد میکنه

انگار می‌خوایم همه چی رو بدونیم.
می‌خوایم مطمئن شیم هیچی از دست نمی‌ره.
میخوایم زندگیمون رو کنترلش کنیم

و وقتی نمی‌تونیم؟
فلج می‌شیم. مضطرب می‌شیم. و از خودمون متنفر می‌شیم.

این رو ما بهش میگیم "اضطراب کنترل"
و هرچی بیشتر برای کنترل کامل بجنگی، بیشتر از پا درمیای.
اما یه جای ماجرا هست که هنوز مال توئه.
تو نمی‌تونی همه‌چی رو درست کنی،

اما با این حال همیشه کنترل یکسری بخش های زندگیت دست خودته :

🔹 می‌تونی برنامه بریزی برای فردا، حتی اگه معلوم نیست چی می‌شه
🔹میتونی تراپی رو شروع کنی
🔹 می‌تونی مدیتیشن کنی
🔹 میتونی ورزش کنی و رژیم غذاییت رو رعایت کنی

اینا چیزای کوچیکی‌ان که کنترلشون دست خودته.
آدمایی که این مرز رو رعایت میکنن، توی شرایط سخت فرسوده نمیشن ، بلکه قوی‌تر می‌شن.

توی دوره‌ی «کد بیداری» ما دقیقاً همینو تمرین می‌کنیم:
ما تلاش نمیکنیم شرایط رو کنترل کنیم
بلکه بهت کمک میکنیم تو این شرایط سختی که هممون توش گیر کردیم ی نقطه امن پیدا کنی تا بتونی تو این طوفان توش پناه بگیری و بتونی تاب آوری بیشتری داشته باشی

🎯 ثبت‌نام محدوده، فقط برای کسانی که می‌خوان
به‌جای تقلای همیشگی، دوباره توی زمین زندگی خودشون ریشه بزنن

بعضی روز ها هست که بلند شدن از تخت شبیه بالا رفتن از کوهه نه انرژی داری ، نه هدف مشخصی و نه حتی حوصله اینکه بتونی ی فیلم ببینی انگار ذهنت تو ی سوال گنگ و مبهم گیر کرده : که چی؟
از جام پاشم که چی بشه؟
درس بخونم که چی بشه؟
برای چی زنده بمونم وقتی هیچ آینده ای نمی‌بینم ؟
و راستش شاید سخت ترین نوع خستگی روانی همین باشه
اما دلم میخواد ی چیزیو باهات در میون بذارم :
گاهی معناحرف زدن با ی آدم امنه
گاهی معنا دیدن برگ های درخته که داره تو باد میرقصه
گاهی معنا انجام دادن ی کار کوچیک برای خودمونه برای بهتر کردن حالمونه ... چون هنوز هم ی بخشی از تو داره انتخاب میکنه که آدم بمونه
گاهی قرار نیست دنیا رو تغییر بدی تا معنا ساخته بشه گاهی معنا از دل همین کار های کوچیک سر و کلش پیدا میشه
میدونی گاهی لازمه ما معنا رو برای خودمون و زندگیمون بسازیم نه اینکه بخوایم تو دنیای بیرون دنبالش بگردیم چون شاید گاهی معنا رو نتونیم تو دنیای بیرون پیدا کنیم...

حالا ازت ی سوال دارم : ( چی توی زندگیت هست که حتی ی ذره هم که شده ارزش موندن و زندگی کردن داره؟)
اگه حتی ی لحظه تو زندگیت خنده کسی برات مهم بوده
اگه حتی ی بار برای کسی اشک ریختی
اگه ی جا از گوش دادن به ی موزیک از بودن با ی آدم و یا از انجام دادن کاری حالت خوب شده
بدون که آره اون لحظه و اون چیز و اون آدم برات معنا دار بوده
و شاید بتونی بگی : من هنوز راه رو نمیدونم نمیدونم قراره چه اتفاقی بیوفته و تهش چی بشه ولی هنوز چیزی هست که بخوام به خاطرش به راهم ادامه بدم

خوندن این پست شاید یه آگاهی بهت داده باشه. ولی اگه می‌خوای واقعاً حلش کنی—نه اینکه فقط بفهمی، بلکه ازش رد شی...
«کُد بیداری» با ساختار درمانی اختصاصی برای آدمایی مثل تو طراحی شده.
فقط کافیه برامون بفرستی: «بیدارم»

داستان مردی که تو سال قحطی گندم کاشت
تو سالی سخت و خشک که زمین از خشکی ترک برداشته بود و آسمون بارونش رو فراموش کرده بود مردی تو روستایی دور افتاده شروع به آماده کردن زمینش کرد برای کاشتن دونه های گندم
همسایه ها بهش خندیدن ، یکی گفت عقلت رو از دست دادی ؟ این زمین دیگه سوخته دونه هات هدر میره
یکی دیگه گفت قرار نیست دیگه بارون بیاد الان دیگه وقت فرار از روستاس نه بیل زدن
اون یکی گفت دیوونه شدی؟ آینده؟ کدوم آینده؟
اما مرد هرروز به کاشتن اون دونه های گندم ادامه میداد
نه از روی امیدی خیالی و نه چون مطمين بود بارون میاد بلکه چون میگفت : ( اگه قراره بمیرم میخوام آخرین کاری که کردم کاشتن باشه نه تسلیم شدن)
سالها بارون نیومد و گندم ها رشد نکردن اما سالها بعد ، اون زمینی که دلخور بود از آسمون شروع کرد به سبز شدن
و بچه هایی که با ترس به زمین نگاه میکردن ی چیزی رو خوب یاد گرفتن اون هم اینکه : میشه کاشت حتی وقتی نا امیدی چون گاهی زندگی خود کاشتنه...

عزیز دل من این داستان رو برات تعریف کردم نه بر ای اینکه بگم همه چی درست میشه
نه برای اینکه بگم امیدت رو از دست نده و بخوام امیدی خیالی بهت بدم
نه... فقط خواستم بدونی گاهی اوقات تو دل سختی ، تو دل قحطی و خستگی تو دل روزهایی که انگار قرار نیست چیزی عوض بشه همینکه هنوز بلدی بکاری یعنی هنوز زنده ای ، یعنی هنوز انسانی ...

بعضی روز ها حتی اگه همه چی هم اون بیرون خوب باشه بازم انگار ته دلت آشوبه انگار یک چیزی درست نیست و ذهنت هم که بلافاصله شروع میکنه «اگه باز همه چی خراب بشه چی؟» «اگه از دستش بدم چی؟» «چرا هیچکی نمیفهمه من دارم چی میکشم؟»
و تو؟ ... تو فقط دلت میخواد ی روز خوب داشته باشی یک روز لعنتی که فقط زندگی کنی نه اینکه فقط زنده بمونی ،
و میدونی چی بیشتر از همه حالت رو بد میکنه؟ اینکه به همه ما یاد دادن آدم سالم آدمیه که حتی تو سخت ترین شرایط زندگیش هم احساسات و افکار منفیش رو کنترل میکنه و اونها رو از بین میبره انگار ما باید برای اینکه حال خودمون رو خوب کنیم توی یک جنگ بی پایان با احساساتمون بمونیم .
اما محض رضای خدا برای یک بار هم که شده دست از تلاش برای اینکه به زور خوشحال باشی و حال خودت رو خوب کنی بردار و تو این چند قدم با من همراه شو :
یه جای آروم پیدا کن، حتی گوشه‌ی تخت یا یه صندلی ساده.
سه تا نفس عمیق بکش—متوجه ورود و خروج هوا به ریه هات شو ( توجهت رو بیار به نوک بینی ، قفسه سینه و شکم )
دست‌تو بزار روی دلت یا قفسه سینه‌ت. و اجازه بده گرد و غبار ذهنت ته نشین بشه
و بعد با صدای آروم زیر لبت بگو:

«ذهنم داره کار خودشو انجام میده و قصه هایی که ذهنم میگه لزوما واقعیت محض دنیای بیرون نیستن ... اما من اینجام. با همه ی این فشارها»

دقت کن... قرار نیست حس بد بره.
قرار نیست همه چی درست بشه.
قراره فقط یه لحظه با خودت بمونی، نه با ذهنت.
اگه فقط همین یه کارو بکنی،
یه لحظه از جنگ بیرون میای.
و اون یه لحظه، می‌تونه تفاوت بین سقوط و عبور باشه.

ما توی دوره کد بیداری قرار نیست بهت بگیم «مثبت فکر کن».
ما با هم یاد می‌گیریم چطور وسط طوفان زندگیمون ، یه نقطه امن پیدا کنیم برای ادامه دادن.
نه فرار. نه مقاومت. فقط بودن... و حرکت کردن تودل همین شلوغی.

🗓 فقط ۱۰ نفر. فقط یک‌بار در ماه.
اگه تو هم خسته‌ای از تظاهر به خوب بودن،
بیا این بار، واقعی شروع کنیم. فقط کافیه پیام بدی «بیدارم»

روزی پادشاهی از شهری میگذشت در بازار مردی را دید که نشسته بود و مشغول ساختن شمع بود
پادشاه نزدیک رفت ، خندید و گفت : ( ای مرد روز روشنه آفتاب بالا سرمونه شمع به چه کارت میاد؟ )
مرد بی آنکه سر بلند کند گفت : ( شمع را برای شب میسازم ... نه برای روز )
پادشاه باز خندید و گفت : ( شاید شب نیاید شاید تو تا آن زمان زنده نمانی )
مرد سر بلند کرد و گفت : ( درست میفرمایی اما اگر شب رسید و من تا آن زمان شمع نساخته باشم در تاریکی چه کنم )

تو دل روز وقتی شرایط خوبه ساختن معنا آسونه ، امید هست ، انگیزه هست ، اما توی تاریکی ، توی قحطی معنا ، توی جنگ ، توی اون لحظه هایی که آینده معلوم نیست و انگیزه مرده ، اونی که از قبل ی شمع ساخته ، اونه که تاب آوری بالاتری داره و میتونه از پس شرایط بر بیاد

اون شمع میتونه هرچی باشه :
مراقبت از کسی که برات مهمه
نوشتن ی متن برای خودت که شاید هیچ وقت هم کسی نخونه
انجام دادن کاری که بهت شوق و انگیزه میده (و شاید قبلا میداده )
یا شروع کردن تراپی و ...

این روزا شاید آفتابی نباشه اما اگه تو همین حالا نه برای دنیا بلکه فقط برای خودت ی شمع بسازی ، شاید همون شمع تورو از دل شب عبور بده
ما تو دوره کدبیداری در طی درمانی نیمه خصوصی کنارتیم تا توی این روز های سخت بتونی شمع خودت رو بسازی فقط کافیه بهمون بگی «بیدارم»

اگه منتظری حالت خوب شه تا کاری برای خودت و زندگیت بکنی هیچ وقت اون روز نمیرسه چون انگیزه ی دروغ بزرگه ، اون سگ سیاه افسردگی وقتی هیچکس نیست وقتی هیچ انرژی ای نداری و وقتی هیچ کاری نکردی بیشتر روی سینت سنگینی میکنه ذهنت هم که منتظر فرصته تا شروع کنه :

«تو حتی لیاقت یه تلاش ساده رو هم نداری.»

«ببین، همه دارن می‌رن جلو… تو هنوز رو تختی.»

«اگه قرار بود چیزی عوض شه، تا حالا شده بود.»

و تو بین زنده بودن و بی‌تفاوتی،فقط داری نگاه می‌کنی که روزها دارن می‌رن… و تو فقط هستی ، خنثی ، خاموش ، خاکستری.
و تو نه نیاز به انگیزه زوری داری نه امید خیالی فقط ی کار کوچیک انجام بدی کافیه چون انگیزه قرار نیست خود به خود به وجود بیاد بلکه از دل کارهای کوچکی که برای خودت انجام میدی ساخته میشه اونقدر کوچیک که ذهنت نتونه بگه سخته یا به درد نمیخوره :
فقط دوش بگیر؛ حتی اگه بعدش دوباره بخوای بخوابی
فقط پنجره رو باز کن؛ بذار یه کم هوا بیاد تو، حتی اگه خودت نمی‌خوای
فقط یه لیوان آب بخور؛ حتی اگه حس زنده بودن نداری

توی دوره‌ی کد بیداری،
ما دنبال قشنگ‌گویی یا مثبت‌اندیشی نیستیم.
ما دنبال "لحظه‌ی بیدار شدن" هستیم،
نه با حال خوب، با یه حرکت کوچیک… در دل همون حال بد.
اگه تو هم از این روزهای خاکستری خسته‌ای،
از سکوتی که توش هیچ‌کس صداتو نمی‌شنوه،

🎯 کد بیداری برای توئه.
نه برای قهرمانا.
برای آدمایی که فقط نمی‌خوان ببازن.

🔐 ثبت‌نام محدوده.
✊ شروعش فقط یه حرکت کوچیکه.
حتی اگه اون حرکت، فقط خوندن همین جمله باشه.